TNG: The Hunted

-Αυτό που μου αρέσει με το Star Trek είναι ότι κοιτάει τον κόσμο με ελπίδα. Δεν απεικονίζει το μέλλον ως δυστοπικό, όπως πολλά άλλα franchises επιστημονικής φαντασίας: δεν γίνεται πόλεμος για κάποια πρώτη ύλη, ούτε είμαστε αυστηρά χωρισμένοι σε κοινωνικές ή οικονομικές κάστες, με τους δυνατούς να εκμεταλλεύονται τους αδύναμους για διασκέδαση. Το Star Trek εμπιστεύεται αρκετά την ανθρώπινη νοημοσύνη ώστε να θεωρεί πως μέχρι τότε θα έχουν λυθεί τέτοια θέματα, και η απεικόνιση είναι πολύ πιο κοντά στην ουτοπία∙ και πάλι όμως παρουσιάζονται προβλήματα. Αυτό είναι ένα από τα σημαντικότερα μαθήματα που σου δίνει: όσο κοντά στην τελειότητα και να είσαι, η ζωή πάντα θα σου βάζει εμπόδια. Μέσα από τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι χαρακτήρες της σειράς λοιπόν, εμείς ερχόμαστε σε επαφή με ιδέες που επιχειρούν να μας δείξουν τι πρέπει να γίνει για να καλυτερεύσει ο κόσμος. Αυτή είναι μία από αυτές.-

=====

Star Trek: The Next Generation

Επεισόδιο: The Hunted

Περίληψη: Ο πλανήτης Angrosia III είναι υποψήφιος για να μπει στην ομοσπονδία, όμως η εμφάνιση ενός φυγά περιπλέκει την κατάσταση. Ο Roga, ένας βετεράνος του πολέμου έχει δραπετεύσει, και η κυβέρνηση του Angrosia III ζητάει την βοήθεια του Enterprise. Παρ' όλα αυτά, όταν το πλήρωμα μαθαίνει το πώς αντιμετωπίστηκαν οι βετεράνοι μετά την επιστροφή τους, προκύπτουν κάποια ηθικά ζητήματα∙ οι βετεράνοι έχουν ουσιαστικά εξοριστεί σε ένα διπλανό φεγγάρι, ενώ έχουν ζήσει ήδη όλα τα φρικτά του πολέμου, όσο η βιοχημική τροποποίηση που έχουν δεχτεί και τους βασανίζει ψυχικά δεν αντιστρέφεται από την κυβέρνηση, σε περίπτωση που ξαναγίνει πόλεμος, και χρειαστούν τους υπερ-στρατιώτες.

Το επεισόδιο αυτό θυμίζει πολύ το Rambo. Όχι το τρελό πιστολίδι με Viet Cong, αλλά την πρώτη ταινία, το First Blood. Αποτελούν και τα δύο ένα σχόλιο για το πώς η κοινωνία εξωστρακίζει τους βετεράνους του πολέμου, και το πόσο τους στοιχίζει, καθώς η κοινωνική απομόνωση, μαζί με τα τραύματα του πολέμου, συν το γεγονός ότι οι περισσότεροι φίλοι τους είναι ήδη κατά πάσα πιθανότητα νεκροί στο πεδίο της μάχης δημιουργούν ένα αβάσταχτο κλιμά για την ψυχή και τον νου τους. Είναι ένα φαινόμενο που ήταν πολύ έντονο στον πόλεμο του Βιετνάμ, με ανήλικα παιδιά να φεύγουν σαν ήρωες, πηγαίνοντας να πολεμήσουν για αυτό που πίστευαν ότι ήταν το καλό της πατρίδας τους, και όταν γυρίζουν να είναι κατάπτυστοι, καθώς το πολιτικό κλίμα έιχε μετατοπιστεί. Προφανώς αυτό αποτελέι εικόνα που απασχολεί αρκετά περισσότερο τις Η.Π.Α., αλλά δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να βρούμε κι εμείς κάποια σχόλια πάνω στην πολιτική φιλοσοφία μέσα από το επεισόδιο.

Ο κορμός των προβλημάτων που βλέπουμε στο επεισόδιο είναι για εμένα η ευκαιριακή εκμετάλλευση από το κράτος. Άτομα και καταστάσεις που εξυπηρετούν προσωρινά πολιτκές σκοπιμότητες, και όταν επιτευχθεί ο στόχος γίνεται προσπάθεια να θαφτούν κάτω από το χαλί. Μιας και μιλήσαμε για τις Η.Π.Α. δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα από την 11η Σεπτεμβρίου, όπου μετά από επίθεση οργάνωσης από το Αφγανιστάν η Αμερική εισέβαλλε στο Ιρακ, γιατί "αποτελούν μέρος των τρομοκρατών ισλαμιστών", και φυσικά όχι επειδή είχε πετρέλαιο. Το Star Trek, ως συνήθως κομψά και διακριτικά, παίρνει αυτή τη θέση με το να βάζει το πλήρωμα να παρουσιάζει ενσυναίσθηση ως προς τον Roga, και απέχθεια ως προς τον Πρωθυπουργό Nayrok του Angrosia, με μια κυβέρνηση που προσπαθεί να αποφύγει τις συνέπειες για τις δικές τις πράξεις.

Νομίζω ότι είναι αρκετά δύσκολο σε ένα τέτοιο πλαίσιο, μιας τηλεοπτικής σειράς, να μιλήσεις για την πολιτική κατάλληλα. Μόνο επιφανειακά μπορείς να προσεγγίσεις το θέμα, και η αλήθεια είναι ότι ακόμα και η συγγραφική ομάδα του Star Trek δεν μπορεί να πετύχει βαθειά κουβέντα για την πολιτική, όσο ταλέντο και φαντασία και να έχουν. Το θεωρώ αξιοπρεπές τουλάχιστον ότι περιορίστηκαν σε όσα έπρεπε, και ήταν σχετικά με το θέμα. Ο επιφανειακός σχολιασμός έμεινε στο ότι η πολιτεία, που κανονικά έχει ευθύνη να μεριμνεί για τους πολίτες του, καταλήγει να τους εργαλιοποιεί και να τους χρησιμοποιεί, και όταν η περίοδος χρησιμότητας τους τελειώσει, τους αφήνει στην μοίρα τους. Παρ' όλα αυτά θέλω να σταθώ στην θέση που πήρε η σειρά απέναντι στο ανωτέρω, το οποίο αποτελεί γεγονός για πολλές χώρες. Και η θέση είναι πολύ απλή: η ομοσπονδία απέρριψε την είσοδο του Angrosia III. Κοινώς, μια τέτοια αντιμετώπιση του κράτους προς του πολίτες δεν έχει -και δεν θα έπρεπε να έχει- θέση σε έναν κόσμο όπου θέλουμε να υπάρξει πραγματική πρόοδος. Οι σοφιστείες αυτών που έχουν τον έλεγχο κάποια μέρα δεν θα είναι αρκετές για να ξεγελάσουν.

Τέλος θέλω να αναφερθώ σε αυτό που λέει ο Roga σε μία από τις τελευταίες φράσεις του. Ένα κράτος, κατά τη γνώμη μου, πρέπει να κρίνεται από το πως ζουν τα χαμηλότερα στρώματα του∙ πως ζουν οι άστεγοι, οι πάμφτωχοι, οι άνεργοι κ.ο.κ. Και ο Roga, με έναυσμα μια παρόμοια λογική, απαντάει κάτι που έχει αρχίσει να γίνεται ιδέα σε όλο και περισσότερο κόσμο: