Renfield | Χειραγώγηση, τοξικότητα, και αίμα

 

Poster by 17th & Oak

Δύο είναι οι μεγάλες αγάπες σε αυτή τη ζωή, ο κόμης Δράκουλας –για τον οποίο έχω γράψει ΜΟΝΟ 8 κείμενα στο μπλογκ- και οι καλτ επαγγελματικές επιλογές του Nicolas Cage. Όπως μαντεύετε, μια ταινία που έχει δυνητικά και τα δύο αυτά στοιχεία θα κάτσω να την δω με όρεξη. Με μια μικρή καθυστέρηση λοιπόν, νοίκιασα DVD για να γίνει σωστά το ritual, το έβαλα στη συσκευή, ήπια μισό λίτρο αίμα, χειραγώγησα το άτομο με το οποίο είμαι σε σχέση, και πάτησα το play.

Θέλω να πω ότι, έχοντας αρκετά χαμηλές προσδοκίες, η ταινία ξεπέρασε τις προσδοκίες μου. Περίμενα ότι θα δω κάτι που είναι κακό, και είδα κάτι που ήταν αξιοπρεπές, άρα προσωπικά είμαι ευχαριστημένος. Καλή παραγωγή, ψιλοστάνταρ σκηνοθεσία, και ο Nicolas Cage, στοιχεία αρκετά για να είναι η ταινία έστω διασκεδαστική και να μην νιώθεις ότι σπαταλάς την ώρα σου. Ίσως υπήρχε υπερβολικά πολύ comedy στο action-comedy, αλλά ταινίες αυτού του είδους πολύ σπάνια καταφέρνουν να κρατήσουν όντως μια σωστή ισορροπία.

Πολύ ενδιαφέρουσα η προσέγγιση στη σχέση Renfield-Dracula, και δεν περίμενα να έχει αυτήν την παρουσίαση σε όλη τη διάρκεια της ταινίας. Πάντα θα έχει αρκετή πλάκα όταν κοιτάς «το αρχαίο κακό που ελέγχει τα μυαλά των ανθρώπων» με μια σύγχρονη ματιά, και σίγουρα αυτή η ταινία πήρε αυτήν την ιδέα πολύ κυριολεκτικά. Το κύριο θέμα για τον Renfield είναι ο έλεγχος. Νιώθει εξαρτημένος από τον Δράκουλα λόγω της δύναμης που έχει ο δεύτερος, και το όλο πράγμα εξετάζεται από τη σκοπιά μιας τοξικής σχέσης από την οποία το θύμα δεν μπορεί να ξεφύγει. Κυριολεκτικά πηγαίνει σε ομάδα στήριξης συνεξαρτώμενων ατόμων, κάτι το οποίο μας χαρίζει και μερικές από τις πιο αστείες στιγμές.

Αυτό που έκανε καλά το Renfield ήταν ότι αφοσιώθηκε στην καφρίλα. Έδειξε ξεκοιλιάσματα, δαγκώματα, εξορκισμούς, όπως και όφειλε να κάνει. Δεν είχαμε ούτε πισωγυρίσματα σε οικογενειακή ταινία, ούτε μαρβελιές μέσα στην ταινία που ακυρώνουν όλα όσα γίνονται με ένα αστειάκι. Κοινώς, η ταινία πήρε τον εαυτό της τόσο σοβαρά όσο έπρεπε, το οποίο για εμένα πλέον μετράει πάρα πολύ. Ήξερε τι πήγε να πουλήσει και το πούλησε καλά, κι ας μην ήταν κανένα αριστούργημα.

Συνολικά, η καλοσκηνοθετημένη δράση, μαζί με τα ωραία εφφέ, μια καλή μουσική, και ένας πολύ τυπικός αλλά άνετος ρυθμός νιώθω πως μπορούν εύκολα να με κάνουν να ξεπεράσω τις αρκετά χλιαρές ατάκες και μία-δύο μέτριες ερμηνείες. Βάλε μέσα και reference στην ταινία με τον Lugosi, και το γεγονός ότι εξερευνάται και ο περίγυρος του Δράκουλα (επιτέλους), και εμένα, τουλάχιστον καθαρά επιφανειακά, με κέρδισε. Δεν νομίζω ότι θα κάτσω σύντομα να την ξαναδώ, αλλά αν την πετύχω σε κάποιο κανάλι στην τηλεόραση δεν θα το αλλάξω.

Για να αποφύγω να γίνω γραφικός επιλέγοντας το Renfield's Syndrome, θα πω ότι το μουσικό αντίστοιχο του Renfield είναι το Cannibal του Naethan Apollo. Οκ, δεν ταιριάζει ατμοσφαιρικά, αλλά το πόσο on point το τραγούδι με το να παρομοιάζει την τοξική σχέση με τον κανιβαλισμό νομίζω του κερδίζει την τιμή να το επιλέξω. Εύκολα θα μπορούσε να παίζει στα τελικά credits, όταν έχει πέσει και η ένταση της ταινίας.