When Evil Lurks | Στο κακό αρέσουν τα παιδιά

Poster by Agustin R. Michel

Προσπαθώντας να σπάσω δυναμικά την απόχη από τον κινηματογράφο την οποία κάνω (όχι κατ' επιλογήν μου) τον τελευταίο καιρό, αποφάσισα στην πρόσφατη επίσκεψη μου στο σινεμά να προσπεράσω αγγλόφωνες παραγωγές, και να δοκιμάσω να δω κάτι διαφορετικό. Είχα την ελπίδα ότι με την αλλαγή της γλώσσας θα υπήρχε και αλλαγή στην μέση κινηματογραφική εμπειρία, και ενώ εν μέρει έπεσα έξω (δηλαδή για ακόμη μια φορά το ζευγάρι πίσω μου μάλωνε επειδή το ένα μέλος της δυάδας θεωρούσε ότι το άλλο μέλος δεν είχε επιλέξει καλές θέσεις), πράγματι η εμπειρία της θέασης απείχε από τον μέσο όρο. Ίσως φταίνε τα Ισπανικά της Αργεντινής, ίσως η γενικότερη βαριά εικονογραφία της ταινίας, ή ακόμα και το ότι βρισκόμουν σε ένα σινεμά το οποίο δεν έχω επισκεφτεί πολλές φορές. Κλίνω προς το πρώτο, καθώς η μόνη άλλη αργεντίνικη ταινία που είχα δει ως τότε μου είχε σφίξει το στομάχι το ίδιο εύκολα, παρ' όλο που διέφερε σε όλους τους τομείς με το When Evil Lurks.

Σενάριο

Ξεφεύγοντας πάρα πολύ από ένα τυπικό possession movie, το σενάριο της ταινίας ήταν αυτό που με κράτησε στο πρώτο μέρος της ταινίας. Η αόριστη προσέγγιση στο θέμα των κατηλειμμένων (ή των "σάπιων", όπως αναφέρονται στην ταινία) καθώς και το φειδωλό μοίρασμα των πληροφοριών λειτούργησαν βοηθητικά στο να έχεις μια άγνοια, ένα μπέρδεμα, το οποίο κατ' επέκταση οδηγούσε στο φόβο· όταν δεν ξέρεις τη δύναμη αυτού που έχεις απέναντι σου, είναι πολύ πιο εύκολο να φοβάσαι πως έχεις χάσει το μυαλό σου.

Το δεύτερο κομμάτι βέβαια έπασχε λίγο, καθώς έγινε πιο διαδικαστικό, με περισσότερο exposition, και κατά συνέπεια πολύ πιο βαρετό και κενό ουσίας. Είναι λίγο αμήχανο από εκεί που έχεις να αντιμετωπίσεις κάτι με δυνητικά άπειρη δύναμη, να θέτεις κανόνες και νομοτέλειες τις οποίες μπορείς να χρησιμοποιήσεις για να το νικήσεις. Αυτό, σε συνδυασμό με τον πρωταγωνιστή ο οποίος είναι σαν φτερό στον άνεμο, δηλαδή πηγαίνει επιπόλαια όπου τον οδηγεί το ρεύμα των συναισθημάτων του, χωρίς να το πολυσκεφτεται, κάνουν το σενάριο να χάσει λίγο τη δύναμη που μας έδειξε ότι είχε στην αρχή, διατηρώντας όμως την αξιοπρέπεια της φρέσκιας προσέγγισης πάνω στο trope της κατάληψης από δαίμονες, καθώς δηλώθηκε ξεκάθαρα ότι "η εκκλησία έχει πεθάνει", έχουμε φύγει δηλαδή πλέον από την πολυπαιγμενη θρησκευτική προσέγγιση, και έχουμε μια κλίση προς τον ανθρωποκεντρισμό.

Σκηνοθεσία

Μπορεί να μην έχει πολλή αξία να το πω γιατί είμαι τεράστιος χέστης (μιλάμε για ένα άτομο που έτρεμε όσο έπαιζε slender man στη δευτέρα γυμνασίου) αλλά αυτή η ταινία μου έσφιξε το στομάχι. Ο λόγος που το εκτίμησα είναι επειδή δεν έγινε με ευτελή τρόπο, απλά το When Evil Lurks αποφάσισε να έχει όσο πιο βαριά εικονογραφία μπορούσε (με την έννοια του iconography για το οποίο δεν βρήκα κάποια ακαδημαϊκά ακριβή μετάφραση). Η ταινία δεν έκανε πίσω πουθενά, έδειξε τα πάντα, αφού τα είχε χτίσει πρώτα με τέτοιο τρόπο ώστε να ξέρεις τι θα δεις και πάλι να μην το αντέξεις. Όταν έχεις μια πολύ έντονη ατμόσφαιρα, κινήσεις της κάμερας που κρύβουν ή αποκαλύπτουν τα κατάλληλα στοιχεία του πλάνου, και πολλά πολλά νεκρά παιδιά (από αγέννητα μέχρι προεφηβικά) φτάνεις πολύ γρήγορα στα προαπαιτούμενα που θέτω εγώ για να θέλω να προσπεράσω το βραδινό μου μετά την θέαση.

Φωτογραφία

Την προαναφερθείσα έντονη ατμόσφαιρα την αποδίδω κατά μεγάλο μέρος στην τρομερή φωτογραφία της ταινίας, κυρίως μέσω του φωτισμού. Τα σκοτεινά πλάνα ήταν ένα σκαλοπάτι πιο πάνω απ' ότι θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ, δημιουργώντας ένα απόκοσμο περιβάλλον, το οποίο φάνταζε όντως στοιχειωμένο από δαίμονες. 

Μουσική 

Η μουσική ήταν το μελανό σημείο για την ταινία, ίσως επειδή μου φάνηκε αδιάφορη πλήρως. Δεν ήταν ασυνάρτητη, αλλά φάνηκε πολύ μονότονη, και λίγο υποτονική, κάπως πιο νωχελικη απ' ότι θα προτιμούσα. Σίγουρα δεν μου κατέστρεψε την εμπειρία, αλλά δεν την ανύψωσε κιόλας. Τουλάχιστον δεν ακολούθησε την πεπατημένη, καθώς περιείχε μπόλικα ηλεκτρονικά στοιχεία.

Θεματική

Αυτό που με δυσκόλεψε περισσότερο απ' όλα, και έπρεπε να το αναλογιστω για μέρες είναι η θεματική της ταινίας. Όχι οι δαίμονες και οι δαιμονισμένοι, αλλά το τι σήμαιναν όσα είδαμε.

Κατέληξα εν τέλει ότι η ταινία, έχει να κάνει με τον τρόπο που αντλούν δύναμη οι δαίμονες, που είναι ο φόβος. Συγκεκριμένα, ο φόβος για το πώς θα μεγαλώσει το παιδί σου. Το κακό ξεκίνησε να εξαπλώνεται από έναν σάπιο, τον οποίον έκρυβε η μητέρα του για να παραμείνει σχετικά ασφαλή και ξεκίνησε να εξαπλώνεται όταν ο πρωταγωνιστής μας εισέβαλε στην ζωή της πρώην γυναίκας του ώστε να κρατήσει ασφαλή τα παιδιά του. Με αυτό σαν δεδομένο βγάζει πολύ νόημα το πόσα νεκρά παιδιά υπήρχαν στην ταινία· πριν καν φέρεις ένα παιδί στη ζωή πρέπει να σκεφτείς το πόσοι κίνδυνοι υπάρχουν. Και όταν παίρνεις την ευθύνη να το μεγαλώσεις πολλαπλασιάζονται, και είναι πολύ εύκολο να νιώθεις πως ο,τι κι αν κάνεις θα φέρει κακό αποτέλεσμα. Εν τέλει η λύση είναι να αποδεχτείς και να χωνέψεις πως ο,τι κι αν γίνει, σίγουρα θα "χάσεις" το παιδί σου, γιατί ποτέ δεν θα μετατραπεί ακριβώς σε αυτό που εσύ θέλεις. Έτσι, αφήνοντας τον φόβο πίσω, αποφεύγεις να γεννηθεί ένας ακόμη δαίμονας.

Επίλογος 

Το When Evil Lurks είναι μια βαριά ταινία, και σε θέμα, και σε ατμόσφαιρα, και στις απεικονίσεις της. Είναι για όλους; Σίγουρα όχι, αλλά αυτό είναι -προσωπικά- περισσότερο υπέρ της ταινίας. 

Όσο και να ήθελα εδώ να βάλω το επικό "Δαίμονες" του Νίκου Καρβέλα και της Άννας Βίσση, αν το When Evil Lurks ήταν τραγούδι θα ήταν το "Conscious Plague" των Clarion Void. Αντίστοιχα βαριά ατμόσφαιρα, αντίστοιχα δεν είναι για όλους.