Guinea Pig Films | Part 2

 

Στο δεύτερο σκέλος του αφιερώματος στα Guinea Pig μιλάμε για τη δεύτερη τριάδα ταινιών, η οποία δεν βασίζεται τόσο στην ψεύτικη αληθοφάνεια για την οποία μιλούσαμε στο πρώτο μέρος. Να φανταστείτε αυτές οι ταινίες έχουν μέχρι και credits. Υποθέτω μετά από 3 ταινίες που ήταν απλά Gore σκέφτηκαν ότι θα μπορούσαν ίσως να δημιουργήσουν ένα στοιχειώδες σενάριο. Νιώθω πως όντως επικεντρώθηκαν και σε διαφορετικά πράγματα σε αυτά τα προτζεκτ, καθώς έχουμε εφφέ όχι αναγκαστικά κακά, αλλά, σε αντίθεση με τις δικαιολογίες που χρησιμοποιώ για να δώσω άκυρο και να κάτσω μέσα να δω ταινία, φαίνεται να μην έχουν ως πρώτο στόχο την αληθοφάνεια. Θα συζητήσουμε επίσης το πώς οι ταινίες αυτές κατέληξαν να είναι τόσο διαβόητες, και το πώς σχετίζονται με έναν τύπο ο οποίος λέγεται κυριολεκτικά Chris GORE, αλλά και με μερικά φρικτά εγκλήματα.

---

Guinea Pig #5: Android of Notre Dame

Ένας νάνος γιατρός/προγραμματιστής (τελικά αυτοί οι Ιάπωνες δεν είναι ποτέ ευχαριστημένοι, θα μπορούσε να είχε σταματήσει απλά στην ιατρική) προσπαθεί να σώσει την αδερφή του η οποία έχει μια ανίατη ασθένεια. Καταφέρνει να αποκωδικοποιήσει τα ηλεκτρικά σήματα που δέχονται τα αισθητήρια όργανα ακόμα και ενός νεκρού σώματος, και παγιδεύει έναν εκβιαστή του σαν πειραματόζωο. Ίσως και η πρώτη ταινία που πραγματικά ταιριάζει ο τίτλος. Καταφέρνει να σώσει την αδερφή του, όμως τελικά βλέπουμε τον ίδιο να έχει μείνει με τεχνικό τρόπο στη ζωή για πολλά χρόνια.
 
Η συγκεκριμένη ταινία δεν ήταν για μένα κάτι το ιδιαίτερο. Μπορεί να ήταν η μόνη με λίγο πιο συμβατικό σενάριο, αλλά αυτό ήταν γεμάτο τρύπες. Με εξαίρεση τους μονολόγους του γέρου πρωταγωνιστή μας, στους οποίους υπαινίσσεται ότι είναι προτιμότερο να ζήσεις λίγο αλλά χαρούμενος παρά πολύ και δυστυχισμένος, δεν υπήρχαν πολλά άλλα αξιοσημείωτα πράγματα. Το μόνο άλλο αξιόλογο ήταν το πόσο απείχε η αισθητική του από τις υπόλοιπες ταινίες της σειράς, καθώς είχε μερικά πολύ ωραία cybermedicine πραγματάκια, γενικά ενδιαφέρουσα προσέγγιση στο body horror με καλώδια, ηλεκτρόδια και παλμογράφους.
 

---

Guinea Pig #6: Mermaid in a Manhole

Ένας ζωγράφος βρίσκει στον υπόνομο μια γοργόνα, την οποία παίρνει σπίτι του επειδή είναι άρρωστη. Σύντομα, από τις κύστες που αυτή εμφανίζει πετάγονται χρώματα, αλλά ενώ η ίδια υποφέρει παρακαλεί τον ζωγράφο να πάρει τα χρώματα αυτά και να τη ζωγραφίσει.
 
Αυτή η ταινία, όσο παράξενο και να φαίνεται, μιλάει για την απώλεια. Ο ζωγράφος αναπολεί τα χρόνια όπου εκεί που τώρα είναι ο υπόνομος υπήρχε ένα ποτάμι στο οποίο έπαιζε, και είχε δει πρώτη φορά τη γοργόνα. Τώρα ζει σε ένα μικρό διαμέρισμα, έχει χάσει το χώρο του, έχει χάσει τη γυναίκα του, έχει χάσει την όρεξη του. Ουσιαστικά βλέπουμε, μέσα από έναν αρκετά ανισόρροπο και διεστραμμένο πρίσμα (γιατί μιλάμε για Ιαπωνία στο κάτω-κάτω), τις 2 διαφορετικές αντιμετωπίσεις στην απώλεια και την αλλαγή: Η γοργόνα αρρωσταίνει, ενώ ο ζωγράφος με έναυσμα την απώλεια της γοργόνας κρατάει ό,τι μπορεί, δηλαδή τα χρώματα, και δημιουργεί κάτι καινούριο. Βέβαια, η αξία αυτού που δημιουργεί, όπως βλέπουμε και μέσα στην ταινία, είναι αρκετά αμφίβολη.

---

Guinea Pig #4: Devil Woman Doctor

Ναι, το ξέρω, δεν τα έβαλα με αριθμητική σειρά. Το Guinea Pig #4, με κάποιον περίεργο τρόπο, ήταν το 6^ο που κυκλοφόρησε, και είναι και το αγαπημένο μου όλης της σειράς, οπότε ήθελα να μιλήσω για αυτό τελευταίο. Πρόκειται για ένα mockumentary, στο οποίο μία ανειδίκευτη γιατρός (την οποία υποδύεται ο drag ηθοποιός Peter) μας κάνει μια ξενάγηση σε διάφορες περίεργες παθήσεις και αρρώστιες.
 
Αλήθεια λέω, γέλασα πάρα πολύ. Από κόσμο που τινάζεται το κεφάλι του αν τσαντιστεί, μέχρι έναν μπουφέ από ανθρώπινο κρέας, η ταινία είχε υπερβολικά πολλή άσχημη καφρίλα, όμως κράτησε το over the top χιούμορ της σε όλη τη διάρκεια της. Αυτός ο συνδυασμός του να θέλεις να αποστρέψεις τα μάτια σου από την οθόνη όσο πιο γρήγορα γίνεται, αλλά ταυτόχρονα να μην θες να χάσεις καρέ εμένα με κέρδισε αμέσως. Καλός ρυθμός, στοχευμένη σκηνοθεσία, αγαπημένο Ιαπωνικό acting αλλά και over-acting, και η συνταγή πέτυχε.  Δεν νομίζω ότι η συγκεκριμένη προσθήκη είχε κάτι να πει, νιώθω ότι ήταν περισσότερο ένα αστείο και διασκεδαστικό προτζεκτ, και απλά γυρίστηκε, κάτι αντίστοιχο μάλιστα μαρτυρούν και τα credits.
 

---

Το Cult Status

Η σειρά Guinea Pig απέκτησε το κακό της όνομα όταν ο κατά συρροή δολοφόνος Tsutomu Miyazaki συλλήφθηκε για εγκλήματα τα οποία ήταν παρόμοια με αυτά του Flower of Flesh and Blood, καθώς απήγαγε, διαμέλισε, και ασέλγησε σεξουαλικά (ναι, με ΑΥΤΗ τη σειρά) 4 νεαρά κορίτσια. Την ίδια περίοδο η αστυνομία του Τόκυο είχε ενημερωθεί για την ύπαρξη της ταινίας, οπότε όταν μαθεύτηκε πως ο Miyazaki είχε μια τεράστια συλλογή από βιντεοκασέτες, η οποία περιείχε και ένα Guinea Pig. Η αστυνομία ήταν σίγουρη ότι ήταν το #2, και ότι από αυτό είχε εμπνευστεί και προσπάθησε να κάνει αναπαράσταση των σκηνών, αλλά στην πραγματικότητα ήταν το #4 και όσο γράφω αυτό συνειδητοποιώ ότι μόλις έγραψα λίγο πιο πάνω ότι είναι κι εμένα το αγαπημένο μου της σειράς.
 
Εκτός Ιαπωνίας, η φήμη ήρθε (κατά ισχυρισμόν) από τον Charlie Sheen. Ναι, ναι, αυτόν τον Charlie Sheen. Φαίνεται ότι ο κριτικός κινηματογράφου Chris Gore του έδωσε μία κόπια του Flower of Flesh and Blood, και ο Charlie, όντας ο εαυτός του (δηλαδή λογικά τίγκα στα ναρκωτικά) νόμιζε ότι πρόκειται περί snuff και το πήγε στις αρχές. Και όχι απλά το πήγε, το FBI ΑΝΟΙΞΕ ΕΡΕΥΝΑ για να δει αν η ταινία ήταν όντως snuff, λες και δεν είχε εκείνη την περίοδο να ψάξει τον Unabomber ή να στείλει τον Mulder και τη Scully να βρουν εξωγήινους. Για να ανακεφαλαιώσω: ο λόγος που τα Guinea Pig έχουν τη φήμη που έχουν είναι ότι, ο Charlie Sheen είδε κλασμένος μια κασέτα του Chris GORE και την πήγε στην αστυνομία.
 
Πέρα από την πλάκα, παρ’ όλο που ανέφερα κι εγώ ο ίδιος ότι τα Guinea Pig δεν είναι γενικά ευχάριστη προβολή, έχω να πω ότι είναι πολύ ιδιαίτερες ταινίες με το δικό τους τρόπο. Αριστουργήματα δεν είναι, αλλά είναι πολύ ευχάριστο που και που να βλέπεις κάτι το οποίο δεν ταυτίζεται στην κινηματογραφική του γλώσσα με τίποτα άλλο από όσα παρακολουθείς συνήθως. Όσο άθλια, φρικιαστικά, και ίσως κενά για κάποιους να είναι τα Guinea Pig, έχω να πω ότι προσωπικά θα ψηνόμουν πάρα πολύ να τα βλέπω όλα μια φορά στα 2 χρόνια, κάνοντας ένα drinking game.
 
Το μουσικό αντίστοιχο όλης της σειράς των Guinea Pig είναι το 8501131 από τους Masayuki Takayanagi Angry Waves. Φυσικά και θα διάλεγα experimental free jazz, φυσικά θα διάλεγα το μεγαλύτερο και χαοτικότερο τραγούδι που βρήκα (το Acoustic Chicken είχε υπερβολικά πολλή δομή για τα γούστα μου), και φυσικά ταιριάζει, με διαφορετικό τρόπο, σε όλες τις ταινίες ανεξαιρέτως.