Knives Out | Τα μαχαίρια μέσα

Poster by Jack Gregory

Περίληψη: Όταν ένας διάσημος συγγραφέας βιβλίων μυστηρίου φαίνεται να έχει αυτοκτονήσει, όλοι οι συγγενείς βρίσκονται μαζί στο σπίτι του για την κηδεία. Υπάρχουν υποψίες ότι δεν ήταν αυτοκτονία, αλλά φόνος, ενώ η ένταση συνεχίζει να ανεβαίνει ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας, καθώς έρχονται στην επιφάνεια τα μεταξύ τους προβλήματα.

Θέλω να σημειώσω ότι σιχαίνομαι τον Rian Johnson σαν συγγραφέα. Η σκηνοθετική δουλειά μου αρέσει αρκετά, αλλά ο,τι γράφει μου φαίνεται στην καλύτερη μέτριο, στην χειρότερη θέλω να ξεριζώσω τα αυτιά μου για να μην το ακούω και τα μάτια μου για να μην το βλέπω (εσένα κοιτάω Last Jedi). Παρ' όλα αυτά, όπως κάνω συνήθως, προσπάθησα να κρατήσω αμερόληπτη στάση απέναντι στην ταινία, κάτι που νιώθω ότι έκανα, καθώς οι περισσότεροι προβληματισμοί μου προέκυψαν πολύ μετά την προβολή, και όχι πριν, ή κατά τη διάρκεια.

Στο Knives Out έχουμε ένα κλασικό πλαίσιο whodunit, τύπου Agatha Christie, όπου εμείς σαν κοινό, ταυτόχρονα με τον ντετέκτιβ της ταινίας, προσπαθούμε να βρούμε τον αληθινό ύποπτο. Είναι ένα κινηματογραφικό σετάρισμα το οποίο υπάρχει από τότε που υπάρχουν και τα αντίστοιχα βιβλία σχεδόν, οπότε στο 2019 αυτό που προσπάθησε να κάνει ο Rian Johnson είναι να φέρει τα πάνω κάτω στην προσέγγιση του, ώστε να μην είναι βαρετό, και για να "ανατρέψει τις προσδοκίες του κοινού" όπως έχει πει ότι του αρέσει να κάνει.

Σίγουρα είναι πολύ πιο αξιόλογη ταινία από αντίστοιχες παραγωγές (βλ. Murder on the Orient Express του 2017) αλλά για μένα πάλι κάτι δεν κολλούσε. Κυρίως το ότι η ταινία άλλαζε συνεχώς κατεύθυνση, κάτι με το οποίο δεν θα είχα πρόβλημα γενικά, αν δεν έμοιαζε ασχεδιάστο. Ήταν σαν να βλέπω 5 διαφορετικά drafts για αστυνομικό θρίλερ μυστηρίου, κομμένα και ραμμένα μεταξύ τους με ημι-τυχαίο τρόπο. Ευτυχώς για την ταινία το απόλυτα εξαιρετικό cast κατάφερα να κρύψει σχεδόν όλες τις ραφές πολύ επιδέξια, με χαρακτήρες που έχουν συνέχεια από τη μία σκηνή στην άλλη.

Η Jamie Lee Curtis, η Ana de Armas και ο Michael Shannon ήταν τρομεροί, έδωσαν όλοι πολύ βάθος στους ρόλους τους, και γενικότερα ευχαριστιόσουν να τους βλέπεις. Ο Chris Evans μου φάνηκε λίγο πιο αδύναμος, αν και δεν μπορώ να πω πως με απογοήτευσε. Αυτός για τον οποίο ακόμα δεν έχω γνώμη ακόμα είναι ο Daniel Craig, γιατί η ψεύτικη φωνή και προφορά του με πετούσαν συνεχώς έξω από την ταινία, σε σημείο που δεν μπορούσα να προσέξω. Υποθέτω ότι αυτή ήταν η σκηνοθετική οδηγία, οπότε μάλλον έπαιξε υπερβολικά καλά. Δυστυχώς, όσο καλά και να έπαιζαν όλοι, το χιούμορ δεν λειτουργούσε σχεδόν ποτέ. Ελαφρώς παρωχημένο, συνήθως άστοχο, και μονίμως εξαναγκασμένο, όσο ηθοποιάρα και να είναι η Curtis ή ο Shannon, δυστυχώς η ταινία δεν ήταν τόσο αστεία όσο πίστευε∙ σίγουρα όχι όσο την ήθελαν οι κριτικές να είναι.

Η ταινία βλέπεται πολύ ευχάριστα πάντως, σε αφήνει να την παρακολουθήσεις χωρίς να σε κουράζει κάποιο στοιχείο της (εκτός ίσως από το συνεχές γλείψιμο στην Ana de Armas που συνέχεια μας υπενθυμίζει η ταινία πόσο τέλειος χαρακτήρας είναι). Το μεγάλο μου παράπονο είναι οτι μέσα στην ταινία χρησιμοποιήθηκε ένα gimmick, το οποίο αν γινόταν σε όλη τη διάρκεια νομίζω θα ήταν πολύ πιο ενδιαφέρον το αποτέλεσμα. Μιλάω για το διαφορετικό οπτικό πεδίο των χαρακτήρων, το οποίο γίνεται στα flashbacks στην πρώτη ανάκριση, και αποτελεί εξαιρετική λεπτομέρεια πάνω στην οποία μπορεί να χτιστεί μια πιο φρέσκια προσέγγιση στο whodunit, ενώ εμπιστεύομαι ότι το σκηνοθετικό ταλέντο του Johnson θα ήταν αρκετό για να το κάνει να δουλέψει καλύτερα.

Δυστυχώς, όσο περνάει ο καιρός σκέφτομαι πόσο άρτια κινηματογραφικά και τεχνικά ήταν η ταινία (εξαιρετικά σκηνικά, κουστούμια, ήχος κτλ) και πόσο πραγματικά αδύναμη ήταν σεναριακά. Ευτυχώς για τους δημιουργούς, αυτή η στροβοσκοπική αλλαγής κατεύθυνσης της ταινίας φάνηκε να ευχαριστεί το κοινό. Το Knives Out αποτελεί ένα εξαιρετικό παράδειγμα μιας καινούριας προσέγγισης σε κάτι κλασσικό, και δεν μπορώ σε καμία περίπτωση να πω πως δεν το κάνει επιτυχημένα. Μπορώ όμως να πω πως σχεδόν κάθε μέρα, θα προτιμήσω το κλασσικό.

Αν το Knives Out ήταν τραγούδι θα ήταν οι 2 Cellos στο Orient Express, γιατί αποτελεί μια νέα ματιά σε κάτι καθιερωμένο στην κοινή (κινηματογραφική) κουλτούρα. (Όχι, αλήθεια, ψάξτε το, σχεδόν κάθε εναλλακτικό poster για την ταινία είναι φτιαγμένο να μοιάζει με αφίσα για ταινία μυστηρίου των 60s).