Talk to Me | Αντικαταθλιπτική séance.

 

Talk To Me

Τι να πρωτοπώ για αυτή την ταινία;

Ας ξεκινήσουμε με το γεγονός ότι είναι σκηνοθετημένη από δύο αδέρφια, τους Danny & Michael Philippou γνωστοί ως RackaRacka στο YouTube χρόνια τώρα για τις μικρού μήκους horror ταινίες τους. Επίσης δούλεψαν και σαν crew στην, επίσης Αυστραλιανή, ταινία The Babadook.

Η ταινία ακολουθεί την Mia, μια κοπέλα με τα δικά της προβλήματα που προσπαθεί να επανενταχθεί σε κοινωνικούς κύκλους μετά από μια τραυματική εμπειρία.

Θα μιλήσω λίγο συνοπτικά για μερικά πράγματα πριν μπω σε αυτό που εμένα μου άρεσε πραγματικά για αυτήν την ταινία.

Στην ταινία πρωταγωνιστεί η Sophie Wilde και είναι απίστευτη.

Η υποκριτική της ικανότητα είναι φανταστική τόσο στα τρομακτικά όσο και στα πιο δραματικά κομμάτια της ταινίας, πετώντας μάλιστα και κάποια κωμικά στοιχεία κάθε τόσο.

Το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας είναι μόνο αυτή.

Κουβαλάει πολλά στους ώμους της και δεν υπήρξε ούτε ένα δευτερόλεπτο που να μην απέδωσε.

Επίσης τεράστιο credit πρέπει να δώσω στον Joe Bird στον ρόλο του Riley.

Οι υπόλοιποι ηθοποιοί επίσης υποδύονται εκπληκτικά τους ρόλους τους, κυρίως οι έφηβοι ηθοποιοί. Είχαν τόση ενέργεια που ήταν σαν να χοροπηδούσαν στην οθόνη, πράγμα που δείχνει πόσο διασκεδαστικό πρέπει να ήταν για αυτούς τα γυρίσματα της ταινίας.

Η κινηματογράφηση και η σκηνοθεσία ήταν υπέροχες, με μερικές επιδέξια επεξεργασμένες σκηνές και μια πολύ σκοτεινή και δυσοίωνη ιστορία που έχει κάποια πρωτοτυπία, παρά το γεγονός ότι είναι άλλη μια υπερφυσική, "κάτι από την άλλη πλευρά" ιστορία.

Οι σκηνές με το χέρι ήταν δικαιολογημένα τρομακτικές και τεταμένες.

Η αμφιλεγόμενη προέλευση του χεριού, η έλλειψη οποιασδήποτε εξήγησης, ακόμη και η αβεβαιότητα για το τι πραγματικά είναι - βαλσαμωμένο χέρι μάγου ή κάποιου κακού σατανιστή, κάποιο μαγικό αντικείμενο ίσως; - προσθέτουν περισσότερο στο μυστήριο.

H υπόλοιπη ιστορία ήταν εκπληκτικά απρόβλεπτη και αντισυμβατική.

Το Talk to Me δείχνει σε κάποιο βαθμό αυτό το θόλωμα των συναισθηματικών ορίων και των ορίων των σχέσεων.

Γονείς και παιδιά βρίσκονται συχνά σε αντιπαράθεση, με την Jade (Alexandra Jensen) να διαφωνεί με την προστατευτική μητέρα της (Miranda Otto) και τη Mia να απομονώνεται από τον πενθώντα πατέρα της (Marcus Johnson).

Η οικειότητα της φιλίας γίνεται από μόνη της μια μορφή καλοήθους κατοχής, ανταλλάσσοντας πρόθυμα ψυχές.

Πρόκειται για συναρπαστικές και συγκινητικές ιδέες, ακόμη και αν οι αδελφοί Philippou δεν έχουν πάντα τον απόλυτο έλεγχο. Με ένα οδυνηρό φινάλε, η ιστορία αρχίζει να ξεδιπλώνεται με έναν τρόπο που είναι τόσο αποτελεσματικός όσο και... όχι.

Καθώς η Μία αγωνίζεται να καταστείλει ή να νικήσει τις δαιμονικές δυνάμεις μέσα της, δεν είναι πάντα σαφές αν η ταινία δραματοποιεί ή υποκύπτει σε μια αποσύνδεση με την πραγματικότητα.

Τι εννοώ; Προσπαθήστε να με ακολουθήσετε…

Αν και είναι δελεαστικό να χρησιμοποιούμε απλές μεταφορές - για παράδειγμα, συγκρίνοντας την πράξη της επίκλησης πνευμάτων με τον εθισμό στα ναρκωτικά ή τη νεανική εμμονή με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης - είναι προτιμότερο να εξετάσουμε την προέλευση της μεταφοράς για να αποκτήσουμε μια πληρέστερη εικόνα.

Για παράδειγμα, ο λόγος για τον οποίο η Mia είναι κολλημένη στην επίκληση πνευμάτων είναι η θλίψη της. Καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας, η Mia βρίσκεται σε μια συνεχή κατάσταση άρνησης και θυμού λόγω του ανεπίλυτου τραύματος του θανάτου της μητέρας της, το οποίο την αναγκάζει να χρησιμοποιεί το χέρι παρά τον κίνδυνο.

Μιλώντας αφηγηματικά, είναι γι' αυτόν τον λόγο που το πνεύμα που κατέχει τη Mia εμφανίζεται με τη μορφή της μητέρας της, επηρεάζοντας και χειραγωγώντας την.

Αλλά είναι και οι επαναλαμβανόμενες οπτικοακουστικές ενδείξεις που σχετίζονται με το πνεύμα που συνδέουν αυτή την υποπλοκή με την ιδέα της θλίψης.

ΗΧΟΣ

Ένα από αυτά τα "σήματα" είναι ο ήχος ξυσίματος με τον οποίο το πνεύμα προσελκύει την προσοχή της Mia. Το πνεύμα γνωρίζει ότι η Mia βρίσκεται σε κατάσταση άρνησης, δηλαδή ζει δέσμια της ιδέας ότι ο θάνατος της μητέρας της ήταν ατύχημα.

Μια εικόνα που η Mia επανειλημμένα υπερβάλλει για λόγους αυτοσυντήρησης είναι αυτή της μητέρας της να ξύνει και να χτυπάει την πόρτα, εκλιπαρώντας για βοήθεια.

Γι' αυτό και στην οθόνη ακούγονται συχνά οι ίδιοι ήχοι γρατσουνίσματος και χτυπήματος πριν από την εμφάνιση του πνεύματος, ενώ σε μια σκηνή το ξύσιμο της Mia στην πόρτα της κρεβατοκάμαρας της εντείνεται - επειδή αυτή είναι η στιγμή νιώθει πιο αποκομμένη, μόνη και επομένως, ευάλωτη.

Αυτό που κάνει η Mia για να αντιμετωπίσει αυτά τα συναισθήματα είναι η séance και εδώ έρχεται η αλληγορία των ναρκωτικών.

Αλλά ο παραλληλισμός μεταξύ των δύο δεν είναι σημαντικός σε αυτό το πλαίσιο.

Αυτό που είναι πιο σημαντικό είναι το πώς το "Talk to Me" θυμίζει στο κοινό ξανά και ξανά την πρώτη νύχτα της κατοχής από το πνεύμα.

Ας θυμηθούμε την πρώτη φορά που αιχμαλωτίστηκε η Mia.

Καθώς το πνεύμα εισέρχεται στο σώμα της, ο θόρυβος του περιβάλλοντος γίνεται πιο υπόκωφος και υπάρχει μια καθυστέρηση στον ήχο. Ταυτόχρονα, ο περιβαλλοντικός θόρυβος στο άμεσο περιβάλλον της Mia παραμένει στεγνός και οικείος και η Mia βρίσκεται παγιδευμένη μέσα στο ίδιο της το κεφάλι. Από αυτό το σημείο και έπειτα, κάθε φορά που η Mia βρίσκεται σε ασταθή ψυχική κατάσταση ή επιθυμεί άλλη μια συνάντηση με ένα πνεύμα για να πνίξει την ψυχική οδύνη, είναι αυτό το ηχητικό μείγμα που επιστρέφει.

Από αφηγηματικής άποψης, αυτό το μείγμα θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί απλώς ως στιλιστική επιλογή, αλλά το γεγονός παραμένει ότι προέρχεται από τη νύχτα που η Mia χρησιμοποίησε για πρώτη φορά το χέρι και ένιωσε πρωτοφανή ενθουσιασμό.

Μερικά ακόμη παραδείγματα ήχου.

Σε μια σκηνή, τη βραδιά μετά την πρώτη séance, βλέπουμε μόνο το πρόσωπο του Riley και τα χέρια της Mia. Την πρώτη φορά του αφαιρεί τα ακουστικά, την δεύτερη του παίρνει το κινητό, αλλά την τρίτη φορά που βλέπουμε τα χέρια της Mia, είναι παραμορφωμένα σαν τα χέρια του πνιγμένου πνεύματος.

Η σκηνή αλλάζει απότομα σε σχολικό σκηνικό με τον ήχο των κουδουνιών με έντονη ηχώ και καθυστέρηση να συνεχίζει από την προηγούμενη σκηνή.

Όπως αναφέρθηκε παραπάνω, αυτό θα μπορούσε να ερμηνευτεί ως στιλιστική επιλογή για να θολώσει τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας και να προσδώσει ένταση.

Ωστόσο, η σκηνή αυτή υπονοεί ότι η Mia είναι αναξιόπιστη αφηγήτρια, ή μάλλον ακόμη πιο αναξιόπιστη, καθώς δεν υπήρξε ποτέ σταθερή.

Η σκηνή του ατυχήματος του Riley είναι παρόμοια, με ένα μακρινό, υγρό ηχητικό μείγμα που όχι μόνο μεταφέρει το σοκ και τη σύγχυση της Mia, αλλά και συνδέει το περιστατικό με την πρώτη νύχτα του καλέσματος.

Καθώς και η σκηνή προς το φινάλε της ταινίας όπου η Mia δεν αναγνωρίζει πραγματικότητα απο οράματα και όλα, απο την δική της οπτική γωνία, είναι βουβά και με ηχό. Σαν να τα ακούει απο απόσταση. Εδώ βλέπουμε και το πώς τα πνεύματα διαστρεβλώνουν και το τι βλέπει η Mia με την πραγματικότητα. Για παράδειγμα η Jade λέει στην Mia οτι ο Riley έχει καλυτερέψει, αλλα η μία τον βλέπει συνεχώς γεμάτο μώλωπες και πρησμένο. Όταν δε φτάνουμε στην τελική σκηνή και βλέπουμε τον Riley απο αντικειμενική οπτική γωνία, βλέπουμε οτι όντως δεν είναι τόσο βαρία τραυματισμένος (πλέον).

Τι χρειάζεται όμως για να αποφασίσουμε εμείς, οι θεατές, ότι το πνεύμα που βλέπει συνεχώς η Mia δεν είναι στην πραγματικότητα η μητέρα της;

Είναι απλό.

Το πνεύμα που αφήνει η Mia να μπει μέσα είναι μια γυναίκα που πνίγηκε, εξού και οι ήχοι του νερού.

ΤΟ ΝΕΡΟ

Το νερό είναι επίσης ένα επαναλαμβανόμενο ηχητικό σύνθημα στην ταινία. Το ακούμε όταν το πνεύμα που πνίγηκε εμφανίζεται για πρώτη φορά στην οθόνη και το συνοδεύει ένας ήχος χαρακτηριστικός του υποβρύχιου κόσμου και όταν η Mia αφήνει για πρώτη φορά το εν λόγο πνεύμα να μπει μέσα της, αλλά και ως μια βροχερή νύχτα αφού γίνει το κάλεσμα για να υπονοηθεί ότι αυτό το γεγονός την έχει καταλάβει εντελώς.

Αυτός ο κανόνας ισχύει και για τις επόμενες συναντήσεις με το πνεύμα.

Κατά τη διάρκεια της ταινίας, οπτικά το πνεύμα επιστρέφει σιγά σιγά στην αρχική του μορφή, κρυμμένο πάντα πίσω από μια ημιδιαφανή επιφάνεια, σαν να θέλει να κρύψει την ατέλειά του.

Αλλά ένα πιο αποκαλυπτικό στοιχείο προέρχεται, ξανά, από τον ήχο. Όποτε η Mia συναντά το πνεύμα, αντιλαμβάνεται την παρουσία του μόνο όταν ακούει πιτσίλισμα νερού. Επιπλέον, η πρώτη συνάντηση συμβαίνει όταν η Mia πλένει τα χέρια της, και η δεύτερη συνάντηση συμβαίνει όταν η Mia πηγαίνει προς την τουαλέτα και ακούει έναν ελάχιστα αντιληπτό παφλασμό, ακολουθούμενο από μια άλλη δυνατή νεροποντή.

Το ίδιο ισχύει και για το πνεύμα που κατέχει τον Riley.

Ξέρουμε ότι αυτό το πνεύμα σχετίζεται με κάποιο τρόπο με το πνιγμένο πνεύμα, επειδή η κατεχόμενη Mia δηλώνει ρητά, "Εκεί είναι", την πρώτη φορά που την κυριεύει, και ότι "τους αρέσεις".

Για να μην αναφέρουμε ότι το πνεύμα που εισέρχεται στο σώμα του Riley προσποιείται επίσης ότι είναι η μητέρα της Mia.

Αλλά και αυτή η σύνδεση, επίσης, υπονοείται μέσω ήχων.

Για παράδειγμα ήχοι νερού συνδέουν τη Mia στο σπίτι, όπου κάθετε αγκαλία με το πνεύμα (το οποίο έχει τη μορφή της μητέρας της) και βρέχει έντονα, με τον Riley στο νοσοκομείο όπου η Jade καθαρίζει το αίμα απο τις πληγές του Riley και ο ήχος του νερού συγχρονίζεται τέλεια με το νερό της βροχής απο την προηγούμενη σκηνή.

Στη κομβική σκηνή όπου η Mia αποφασίζει να βοηθήσει τον Riley, όλες οι τεχνικές ήχου που περιγράφηκαν μέχρι τώρα χρησιμοποιούνται για να αποδώσουν τις αλλαγές στον χαρακτήρα της.

Σκεφτείτε πώς τα διάφορα εφέ χτίζονται το ένα πάνω στο άλλο και πώς η Mia πιέζεται να αναλάβει δράση, να προδώσει και να επιλέξει μια πλευρά.

Ο ηχητικός σχεδιασμός αυτής της σκηνής είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρων.

Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ο ήχος αλλάζει τονικά, ενισχύοντας τη σκηνή και μιμούμενος την αίσθηση ότι είσαι βυθισμένος κάτω από το νερό, αλλά επεκτείνεται και χωρικά, δημιουργώντας την ψευδαίσθηση ότι ολόκληρο το δωμάτιο είναι γεμάτο με νερό.

ΧΡΩΜΑ

Ακριβώς όπως συνέβη με τα θέματα και τους ήχους, είναι εξαιρετικά εύκολο να πέσουμε στην παγίδα της συσχέτισης ενός χρώματος με μια μόνο αναπαράσταση, αντί να εξετάσουμε πώς τα διάφορα χρώματα θα μπορούσαν να αλληλεπιδράσουν μεταξύ τους.

Για να βάλουμε τα πράγματα σε μια προοπτική, ας σημειώσουμε ότι τα δύο χρώματα που χρησιμοποιούνται συχνότερα στο Talk to Me είναι οι αποχρώσεις του μπλε και του κίτρινου.

Δεδομένων αυτών των χρωμάτων, μπορεί να φανεί φυσικό να προσφέρουμε μια κατάλληλη ανάλυση ανάλογα με το concept.
Tο κίτρινο συμβολίζει την τρέλα, την αθωότητα και την εμμονή,

ενώ το μπλε συμβολίζει την εσωστρέφεια, την ηρεμία και τη μελαγχολία.

Ναι μεν, υπάρχει κάποια αλήθεια σε αυτές τις γενικές έννοιες και στον τρόπο που το Talk to Me τις χρησιμοποιεί για να απεικονίσει τον κόσμο του, ωστόσο, αυτή η προσέγγιση της ανάλυσης δεν μας επιτρέπει να δούμε πώς τα χρώματα ενισχύουν τους στόχους των διαφόρων σκηνών, πόσο μάλλον να κατανοήσουμε τι προσπαθεί να επιτύχει η ταινία σε ευρύτερη κλίμακα.

Ας ξεκινήσουμε με μια πολύ βασική θεωρία που ονομάζεται θεωρία χρωμάτων 60 30 10, η οποία περιγράφει μια ιδέα του χρωματισμού όπου το 60% του καρέ καταλαμβάνεται από το κυρίαρχο χρώμα, το 30% από ένα δευτερεύον χρώμα που συμπληρώνει το πρώτο και το 10% από ένα εντελώς διαφορετικό χρώμα που χρησιμεύει για την ανάδειξη.

Τώρα, προφανώς στο Talk to Me, αυτός ο κανόνας δεν ακολουθείται κατά γράμμα σε κάθε σκηνή, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι γιατί υπάρχει αυτή η θεωρία.

Ένας σημαντικός λόγος για τη χρήση συμπληρωματικών χρωμάτων στο 30% του καρέ είναι ότι βοηθούν στο διαχωρισμό του θέματος από το φόντο.

Το πιο κυρίαρχο χρώμα στην ταινία Talk to Me είναι το μπλε.

Και τα συμπληρωματικά χρώματα στο μπλε και τις αποχρώσεις του είναι το κίτρινο και το πορτοκαλί.

Ο λόγος για τον οποίο η Mia είναι πάντα σε κίτρινα χρώματα και οι άλλοι (ή το περιβάλλον) σε μπλε είναι επειδή πρέπει να ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους.

Σε καθαρά αισθητικό επίπεδο, αυτό συμβαίνει επειδή είναι η πρωταγωνίστρια της ταινίας και επομένως πρέπει να ξεχωρίζει κάθε φορά που εμφανίζεται στην οθόνη.

Αλλά και σε θεματικό επίπεδο, καθώς η παρουσία της στην οθόνη πρέπει να μεταφέρει μια αίσθηση αποστασιοποίησης, μια λαχτάρα για συνεχή ανθρώπινη αλληλεπίδραση την οποία δεν λαμβάνει.

Φοράει κίτρινο μπλουζάκι στο μπλε αυτοκίνητο, κίτρινο μακρυμάνικο πουκάμισο στο μπλε νοσοκομείο, κίτρινο σορτσάκι στο σπίτι και κίτρινο μπλουζάκι με τους φίλους της.

Αν αναγκαστεί να συμμετάσχει σε μια ομάδα (π.χ. από έναν κώδικα ένδυσης), φοράει πάντα κίτρινα αξεσουάρ για να εκφράσει την αδυναμία της να ενταχθεί.

Πράγματι, αυτός ο χρωματικός συνδυασμός αποκαλύπτει το βαθμό στον οποίο οι διάφοροι χαρακτήρες σχετίζονται μεταξύ τους.

Όταν η Mia είναι με τον πατέρα της, το μπλε κυριαρχεί στην οθόνη, ενώ όταν βρίσκεται με την οικογένεια της Jade, τα πάντα έχουν ένα πιο ζεστό χρώμα.

Όταν φτάνει στο πάρτι και έρχεται αντιμέτωπη με τη Hayley, τα χρώματα γίνονται και πάλι ψυχρά.

Όταν η Mia φαντασιώνεται ότι θα δεθεί με τον Daniel, είναι εντελώς κίτρινη και όταν εκείνος την εγκαταλείπει, είναι μπλε.

Τα δύο χρώματα αναμειγνύονται όταν η Mia προσπαθεί να πείσει τον Cole να τους βοηθήσει.

(Και εδώ επιστρέφουμε και σε αυτό που έγραφα πιο πάνω περί θόλωμα συναισθηματικών και σχεσιακών ορίων).

Και για να δείξει πόσο "συνδεδεμένη" και "σαν στο σπίτι της" αισθάνεται η Mia ως αποτέλεσμα αυτού του γεγονότος, η σημαντική νύχτα, η νύχτα της séance, είναι κυρίως κίτρινη.

Παρόλο που τα αντικείμενα που σχετίζονται με την κατοχή, όπως τα κεριά κατά τη διάρκεια της séance και το ψαλίδι στο σπίτι της Mia, είναι κίτρινα, τα ίδια τα πνεύματα παραμένουν μπλε, συμπεριλαμβανομένης της πόρτας του μπάνιου όπου η Mia ακούει τη μητέρα της, για να δείξει ότι παρόλο που νιώθει μια αίσθηση του ανήκει και της σύνδεσης, η ίδια η σχέση δεν είναι γνήσια.

Φυσικά, υπάρχουν και εξαιρέσεις σε αυτόν τον κανόνα.

Συγκεκριμένα, όταν η Mia ντύνεται στα μπλε μετά τη νύχτα της πρώτης séance και όταν ντύνεται στα λευκά στο τέλος της ταινίας.

Στην πρώτη περίπτωση, αυτό είναι είτε μια στιλιστική επιλογή για να ταιριάξει με το χρώμα της σκηνής και να τονίσει τον βροχερό καιρό, είτε για να τονίσει την παρουσία του πνεύματος που έχει κυριεύσει τη Mia, καθώς συμβαίνει αμέσως μετά το πρώτο κάλεσμα.

Στη δεύτερη περίπτωση, αυτό θα μπορούσε να ερμηνευτεί ως το ότι η Mia δεν είναι πλέον σε καμία από τις δύο πλευρές. Είναι αποφασισμένη να πράξει και κάπως διαταραγμένη.

Ωστόσο, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, πάντα υπάρχει κάτι που εκθέτει την ανάγκη της για σύνδεση, και αυτή η σκηνή δεν διαφέρει, ακόμη και αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει να αφαιρέσει μια ζωή.

SFX

Με τόσο μικρό budget στο ύψος των A$ 4.5 εκατομμύρια, τόσο τα πρακτικά όσο και τα ειδικά εφέ ήταν κορυφαίας ποιότητας, ποτέ δεν ένιωσα ότι κάτι φαινόταν ψεύτικο. Το μακιγιάζ ήταν πραγματικά πολύ αποτελεσματικό με τα πνεύματα και με όλο το περιστατικό του Riley. Ιδιαίτερα όταν αυτοτραυματίζεται και οι σκηνές στη συνέχεια όπου βρίσκεται στο νοσοκομείο είναι φανταστικές. Φαίνεται χτυπημένος και μελανιασμένος με φρικτό τρόπο.

Επίσης η σκηνή που η Mia δρά ως μεσάζοντας και μιλάει με το πνεύμα μέσα στον Riley και βλέπουμε, γρήγορα βέβαια, αλλα πόσο φτιχτά βασανίζουν την ψυχή του, είναι απλά καταπληκτικό.

Το "Talk to Me" κάνει εξαιρετική χρήση του ήχου για να ενισχύσει ορισμένα στοιχεία της αφήγησης, καθώς και περίεργα ηχητικά άλματα.

Η ταινία χρησιμοποιεί επίσης υπέροχα "πλάνα" των χαρακτήρων που κρατούν χέρια, αποφεύγουν χέρια, κάνουν μανικιούρ, δαγκώνουν χέρια, ακόμα και κρατούν πόδια με χέρια για να δείξει τι είδους σχέση έχουν μεταξύ τους. Ή επειδή ο Michael έχει hand fetish δέν ξέρω…

Επίσης, σε κάποιους μπορεί να αρέσει το γεγονός ότι οι έφηβοι απολαμβάνουν να καλούν πνεύματα και σε κάποιους μπορεί μισούν ή να βρίσκουν χαζό το γεγονός ότι δεν τα φοβούνται.

Κάποιοι μπορεί να βρουν τη σχέση μεταξύ της Mia και του πατέρα της πολύ επιβεβλημένη, ενώ άλλοι μπορεί να βρουν ότι προσθέτει μια ωραία συναισθηματική διάσταση στην ταινία.

Κάποιοι μπορεί να πιστεύουν ότι το τέλος είχε μια ωραία λοξοδρόμηση που απέφευγε τις τροπικότητες των ταινιών τρόμου, ενώ άλλοι μπορεί να το βρίσκουν προβλέψιμο και όχι τόσο τρομακτικό.

Μερικές φορές, το να απολαμβάνετε τις οπτικοακουστικές τεχνικές που υπάρχουν σε μια ταινία και να αφήνετε τη φαντασία σας να οργιάσει για να καταλάβετε πώς λειτουργούν ή δεν λειτουργούν για την ταινία μπορεί να βελτιώσει σημαντικά τη συνολική εμπειρία θέασης.

Και όπως μπορείτε να δείτε, αυτό μπορεί να γίνει σχεδόν με οποιαδήποτε ταινία, αρκεί να είναι σχετικά καλά εκτελεσμένη.

Είναι μια ταινία που πέρα απο τον τρόμο περιέχει και πολύ συναίσθημα. Προσωπικά έφυγα λιγο βουρκωμένος απο την αίθουσα του σινεμά και όλοι όσοι πήγαμε παρέα να την δούμε ήμασταν κατεστραμένοι ψυχολογικά. All in all it's a really fun viewing experience, right? RIGHT?

Άν το Talk to Me ήταν τραγούδι θα ήταν το

Fire of the Mind | Coil