Fritz The Cat| 1960s? Ευτυχισμένες εποχές, βαριές εποχές.
Fritz ο Γάτος, είναι μια animated ταινία του Ralph Bakshi βασισμένη στα comics του Robert Crumb με το ίδιο όνομα. Κυκλοφόρησε το 1972, σε μια εποχή που σχεδόν όλες οι ταινίες κινουμένων σχεδίων είχαν σαν κοινό-στόχο τα παιδιά, η κουλτούρα στην Αμερική άρχιζε να αλλάζει και οι άνθρωποι εξέφραζαν περισσότερο τον εαυτό τους και σε μια περίοδο όπου το κίνημα των χίπις ήταν σε άνοδο. Ήταν επομένως λογικό μια τέτοια ταινία να αφήσει το σημάδι της στη βιομηχανία των animated ταινιών.
Πώς δημιουργήθηκε & οι αγώνες της παραγωγής
Ο Crumb ήταν μέσα στην underground σκηνή των κόμικς καθώς και στην κοινότητα της αντικουλτούρας που υπήρχε τη δεκαετία του '60. Ήταν χρήστης ψυχεδελικών για να "ανοίξει το μυαλό του" και να δημιουργήσει τις δημιουργίες του, με τον Fritz the Cat να είναι ο πιο δημοφιλής.Το 1968 ο Crumb δημοσίευσε μόνος του το πρώτο τεύχος του Zap-comix το οποίο τον έκανε επιτυχημένο στον κόσμο των underground κόμικς και αυτό τράβηξε την προσοχή ενός συγκεκριμένου animator ονόματι Ralph Bakshi.
Ο Bakshi είχε ήδη ένα σεβαστό portfolio στον κόσμο του animation έχοντας δουλέψει ως animator και αργότερα ως σκηνοθέτης στα Terrytoons studios, δούλεψε στην Paramount για λίγο καιρό και μετά δημιούργησε το δικό του studio το '69, με όνομα Bakshi productions δουλεύοντας σε διαφημίσεις για την Coca Cola και άλλα μικροπράγματα.
Αλλά ο Bakshi ήθελε να δημιουργήσει κάτι δικό του και εδώ βρήκε τον Fritz.
Ο Bakshi βρήκε το δημιούργημα του Crumb σε ένα βιβλιοπωλείο και του τράβηξε την προσοχή.
Αφού οι δύο συναντήθηκαν και κάναν τη συμφωνία τους, ή μάλλον ο Bakshi ξεγέλασε την γυναίκα του Crumb να υπογράψει για τα δικαιώματα όσο ο Crumb ήταν σε ταξίδι, ο Bakshi έψαξε για παραγωγό. Kind of shitty αλλά ήταν τα 70s...
Στην αρχή η Warner Studios προσφέρθηκαν αλλά όταν είδαν το περιεχόμενο άρχισαν να το ξανασκέφτονται, του ζήτησαν να μειώσει τις σκηνές με το sex, λιγότερη βία και όχι ναρκωτικά, κάτι το οποίο ο Bakshi αρνήθηκε. Tο ίδιο και η Warner Studios για την χρηματοδότησή του project...
Εν τέλη κατέφερε να βρει παραγωγό, Cinemation Industries, ένα στούντιο που ούτως η άλλος χρηματοδοτούσε "trashy" ταινίες, οπότε δεν είχαν κανένα θέμα με το να χρηματοδοτήσουν το project του Bakshi.
Η ταινία έλαβε μεγάλη προσοχή από πολλούς animators στην περιοχή του Λος Άντζελες.
Κάποιοι από αυτούς είδαν αυτό το έργο ως απελευθερωτικό και ως μια ευκαιρία να δοκιμάσουν κάτι νέο. Ενώ άλλοι μισούσαν τον Fritz και θεωρούσαν ότι ήταν μια προσβολή για τη βιομηχανία.
Παρόλα τα σκαμπανεβάσματα και λόγο της επιτυχίας του Yellow Submarine των Beatles το 1968, τo οποίο ο Bakshi είδε ως απόδειξη ότι το animation μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν μέσο ψυχαγωγίας και για ενήλικο κοινό.
Την μέρα που κυκλοφόρησε είχε μεγάλη επιτυχία κανοντάς τη την πιο κερδοφόρα ανεξάρτητη ταινία κινουμένων σχεδίων όλων των εποχών, με εισπράξεις άνω των 90 εκατομμυρίων δολαρίων καθώς το κόστος παραγωγής ήταν $700.000.
ΠΛΟΚΗ
Η ταινία διαδραματίζεται σε έναν κόσμο με ανθρωπόμορφα πλάσματα. Ο Fritz είναι ένας ανθρωπόμορφος γάτος, φοιτητής στη δεκαετία του '60, βαρεμένος με τη μονότονη ζωή στο κολέγιο και την αστυνομική καταστολή, ο ελεύθερος Fritz, ένας αμετανόητος αποπλανητής και αχαλίνωτος γλεντζές, αποφασίζει να εξερευνήσει τον κόσμο. Και κάπως έτσι, καθώς φεύγει από τη Νέα Υόρκη με προορισμό το Σαν Φρανσίσκο, ο Fritz ξεκινά μια ατελείωτη περιπέτεια διαφωτισμού. Βυθισμένος σε έναν κόσμο που περιβάλλεται από ναρκωτικά και σεξ, ο Fritz παίρνει μέρος σε τρελά όργια, προκαλεί μια επανάσταση, υποκινεί μαζικές αστικές ταραχές και διασταυρώνεται με ναρκομανείς ναζιστές μηχανόβιους.Περνάει τον εαυτό του ως κάποιον σοφό και βαθυστόχαστο φιλόσοφο που καταλαβαίνει τη μεγάλη εικόνα της ζωής, αλλά στην πραγματικότητά είναι απλώς ένας υπερήφανος κόπανος, ένας ηδονιστής που θέλει να πηδήξει και να φτιαχτεί και ένας υποκριτής.
Η ταινία μοιάζει με 3 ξεχωριστά επεισόδια που συνδυάστηκαν σε μία ταινία. Αντί να υπάρχει μια ενιαία ιστορία που κυλάει από τη μια πράξη στην άλλη, βλέπουμε τον Fritz να εμπλέκεται σε τρεις αυτόνομες περιπέτειες.
Σε μια όπου προσπαθεί να πηδήξει τρία κορίτσια και στη συνέχεια να το σκάσει από τους μπάτσους.
Τρεις νεοϋορκέζες προσπαθούν να τραβήξουν την προσοχή ενός μαύρου - κοράκι - με κείμενα για το πόσο όμορφο είναι το χρώμα του και η κουλτούρα του, αλλά με τρόπο που ακούγονται περισσότερο ρατσίστριες παρά προοδευτικές. Στο τέλος της "ομιλίας" τους το κοράκι απλά λέει "I ain't no jive ass black Ni**a honey" και αποχωρεί αφήνοντάς τες άφωνες. Εδώ ο Fritz τις προσελκύει με διανοητικές ασυναρτησίες και τις καταφέρνει να τον ακολουθήσουν στο party του κοιτώνα του και να κάνουν όργιο…
Σε μια άλλη εμφανίζεται ο Fritz που ακολουθείται από γουρούνια αστυνομικούς σε μια συναγωγή, με το ένα γουρούνι να είναι... Εβραίος.
Μία όπου εμπλέκεται με τα κοράκια και προσπαθεί να τα συσπειρώσει εναντίον της αστυνομίας. Ο Fritz πραγματικά πιστεύει επίσης ότι καταλαβαίνει τον αγώνα των μαύρων (κορακιών) και τα προβλήματα της κοινότητας των κορακιών, αλλά όταν οι περιπέτειες του τον οδηγούν σε μια γειτονιά των κορακιών, ο Duke (ένα κοράκι που τον κάνει φίλο) του λέει δικαίως ότι ποτέ δεν θα καταλάβει πλήρως το πρόβλημα του ρατσισμού από τη πλευρά των κορακιών, καθώς ο ίδιος δεν είναι κοράκι. Μάλιστα ο ίδιος ο Fritz αποτελεί κριτική στους λευκούς νέους του κινήματος των λουλουδιών, καθώς στην ταινία ξεκινάει και αυτός μια εξέγερση φωνάζοντας "θα νικήσουμε", αλλά στο τέλος το βάζει στα πόδια όταν τα πράγματα οξύνονται και δεν εμπλέκεται καν, ενώ οι φίλοι του κοράκια δέχονται όλη τη βία από την αστυνομία. Hypocrite?
Και μία όπου μπλέκει με μια ομάδα ναζιστών τρομοκρατών που θέλουν να ρίξουν το σύστημα. Σε αυτό το act βλέπουμε ακραίες συμπεριφορές, περισσότερο ρατσισμό, οικογενειακή βία και μια τρομοκρατική επίθεση την οποία εν τέλη ο Fritz προσπαθεί να αποτρέψει. Κάθετε μπροστά από την βόμβα και μονολογεί
"I ain't planting this bomb for you smucks! Fuck it, I ain't doing it."
Δυστυχώς δεν προλαβαίνει να την σταματήσει και αναφωνεί "Far out"
όταν η βόμβα σκάει. Έπειτα βλέπουμε τον Fritz στο νοσοκομείο να τον επισκέπτονται τα τρία κορίτσια από την πρώτη ιστορία και ο Fritz να τους λέει τις ίδιες διανοητικές ασυναρτησίες και ενώ είναι τυλιγμένος σε γάζες σε κρεβάτι νοσοκομείο να κάνουν όργιο…
Ομολογώ οτι το χιούμορ σε πολλές σκηνές είναι hit or miss, αλλα είναι έξυπνο.
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ
Όπως ανέφερα και πιο πάνω η ταινία διαδραματίζεται σε έναν κόσμο με ανθρωπόμορφα πλάσματα, αλλά η ταινία το παίρνει πολύ σοβαρά, σχεδόν στερεοτυπικά.Η αστυνομία και το κράτος απεικονίζονται ως γουρούνια, οι μαύροι εμφανίζονται ως κοράκια και μετά έχουμε κάποιους νεοναζί που κυμαίνονται από έναν τοξικομανή μηχανόβιο λαγό μέχρι μια αηδιαστική σαύρα.
Είναι ασφαλές να πούμε ότι η ταινία έχει αρκετά κοινωνικά σχόλια, και οι άνθρωποι που έκαναν αυτή την ταινία ήθελαν να περάσουν το νόημα με τα σχέδια των χαρακτήρων της.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Fritz ο γάτος είναι ένα έργο εποχής, που βαραίνει το πολιτικό και πολιτιστικό κλίμα στα τέλη της δεκαετίας του '60 και την αρχή της δεκαετίας του '70.
Ρατσισμός, χίπις, ελεύθερος έρωτας, αστυνομική βία, έλεγχος του κράτους, καταπολέμησή του ανθρώπου και ναρκωτικά. Πολλά, ΠΟΛΛΑ ναρκωτικά.
Σε κάθε τμήμα της ταινίας πρωταγωνιστούν τα ναρκωτικά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Αλλά όταν αφήσεις στην άκρη τους συμβολισμούς και τα κοινωνικά σχόλια και δεις την ιστορία γι' αυτό που είναι, δεν είναι και τόσο καλή.
Ο Fritz δεν είναι και τόσο διασκεδαστικός χαρακτήρας.
Το καταλαβαίνω, είναι ένας γάιδαρος και υποτίθεται ότι είναι δυσάρεστος. Η ταινία δεν ήθελε το κοινό να τον συμπαθήσει, αυτό ήταν το ζητούμενο νομίζω. Αλλά για να καταλάβετε το νόημα της ταινίας θα πρέπει να μπείτε στη θέση του Fritz και να τον αφήσετε να σας ξεναγήσει στη ζωή του ως ένας φοιτητής που εγκαταλείπει το κολέγιο και προσπαθεί να βρει το σκοπό του στη ζωή και να περάσει καλά. Φυσικά το ταξίδι του σε οδηγεί σε όργια με ζώα και σε ένα κοράκι που κρύβει χόρτο σε περίεργα σημεία, αλλά αυτή είναι η ομορφιά αυτής της ταινίας - πρόκειται για την ελευθερία, τον υπαρξισμό και την αναζήτηση των πιστεύω!
Πολλές σκηνές στην ταινία κυρίως στο δρόμο και μέσα σε μπαρ, οι χαρακτήρες κάνουν συζητήσεις που ακούγονται σαν να προέρχονται από την πραγματική ζωή. Ο Bakshi και η ομάδα του βγήκαν στον κόσμο και πήραν άδεια να ηχογραφήσουν αυτούς τους ανθρώπους που μιλούσαν μεταξύ τους για τυχαία θέματα και στη συνέχεια τους έκαναν animate. Αυτές οι σκηνές στην ταινία είναι συναρπαστικές, αλλά μοιάζουν λίγο εκτός τόπου και είναι δύσκολο να τις παρακολουθήσεις μερικές φορές.
Από την άλλη πλευρά, η ιστορία για τον Fritz the cat είναι πιο ενδιαφέρουσα για τα κοινωνικά της σχόλια αλλά όχι τόσο για την ποιότητα των χαρακτήρων και των ιστοριών της.
Είναι συναρπαστικό το γεγονός ότι ένα καρτούν είχε X rating στη δεκαετία του '70 το οποίο μιλάει για το σεξ, τα ναρκωτικά και το ρατσισμό και για το πώς πήγε να συμβολίσει τους χαρακτήρες και τους παραλληλισμούς που μοιραζόταν με τους αντίστοιχους της πραγματικής ζωής εκείνη την εποχή, αλλά πάρα πολλοί δυσάρεστοι χαρακτήρες σε συνδυασμό με τρανταχτές περίπλοκες ιστορίες, δεν είναι και πολύ ευχάριστη προβολή.
ANIMATION
Μου αρέσει το ότι φαίνεται ακατέργαστο και βρώμικο. Ταιριάζει καλά με τις ιστορίες και το σκηνικό της ταινίας. Η ροή της φαίνεται υπέροχη και υπήρχαν ακόμη και μερικές σκηνές που ήταν εντελώς trippy.Ο Fritz παίρνει κάποια ναρκωτικά και βγάζει φωτιά από το στόμα του και μετά υπάρχει αυτή η άλλη σκηνή όπου βγαίνει ένα κοράκι και αρχίζει να χτυπάει τα δάχτυλά του και αλλάζει χρώματα ενώ ζουμάρουμε σιγά σιγά στο επόμενο πλάνο της ταινίας.
Είναι λίγο τυχαίο αλλά το λάτρεψα.
Τα background ήταν πραγματικές φωτογραφίες από τις περιοχές των Lower East Side, Washington Square Park, Chinatown και Harlem τις οποίες ζωγράφισαν στο art-style της ταινίας.
Χρησιμοποίησε επίσης καμπύλες και fish eye οπτικές γωνίες κάμερας για να αναπαραστήσει τον τρόπο με τον οποίο οι χίπις και οι κακοποιοί της ταινίας έβλεπαν την πόλη.
Ήταν ήδη ένα πειραματικό έργο, οπότε χαίρομαι που το εκμεταλλεύτηκαν αυτό από οπτική άποψη.
Η ταινία αγκάλιασε το αρχικό της υλικό και διασκέδασε με αυτό. Οπτικά είναι πολύ διαφορετική και χαίρομαι που κατάφερε να πετύχει από αυτή την άποψη.
Δοκιμάσαμε με μολύβι, θα έλεγα το πολύ χίλια μέτρα [υλικού]... Κάνουμε μια μεγάλη ταινία χωρίς δοκιμές με μολύβι - αυτό είναι δύσκολο. Ο συγχρονισμός πέφτει έξω. Μπορώ πάντα να πω σε έναν animator να το σχεδιάσει καλύτερα, και ξέρω αν η στάση των χαρακτήρων είναι σωστή, αλλά τον συγχρονισμό πραγματικά δεν μπορείς να τον δεις.Fun Fact δύο animators αποχώρησαν από την παραγωγή. Ο ένας που ήθελε μόνο να ζωγραφίζει πορνογραφία και δεν συνέβαλε καθόλου στο animation, έτσι τον έδιωξαν.
Ο Bakshi έπρεπε να κρίνει τον συγχρονισμό του animation απλά γυρνώντας τα σχέδια ενός animator στο χέρι του, έως ότου μπορούσε να δει το ολοκληρωμένο animation στην οθόνη.
Ο δεύτερος είχε εμπειρία στο animation, αλλά δεν μπορούσε να πει στην οικογένειά του τι έκανε για να δουλειά λόγο ντροπής και παραιτήθηκε.
ΜΟΥΣΙΚΗ
Η μουσική της ταινίας είναι κυρίως funky jazz, με μερικά early rock 'n' roll κομμάτια.Όλα τα τραγούδια είναι φανταστικά και ταιριαστά, δίνοντας μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα στην ταινία.
Τη μουσική της ταινίας συνέθεσαν οι Ed Bogas και Ray Shanklin. Η ταινία περιείχε επίσης τραγούδια των Charles Earland, Cal Tjader, Bo Diddley και Billie Holiday. Ο Bakshi αγόρασε τα δικαιώματα χρήσης της ερμηνείας του τραγουδιού "Yesterdays" από την Holiday για $35!
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Σέβομαι πολύ το γεγονός ότι χρησιμοποίησε το Χ rating για να πει πραγματικά κάτι και όχι απλώς να είναι μια shock movie. Συζήτησε αμφιλεγόμενα θέματα ουσίας είτε κάποιος συμφωνεί με αυτά, είτε όχι. Θα ήταν τόσο εύκολο για την ομάδα να επικεντρωθεί απλώς στο σεξ και να χρησιμοποιήσει βωμολοχίες, αλλά ήταν κάτι πολύ περισσότερο από αυτό.Ο Bakshi τοποθέτησε τον χαρακτήρα του πιάνοντας τα μεγάλα χαρακτηριστικά της γενιάς των χίπις και τοποθετώντας τον σε σχέση με τα άλλα αντικαθεστωτικά κινήματα της εποχής - τους αναρχικούς επαναστάτες και τους Μαύρους Πάνθηρες. Αναγνωρίζουμε το τοπίο από τη μητρόπολη και τα πανεπιστήμιά του "Προπτυχιακού" μέχρι την έρημο που διασχίζουν τα φορτηγά και οι μοτοσικλέτες του "Easy Rider". Γελάμε με τους χαρακτήρες, αναγνωρίζουμε τη μουσική - πρωτότυπη παρτιτούρα, ακούγεται αυθεντική γιατί είναι αυθεντική. Είναι ασεβής και τολμηρή.
Ο Bakshi και η ομάδα του απέδειξαν ότι τα κινούμενα σχέδια δεν είναι μόνο για παιδιά, αλλά ότι και οι ενήλικες μπορούν να τα απολαύσουν.
Ο "Φριτς ο γάτος" μπορεί να μην είναι αριστούργημά και δεν προοριζόταν ποτέ να γίνει. Μπορεί το animation να μην είναι μητέρα της καινοτομίας και ο ρυθμός της ιστορίας να μην ταιριάζει με τα αριστουργήματά του είδους από το οποίο προέρχεται, αλλά το ίδιο συμβαίνει όταν συγκρίνεται ένα road movie με ένα θρίλερ που συμβαίνει στους δρόμους. Είναι μια σημαντική ταινία, κατά τη γνώμη μου, γιατί έσπασε τις συμβάσεις και έδειξε τη δύναμη του είδους. Ακολούθησαν πολλοί άλλοι δημιουργοί, όχι στο ίδιο είδος, όχι στην ίδια διάθεση, αλλά χρησιμοποιώντας τις τεχνικές και τολμώντας να τολμήσουν, γιατί μετά τον Fritz η χρήση του animation για οποιοδήποτε θέμα ήταν δυνατή. Ο Fritz ήταν μοναδικός και έχει μεινει relevant 50 χρόνια αργότερα.
Για αυτό την επόμενη φορά που θα δείτε ένα επεισόδιο South Park, Rick and Morty, Simpsons, Family Guy ή BoJack Horseman θυμηθείτε τον Fritz και τι έκανε για τη βιομηχανία κινουμένων σχεδίων και πώς έσπασε ο πάγος για να απολαύσουν οι άνθρωποι animated περιεχόμενο για ενήλικες.
Comments
Post a Comment