Αφιέρωμα Planet of the Apes #7 | War for the Planet of the Apes

 

Poster by Matt Ferguson

Τελειώνει η τριλογία (που έγινε τετραλογία) σιγά-σιγά, κι εγώ πλέον δεν θέλω να ξαναδώ πίθηκο στη ζωή μου. Όταν ξεκίνησα να γράφω το αφιέρωμα είχα όνειρα, ελπίδα, αίσθηση καθήκοντος, και τώρα απλά σκέφτομαι ότι πρέπει να τελειώσω το franchise για να τελειώνει αυτό το εφιαλτικό εξάμηνο∙ εφιαλτικό κυρίως επειδή κάνω τη θητεία μου στον Ε.Σ. και δευτερευόντως επειδή οι μόνες ταινίες που βλέπω είναι τα Planet of the Apes. Πλέον θα skip-άρω κάθε πίθηκο σε ταινία- ναι, ακόμα και αυτούς στο Space Odyssey. Λοιπόν, πάμε να το κάνουμε μια (προ)τελευταία φορά, και να μιλήσουμε για το War of the Planet of the Apes.

Η λέξη κλειδί στον τίτλο είναι πιο πολύ το War, παρά το Apes. Ξεκινάμε να παρακολουθούμε μία σύρραξη ανάμεσα σε ανθρώπους και πιθήκους, η οποία σύντομα μετατρέπεται σε ανθρώπους εναντίον ανθρώπων. Και που καταλήγουν οι πίθηκοι; Καταλήγουν στην άκρη. 

Είναι αυτό κακό; Θα μπορούσε να μην ήταν, αλλά είναι. Οι πίθηκοι, θεματικά, ήταν πάντα στην άκρη, καθώς το franchise ήταν πάντα έντονα ανθρωποκεντρικό - πράγμα λογικό, μιας και τις ταινίες τις βλέπουν άνθρωποι. Όμως εδώ καταλήγουν να μην έχουν κάποιο ρόλο πέρα από αυτό του παρατηρητή, υπάρχουν δηλαδή ώστε εμείς, ακολουθώντας γνωστούς σε εμάς χαρακτήρες, να έχουμε λόγο να δούμε τα υπόλοιπα γεγονότα που εκτυλίσσονται στην ταινία. Σε αντίθεση με τις προηγούμενες ταινίες δηλαδή, όπου οι ιστορίες των πιθήκων ήταν το μέσο για να εξελιχθούν και οι ιστορίες των ανθρώπων παράλληλα, εδώ έχουν κυρίως το ρόλο της κάμερας, αποτελούν δηλαδή τα μάτια και τα αυτιά μας. Είναι χαρακτήρες φαντάσματα όσον αφορά τα "σημαντικά" μέρη της ταινίας, δεν αλληλεπιδρούν και δεν μπορούν να επηρεάσουν, κοιτάνε τη δουλειά τους, όσο η ανθρωπότητα αυτοκαταστρέφεται.

Στο War for the Planet of the Apes οι πίθηκοι αποκτούν πιο πολύ το ρόλο του ευγενούς άγριου, του ατόμου που υπερέχει ηθικά όσο παραμένει ανέγγιχτο από τον πολιτισμό (το ακριβώς αντίθετο από τον μέσο gamer δηλαδή). Κάπου εδώ για μένα χάνει η ταινία, καθώς οι πίθηκοι ανέκαθεν είχαν ουσιαστικά τον ρόλο του καθρέφτη, του αντικειμένου ταύτισης, ενώ τώρα φαίνεται να απομακρύνονται από αυτό. Δεν θα ήταν απαραίτητα κακό αν αυτή ήταν όντως η τελευταία ταινία, αλλά δυστυχώς βγήκε sequel∙ παρ' όλα αυτά λειτουργεί στα πλαίσια του να είναι αυτή η τρίτη ταινία μιας τριλογίας και όχι μιας τετραλογίας. 

Που κερδίζει η ταινία για ακόμη μια φορά; Στους χαρακτήρες, ως συνήθως. Μετά τον Gary Oldman στην προηγούμενη ταινία τώρα έχουμε τον Woody Harrelson στο ρόλο του Συνταγματάρχη, και γενικά πλέον οι ανθρώπινοι χαρακτήρες ίσως και να έχουν γίνει δέκτες μιας μεγαλύτερης συμπάθειας και προσπάθειας από τους συγγραφείς. Ο Colonel Woody είναι άλλος ένας προβληματικός άνθρωπος όπου το "εγώ" του τον έχει σχεδόν κυριεύσει, αλλά ταυτόχρονα κουβαλάει και μερικά σκοτεινά μυστικά από το παρελθόν του. Δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε έναν αυταρχικό χαρακτήρα ο οποίος τα κάνει όλα επειδή τον στοιχειώνουν οι δαίμονες του. Νιώθω, όμως, πως εδώ έγινε με αρκετή επιδεξιότητα, κυρίως επειδή ο Colonel δεν χρωματίζεται ποτέ ως παρεξηγημένος, ως βασανισμένος, μιας και δεν υπάρχει τίποτα που να με στεναχωρεί περισσότερο από το να δικαιολογούμε χαρακτήρες που έχουν ξεκάθαρα κακή συμπεριφορά. Οκ ίσως να με στεναχωρεί περισσότερο όταν συμβαίνει στην αληθινή ζωή, αλλά αυτό είναι συζήτηση για άλλου είδους κείμενο.

Θα μπορούσα να μιλήσω για τη δράση, αλλά νομίζω δεν με ενδιαφέρει αρκετά. Ναι, σίγουρα δεν ήταν τόσο καλή όσο στο Dawn, χωρίς να σημαίνει ότι είναι κακή, αλλά είναι πιο πολύ αδιάφορη παρά οτιδήποτε άλλο. Δεν υπάρχει μεγάλη συναισθηματική επένδυση πέρα από 2-3 σκηνές, και πλην μερικών ενδιαφερουσών λεπτομερειών η δράση δεν ήταν αρκετή για να γεμίσει τα κενά της ταινίας. Το πρόβλημα είναι ότι η δράση δεν έμπαινε για να κουμπώσει πάνω στις θεματικές και να τις ενισχύσει, αλλά χρησιμοποιούταν ως καμουφλάζ, για να καλύψει την έλλειψη τους. Κοινώς, όπου δεν έχουμε κάτι ενδιαφέρον να δείξουμε ας πετάξουμε λίγη δράση ή λίγο ψευτοσασπένς για να μην κοιμηθούν. 

Επίσης αυτή η ταινία επέλεξε να προσθέσει ίσως το χειρότερο comic relief στην ιστορία μετά τον Jar Jar Binks, τον Bad Ape. Στην καλύτερη αδιάφορος, στη χειρότερη εκνευριστικός, ο Bad Ape νιώθω ότι ήταν στα ψιλά γράμματα του συμβολαίου και αναγκαστικά έπρεπε να μπει. Έμοιαζε συνεχώς out of place, ήταν εντελώς μονοδιάστατος, και μερικές στιγμές, πώς να το κάνουμε τώρα, απλά δεν σήκωναν χιούμορ, ειδικά αυτού του είδους που πήραμε. Ευτυχώς για κάθε Bad Ape υπάρχει ένας Colonel να μας υπενθυμίζει ότι η ταινία είχε μια στοιχειώδη δημιουργική προσπάθεια από πίσω.

Σαν κατακλείδα θέλω να πω, ότι αν και δεν είναι μια καλύτερη ταινία από το Dawn, είναι μια καλύτερη ταινία Planet of the Apes. Νιώθω ότι πλησιάζει πιο κοντά στο να σχολιάσει κάτι, στο να κρίνει, να υποδείξει, και να μας τονίσει τα λάθη μας. Ακόμα και αν είναι λίγο πιο βαρετή, λίγο πιο πρόχειρη, λίγο πιο "υποχρεωτικό sequel", καταφέρνει -δεν ξέρω αν είναι από τύχη ή από σχεδιασμό- να έχει περισσότερη από την ουσία όσων έκαναν την πρώτη ταινία σημαντική. Πετυχαίνει έστω το να δείξει ότι η φύση απλά προσπαθεί να μείνει, με τον τρόπο της, μακριά από την αυτοκαταστροφή της ανθρωπότητας.