Trick ‘r Treat | Το νέο Halloween

Poster by Leslie Herman

Οκ ήδη ξεκινήσαμε με clickbait τίτλο, αλλά δεν πειράζει. Πάμε να δούμε την επιλεγμένη για το φετινό Halloween ταινία, το Trick ‘r Treat του 2007, και όχι το Trick OR Treat του 1986 στο οποίο ο Ozzy Osbourne υποδύεται έναν τηλε-ευαγγελιστή. Υποσχόμαστε ότι θα ασχοληθούμε και με αυτό στο μέλλον, προς το παρόν πάμε να μιλήσουμε για μια ταινία η οποία ήδη έχει αποκτήσει ένα καλτ στάτους.

Το Trick ‘r Treat είναι μια ανθολογία στην οποία παρακολουθούμε 4 ιστορίες, οι οποίες εκτυλίσσονται (ας πούμε) ταυτόχρονα τη βράδια του Halloween σε μια αμερικάνικη προαστιακή πόλη (πρώτη φορά συμβαίνει αυτό σε ταινία Halloween). Έχουμε την βραδιά του μικρού Billy Watkins, την φάρσα μιας παρέας εφήβων, τις περιπέτειες μιας νεαρής κοριτσοπαρέας από τη διπλανή πόλη, και τέλος φτάνουμε στον μίζερο γέρο Kreeg. Κοινός παρανομαστής σε αυτήν την ιστορία, πέρα από το Halloween και την ίδια την πόλη, καθώς χαρακτήρες από τη μία ιστορία επανεμφανίζονται σε κατάλληλους χρόνους και στις υπόλοιπες, είναι ο Sam, από το Samhain και όχι από το Samuel λογικά, ο οποίος όπου υπάρχει θανατικό βρίσκεται πάντα κοντά, και μερικές φορές το προκαλεί κιόλας. Επίσης την πόλη κλονίζει ένα παλιό μυστικό, ένας αστικός μύθος, σύμφωνα με τον οποίον ο οδηγός ενός σχολικού για παιδιά με νοητικά προβλήματα πληρώθηκε από τους γονείς τους για να τα εξαφανίσει. Στην ουσία παρακολουθούμε την διαφορετική αντιμετώπιση του Halloween από τις διάφορες ηλικίες: όταν είσαι πιτσιρίκι και σκαλίζεις κολοκύθες με τους γονείς σου, όταν είσαι έφηβος και κάνεις καφρίλες στους συμμαθητές σου, όταν μεγαλώνεις λίγο παραπάνω και στο μυαλό σου έχεις το πάρτυ και το αλκοόλ, και τέλος όταν ο ρόλος σου σαν μεγάλος είναι να είσαι σπίτι για να μοιράζεις γλυκά.

Σίγουρα το Trick ‘r Treat δεν είναι το νέο Halloween (σε βλέπω εσένα που δεν πάτησες το link να διαβάσεις το προηγούμενο review), ανεξάρτητα με όσα λέω στον τίτλο. Οκ μπορεί να προσπαθεί να το μιμηθεί κάπως, δίνοντας μας ένα POV από ένα παιδί στην πρώτη σκηνή, και να προσπάθησαν να κάνουν τον Kreeg να μοιάζει όσο το δυνατόν περισσότερο με τον John Carpenter, αλλά απέχουν αρκετά. Πρώτον τίποτα δεν ξεπερνάει το αριστούργημα του Carpenter, δεύτερον πραγματεύονται άκρως διαφορετικά πράγματα στις θεματικές τους, αλλά αυτό νομίζω είναι και το δυνατό του χαρτί. Καλώς ή κακώς, όσες παραφυσικές και υπερφυσικές προεκτάσεις για το απόλυτο κακό και να έχει το Halloween, παραμένει ένα slasher, και ο δολοφόνος έχει σάρκα και οστά. Το Trick ‘r Treat έχει το μεταφυσικό βαθιά στο αίμα του, όπως και πρέπει. Η 31η Οκτωβρίου είναι η μέρα όπου το πέπλο μεταξύ αυτού και του άλλου κόσμου είναι πιο λεπτό, η μέρα όπου τιμούμε τους νεκρούς επειδή τα πνεύματα τους είναι πιθανό να επιστρέψουν, όπου ντυνόμαστε σαν δαίμονες ώστε να μπλεχτούμε σαν τον Agent 47 ανάμεσα στα κακά πνεύματα και να μην μας βλάψουν. Άρα τι καλύτερο από την υπερφυσική προσέγγιση σε μια τέτοια ταινία;

Νομίζατε ότι κάνω πλάκα για τον Kreeg και τον Carpenter?

Στην Trick 'r Treat το μόνο που βλέπουμε είναι θρύλοι. Είτε αστικοί είτε παραδοσιακοί, παραμένουν θρύλοι. Και αυτό γαμάει. Είναι σαν το σημείο της βραδιάς εκείνο, όπου έχουν τελειώσει οι υπόλοιπες κουβέντες, και κάποιος ξεκινάει να λέει τρομακτικές ιστορίες. Και έτσι ακούς και για τον διευθυντή που δολοφόνησε έναν μαθητή του με δηλητηριασμένα γλυκά, για τον οδηγό που σκότωσε 10 παιδάκια σαν σήμερα πριν από 30 χρόνια. Μέσα σε όλα αυτά υπάρχει και η απάντηση στο ποιος κερδίζει τη μάχη βαμπίρ-λυκάνθρωποι. Ουσιαστικά η ταινία είναι ένα μάθημα λαογραφίας, ένα 80λεπτο το οποίο μας δείχνει τους λόγους που υπάρχουν οι παραδόσεις του Halloween, απλά μέσα από ιστορίες τρόμου μικρού μήκους. Δεν το κάνει τέλεια, άλλωστε αποτελεί και το σκηνοθετικό ντεμπούτο για τον Michael Dougherty, αλλά το κάνει αρκετά καλά για να είναι ενδιαφέρουσα επιλογή. Θα μπορούσαν να λείπουν πολλές αμερικανιές και μερικά κλισέ; Η απάντηση είναι «πάντα», πάντα μπορούν να λείπουν αυτά και η ταινία κατά 99% θα γίνει καλύτερη. Αλλά το ότι έχει ψεγάδια δεν σημαίνει και πάρα πολλά, καθώς παραμένει στις τοπ επιλογές ταινιών που μπορείς να βλέπεις μια φορά το χρόνο παρέα με τους φίλους σου και μπύρες στο ψυγείο (ή αν έχεις εμπνευστεί αρκετά από κάθε slasher που αντέγραψε το Halloween, παρέα με τις μπύρες σου και με τους φίλους σου στο ψυγείο).

Ο Sam ως νέα μασκότ της γιορτής

Εγώ ψηφίζω ναι. Ο Sam είναι ο κυριολεκτικός Pumpkinhead καθώς έχει μια κολοκύθα για κρανίο (πάλι δεν πάτησες το link ρε; Τι είπαμε πριν;) και το κίνητρο του είναι να προστατέψει τις παραδόσεις του Halloween. Είναι ένα σύμβολο που έγινε άμεσα iconic λόγω της χαρακτηριστικής εμφάνισης του, και κατά τη γνώμη μου είναι έτοιμος να αναλάβει τα ηνία. Ένα πλάσμα που θα σε τιμωρήσει αν σβήσεις την κολοκύθα σου νωρίτερα απ’ όσο πρέπει, ή αν αρνηθείς να δώσεις γλυκά στα παιδιά που έρχονται και σου χτυπάν την πόρτα. Επιπλέον το όπλο του είναι μια μπάρα σοκολάτας με μια λεπίδα μέσα, βασισμένο πάνω σε έναν από τους πιο διαβόητους αστικούς θρύλους που έχουν υπάρξει σχετιζόμενες με τη συγκεκριμένη μέρα. Όσο και να μου αρέσει ο Michael Myers, το κουζινομάχαιρο και η ξεθωριασμένη μάσκα Captain Kirk μπορούν να μείνουν πίσω και να αναλάβει ο Sam, ο οποίος κάτω από τη σαν σκιάχτρο μάσκα του, έχει μια κολοκύθα για κεφάλι.

Σε τελική ανάλυση, το Trick ‘r Treat νομίζω αποτελεί την τέλεια εναλλακτική για προβολή την ημέρα του Halloween γιατί ασχολείται με τους θανάτους και τις παραδόσεις εξίσου. Είναι νομίζω το οντολογικό αντίθετο του Polar Express, όσο γελοίο και αν ακούγεται: στο ένα, αν πιστεύεις στα Χριστούγεννα και διατηρείς τις παραδόσεις έρχεται ο Άγιος Βασίλης και σου δίνει δώρα, στο άλλο αν δεν πιστεύεις στα φαντάσματα και δεν κρατάς τις παραδόσεις έρχεται ο Sam και σου δίνει θάνατο.

Έψαξα πολύ για να βρω το μουσικό αντίστοιχο του Trick ‘r Treat, και τελικά γύρισα στα στάνταρ, σε αυτά που πρέπει∙ αν είναι να το κάνω ας το κάνω σωστά.

Pagan Holiday Pt. 1,2,&3: A Celebration/ Dormant / Revenge, ένα τραγούδι αφιερωμένο στη μέρα του Halloween με όλα τα απαραίτητα folk στοιχεία που πρέπει να διέπουν τη γιορτή.