Αφιέρωμα Planet of the Apes #5 | Rise of the Planet of the Apes

Poster by Matt Ferguson

Με αυτό το κείμενο περνάμε αισίως στην νέα τριλογία του Planet of the Apes, που έφερε πάλι στο προσκήνιο το franchise, αρκετά έντονα κιόλας μπορώ να πω. Χρειαζόταν reboot ενα franchise το οποίο πήγαινε από το κακό στο χειρότερο; Αυτό μπορεί να το κρίνει μόνο ο Θεός και ο στουντιάρχης στο Hollywood, αλλά εν τέλει κατέληξε ένα από τα πιο πετυχημένα (εμπορικά τουλάχιστον), οπότε ας πούμε την αποψάρα μας να υπάρχει. Στο κάτω-κάτω σπαταλούνται πόροι του ίντερνετ για πολύ πιο ασήμαντα πράγματα.

Θα ξεκινήσω από την άρχη, δηλαδή από τον τίτλο. Υπάρχει σίγουρα ταύτιση στην πλοκή και στον τίτλο, καθώς παρακολουθούμε την άνοδο των πιθήκων από κατώτερα όντα και πειραματόζωα σε ελεύθερα και νοήμονα πλάσματα. Το reboot ξεκινάει ουσιαστικά από κάτι αντίστοιχο του Conquest, και δεν νομίζω ότι υπήρχε καταλληλότερο σημείο. 

Αυτήν την φορά αντί για Timey-Wimey Stuff (βλ. Escape from the Planet of the Apes) έχουμε βιολογικά πειράματα, με ορούς που ενεργούν απ' ευθείας στον εγκέφαλο. Αντί να γιατρέψουν το Alzheimer δημιουργούν υπερ-πιθήκους, γιατί έτσι λειτουργεί η βιολογία. Έτσι ο Will,ο επιστήμονας υπεύθυνος για το πείραμα, παίρνει σπίτι του τον Caesar, ένα από τα πειραματόζωα όταν δεν εγκρίνονται νέοι πόροι για την έρευνα, γιατί δεν έχει το σθένος να τον σκοτώσει. Εν τέλει κατέληξε να τον μεγαλώνει σαν παιδί του, μέχρι που ο Caesar επιτέθηκε σε έναν γείτονα, και έπρεπε να τον βάλουν σε ένα καταφύγιο για πιθηκοειδή, όπου χωρίς κανέναν προφανή λόγο ο Malfoy τους κακομεταχειριζόταν. Εκεί ο Caesar γίνεται, χάριν της εξυπνάδας του ο αρχηγός της ομάδας, και παρακινεί μια ολόκληρη εξέγερση, που σκοπό έχει οι πίθηκοι να επιστρέψουν στο δάσος, που αποτελεί το φυσικό τους περιβάλλον.

Οκ ξέρω, ίσως η κοινή λογική να μην αποτελεί βασικό στοιχείο της πλοκής, και τα βασικά αγγλικά είναι το μέγιστο που φτάνουν οι διάλογοι από άποψη τέχνης, αλλά η ταινία δεν είναι τόσο κακή όσο φαίνεται εκ πρώτης όψεως. Όπως ανέφερα ήδη, θυμίζει το Conquest, με μια μετατόπιση όμως στη θεματική. Πλέον δεν ασχολούμαστε με την εξέγερση καθεαυτή, αλλά με αυτό που συνήθως την προκαλεί, τον έλεγχο. Ο Caesar σε όλη την πρώτη πράξη της ταινίας αντιμετωπίζεται ως παιδί, ζητώντας άδεια πριν κάνει οποιαδήποτε κίνηση σχεδόν. Η μανία του Will να τον ελέγχει, το ίδιο το γεγονός ότι θεωρεί αυτονόητο πως είναι ανώτερος του Caesar και άρα αυτός θα έχει τον έλεγχο, είναι αυτή που ωθεί τον Caesar να προσπεράσει τα συναισθήματα αγάπης που έχει για την πατρική του φιγούρα. Το σημείο που ο Will πηγαίναι να πάρει τον Ceasar από το καταφύγιο, και αυτός βλέποντας το λουρί αποφασίζει να μείνει εκεί είναι για μένα το δυνατότερο σημείο μέσα στην ταινία. Το να ζεις σε φαινομενικά χειρότερες συνθήκες αλλά να το προτιμάς είναι ίσως ένα από τα πιο οξύμωρα πράγματα, αλλά προκειμένουν να ξεφύγεις από μια ζωή που σε ελέγχουν συνεχώς είναι μια απόφαση που ίσως πρέπει να πάρεις.

Πέραν αυτού, έχουμε και μια σκηνή την οποία περίμενα από το Escape, τη σκηνή που ένας πίθηκος μιλάει για πρώτη φορά, και η λέξη που λέει είναι μία πολύ απλή, αλλά πολύ ισχυρή: "No". Και όχι μόνο αυτό, αλλά αυτό το "όχι" είναι απάντηση στο "Get your stinking paws off me you damn dirty ape". Η συγκεκριμένη σκηνή προκαλεί πραγματικά δέος, και με το πώς είναι γυρισμένη, και με το περιοχόμενο της, καθώς σε μερικά δευτερόλεπτα καταφέρνει ταυτόχρονα να δώσει το νόημα της θεματικής, και να υποβάλλει τα σέβη της στην πρώτη ταινία. Και αυτός είναι ο σωστότερος τρόπος να κάνεις homage (για παραδείγματα προς αποφυγή δείτε το Remake του Tim Burton, ή και μην το δείτε).

Εν γένει το Rise είναι μια πολύ καλή αρχή για τη νέα τριλογία, ξεκινώντας με το διακύβευμα να είναι σχετικά ασήμαντο, και τελειώνοντας σε ένα σημείο απ' όπου μπορούμε να πάρουμε sequels που μεγαλώνουν την κλίμακα. Καλή σκηνοθεσία, εξαιρετικά εφφέ και CGI, ειδικά στον Caesar, και ένα σενάριο που τουλάχιστον ήξερε που έπρεπε να δώσει βαρύτητα τελικά ίσως είναι αρκετά για να κάνεις kickstart ένα reboot. Μπορεί η ταινία να ήταν περισσότερο διαδικαστική, δεν ξέφευγε πολύ από ένα τυπικό τρίπρακτο δηλαδή, αλλά μόνο και μόνο από τον τίτλο της έχει ήδη προβάδισμα σε σχέση με αντίστοιχες ταινίες, και ξέρει να το χρησιμοποιεί κατάλληλα. Μπορεί να μην αποτελεί το τέλειο παράδειγμα κινηματογραφικού αριστουργήματος, αλλά σίγουρα αποτελεί το τέλειο παράδειγμα για το πως κάνεις μια σταδιακή αλλαγή στο ύφος μιας σειράς ταινιών 40 ετών, και την κρατάς επίκαιρη∙ με λίγα λόγια, το πώς κάνεις reboot χωρίς να φαίνεται ότι το έκανες μόνο για να κρατήσεις τα δικαιώματα ή για να αρπάξεις χρήματα.