Johnny Mnemonic | Μνήμες από Cyberpunk

Poster by tillieke

Λίγα πράγματα με στεναχωρούν όσο ταινίες που έχουν δυνητικά όλα τα στοιχεία για να μου αρέσουν, και εν τέλει δεν το καταφέρνουν. Με 2 χρόνια καθυστέρηση λοιπόν, μιας και 2 χρόνια πριν δεν είχαμε το blog, γράφω για το Johnny Mnemonic, το οποίο διαδραματίζεται στο 2021, όπου τα μεγάλα corporations έχουν τον έλεγχο, και ένας νέος ιός έχει αρχίσει να εξαπλώνεται επιδημικά. Πολύ πιο κοντά απ' ότι είχαν μαντέψει άλλες ταινίες για το 2021. Η ταινία, ως παράγωγο της εποχής της, μιλάει για πληροφορία και για data και για άλλους επιστημονικούς όρους που είχαν αρχίσει δειλά να μπαίνουν στην καθημερινότητα του 1995, και η ασφαλής μεταφορά των δεδομένων είναι απαραίτητη. Επειδή καραδοκούν χάκερς και πειρατές και οι LoTeks, που είναι αυτό ακριβώς που λέει το όνομα τους, πολλές φορές δεν χρησιμοποιούνται δίκτυα για το sharing, αλλά άνθρωποι με ενσωματωμένους σκληρούς δίσκους στον εγκέφαλο τους, που ήταν κυριολεκτικά μνημονικοί μεταφορείς.

Το σετάρισμα και η αισθητική της ταινίας είναι εξαιρετική. Οι μαφίες που κυνηγούν τον Johnny, πληρωμένες από τις εταιρείες, και αυτός που βασίζεται στην κοινότητα των LoTeks για να τον βοηθήσουν, σε ένα εντελώς cyberpunk τοπίο, με ηλεκτρονικά gadgets σε κάθε γωνία. Νιώθω ότι δεν έχουμε ξαναφτάσει τόσο κοντά σε αυθεντικό cyberpunk στην μεγάλη οθόνη, στο οποίο σίγουρα παίζει ρόλο ότι συμμετείχε στο σενάριο της ταινίας ο William Gibson, ο εγκαθιδρυτής της συγκεκριμένης αισθητικής. Οι λεπτομέρειες στο background και στο foreground είναι που κάνουν την ταινία να γίνεται έστω λίγο υποφερτή, γιατί τα υπόλοιπα δεν λειτουργούν τόσο καλά.

Βγάζει μάτι ότι αυτοί που είχαν αναλάβει το καλλιτεχνικό κομμάτι της ταινίας δεν είχαν στο μυαλό τους αυτό που βγήκε στην οθόνη, άρα σίγουρα έχουν γίνει επεμβάσεις από studio, παραγωγούς, κτλ. Δυστυχώς αυτό έχει σαν αποτέλεσμα η ταινία να είναι στην καλύτερη ένα καλτ κομμάτι με μερικά καλά σημεία, στην χειρότερη ένα "κρυφό διαμάντι" που μάλλον είναι κρυφό για κάποιον λόγο. Σεναριακά και σκηνοθετικά υπάρχουν μερικά ψήγματα πραγματικού έργου, λίγα σχόλια για το αν ο άνθρωπος είναι απλά οι αναμνήσεις του, μερικές ενδιαφέρουσες σκηνές, αλλά δεν δένουν με τα υπόλοιπα και δεν δένουν και μεταξύ τους. Είναι και το πιο θλιβερό αυτό, καθώς, αν υπήρχε παραπάνω ανάπτυξη σε αυτά τα σημεία αντί για 3 διαφορετικοί κακοί, μπορεί να είχαμε ένα πραγματικά κρυφό διαμάντι.

Ο ρυθμός της ταινίας ήταν οριακά εκνευριστικός, καθώς συνέχεια άλλαζε, δεν υπήρχε κάποια συγκεκριμένη κατεύθυνση ως προς το αν θέλουμε κάτι αργό και πιο σοβαρό έναντι ταχύτητας και δράσης, και κατέληγε να μοιάζει με ένα σχεδόν τυχαίο μοντάζ όπου τα πλάνα κοβόντουσαν στην τύχη. Αυτό, σε συνδυασμό με την πολλή πληροφορία που παίρναμε σε μερικές σκηνές δεν βοηθούσε, καθώς πριν προλάβεις να κατανοήσεις τι συμβαίνει είχε ήδη αλλάξει η σκηνή και έπρεπε να προχωρήσεις. Δεν λέω ότι είναι αναγκαστικά κακό αυτό, καθώς στην αρχή της ταινίας αποφεύχθηκε το exposition και οι διάλογοι έμοιαζαν ότι δεν ήταν γραμμένοι για να τους ακούσει ο θεατής, αλλά, βάζοντας και στην εξίσωση τα υπόλοιπα κομμάτια της ταινίας που δεν λειτουργούσαν, σίγουρα οι πρώτοι διάλογοι δεν βοήθησαν, ακόμα και με το scrolling text τύπου Star Wars στην εισαγωγή.

Ακόμα και το καστ της ταινίας, ενώ στα χαρτιά έμοιαζε παντοδύναμο, στην πραγματικότητα ήταν ψεγάδι. O Keanu Reeves είναι πάντα πολύ καλός στο να παίζει τον εκνευρισμένο και εκνευριστικό, αλλά χάνεται μέσα σε ατάκες τύπου "I WANT ROOM SERVICE!" που κάνουν την ταινία να μοιάζει κωμωδία. Οι κακοί της ταινίας είναι όλοι εν δυνάμει εξαιρετικοί, αλλά το σενάριο δεν καταφέρνει να τους βάλει να συνυπάρξουν αρμονικά, οπότε ακόμα και ο Dolph Lundgren και ο Takeshi Kitano δεν μπορούν να το σώσουν κάπως. Οι βοηθητικοί χαρακτήρες είτε εμφανίζονται για λίγο χρόνο, όπως ο Henry Rollins, είτε μοιάζουν εντελώς out of place όπως ο Ice-T. Η μόνη εξαίρεση είναι η Dina Meyer ως Jane και ο Udo Kier ως Ralfi, οι οποίοι είναι όσο υπερβολικοί πρέπει, και δείχνουν να έχουν καταλάβει τι πρέπει να κάνουν.

Η μόνη σκηνή που άξιζε πραγματικά και κάνει την ταινία να ξεχωρίζει είναι εκεί που ο Johnny μπαίνει στον κυβερνοχώρο με VR Headset. Πολύ iconic και εντός κλίματος που χτίζει ένα pc από τυχαία εξαρτήματα για να βρει έναν πειρατή συχνοτήτων του internet. Δυσχτυώς το τέλος της ταινίας που πήγε να κινηθεί σε ανάλογο μήκος κύματος με πλήρως 3D CGI δεν είχε το ίδιο αποτέλεσμα, έμοιαζε κακογέρασμένο από την πρώτη κιόλας μέρα. Θα μπορούσε ενδεχομένως, αν γινόταν με άλλη τεχνική, να έχουμε ένα τεχνο-ψυχεδελικό αριστούργηματικό δεκάλεπτο σαν crescendo, δυστυχώς όμως δεν πήραμε ποτέ κάτι τέτοιο.

Αυτό που πρέπει να κρατήσουμε από το Johnny Mnemonic είναι ο ορισμός του Cyberpunk. Η αισθητική είναι αξεπέραστη, από τους LoTeks μέχρι τις εταιρείες, από τις εγχειρήσεις του Spider μέχρι το λογισμικό μεταφοράς πληροφορίας, από τον απλό σκληρό δίσκο του Johnny μέχρι το σύρμα από laser που κόβει λαιμούς.

Αν το Johnny Mnemonic ήταν τραγούδι θα ήταν το:

Mega Drive | Terminal Overdrive

προφανώς synthwave σε είδος, με αρκετή μουσική ένταση χωρίς όμως να έχει νεύρο, ακριβώς όπως η ταινία. Οι ήχοι που μπαίνουν περίπου στο 1:00 είναι το πώς φαντάζομαι ότι ακούγονταν τα εργαλεία που έκαναν render το CGI τέλος της ταινίας, ή ίσως το τι ακούει ο εγκέφαλος ενός δελφινιού τεχνητά βελτιωμένου με κυβερνοηλεκτρονικά μέσα, καθώς συνδέεται σε όλες τις τηλεοράσεις της γης.