Case 39 | Όλοι έχουν φόβους... Τι φοβίζει εσένα;

Μια αφοσιωμένη κοινωνική λειτουργός που εργάζεται για την προστασία των ανηλίκων θα έρθει αντιμέτωπη με μια υπόθεση που αρχικά φαίνεται να είναι βίαια ενδοοικογενειακή κακοποίηση. Παρότι δεν είναι βέβαιη για την πραγματική κατάσταση, το ένστικτό της και η εμπειρία της την καθοδηγούν στο να πιστεύει ότι κάτι δεν πάει καλά με τους γονείς αυτού του παιδιού. Οι υποψίες της επιβεβαιώνονται όταν, ειδοποιημένη από το κορίτσι, ανακαλύπτει τους γονείς έτοιμους να τη σκοτώσουν βάζοντας την στο φούρνο. Μετά από μήνες, αναλαμβάνει προσωρινά την επιμέλεια του κοριτσιού, αλλά λίγες εβδομάδες συγκατοίκησης αρκούν για να συνειδητοποιήσει ότι αυτό το κορίτσι δεν είναι τόσο αθώο όσο φαίνεται και ότι κάτι πολύ σκοτεινό συμβαίνει μαζί της.

Το πρώτο act είναι αρκετά καλό και σου κινεί την περιέργεια και το ενδιαφέρον. Ερωτήματα όπως γιατί οι γονείς της Lilith να θέλουν να τη σκοτώσουν ή γιατί φαίνεται σαν να την φοβούνται ενώ αυτή είναι το θύμα επαναλαμβάνονται συνεχώς.
Ίσως είναι τρελοί;
Ίσως είναι σε κάποια αίρεση;
Δεν ξέρεις τι ακριβώς θα ακολουθήσει. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια της, η ταινία φαίνεται να επιλέγει να ακολουθήσει τα clichés και τις συνήθειες του είδους της.



Ξεκινά ως ένα ενδιαφέρον δράμα, αποκτά ένταση και suspense - όπως πρέπει να έχει κάθε καλή ταινία τρόμου - και στο τέλος ξεπουλιέται με πάρα πολλά (κακά) SFX και κακή ροή.
Τι εννοώ;

Όλη η ταινία βασίζεται στο "αθώο παιδί αποδεικνύεται κακό" trope και μετά από δεκαετίες ύπαρξης του είναι λίγο "κουραστικό", ειδικά αν δεν γίνεται σωστά.

Εδώ από τη πρώτη συνάντηση με την Lilith άρχισα να υποψιάζομαι ότι κάτι δε πάει καλά και από τη στιγμή που μου μπήκε η ιδέα, προϊδέασα τον εαυτό μου αρκετά και οι προσδοκίες μου για την πλοκή και τη ροή ήταν άκρως χαμηλές. Δεν κατάφερε τίποτα να με ξαφνιάσει έπειτα.
Γιατί;
Γιατί πρόβλεψα τις περισσότερες από τις επόμενες σκηνές.
Θα μου πείτε βέβαια, "Σιγά ρε maestro του κινηματογράφου", ΑΛΛΑ είναι τόσο predictable που και 2 ταινίες τέτοιου τύπου να έχεις δει αρχίζεις να διαβάζεις τα cliché.

Υπάρχουν επίσης αρκετά κενά στην πλοκή, όπως η απόφαση της Emily να αναλάβει τη Lilith, δεν φαινόταν πιστευτό για μια κοινωνική λειτουργό. Θα έπρεπε να διατηρεί μια συναισθηματική απόσταση από τους πελάτες της για να είναι αποτελεσματική στη δουλειά της. Παρόλο που αφαιρέθηκε από την υπόθεση, εξακολουθώ να το βρίσκω υπερβολικό. Επίσης, η Lilith σε μια σκηνή μπορεί να διαισθάνεται τι θέλουν οι γύρω της και στην επόμενη όχι, αλλά στην επόμενη η ταινία σου λέει ότι μπορεί να διαβάσει ακριβώς τις σκέψεις των ανθρώπων, αλλά αυτό δεν εξηγείται πλήρως κατά τη διάρκεια της ταινίας...

Συνήθως, αυτά τα προβλήματα μπορούν να γίνουν πιο υποφερτά με ένα ενδιαφέρον cast χαρακτήρων ή με κάποια δημιουργική σκηνοθεσία. Ωστόσο, μιας και αυτά δεν υπάρχουν, δεν έχει τίποτα για να σώσει τους θεατές από την πλήξη. Προσθέστε μερικά κακά CGI, μερικές μη συναρπαστικές σκηνές δράσης, αρκετά plot holes και ένα εντελώς τυπικό φινάλε και έχουμε… κάτι βαρετό.

Η ροή της ταινίας είναι "άθλια".
Βαριά λέξη ξέρω αλλά έτσι το ένιωσα. Ενώ στην αρχή σου χτίζει τη πλοκή αρκετά όμορφα, όσο προχωράει χάνεται. Σε κάποια στιγμή, όταν την έβλεπα με παρέα, απορούσαμε γιατί δεν γίνεται τίποτα εδώ και 30 λεπτά - κοιτάξαμε πόσος χρόνος απομένει μέχρι το τέλος τουλάχιστον 2 φορές, ίσως και 3 - και μετά έγινε χαμός τα τελευταία 15.

ΟΚ, ίσως να είμαι λίγο ιδιότροπος έτσι λειτουργούν τα finale, πρέπει να υπάρχει build-up. Συμφωνώ.
Αλλά μπορεί να γίνει κατά τη διάρκεια της ταινίας, όχι στα τελευταία 30 λεπτά.
Η πλοκή αλλάζει genres συνεχώς. Από δράμα, σε τρόμου (περίπου) στο πρώτο death, σε suspense thriller, σε μυστηριακό - detective work and all, συνεντεύξεις και σκανάρισμα σε αρχεία - σε ψυχολογική διατριβή.
Δεν είναι απαραίτητα κακό να είναι multi-genre movie.
ΑΛΛΑ ΔΕ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΣΩΣΤΑ - ή τουλάχιστον με τρόπο που να είναι διασκεδαστικό/απολαυστικό για εμένα τουλάχιστον, για να μην πω για τον θεατή.

Επίσης να σημειώσω οτι σε κανένα σημείο της ταινίας δεν αισθάνθηκα απειλή για την Emily. Δεν αισθάνθηκα ότι κινδύνευσε ποτέ, κάποια στιγμή η ίδια η Lilith της είπε ότι δεν θα σου κάνω κακό. Σε χρειάζομαι, well μεχρι να βρεί το επόμενο θύμα τουλάχιστον.



Οι ηθοποιοί κουβαλάνε στην κυριολεξία την ταινία στη πλάτη τους.

Η Renée Zellweger ως Emily είναι αρκετά πειστική στον ρόλο της και στην έκφραση συναισθημάτων. Παρόλα αυτά νομίζω ότι αν στο πρωταγωνιστικό ρόλο ήταν κάποια άλλη ηθοποιός μπορεί να ήταν και πολύ καλύτερη η ταινία.
Απλά δεν μ'αρέσει η Bridget Jones, εντάξει;

Bradley Cooper στον ρόλο του Doug, ο παιδοψυχολόγος που ενδιαφέρεται ρομαντικά για την Emily, αν και με λίγο screen time ήταν fun χαρακτήρας να παρακολουθείς να αλληλεπιδρά με άλλους χαρακτήρες.

Jodelle Ferland ως Lilith ήταν αρκετά καλή, ειδικά σε κάποιες σκηνές που παίρνει κάτι που ένα παιδί θα έκανε και το μετατρέπει σε εφιάλτη (πχ. να ρωτάει συνέχεια την Emily, "γιατί") ήταν υπέροχο. Αλλά σε μερικές σκηνές δε μου άρεσε και πολύ ο τόνος που έδινε στον χαρακτήρα και αυτό είναι περίεργο γιατί έχει ξανα-υποδυθεί παρόμοιους ρόλους παλιότερα στο Silent Hill (2006) και στο The Collector (TV series 2004-2006).

Προσωπικά αυτοί που κουβάλησαν την ταινία και είχαν και ελάχιστο screen time ήταν οι Callum Keith Rennie και Kerry O'Malley ως οι γονείς της Lilith. Και ήταν ΦΑ-ΝΤΑ-ΣΤΙ-ΚΟΙ.
Πέραν από το τρομερό make-up work που τους έκανε να φαίνονται ταλαιπωρημένοι από τη ζωή (που ήταν), η υποκριτική τους ικανότητα ήταν φανταστική. Από τον τόνο της φωνής τους, σε γλώσσα σώματος, σε εκφράσεις. Απλά *chef's kiss*.



Το soundtrack της ταινίας είναι... περίεργο.
Δεν περιέχει πολύ μουσική σύνθεση αλλά τα 3 (ναι, 3) τραγούδια που ακούμε κατά τη διάρκεια είναι τα:
Like Dat από Stat Quo... Hip-Hop. ΟΚ...
Jamaican Girl από Obie Trice... Thriller δε βλέπουμε;
Και το Army Of Angels από Nadeshda Brennicke, το οποίο παίζει στο finale και μου θυμίζει αρκετά t.A.T.u.
Δεν έχω κάτι να πω για το soundtrack.

Sound design, σκηνοθεσία, κινηματογράφηση όλα αρκετά basic, normal παλέτα χρωμάτων, σταθερή κάμερα, τίποτα το τρομερό ή το καινούργιο. Μια σκηνή που ενώ μιλούσε η Emily με τον πατέρα της Lilith στη ψυχιατρική κλινική και η camera έδειξε κοντινό τα χείλια του πατέρα για να δείξει έμφαση στη πληροφορία που της μεταφέρει μου άρεσε, αλλά δεν είναι κάτι νέο. Και δεν ξαναγίνεται και ποτέ. Τα jump scares δε, προβλέψιμα.

Η ταινία ήταν στο ράφι για 3 χρόνια (απο το 2007) και κυκλοφόρησε το 2009.
Δεν είναι απαραίτητα κακή ταινία, αλλά σε σύγκριση με το Orphan που κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά ή τα παλιότερα Omen, Children of the Corn ή Village of the Damned - ίσως να την αδικώ με το να τη συγκρίνω με αυτές τις 3εις αλλά με το Orphan νομίζω είμαστε εντάξει - είναι χιλιόμετρα πίσω.


Αν το Case 39 ήταν τραγούδι θα ήταν instrumental με μια ακουστική κιθάρα να παίζει ασταμάτητα, κάτι σε βαρετό έντεχνο και ανα 30 λεπτά ενα drum set να την πνίγει με abstract beatdown.