The Whale | Οι άνθρωποι είναι καταπληκτικοί.

 

The Whale, μια ταινία του Darren Aronofsky σε παραγωγή A24.
Πρόκειται για μια βαθιά συγκινητική ιστορία για τη λύτρωση, την απώλεια και το τραύμα.

Δεν μπορώ να μιλήσω για την ταινία χωρίς να αποκαλύψω μερικά plot points. Οπότε ας πούμε ότι το συγκεκριμένο review ΔΕΝ είναι spoiler free.

ΠΛΟΚΗ & ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ

Η πλοκή αφορά έναν απομονωμένο, νοσηρά παχύσαρκο καθηγητή αγγλικών, τον Charlie που υποδύεται ο Brendan Fraser, σε χρονική περίοδο μιας εβδομάδας της ζωής του.

Ο Charlie, ο οποίος μετά την απώλεια του εραστή του, πέφτει σε πλήρες σοκ και άρνηση και αρχίζει να παίρνει ανεξέλεγκτα βάρος. Εγκαταλείπει την ελπίδα και γίνεται μηδενιστής και απαισιόδοξος, το οποίο είναι το εντελώς άλλο άκρο σε σχέση με το πως τον θυμούνται οι περισσότεροι χαρακτήρες εντός της ταινίας.

Χρησιμοποιεί το φαγητό ως μηχανισμό αντιμετώπισής για να καταπιέσει τα βαθιά ριζωμένα συναισθήματά του. Αυτή η ακόρεστη και αυτοκαταστροφική πείνα διαρκεί για οκτώ χρόνια, μέχρι να εμφανιστεί η επαναστατημένη κόρη του Ellie - την οποία υποδύεται η Sandie Sink, γνωστή σαν Max στο Stranger Things. Ο Τσάρλι θέλει να επανασυνδεθεί με την αποξενωμένη κόρη του, αλλά η κόρη του αισθάνεται διαφορετικά, για λόγους που δεν θέλω να spoil-άρω.

Ας μιλήσουμε λίγο για τους υπόλοιπους χαρακτήρες της ταινίας.

Η Liz, την οποία υποδύεται η Hong Chau - η οποία πρόσφατα έπαιζε τον ρόλο της Elsa, τη Sous-chef στο The Menu - είναι η κολλητή και μοναδική φίλη του Charlie. Η Liz είναι επίσης νοσοκόμα και βοηθά τον Charlie στο να μείνει "υγιές" αλλά πάνω από όλα ζωντανός.
Του ελέγχει την πίεση, τον βοηθά να κινηθεί, του παίρνει εξοπλισμό για να τον βοηθήσει στην καθημερινότητά του. Συνέχεια του τονίζει ότι πρέπει να επισκεφθεί ένα νοσοκομείο αλλά ο Charlie αρνείται. Παρ' όλ' αυτά, όποτε τον επισκέπτεται του φέρνει και sandwiches ταϊζοντας την αυτοκαταστροφή του. Οι περισσότερε σκηνές με την Liz είναι αρκετά συναισθηματικά φορτωμένες διότι η Liz όντως νοιάζεται για τον Charlie. Όχι μόνο επειδή είναι φίλοι αλλά και για λόγους που δεν θα spoil-άρω.

Ο Thomas, που υποδύεται ο Ty Simpkins - γνωστός σαν τον πιτσιρικά από το Insidious - είναι ένας ιεραπόστολος μιας θρησκευτικής αίρεσης που πιστεύει ότι το τέλος του κόσμου έρχεται.
Κατά τη διάρκεια της ταινίας ο Thomas προσπαθεί να πείσει τον Charlie να γίνει μέλος της αίρεσης, χωρίς να γνωρίζει ότι ο Charlie έχει προϊστορία με την αίρεση. Καθ'όλη τη ροή της ταινίας ο Thomas είναι αρκετά ξεροκέφαλος και ενοχλητικός σε κάποιες σκηνές, με την Liz να του κάνει κήρυγμα αρκετές φορές. Είναι επίσης και comic relief χαρακτήρας, μιας και η Ellie τον δουλεύει μόνιμα.

Η Mary, που υποδύεται η Samantha Morton, είναι η μητέρα της Ellie και πρώην γυναίκα του Charlie. Ο χαρακτήρας της εμφανίζεται αρκετά αργά μέσα στην ταινία και παίζει τον ρόλο του υπεύθυνου αυστηρού γονέα, αλλά στη πραγματικότητα δεν έχει καμία ελπίδα για την Ellie. Είναι υπερβολικά πεσιμιστική σε σημείο που κάνει κήρυγμα στον Charlie για την happy-go-lucky συμπεριφορά του. Καταβάθως νοιάζεται όμως και για την κόρη της και για τον Charlie.

ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ

Οι ερμηνείες των Brendon Fraser, Sadie Sink και Hong Chau ήταν απολύτως φανταστικές.
Αυτή η λεπτομέρεια μέσω της οποίας έδειξαν γιατί ο κάθε χαρακτήρας συμπεριφέρεται με συγκεκριμένους τρόπους και πώς όλα κατέληξαν έτσι. Η απόλυτη αδυναμία των ανθρώπων κάτω από σύστημα και τα υποσυστήματα σε διάφορα επίπεδα εξουσίας που προορίζονται να κάνουν τη ζωή καλύτερη δημιουργεί περισσότερα εμπόδια για όλους τους εμπλεκόμενους παρά τους βοηθά. Όμως ο τρόπος με τον οποίο ο κάθε άνθρωπος αντιμετωπίζει τα κακά και άσχημα πράγματα που αντιμετωπίζει είναι εντελώς διαφορετικός ακόμη και όταν οι αντιδράσεις αυτές έχουν τόσα πολλά κοινά. Αυτό αντικατοπτρίζεται πραγματικά σε κάθε μία από τις ερμηνείες. Ο καθένας τους δείχνει μια ποικιλία συναισθημάτων που είναι τόσο ανθρώπινα και κάνουν την καρδιά σου να ραγίζει ακόμα περισσότερο με την αντίθεση μεταξύ της φιλοσοφίας τους για τη ζωή και του τρόπου με τον οποίο η ζωή τους αντιμετωπίζει καθώς και αυτοί αντιμετωπίζουν τη ζωή.

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ

Σχεδόν όλη η ταινία λαμβάνει τόπο μέσα στο σπίτι του Charlie και συγκεκριμένα στο καθιστικό του. Ο περιορισμένος χώρος προσθέτει ένταση σε κάθε αλληλεπίδραση μεταξύ των τεσσάρων χαρακτήρων, κυρίως με την γυναίκα του και την κόρη του.

Τα χρώματα εντός του σπιτιού είναι μουντά, αποχρώσεις του γκρι, βαθιά γκρίζο-μπλε ταπετσαρία, καναπέδες καφέ ή γκρίζοι, ξύλινο πάτωμα και έπιπλα. Τα φώτα τις περισσότερες φορές σβησμένα με μόνο ένα μικρό φωτιστικό κοντά στον Charlie να τον φωτίζει ή ο χώρος φωτίζεται από το εξωτερικό φως.

Κάθε φορά που βλέπουμε το εξωτερικό του σπιτιού υπάρχει είτε ομίχλη, είτε βρέχει δημιουργώντας έτσι ένα πραγματικά μελαγχολικό και καταθλιπτικό σκηνικό.

Μέχρι και τα ρούχα των χαρακτήρων ταΐζουν στην ατμόσφαιρα.
Μαύρα, γκρίζα, βαθύ μπλε, καφέ.

ΑΝΑΛΥΣΗ (?)

Ο Fraser χρησιμοποιεί τα μάτια του για να μεταφέρει τόσες πολλές σκέψεις, ακόμη και όταν εμείς γυρνάμε με αηδία στις διατροφικές του συνήθειες.

Η εξαιρετική μουσική επένδυση του Rob Simonsen και η ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ δουλειά της κάμερας του Matthew Libatique συμπληρώνουν την εκπληκτική ερμηνεία του Fraser και τις πολυάριθμες στιγμές έντονης έντασης και συναισθηματικής αναταραχής.

Ο τίτλος της ταινίας παραπέμπει στο εμβληματικό μυθιστόρημα του Herman Melville
"Moby Dick", το οποίο παίζει σημαντικό ρόλο στην αφήγηση της ταινίας.
Στην πραγματικότητα, προϊδεάζει για την τελική κορύφωση της ταινίας, η οποία θα διαλύσει το κοινό.
Και το τέλος - αυτό το τέλος - αντιμετωπίζεται τόσο όμορφα, επιτρέποντάς μας μια ανάπαυλα από το συναισθηματικό οδοστρωτήρα των τελευταίων δύο ωρών.
Παρ' όλ' αυτά, δεν είμαι σίγουρος τι προσπαθεί να πει.
Ίσως παίρνουμε αποφάσεις στη ζωή μας που μερικές φορές δεν μπορούμε να διορθώσουμε, αλλά πρέπει να αφήσουμε τους άλλους να ξέρουν ότι προσπαθήσαμε;
Ίσως πρέπει να μάθουμε να ζούμε με τις πράξεις μας;
Ίσως να μην είμαστε τόσο εγωιστές όσο αναφορά τις επιλογές μας και να ζητάμε και κανα συγνώμη;
Ίσως κάτι από όλα τα παραπάνω;
Ίσως.

Είναι δύσκολο φινάλε που δεν θα αρέσει σε όλους.
Εγώ έτυχε να το εκτιμήσω. Ίσως το εκτιμήσετε κι εσείς.
Το έχω ήδη γράψει αρκετές φορές αλλά είναι μια πολύ συναισθηματικά βαριά ταινία.

Όταν πέσαν οι τίτλοι τέλους και σηκώθηκα από τη θέση μου στο Cinema, οι περισσότεροι θεατές ήταν με χαρτομάντιλα στα χέρια και κόκκινα μάτια.
Ο Aronofsky καταφέρνει συνεχώς να κάνει τις ταινίες του πανέμορφες να τις παρακολουθείς - ακόμη και όταν οι σκηνές σε γεμίζουν αηδία, οίκτο, θλίψη, τρόμο.

Αυτή η ταινία με έκανε να νιώσω αρκετά συναισθήματα - εντάξει, ίσως όχι τρόμο.
Προτείνω αν σας δοθεί η ευκαιρία να την δείτε μόνοι σας ή στο σπίτι σας με άτομα που νιώθεται άνετα και αφήστε τους εαυτούς σας να νιώσουν τα συναισθήματά σας πλήρως.


Αν το The Whale ήταν τραγούδι θα ήταν το

Kemisk kärlek | Apati