Guinea Pig Films | Part 1

Ένα ήσυχο βράδυ που σκρόλλαρα στον ιερό ναό της διάδοσης πολιτισμού που ονομάζεται Reddit, έπεσα πάνω σε μια εικόνα την οποία ήξερα ότι δεν ήθελα να παρακολουθήσω με προσοχή, αλλά ήξερα επίσης ότι δεν θα μπορούσα να κρατηθώ μακριά της. Αρχικά την απέφυγα με πολλή μαεστρία, αλλά μα τον Κρομ και μα τον Τουτάτη ο αλγόριθμος παραμόνευε πίσω μου σαν τον Michael Myers, και 2 μέρες αργότερα να σου μπροστά μου πάλι η ίδια εικόνα, αυτή τη φορά στο YouTube. Ο λόγος τόση ώρα γίνεται για το Disturbing Movie Iceberg, το οποίο δεν θα παραθέσω εδώ, για να σας γλιτώσω από τους πειρασμούς, ωσάν καθολικός ιερέας του μεσαίωνα, ή και του σήμερα, μιας και η καθολική εκκλησία δεν φημίζεται για το πόσο προοδευτική είναι.

Αφού πρώτα κάθομαι και βρίσκω το iceberg ξανά στο Reddit, για να το μελετήσω με κομματική προσήλωση, είμαι έτοιμος να ξοδέψω το επόμενο μου 2ωρο όντας απίστευτα παραγωγικός, με μια σακούλα πατατάκια, στον καναπέ, και παρακολουθώντας τα βίντεο του Mista GG και του Wendigoon πάνω στο θέμα. Κάπου στο 4ο επίπεδο του παγόβουνου βρίσκεται και μια σειρά ταινιών την οποία έχω ακουστά εδώ και καιρό, και λέγονται πολλοί αστικοί θρύλοι για το πόσο διαβόητη είναι. Την έχω συζητήσει με λίγους φίλους μου που την έχουν δει, και όλοι με συμβουλεύουν να μην δω αυτές τις ταινίες. Μια σειρά ταινιών που είναι τόσο φρικιαστική, τόσο ρεαλιστική στη βία της, και τόσο απάνθρωπη, που κάνει έφηβους να ξερνάνε, σκυλιά να γαυγίζουν σαν να έρχεται σεισμός, και γέρους να θέλουν να βγάλουν τα ίδια τους τα μάτια από την αποστροφή που τους δημιουργεί. Επίσης πωλείται στο Amazon σε σφραγισμένο DVD Box Set με μόνο 249.99 γλυκά πράσινα αμερικάνικα δολάρια. Μα σε τι κόσμο θα φέρουμε τα παιδιά μας όταν οι συλλογές DVD είναι τόσο ακριβές όταν ταινίες snuff πωλούνται ανοιχτά στο ίντερνετ;;;

Οι ταινίες αυτές είναι τα λεγόμενα Guinea Pig, και πέρα από την πλάκα μάλλον δεν είναι ταινίες για το μέσο θεατή. Βασικά θα έλεγα ότι πρέπει να είσαι σίγουρα προς την άκρη της καμπύλης Gauss για να μπορέσεις να τις αντέξεις. Ευτυχώς για εμένα, και για όσους διαβάζετε αυτό, εγώ σίγουρα είμαι στην άκρη, καθώς σκότωσα τον πρώτο μου τυχαίο περαστικό με τα ίδια μου τα χέρια όταν ήμουν 9 χρονών (στο San Andreas) και έκανα πολιορκητικές τρομοκρατίες σε διπλανές κατοικήσιμες περιοχές όταν ήμουν 13 (στο Minecraft).

Τα Guinea Pig είναι ταινίες οι οποίες έχουν στόχο το να εκμεταλλευτούν το κομμάτι εκείνο της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης το οποίο κυριαρχείται από την καθαρή καφρίλα και την ψυχοπαθική περιέργεια. Οι περισσότερες δεν έχουν καν κάποια πλοκή, και ο κυριότερος στόχος τους είναι το να δημιουργήσουν συνθήκες body horror, μέσα από την απεικόνιση της παραμόρφωσης, της αλλοίωσης, του ακρωτηριασμού, και γενικά της βίαιης μεταχείρισης του ανθρώπινου σώματος, κάτι που με μία λέξη συνήθως αποκαλείται βασανιστήριο. Να ξεκαθαρίσω ότι οι ταινίες είναι πράγματι ταινίες, και δεν πρόκεινται περί snuff, σε αντίθεση με όσα λένε οι αστικοί θρύλοι (τους οποίους θα σχολιάσουμε στο δεύτερο κομμάτι αυτού του αφιερώματος). Αυτό στο οποίο αποσκοπούν παρ’ όλα αυτά, είναι μια αίσθηση αληθοφάνειας, να δημιουργήσουν ένα πλαίσιο αμφιβολίας, ουσιαστικά βάζοντας τον θεατή μέσα στο παιχνίδι του θαμπώματος της γραμμής μεταξύ αλήθειας και μυθοπλασίας, κάτι το οποίο ονομάζω σε αυτά τα κείμενα, λίγο οξύμωρα, ψεύτικη αληθοφάνεια.

 

---

Guinea Pig #1: Devil’s Experiment

Δεν μπορώ να το θέσω πιο κομψά, η ταινία είναι απλά 45 λεπτά βασανιστηρίων. Βλέπουμε 3 άντρες να βασανίζουν μια κοπέλα, χωρίς γενικό πλαίσιο, χωρίς λόγο, χωρίς συμφραζόμενα. Η καρτέλα στην αρχή της ταινίας γράφει:

Μερικά χρόνια πριν, έφτασε στην κατοχή μου ένα ιδιωτικό βίντεο με τον τίτλο “Guinea Pig”. Ο σχολιασμός του έλεγε ότι «αυτή είναι μια αναφορά ενός πειράματος στο οριακό σημείο του ανεκτού πόνου και της διάβρωσης των αισθήσεων των ανθρώπων»… αλλά, στην πραγματικότητα ήταν μια έκθεσηδιαβολικής σκληρότητας καθώς 3 δράστες κακοποιούσαν μία γυναίκα. Σημείωση: Ως “Guinea Pig” (Ινδικό Χοιρίδιο) ορίζεται κάθε είδους πειραματόζωο.

και με αυτόν τον τρόπο εισάγεται η ψεύτικη αληθοφάνεια. Όσα βλέπεις δεν γυρίστηκαν σε στούντιο, με ηθοποιούς, αλλά είναι μια βιντεοκασέτα την οποία κάποιος κάποτε βρήκε κάπου, και την αντέγραψε, και τώρα εσύ την βλέπεις.

Στη συνέχεια όπως είπα απλά παρακολουθούμε βασανιστήρια, τα οποία είναι χωρισμένα σε κεφάλαια. Hit (χτύπημα), Kick (κλωτσιά), Claw (δαγκάνα), Spin (περιστροφή), Sound (θόρυβος), Burn(κάψιμο), Guts (εντόσθια), κτλ

Κάποια κεφάλαια είναι πιο καλογυρισμένα, με πολύ καλύτερα εφφέ, ή τέλος πάντων αποτελεσματικότερα στο να σε κάνουν να ανατριχιάσεις, ενώ μερικά είναι πιο αδύναμα. Για παράδειγμα στο Kick είναι απίστευτα φανερό ότι δεν κλωτσάνε όντως την κοπέλα και ότι το πόδι τους σταματάει στο πάτωμα, αποτέλεσμα λογικά του χαμηλού budget το οποίο πήγε όλο στα υπόλοιπα εφφέ. Δυστυχώς για να πουλήσεις καλά μια κλωτσιά χρειάζεσαι κασκαντέρ, και αυτοί κοστίζουν.

Το μόνο σχόλιο που έχω να κάνω πάνω στο Devil’s Experiment είναι ότι όντως επιχειρεί να εισάγει την έννοια της διάβρωσης των αισθήσεων που αναφέρει η καρτέλα στην εισαγωγή της. Πέρα από τις 5 βασικές, έχουμε και άλλες αισθήσεις, και η ταινία ασχολείται με σχεδόν όλες. Στο Spin έχουμε μια κάμερα να περιστρέφεται γρήγορα γύρω από τον εαυτό της, δίνοντας την οπτική γωνία της γυναίκας που είναι δεμένη σε μια καρέκλα γραφείου και την περιστρέφουν μέχρι να ξεράσει, διαστρεβλώνοντας έτσι την αίσθηση της ισορροπίας. Στο burn έχουμε προφανώς την αίσθηση της θερμοκρασίας, καθώς της ρίχνουν καυτό λάδι πάνω στο χέρι. Στο Sound, το οποίο αποτελεί για εμένα το πιο εφιαλτικό κομμάτι της ταινίας, καθώς τα ουρλιαχτά που προκύπτουν από το θύμα είναι σχεδόν μη ανθρώπινα, βλέπουμε να της δένουν για 20 ώρες ακουστικά με έναν αποκρουστικό θόρυβο να παίζει συνέχεια, ενώ στο Guts όπου η γυναίκα ουσιαστικά λούζεται με εντόσθια ζώων δεν θα ήθελα καν να φανταστώ τη μυρωδιά.

Γενικά είναι ένα 45λεπτο για γερά στομάχια, το οποίο δεν νομίζω ότι σε οποιοδήποτε πλαίσιο μπορεί να χαρακτηριστεί ευχάριστη εμπειρία, και η μόνη του ουσιαστική του έκφανση πέρα από το exploitation και disturbing είναι τα όρια των αισθήσεων που ανέφερα παραπάνω.

---

 

Guinea Pig #2: Flower of Flesh and Blood

Σ' αυτή τη ταινία η ψεύτικη αληθοφάνεια είναι ένα ολόκληρο backstory. Ένα γράμμα που δέχτηκε ο Hideshi Hino, μαζί με μια βιντεοκασέτα, το οποίο όντως απεικόνιζε τον διαμελισμό μιας κοπέλας, και απλούστατα ο Hideshi αναδημιούργησε τα γεγονότα σε βίντεο σαν ένα "ημι-ντοκιμαντέρ". Βάλε μέσα σε όλα αυτά και μια καρτέλα στην αρχή της ταινίας που αν διαβάσεις ανάμεσα από τις γραμμές ουσιαστικά λέει "Αυτή η ταινία είναι αυστηρώς ακατάλληλη για ανηλίκους. Μην τολμήσεις να πουλήσεις ή να δείξεις την ταινία σε ανήλικους. Σε καμία περίπτωση απάνθρωπε πολίτη μην το κάνεις αυτό στον 17χρονο ξάδερφο σου που λατρεύει το Mortal Kombat και σε πρήζει να τον αφήσεις να δει. Η ταινία είναι μόνο για μεγάλους." και κατ' ευθείαν δημιουργείται πάλι η αίσθηση ότι βλέπεις κάτι αληθινό, κάτι απαγορευμένο, κάτι που δεν θα έπρεπε να είναι στα χέρια σου εξ' αρχής.

Στη δεύτερη προσθήκη της σειράς, τα πράγματα είναι ίδια, αλλά και διαφορετικά. Κοινώς, πάλι βλέπουμε τον βασανισμό μιας κοπέλας, αλλά αυτή τη φορά είναι σε διαφορετικό πλαίσιο. Ξεκινάμε με πλάνα μιας handheld κάμερας, η οποία ακολουθεί μια κοπέλα, και αυτή σύντομα καταλήγει στο κρεβάτι του θύτη της, ενός κατάχλωμου τύπου, με σάπια δόντια, που είναι ντυμένος samurai. Νιώθω ότι ο Hideshi Hino, δημιουργός των Guinea Pig και σκηνοθέτης της συγκεκριμένης ταινίας ήθελε να σχολιάσει τον μέσο Ιάπωνα εθνικόφρονα αλλά αυτό είναι απλά μια εικασία.

Αυτό που παρακολουθούμε στη συνέχεια είναι ο διαμελισμός της άτυχης γυναίκας. Ο Samurai της κόβει ολοκληρωτικά τους καρπούς, του ώμους, τους μηρούς, στη συνέχεια της ανοίγει την κοιλιά για να βγάλει έξω τα όργανα της και τελικά της κόβει το κεφάλι. Παρ’ όλα αυτά, υφολογικά το Flower of Flesh and Blood είναι πολύ μακριά από το Devil’s Experiment. Η πρώτη ταινία είναι γεμάτη σαδισμό, το θύμα έχει τις αισθήσεις του στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας και σαν θεατής δέχεσαι να κάτσεις να το παρακολουθήσεις, να το ακούσεις να ουρλιάζει, να το δεις να τρέμει. Αντίθετα, εδώ, ακόμα κι αν υπάρχουν ίσως σκληρότερα βασανιστήρια, σκηνοθετούνται υπό εντελώς διαφορετικό πρίσμα, και μπορώ ίσως να εντοπίσω μια περισσότερο καλλιτεχνική έκφανση σε σχέση με την πρώτη ταινία, αν προσπεράσω το gore.

Ο Samurai έχει κάνει μια ένεση ναρκωτικών ουσιών στο θύμα του, και σύμφωνα με όσα λέει, όχι μόνο δεν νιώθει πόνο, αλλά η εμπειρία είναι και ευχάριστη. Γενικά υπάρχει μια πιο ποιητική προσέγγιση στον ίδιο το βασανισμό, καθώς ο Samurai περιγράφει μερικές πολύ γραφικές εικόνες σαν να είναι στίχοι ποιήματος:

Όταν το λαμπερό κόκκινο της αίμα αρχίσει να γλιστρά ηδονικά σαν πλάσμα στο λευκό της δέρμα, σαν μπουμπούκια αίματος και σάρκας που ανθίζουν σε μια θάλασσα από κόκκινο, πραγματικά μια εκθαμβωτική, μεθυστική έκσταση.

Ταυτόχρονα, οι κινήσεις που κάνει καθώς τη διαμελίζει και της καταστρέφει το σώμα θυμίζουν περισσότερο καλλιτέχνη, που με προσοχή και ευλάβεια δουλεύει πάνω στο έργο του. Η ταινία φέρνει σε αντίστιξη την καταστροφή και τη δημιουργία, και σχολιάζει (όταν δεν ασχολείται να μας δείχνει κοντινά από κομμένα ανθρώπινα μέλη) το πώς έννοιες αντίθετες είναι πολύ εύκολο να ταυτιστούν, και να σταματήσουν να είναι ξέχωρες. Η συντριβή του ανθρώπινου σώματος εκφράζεται μέσα από έννοιες δημιουργικές όπως η ποίηση και η ζωγραφική, ταυτίζοντας οντολογικά την κατάλυση με το χτίσιμο, τον πόνο με την απόλαυση (το οποίο προσωπικά μου θύμισε το Hellraiser, και κάθε ταινία που φέρνει με οποιοδήποτε τρόπο το Hellraiser στο μυαλό μου κατ’ ευθείαν παίρνει έξτρα πόντους). Έτσι, η παλιά χλωμή εικόνα ενός γυναικείου σώματος μπορεί να ξεθωριάζει, αντικαθίσταται όμως μέσα από τα χέρια του «καλλιτέχνη» με μια νέα, με έναν χορό που σκορπίζει κόκκινα άνθη.

Στο τελευταίο σκέλος της ταινίας, που ερχόμαστε σε επαφή με την υπόλοιπη συλλογή του Samurai, βλέπουμε κυριολεκτικά, και όχι μεταφορικά όπως ήταν μέχρι τώρα, flowers of flesh and blood, καθώς βλέπουμε χέρια και κρανία φυτεμένα σε γλάστρες, με φυτά να φυτρώνουν γύρω τους και σκουλήκια να σέρνονται ανάμεσα τους. Άλλο ένα σχόλιο, δηλαδή, για την ευθραυστότητα του ανθρώπινου σώματος, και άλλη μία αντίστιξη καταστροφής και δημιουργίας, του θανάτου και της ζωής. Μπορεί το ανθρώπινο σώμα να είναι νεκρό, όμως μέσα από αυτό ξεπηδάνε άλλα, διαφορετικά είδη ζωής, τα οποία ίσως να μην είμαστε ικανοί να εκτιμήσουμε, όμως υπήρχαν πριν, και θα υπάρχουν μετά, από μας. 

Τονίζω και πάλι, ότι όλα αυτά βρίσκονται ίσως περισσότερο σαν subtext στο background, κρυμμένα πίσω από αρκετά λίτρα ψεύτικο αίμα, σε αντίθεση με την επόμενη ταινία, η οποία έχει το νόημα της πιο κοντά στο πρώτο πλάνο.

---

Guinea Pig #3: He Never Dies

Το He Never Dies είναι η καλύτερη μέχρι τώρα προσθήκη στη σειρά. Η ψεύτικη αληθοφάνεια προκύπτει με έναν αμερικάνο πράκτορα, ή κάτι αντίστοιχο τέλος πάντων, να μας ενημερώνει πριν την έναρξη του προγράμματος, σαν να βλέπουμε τηλεόραση, ότι αυτό είναι μια αληθινή ιστορία, που όντως έγινε στο Τόκυο. Σίγουρα λιγότερο αποτελεσματικό συγκριτικά με τα προηγούμενα, αλλά ταίριαζε θεματικά περισσότερο, καθώς το 3^ο Guinea Pig έχει πιο πολύ comedy horror χαρακτήρα.

Η υπόθεση, όπως προδίδει ο τίτλος, έχει να κάνει με έναν τύπο ο οποίος δεν μπορεί να πεθάνει. Έναν τύπο ο οποίος αντιστοιχίζεται λογικά στη ψυχοσύνθεση του μέσου Ιάπωνα, καθώς βλέπουμε να ζει μία πολύ πιεστική ζωή, ένα αυστηρό περιβάλλον εργασίας, να έχει μηδενική κοινωνικότητα (το οποίο εκφράζεται από την τεράστια συλλογή Manga που έχει αλλά και από την αμηχανία του με τους υπόλοιπους υπαλλήλους), αλλά ταυτόχρονα είναι και τόσο φλώρος που όταν πάει αρχικά να κόψει τις φλέβες του πονάει και τελικά δεν το κάνει.

Μετά από μια κρίση, αποφασίζει όντως να κοπεί, αλλά βλέπει ότι δεν πεθαίνει. Προσπαθεί να πνιγεί με ένα σκοινί, αλλά πάλι τίποτα. Κάπως έτσι καταλαβαίνει ότι μπορεί οι πληγές του να παραμένουν ανοιχτές, όμως ο θάνατος δεν έρχεται ποτέ. Τότε είναι που παίρνει τηλέφωνο έναν συνάδελφο του, ο οποίος μαζί με την κοπέλα του τον επισκέπτονται μέσα στο βράδυ για να δουν τι τους συνέβη. Εδώ ο πρωταγωνιστής μας, ο Hideshi (χμμμ αναρωτιέμαι από πού προήλθε το όνομα) πετάει τα εσωτερικά του όργανα πάνω στο συνάδελφο του, και όταν η κοπέλα του μπαίνει μέσα βλέπουμε μόνο το κεφάλι του Hideshi, ακόμα ζωντανό, πάνω στο τραπέζι.

Η συγκεκριμένη ταινία είναι μια ξεκάθαρη επίθεση στην κουλτούρα της Ιαπωνίας και στις προσδοκίες που έχει η κοινωνία από τα μέλη της. Δεν είναι τυχαίο που ο Hideshi όταν συνειδητοποιεί πως είναι αθάνατος λέει:

Δεν είμαι ένα συνηθισμένο μέλος της κοινωνίας. Τι θα πει ο πατέρας μου γι αυτό;

και όταν προσπαθεί να αυτοκτονήσει σκέφτεται τις γυναίκες συναδέλφους του, από τις οποίες καμία δεν τον θεωρεί άξιο για οτιδήποτε. Η κοινωνική πίεση που νιώθει, μια πίεση που τον οδηγεί μακριά από αυτό που πραγματικά ονειρεύεται, και τον αναγκάζει να πρέπει να ζήσει μια ζωή που δεν θέλει, είναι η αιτία που τον οδηγεί στο να θέλει να πεθάνει, και χωρίς το χρίσμα από την κοινωνία δεν μπορεί ούτε να πεθάνει με την ησυχία του. Νομίζω δεν είναι τυχαίο που η ψεύτικη αληθοφάνεια σε αυτήν την ταινία γίνεται μέσω ενός αμερικάνου, ο οποίος είναι η προσωποποίηση μιας κοινωνίας της οποίας τα μέλη έχουν πολύ διαφορετικές προσλαμβάνουσες παραστάσεις όσον αφορά την θέση τους και το καθήκον τους μέσα σε αυτήν.

Αυτό υπογραμμίζεται τέλεια στην τελική σκηνή, όπου οι δύο επισκέπτες, παρά το γεγονός ότι υπάρχει ένα ομιλόν κεφάλι, το μυαλό τους είναι στο να καθαρίσουν το σπίτι από τα αίματα και να συμμαζέψουν. Ακριβώς αυτή η ιδέα του «βάζω το καθήκον πάνω από τη ζωή» είναι που σχολιάζεται καυστικά μέσα από το 3^ο Guinea Pig. Συνδυασμένο με ένα εξαιρετικό για τα γούστα μου overacting, και κάποιες πραγματικά αστείες σκηνές, το He Never Dies είναι, πέρα από το ευκολότερο να δεις, το αγαπημένο μου από τα τρία που συζητήθηκαν.

---

Αυτά για τις πρώτες 3 ταινίες Guinea Pig, και για την πρώτη μου επαφή με το Franchise. Σύντομα έρχεται το 2ο μέρος αυτού του αφιερώματος, όπου θα αναλύσουμε τις επόμενες 3 ταινίες, και θα σχολιάσουμε το πώς έφτασαν να έχουν τον καλτ και σχεδόν αποκρυφιστικό χαρακτήρα που τις συνοδεύει τόσα χρόνια μετά.