Blade | Λουτρό αίματος

Poster by Royalston Design

Σάββατο 21 του Σεπτεμβρίου 2024 (ναι το κείμενο έχει αργήσει λίγο να ανέβει), και παρκάρω το αυτοκίνητο κάπου στη Λεωφόρο Στρατού. Φτάνω στο Απόλλων, συναντώ τους 2 φίλους με τους οποίους είχαμε κανονίσει να δούμε την ταινία μαζί, και σκέφτομαι ότι σχεδόν θα ήμουν μόνος μου σε ένα σύμπαν παράλληλο αλλά κοντινό. Ο ένας αμφιταλαντευόταν για το αν θα έρθει σινεμά ή αν θα πάει σε ένα live που γινόταν στο κέντρο, και ο άλλος κανονικά θα έπαιζε κομπάρσος (συγγνώμη, παρασκηνιακός ηθοποιός, για να είμαι πολιτικά ορθός) σε μια μικρού μήκους, της οποία τα γυρίσματα ακυρώθηκαν. Μπαίνουμε μέσα, καθόμαστε, και είμαι σίγουρος ότι θα είναι μια προβολή που θα γουστάρουμε όλοι, καθώς ήδη μιλώντας γενικότερα για τα βαμπίρ έχουμε φτάσει στο γεγονός ότι ο Morbius γεννήθηκε στο Ναύπλιο, μια πολύ κακή επιλογή καθώς η Νότια Ελλάδα παραμένει ηλιόλουστη για μεγάλο μέρος του έτους, και ποτέ κανείς δεν μπορεί να μείνει αρκούντως μακριά από κάποιο φαγητό με σκόρδο. Το πανί μαυρίζει σύντομα, και οποιαδήποτε βλακεία λέγαμε διακόπτεται, για να επιστήσουμε την προσοχή μας στο πορτοκαλοκόκκινο logo της New Line Cinema. Ξέρεις ότι όταν αλλάζει το logo της εταιρείας παραγωγής θα είναι μια καλή ταινία. Τα πορτοκαλί (αντί για κόκκινα, γιατί η κόπια μάλλον ήταν ξεθωριασμένη) impact γράμματα εμφανίζονται στην οθόνη.

B L A D E

Αυτή η αλληλουχία γραμμάτων με μεταφέρει 3 χρόνια πίσω, στην πρώτη φορά που είδα το Blade. Ορκίζομαι, σύντομα τελειώνει ο πρόλογος, που έναντι σε όσα έμαθα στο λύκειο έχει κρατήσει 2 παραγράφους, και θα ξεκινήσω να μιλάω για την ταινία. 2021 λοιπόν, και βρίσκομαι στο σπίτι του φίλου Νίκου. Πάντα βλέπαμε ταινίες στο σπίτι του, γιατί είχε μια 40άρα οθόνη, μέχρι που αυτή χάλασε, σταματήσαμε να βλέπουμε ταινίες, και λίγο καιρό μετά σταματήσαμε και την παρέα. Όταν βλέπαμε ταινίες εκεί πάντα η ευθύνη της επιλογής ήταν στους δικούς μου ώμους, ήμουν η Klinex του κινηματογράφου, "αυτήν ξέρετε, αυτήν εμπιστεύεστε". Αυτή είναι η δεύτερη αναφορά σε μεγάλη εταιρεία, νομίζω πρέπει να κερδίσουμε καμιά χορηγία σιγά-σιγά. Ξεκινάμε την ταινία στην 40άρα οθόνη του Νίκου, και τα ίδια 5 γράμματα εμφανίζονται, σε κατακόκκινο χρώμα αυτή τη φορά.

B L A D E

Το Blade είναι για μένα ο προάγγελος του Matrix. Είναι η ταινία που, ένα χρόνο πριν τον iconic συνδυασμό πέτσινα, δράση, και ηλεκτρονική μουσική, έκανε ακριβώς το ίδιο αλλά σε κόκκινο αντί για πράσινο. Χωρίς να θέλω να τις συγκρίνω περαιτέρω, σταματάω εδώ την κουβέντα για το Matrix, και επικεντρώνομαι αποκλειστικά στο Blade. Όπως έγινε προφανές λοιπόν, το Blade κερδίζει γιατί το Blade έχει απλά κουλ και στυλ. Και όπως ξέρετε ήδη από προηγούμενες αναρτήσεις, δεν μας χαλάει καθόλου μια ταινία να έχει απλά κουλ και στυλ, πόσο μάλλον όταν έχει ΤΟΣΟ κουλ και ΤΟΣΟ στυλ, με το συμπάθειο.

Δεν είναι μια ταινία που κάνει περίπλοκα πράγματα. Είναι μια ταινία που ξέρει πού να βάζει exposition, πού να βάζει δράση, πού να βάζει ατμόσφαιρα, πού να βάζει ωραίες λεπτομέρειες, γενικά μια ταινία που ξέρει πού να βάζει τα στοιχεία της. Νομίζω αυτός είναι ο λόγος που με κρατάει κάθε φορά. Δεν έχει τις υπέρτατες θεματικές, ούτε κρύβει μέσα της το νόημα της ζωής, αλλά κάνει σωστά δύο πράγματα: φανερώνει συχνά τις δυνάμεις της, και προσπαθεί να κρύψει όσο καλύτερα μπορεί τις αδυναμίες της.

Η μεγαλύτερη δύναμη της ταινίας είναι αντικειμενικά ο Wesley Snipes. Αυτός είναι Ο Blade (ίσως από τα λίγα καλά meta αστεία στο Deadpool & Wolverine). Η ταινία δεν λέγεται "Vampire Hunter", δεν λέγεται "Dark Underworld", αλλά λέγεται BLADE. Και όταν έχεις για τίτλο το όνομα του χαρακτήρα, οφείλεις να το κάνεις καλά, όπως και έγινε. Ο Wesley Snipes πέρα από το απολαυστικό του delivery σαν ηθοποιός, φέρνει και όλη την χορευτική του ενέργεια στις μάχες, κάνοντας την ταινία αξιομνημόνευτη και ξεχωριστή συγκριτικά με τις περισσότερες mainstream ταινίες του είδους. Ιδίως όταν έχεις αυτά τα δύο (ατάκες και ξύλο) να μπλέκονται, όπως η ταινία κάνει συχνά, παίρνεις τον τέλειο συνδυασμό. Δεν θέλω να βλέπω μπουνιές και πιστολίδια για ένα δεκάλεπτο και μετά να γυρνάμε ξανά στους χαρακτήρες. Θέλω να δω τι συμβαίνει κατά τη διάρκεια της μάχης, και αυτό ακριβώς παίρνω. Κοντινά αντίδρασης, ατάκες πριν γίνει κάτι κουλ, χαμόγελα αφού γίνει κάτι κουλ, και τα ρέστα.

Δεύτερη μεγαλύτερη δύναμη της ταινίας: ατμόσφαιρα. Πού αλλού μπορείς να βρεις αρχαίους ναούς των Anunnaki και ημιυπόγεια rave clubs στο ίδιο πλαίσιο; Ίσως πουθενά, γιατί κανένας δεν το τόλμησε πριν, και κανένας (ελπίζω) δεν θα το ξανατολμήσει, γιατί μόνο σε αυτήν την ταινία ήταν οι πλανήτες αρκετά ευθυγραμμισμένοι για να λειτουργήσει. Με αυτόν τον ανορθόδοξο συνδυασμό καταλήγουμε και με μαφιόζικες σκηνές της εγκληματικής οργάνωσης των βαμπίρ, αλλά και με ξύλο σε nightclubs, αρχαία μουσεία, και πλούσια ρετιρέ. Ο συνδυασμός μυστικιστικού και αστικού στα καλύτερα του. Και πάνω από όλα παίρνουμε τον Blade, να βρίσκεται σε έναν αρχαίο τελετουργικό ναό των βαμπίρ, και φορώντας εκ νέου τα γυαλιά ηλίου του (ναι, σε κλειστό χώρο) να αρχίζει να δέρνει όλους τους μπράβους του κακού όσο παίζει ηλεκτρονικό beat από πίσω. 

Αδυναμία της ταινίας; Ίσως το πόσο mainstream είναι. Οκ χρειάζεται να ξεκαθαρίσω τη θέση μου. Ναι, η ταινία ξέρει όντως που να βάλει το κάθε τι, και αυτός είναι ο λόγος που υπάρχει η ευκολία να τη βλέπεις και να την ξαναβλέπεις. Όμως αυτό το στρωτό "by-the-numbers" σενάριο είναι -προσωπικά- ένα ελάττωμα. Ξέρεις ήδη από την πρώτη προβολή τι θα γίνει πότε, απλά τυχαίνει η ταινία να τα κάνει όλα τόσο αριστοτεχνικά ώστε να μην σε νοιάζει. Μαντεύεις ότι μετά από αυτή της σεκάνς που ήταν καθαρό exposition θα έρθει μια σκηνή δράσης. Απλά η σκηνή δράσης πάντα γαμάει, οπότε δεν σε πολυνοιάζει. Ακριβώς έτσι κρύβει την αδυναμία της, με το να σκεπάζει τα σεναριακά ελαττώματά της κάτω από καλογυρισμένη δράση, και διασκεδαστικές λεπτομέρειες.

Ο λόγος που λατρεύω το Blade τόσο πολύ είναι όσα ακολούθησαν τις θεάσεις που γράφω στον πρόλογο: καθαρή και αγνή διασκέδαση που έρχεται με τη παρακολούθησή του. Όταν η ταινία τελειώνει δεν έχει σημασία τι είχε προηγηθεί, ξέρω ότι θα περάσουμε το επόμενο εικοσάλεπτο -τουλάχιστον- να μιλάμε, με σχεδόν εφηβικό ενθουσιασμό, για την ταινία. Νιώθω σαν να έχω δει για πρώτη φορά ταινία, και τη συζητάω με αντίστοιχη ορμή. "Και μετά σε εκείνο το σημείο που πήρε το σπαθί του και έκοψε το κεφάλι εκείνου του τύπου...". "Ναι και όταν έσκασε στο rave και ξεκίνησε να ξεκληρίζει βαμπίρ και μετά....". "Και ο Frost που έβγαλε τους Κυνόδοντες του Udo Kier...". Και δεν είμαι μόνο εγώ, είναι όλοι. Είναι και αυτοί που την είχαμε ξαναδεί, αλλά και όσοι την είδαν για πρώτη φορά. Είτε τη δούμε στο σινεμά σε ξεθωριασμένη κόπια και με τον ήχο χαμηλά για να μην ενοχλούνται οι γύρω πολυκατοικίες, είτε τη δούμε στην τηλεόραση στο σπίτι του Νίκου, νιώθεις να έχει φυσήξει νέα πνοή στην παρέα. Είμαι σίγουρος πως ακόμα και τώρα να πετύχω τον Νίκο, δεν αποκλείεται σύντομα να φτάσουμε να συζητήσουμε για το Blade, και αυτό είναι τουλάχιστον μαγικό. Η ταινία προκαλεί μια τόσο ευχάριστη εμπειρία που μόλις πέσουν τα credits την πιάνουμε από την αρχή, και ξεκινάμε να συζητάμε ένα προς ένα τα highlights της ταινίας.

Highlight νούμερο 1: Προφανώς το Bloodbath. H ταινία ξεκινάει με τον καλύτερο τρόπο που θα μπορούσε να ξεκινήσει οποιαδήποτε ταινία.

Highlight νούμερο 2: Η ταινία δεν περιέχει σκηνές σεξ. Παρ' όλα αυτά, έχει μια σκηνή όπου η Karen αφήνει τον Blade να την δαγκώσει για να ανακτήσει τις δυνάμεις του, η οποία είναι χωρίς καμία ειρωνεία από τις πιο σεξουαλικές σκηνές που έχουν γυριστεί στο mainstream Hollywood.

Αν το Blade ήταν τραγούδι θα ήταν το

Voodoo & Serano - Blood is Pumping

Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να αναλύσω πολύ, αλλά όποιος δεν πείθεται ας βάλει όλο το opening στο σφαγείο με κλειστό ήχο και το Blood is Pumping να παίζει από πάνω.