Βιογραφία VS Βιογραφία | Part 2

Στο παρόν δεύτερο μέρος του Βιογραφία VS Βιογραφία (Part 1 εδώ), θα γράψω όπως είχα πει στο προηγούμενο κείμενο για το The Iron Claw.

Ας θυμηθούμε λίγο πάλι όμως τι είναι βιογραφία.

Βιογραφία < βίος + γράφω - Γραπτή αφήγηση της ζωής ενός ανθρώπου.
ΟΚ, δε θα κάνω πάλι το ίδιο αστείο με την προηγούμενη φορά...

The Iron Claw

Τι είναι το Iron Claw λοιπόν;
Η ταινία περιστρέφεται γύρω από μία - αν όχι της καλύτερης στον κόσμο, σίγουρα στην Αμερική - οικογένειας παλαιστών, τους Von Erich. Παρακολουθούμε τη ζωή τεσσάρων αχώριστων αδελφών και του ιδιότροπου, κολλημένου πατέρα τους και πως μέσα από επιτυχίες και τραγωδίες, βαδίζουν στη ζωή.

Τα Θετικά

Η ταινία εμβαθύνει στην τραγική ιστορία της οικογένειας Von Erich με απόλυτο σεβασμό, και ακόμη και αν δεν ξέρεις τίποτα για την πάλη (όπως εγώ), αυτή η ταινία θα σου ρίξει ένα μπαράζ από γροθιές συναισθημάτων που θα σε καταστρέψει.

Επικεντρώνονται "ομοιόμορφα" στην καριέρα του κάθε ένα από τα αδέλφια - αν και πρωταγωνιστής δεν παύει να είναι ο Zac Efron - καθώς και στα οικογενειακά προβλήματα στο σύνολό τους.

Οικογενειακά προβλήματα τα οποία πηγάζουν από τον πατέρα τους. Ένας άνθρωπος τόσο κολλημένος με το να γίνει πρωταθλητής, που όταν ο ίδιος δεν τα κατάφερε, χειραγώγησε τα παιδιά του και ανάγκασε το όνειρό του πάνω τους.

Η ταινία είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα του, "τι επιπτώσεις έχουν οι γονείς στα παιδιά τους".
Ας το αναλύσω λίγο παραπάνω.

Καθ' όλη τη διάρκεια εξέλιξης της ιστορίας, ο Fritz Von Erich, ενώ φαίνεται ότι νοιάζεται για τα παιδιά του, στην πραγματικότητα νοιάζεται μόνο για τον τίτλο του πρωταθλητή, σε σημείο που είναι απάνθρωπο, ειδικά στο πώς συμπεριφέρεται και αντιμετωπίζει τις τραγωδίες. Ειδικά όταν τις αναφερόμενες τραγωδίες ο Kevin (Zac Efron) τις αποδίδει σε οικογενειακή κατάρα.
Ο χαρακτήρας του Fritz, - οι διάλογοι του για την ακρίβεια και η γλώσσα σώματος - σε αρκετά σημεία, μπορεί να φανεί σαν κακή υποκριτική, ΑΛΛΑ αν το σκεφτούμε στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής του ήταν ένας επιδειξίας για το κοινό. Δεν είναι πολύ τραβηγμένο το συμπέρασμα ότι δε γνωρίζει άλλον τρόπο επικοινωνίας.
Είναι ένας σκληρός τύπος που περιμένει από τους γιους του να είναι εξίσου σκληροί.
Αν και στην αρχή δεν είναι έτσι, με την επιτυχία της οικογένειας μετατρέπεται σε αυτόν τον τρόπο.

Αναφέραμε για τον πιεστικό πατέρα, ας αναφερθώ και λίγο στη μητέρα τους.
Η μητέρα τους Doris Von Erich είναι μια συναισθηματικά απούσα μάνα.
Για παράδειγμα, κατά τη διάρκεια μιας έντονης συναισθηματικής στιγμής και τραγωδίας, η μάνα δεν ξέρει πως να το αντιμετωπίσει και το ρίχνει στο τι φόρεμα να φορέσει ή σε μια άλλη σκηνή, ρωτάει τον Θεό γιατί δοκιμάζεται. Ή ακόμη και σε πιο ήπιες καταστάσεις που τα παιδιά έχουν μια διαμάχη και ζητάν τη βοήθεια της απλά τους λέει να το λύσουν μεταξύ τους.
Ίσως, αν δεν ήταν τόσο απούσα συναισθηματικά και όντως έδινε απάντηση στον πόνο και την απώλεια, ο Kevin και τα αδέρφια του, να είχαν διαφορετική πορεία στη ζωή τους.

Ο Zac Efron είναι αρκετά καλός, δεν είναι δε και για Όσκαρ, αλλα παίζει τον ρόλο του Kevin ακριβώς όπως θα έπρεπε. Ο Holt McCallany στον ρόλο του Fritz, επίσης πολύ καλός, κάθε φορά που εμφανιζόταν στην οθόνη στην αρχή της ταινίας χαιρόσουν να τον βλέπεις και απο τα μισά και έπειτα τον μισούσες. Ο Jeremy Allen White στον ρόλο του Kerry επίσης πολύ καλός αλλα δεν του δόθηκε αρκετό screen time.

Τα σκηνικά ήταν υπέροχα, ειδικά όταν γινόταν κάποιο event πάλης και βλέπαμε τις αρένες.
Τα ρούχα και η ομιλία ταιριαστή για το Texas της δεκαετίας του '80.

Η ταινία επίσης δεν κράτησε καθόλου γροθιές. Τα έδειξε όλα. Από το ντόπινγκ, τα ναρκωτικά, την ψυχική καταπόνηση και τις προσωπικές μάχες του κάθε χαρακτήρα, μέχρι την αυτοκτονία.

Και τέλος ΕΧΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΤΕΛΟΣ.
Είδαμε αυλαία να πέφτει, είδαμε τόξο χαρακτήρων, είδαμε κλείσιμο σε χαρακτήρες και είδαμε πώς οι άνθρωποι που απεικονίζονται αντέχουν σήμερα.

Τα Αρνητικά

Τα αρνητικά που έχω να πω είναι λίγα.

Καταρχήν θέλω να αναφέρω ότι η ταινία παρέλειψε ένα από τα αδέλφια από το σενάριο, του Chris Von Erich.
Δεν τον βλέπουμε και η ιστορία του αποσιωπάται, δεν αναφέρεται καν.
Σε αυτόν τον κόσμο, δεν υπήρξε ποτέ και αυτό είναι λυπηρό.
Ο σκηνοθέτης εξήγησε ότι ήταν αρκετά οδυνηρή και επίπονη η ιστορία του για να συμπεριληφθεί στην ταινία.
Παρ' όλ' αυτά, ο Mike έγινε μια μικρή συγχώνευση των 2 ανθρώπων.

Και δεύτερον με βάση ιστορικά γεγονότα καθώς και τον ίδιο εν ζωή Kevin Von Erich, δεν ήταν όλα τόσο ειλικρινής και με ακριβής απεικόνιση. Ο Kevin που είδε την ταινία, λέει ότι, σαν θεατές, πρέπει να θυμόμαστε ότι πάνω από όλα είναι ψυχαγωγία και όχι ακριβής απεικόνιση της οικογένειας του.
Αναφέρει για παράδειγμα ότι ο πατέρας του δεν ήταν τόσο σκληρός όσο απεικονίζεται και ότι στην πραγματικότητα ήταν πολύ καλός άνθρωπος, με λόγο σπαθί.
Από την άλλη βέβαια ο Fritz στα τελευταία του χρόνια, γέρος, πικραμένος και ετοιμοθάνατος από καρκίνο του εγκεφάλου - σημάδεψε τον Kevin με ένα όπλο και του είπε ότι ο μόνος λόγος που ήταν ακόμα ζωντανός ήταν ότι δεν ήταν "αρκετά άντρας" για να αυτοκτονήσει όπως τα αδέρφια του.
Πολύ αγάπη και καλοσύνη…

Το Iron Claw δεν είναι μια αιματηρή, ταινία όπου η πράξη του θανάτου είναι το επίκεντρο. Είναι η αντίδραση στον θάνατο, το πώς ο Kevin Von Erich, ειδικότερα, επέμεινε και επέλεξε να ζήσει, που είναι το κεντρικό σημείο.

Πολλά θα μπορούσαν να γίνουν διαφορετικά στην ταινία, ίσως λίγο περισσότερο screen time στα άλλα αδέλφια, ίσως λίγο περισσότερο οικογενειακές στιγμές παρά training sessions, ίσως και πιο ακριβές απεικόνιση. Παρ' όλα αυτά αυτό που λάβαμε είναι μια αξιόλογη ταινία.

Εδώ το Βιογραφία VS Βιογραφία έρχεται στο τέλος του.
Ίσως, να ήμουν λίγο προκατειλημμένος, γιατί η ιστορία των Von Erich μου άρεσε και από πιο πριν - τα λίγα πράγματα που είχα διαβάσει για αυτούς σε Wikipedia rabbit holes - και τη βρήκα αρκετά ενδιαφέρον.
ΜΟΝΟ ΠΟΥ με την ίδια όρεξη πήγα να δω και το Priscilla, για την οποία επίσης είχα αρκετό ενδιαφέρον, αλλά με απογοήτευσε η ροή της και η ρομαντικοποιημένη εστίαση/οπτική γωνία που διάλεξε να απεικονίσει/εκφράσει.

To each their own I guess. Στο κάτω-κάτω, άποψη μου.