Αφιέρωμα Planet of the Apes #1 | Planet of the Apes (1968)

 

Poster by Laurent Durieux

Δεν ξέρω πώς να ξεκινήσω αυτό το review, κυρίως επειδή ο,τι καλό έχω να πω για αυτήν την ταινία αμέσως επισκιάζεται από τα 4 sequels στο franchise. Αλλά θα προσπαθήσω να κάνω τα πάντα για να είμαι δίκαιος με μια ταινία τόσο καλή και με τέτοια επίπτωση στην ποπ κουλτούρα, στην επιστημονική φαντασία, και στο σινεμά γενικότερα.

 

Νομίζω, αφήνοντας στην άκρη προς το παρόν το τέλος, όλο το ζουμί της ταινίας είναι ότι χτυπάει στη σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης φύσης. Για το μεγαλύτερο κομμάτι επικρατεί ένα αμάλγαμα θεματικών στην ταινία, από την θρησκοληψία και την προκατάληψη μέχρι τον σπισισμό (και κατά συνέπεια τον ρατσισμό). Όλα αυτά υπογραμμίζονται τέλεια από την εξαιρετική 60s υποκριτική του Charlton Heston στον ρόλο του Taylor, αλλά και από τους βοηθητικούς ρόλους.

 

Στο κυρίαρχο (χρονικά) κομμάτι της ταινίας όπου γίνεται η εστίαση στον αέναο κύκλος της βίας, δεν υπάρχει εντονότερη στιγμή από όταν ο Taylor μιλάει μετά από πολλή ώρα για να πει «Get your stinking paws off me, you damned dirty ape». Στο σημείο αυτό, όσο και να θέλουμε να πάρουμε το μέρος του «ανεπτυγμένου» Taylor ενάντια στους πιθήκους δεν μπορούμε, καθώς η φύση μας, η ανθρώπινη φύση, καθρεφτίζεται περισσότερο στους πιθήκους. Οι πίθηκοι εξασκούν πρακτικές όπως το κυνήγι και η αιχμαλωσία κατώτερων μορφών ζωής, βγάζουν φωτογραφίες με τα θηράματα τους, και κάνουν πάνω τους πειράματα. Και ενώ κανείς μπορεί ίσως να ενθουσιαστεί με αυτήν την φαινομενική νίκη του Taylor καθώς δραπετεύει, η πραγματικότητα είναι πως, από την σκοπιά της ταινίας, εμείς ως θεατές έχουμε ίσως περισσότερα ταυτιζόμενα στοιχεία με τους πιθήκους παρά με έναν αστροναύτη. Επομένως, για να παραφράσω αυτό που είχα γράψει στο πρώτο κείμενο μου στις (Φιλο)Σοφίες του Trek, αν έχεις στην οθόνη έναν άνθρωπο και έναν πίθηκο, και μοιάζεις περισσότερο με τον πίθηκο, ίσως πρέπει να κοιτάξεις προς τα μέσα για να βρεις λύση.

 

Λογικό λοιπόν ο Dr. Zaius να μιλάει συνεχώς για την επικίνδυνη φύση των ανθρώπων. Αν και αυτά τα λόγια προέρχονται τόσο από γνώση όσο και από έπαρση, παραμένουν αληθή, και προσπαθούν να προειδοποιήσουν όλους εμάς, και ας αποτελούν τραγική ειρωνεία. Μολονότι τα λόγια είναι αληθή, δεν σημαίνει ότι είναι και σωστά, καθώς παρατηρούμε να προσάπτονται στο άτομο χαρακτηριστικά της ομάδας, το οποίο προκαλεί αντιδράσεις του Taylor, το οποίο προκαλεί εκ νέου αντιδράσεις των πιθήκων, σε έναν ατέρμονο βρόχο.

 

Μα, εν τέλει, η ανθρώπινη φύση ήταν αδύνατο να σταματηθεί αρκετά σύντομα. Ο συναγερμός είχε χτυπήσει, και λίγοι τον άκουσαν. Ποιος θα προστατέψει τελικά την ανθρωπότητα από αυτά που μπορεί να κάνει στον εαυτό της;