Αφιέρωμα Planet of the Apes #4 | Planet of the Apes (2001)

Οκ, ξέρω ότι έγραψα πως το beneath the planet of the apes ήταν η χειρότερη ταινία της παλιάς 5άδας, αλλά ακόμα κι εκείνο δεν ξεπερνάει σε αισχρότητα το remake του 2001. Η ταινία πάσχει σε κάθε τομέα, και το μόνο που είχε να προσφέρει ήταν μια εμφανώς ακριβή παραγωγή και το τρομερό soundtrack του Danny Elfman. Όλα τα υπόλοιπα κομμάτια της ταινίας ήταν αδύναμα στην καλύτερη, απαίσια στην χειρότερη. Φανταστείτε ότι σε όλο το internet δεν βρήκα καν ένα καλό πόστερ για να βάλω στο αφιέρωμα.

Αν και η ταινία είχε πολύ δυνατό καστ, νομίζω δεν την βοήθησε, γιατί, όσο καλό και να είναι το make-up (που ήταν πράγματι εξαιρετικά καλό), τα πρόσωπα που έπαιζαν ήταν τόσο γνωστά που βρισκόντουσαν ακριβώς στο uncanny valley. Τουλάχιστον έφεραν μπόλικο υποκριτικό ταλέντο, αλλά και πάλι δεν ήταν αρκετό∙ κάθε φορά που υπήρχε πίθηκος στην οθόνη ένιωθα άβολα, ήθελα να πατήσω pause από την αμηχανία. Τουλάχιστον είχαμε πολύ ωραία σκηνικά, ενδιαφέροντα κοστούμια, και αρκετούς κομπάρσους.

Η ταινία πραγματικά κατουράει πάνω σε όσα έχτισε το αυθεντικό planet of the apes. Ξανακάνουν αναφορά σε ατάκες από την πρώτη ταινία με μηδέν σεβασμό, όλη η διακριτικότητα έχει φύγει από το παράθυρο και η προσέγγιση για τη σχέση πιθήκων-ανθρώπων είναι το πογκρόμ. Το πολιτικό σκηνικό στον πλανήτη των πιθήκων υπάρχει μόνο σαν μηχάνημα για να προχωρήσει η πλοκή, και το θρησκευτικό στοιχείο πρέπει απλώς να αναφέρεται κάθε μισάωρο για να μην ξεχνάμε ότι υπάρχει και ένας μεσσίας.

Ο Mark Wahlberg που ποτέ δεν με έπεισε για action hero, αυτήν την φορά πραγματικά έμοιαζε αδύναμος σαν πρωταγωνιστής, αλλά ίσως να έφταιγε και ο χαρακτήρας καθεαυτός. Όταν η ταινία δεν μπορούσε να μαζέψει τον μεσσιανισμό της, και έπρεπε ο Wahlberg να υποδυθεί τον σωτήρα που υποχρεώνεται να βοηθήσει, ήταν οι μόνες σκηνές που με έπειθε πραγματικά, στα υπόλοιπα σημεία χώλαινε. Καθόλου αξιομνημόνευτος πρωταγωνιστής, με ελάχιστα δυνατά στοιχεία, καμία σχέση με τον Taylor. Και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, μέχρι να αναφερθεί το όνομα του κάποια στιγμή στο 1:41:32 δεν θυμόμουν καν πως τον λένε.

Ο Tim Burton αρκετά απογοητευτικός σαν σκηνοθέτης, αν και δεν φαντάζομαι η πλήρης στροφή προς το action να ήταν δική του ιδέα. Παρ’ όλα αυτά θεωρώ πως θα έπρεπε να είχε βρει σαν σκηνοθέτης τρόπο να δώσει κάποιο στοιχειώδες βάθος στην ταινία. Αντ’ αυτού πήραμε ένα αποτέλεσμα που έμοιαζε με την πρώτη ταινία, αν αυτή είχε φωτοτυπηθεί 500 φορές σε μηχάνημα του 1982.

Για παράδειγμα, το αυθεντικό planet of the apes είχε ένα πολύ δυνατό plot twist στην τελική σκηνή, που άφηνε τον θεατή με το στόμα ανοιχτό, έδινε ένα μήνυμα σχετικό με τον κυνισμό του πρωταγωνιστή, και απαντούσε σε πολλά από τα ερωτήματα που μπορεί να είχαν αναπτυχθεί κατά τη διάρκεια της ταινίας. Αντίθετα, αυτή τη φορά είχαμε ένα plot twist το οποίο αφήνει το θεατή μπερδεμένο, ο πρωταγωνιστής μας δεν είχε κάποιο πραγματικό γνώρισμα στον χαρακτήρα του, και μέσα σε 5 λεπτά δημιουργήθηκε μια μεγάλη τρύπα στο σενάριο. Κοινώς, όχι μόνο δεν απάντησε τις ερωτήσεις, αλλά έδειξε κάτι το οποίο έσπασε κάθε κανόνα που είχε θέσει η ταινία μέχρι τότε, σε μια φτηνή προσπάθεια να κάνει κάτι πρωτότυπο.

Δεν λέω πως αναγκαστικά ένα remake θα έπρεπε να είναι η ίδια ταινία απλώς γυρισμένη με σύγχρονα μέσα. Ωστόσο, λέγεται RE-MAKE για κάποιον λόγο. Δύο-τρία ουσιώδη πράγματα που είχε η πρώτη ταινία θα έπρεπε να υπάρχουν εδώ. Πρωτοτυπία δεν υπήρχε, σχολιασμός για την θέση του ανθρώπου στη φύση δεν υπήρχε, απεικόνιση κοινωνικο-θρησκευτικο-πολιτκού συστήματος καυστική απέναντι στην ματαιοδοξία μας δεν υπήρχε, και η προσπάθεια για αντιπολεμικό μήνυμα ήταν ο ερχομός του Μεσσία. Ευτυχώς που υπήρχαν οι πίθηκοι δηλαδή….