Danger: Diabolik | Καρέ από κόμιξ στην οθόνη

Design by Elsa Mathern

Το Danger:Diabolik είναι μια ταινία η οποία έχει έναν και μόνο στόχο: την αισθητική. Δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν θα αλλάξει τη ζωή κανενός, αλλά δεν χρειάζεται κάθε ταινία να αλλάζει ριζικά το ήθος μας και τις αποφάσεις μας. Κάτι αντίστοιχο είχα γράψει και όταν μίλησα για το The Toxic Avenger, όπου έλεγα ότι η έλλειψη βάθους δεν υποβαθμίζει απαραίτητα μια ταινία, όπως και το φαινόμενο βάθος δεν την αναβαθμίζει. Σήμερα λοιπόν μιλάω για μια ακόμα μία "ρηχή" ταινία, η οποία όμως έκανε μερικές πολύ καλές επιλογές.

Το Danger:Diabolik βασίζεται στο ιταλικό κόμιξ Diabolik που ξεκίνησε να κυκλοφορεί το 1962, και αν υπάρχει μία ταινία που έχει όντως πιάσει το νόημα της πηγής της είναι αυτή. Ακριβώς όπως και τα περισσότερα κόμιξ της δεκαετίας του 60 λοιπόν, δεν υπάρχουν υψηλά νοήματα, τρομερές φιλοσοφικές ιδέες ή οτιδήποτε τέτοιο. Αυτό που υπάρχει είναι οι προσπάθειες της αστυνομίας να πιάσουν τον Diabolik με κάθε δυνατό μέσο, και να έχουν τη μία αποτυχία μετά την άλλη. Αυτή η δομή είναι το πρώτο δυνατό στοιχείο της ταινίας, καθώς νιώθεις ότι έχεις στα χέρια σου ένα omnibus με 5-6 τεύχη μαζί, ξεκινώντας την ιστορία από τη μέση, και αφήνοντας της πάλι στη μέση, μέχρι να κυκλοφορήσει το επόμενο τεύχος στο περίπτερο. Κάτι πολύ παρόμοιο με όσα έγραφα κάποτε για το Buckaroo Banzai.

Η σκηνοθεσία του Bava έμοιαζε όντως με σκηνοθεσία από κόμιξ, και ήταν μία από τις λίγες φορές που ένιωθα πράγματι ότι τα καρέ των κόμιξ και τα καρέ του σινεμά αξίζουν να έχουν το ίδιο όνομα. Βέβαια αυτή η ομοιότητα σε δομή και σκηνοθεσία δεν ήταν αρκετή, οπότε εδώ ήταν που η ταινία έπαιξε το μεγάλο της χαρτί: design και αισθητική.

Φουτουριστικά άντρα εγκληματιών, ψυχεδελικά τριπαρισμένα πάρτυ χίπιδων, iconic στολή γιατί πάνω από όλα πρέπει να ξεχωρίζουμε τον πρωταγωνιστή, και όλα αυτά να τα διαπερνάει η χαρακτηριστική αισθητική των 60s. Νιώθω ότι δεν χρειάζεται να φλυαρήσω περισσότερο σε αυτήν την παράγραφο, θα βάλω απλά περισσότερες εικόνες.

Πάνω από όλο αυτό το οπτικό αριστούργημα λοιπόν το μόνο που λείπει είναι το μέσο που αναγκαστικά παραλείπεται στις σελίδες, η μουσική. Και εδώ έχουμε ακόμα μία νίκη για την ταινία, καθώς οι Ιταλοί πάντα παραδίδουν αυτό που πρέπει στα soundtracks τους. Όλα αυτά τα στοιχεία λοιπόν, λειτουργούν συνεργατικά ώστε να μπεις στον κόσμο της ταινίας από το πρώτο λεπτό, όπου κουβαλάνε χρήματα σε σακούλες που έχουν απ' έξω ενα δολλάριο σαν σήμα. Τα κόμιξ των 60s ποτέ δεν υπήρξαν διακριτικά, οπότε ούτε η ταινία ένιωσε την ανάγκη να το κάνει.

Ακολουθεί μιάμιση ώρα παρέα με έναν anti-hero αντάξιο του Phantom, ο οποίος συνδυάζει τον James Bond με τον Batman. Μερικές φορές δεν χρειάζεται περισσότερη περιπλοκότητα ή περισσότερο νόημα μέσα σε αυτήν τη μιάμιση ώρα∙ μπορείς απλά να καθίσεις και να βλέπεις το ένα ηλίθια σχεδιασμένο πλάνο της αστυνομόας μετά το άλλο να αποτυγχάνουν χάρη στα gadgets, τα ακροβατικά, και την εξυπνάδα του Diabolik.

Υπάρχει ένας και μόνο λόγος για τον οποίο με στεναχωρεί η ταινία όμως. Και αυτός είναι ότι εκθρονίζει το Dellamorte Dellamore, μία από τις αγαπημένες μου ταινίες, η οποία φιγουράρει και στο τέλος της αρχικής σελίδας του site μας. Στο μυαλό μου, το Dellamorte Dellamore κατείχε την πρώτη θέση στις ταινίες που μοιάζουν περισσότερο με κόμιξ. Πλέον το Danger:Diabolik κατέχει δικαιωματικά τη θέση αυτή.

Αν το Danger: Diabolik ήταν τραγούδι θα ήταν όλο το Soundtrack των Incredibles. Οκ, ακούστε με. Ξέρω ότι ακούγεται περίεργο. Ούτε εγώ το πίστευα. Αλλά το δοκίμασα, έκλεισα τον ήχο της ταινίας και έβαλα να παίζει το Incredits, και το συναίσθημα ήταν ίδιο. Σίγουρα θα μπορούσε να είναι και κάτι άλλο με αντίστοιχο παλμό, όπως το The Cat του Lalo Schrifin, αλλά οι Incredibles φέρνουν και έναν παιχνιδιάρικο τόνο που συντονίζεται πολύ καλά με την πολυχρωμία (κυριολεκτική και μεταφορική) όσων βλέπουμε στην οθόνη.