Posted by

Pumpkinhead | You folks is marked

 

Poster by Alexander Iaccarino

Περίληψη: Έξι νεαρά παιδιά της πόλης φτάνουν σε ένα χωριό στη μέση του πουθενά για να περάσουν μερικά ήσυχα βράδια. Σε ένα ατύχημα σκοτώνουν τον μικρό Billy Harley, γιο του Ed, ντόπιου κάτοικου. O Ed ψάχνοντας οποιουδήποτε είδους βοήθεια απευθύνεται στην οικογένεια Wallace, και ο εγγονός, Bunt, τον οδηγεί στην Haggis, μια γριά που ζει μόνη της στο δάσος σε μια καλύβα, και λέγεται πως έχει μαγικές δυνάμεις. Ο Ed Harley της ζητάει να καλέσει τον Pumpkinhead, τον δαίμονα της εκδίκησης, για να σκοτώσει αυτούς που πήραν τη ζωή του γιου του, και αυτή τον στέλνει στο Razorback Holler να ξεθάψει το πτώμα του τέρατος, και του στραγγίζει το αίμα για να το καλέσει ξανά στη ζωή. Όμως ο Ed είναι συνδεδεμένος με το τέρας και βλέπει κάθε φρικτή δολοφονία που εκτελεί, οπότε μετανιώνει και αποφασίζει να το σταματήσει, πριν να είναι πολύ αργά.

             ━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

Χρήστος: Πως σου φάνηκε λοιπόν το Pumpkinhead φίλε Θανάση;

Θανάσης: Πως μου φάνηκε το Pumpkinhead? Μου φάνηκε πολύ λιγότερο Halloween από ότι το περίμενα.

Χ: Ναι... Το μόνο θεματικό με το Halloween ήταν οι κολοκύθες ρε φίλε, τίποτα άλλο. Που και αυτές δεν τις είδες και πολύ. Μόνο σε 2-3 σκηνές.

Θ: Το θέμα είναι ότι εν γένει το Pumpkinhead, μαρκετίστηκε πολύ αργότερα σαν ΟΧΙ Halloween ταινία. Στο DVD και σε άλλους εναλλακτικούς τίτλους, ακόμα και στην Ελλάδα νομίζω, ο τίτλος του έγινε Vengeance the Demon. Το οποίο είναι θεματικά πολύ πιο κοντά στην ταινία. Βέβαια ήταν το όνομα του τέρατος το Pumpkinhead, συν το ότι είχε κυκλοφορήσει στην Αμερική αρχικά και οι πρώτες προβολές γίνανε τον Οκτώβριο του '88, ε σου λέει εντάξει, μάλλον είναι Halloween ταινία.


ΠΑΡΑΓΩΓΗ

Χ: Όσο αναφορά την παραγωγή της ταινίας, από τις λίγες λεπτομέρειες που κοίταξα, παρατήρησα ότι το Pumpkinhead - όπως και το Halloween, για το οποίο γράψαμε πέρυσι - είχε πολύ μικρό budget, βασικά ίδιο budget με το Halloween, $325.000 μόνο. Και σαν νεότερη χρονολογικά ταινία από το Halloween μου φάνηκε ελάχιστο το budget για ταινία που ναι μεν στην αρχή μαρκετίστηκε σαν θεματικά Halloween ταινία αλλά εν τέλει δεν ήταν αυτό για το οποίο έγινε το marketing.

Θ: Κοίτα όσο αναφορά το budget, μιλάμε για 10 χρόνια διαφορά, οπότε άμα κάνεις την μετατροπή του ποσού, λαμβάνοντας υπόψιν και τον πληθωρισμό, ουσιαστικά είναι λιγότερα λεφτά σε σχέση με άλλες ταινίες του είδους που κυκλοφόρησαν νωρίτερα. Αλλά ήταν από ένα μικρό σχετικά στούντιο, το οποίο στοχεύει για Halloween αλλά όχι για κάτι τόσο μεγάλο.

ΣΕΝΑΡΙΟ

Θ: Τι έχεις να πεις για το σενάριο;

Χ: Περίμενα να είναι πολύ πιο... Slasher-ια να το πω; Σαν το genre της ταινίας γενικότερα,
αν σκεφτείς ότι έχουν ακολουθήσει πιο πριν ταινίες όπως το Halloween, Texas Chainsaw Massacre, Friday the 13th ή Nightmare on Elm Street.

Θ: Ναι όλη η χρυσή εποχή του τρόμου ήταν αμέσως πριν το Pumpkinhead.

X: Από το παρουσιαστικό της σαν ταινία περίμενα slasher-ια από τη μία, το οποίο ΔΕΝ ήταν, αλλά από την άλλη μου άρεσε που είχε και κάποια ηθικά διλήμματα. Μου άρεσε το πόσο βάση έδωσαν στο χτίσιμο των χαρακτήρων. Εννοώ ότι πριν φτάσει η ταινία στο κλασσικό σημείο που ξεκινάει το ξεκλήρισμα, έχτισε τους χαρακτήρες και περισσότερο από όλους τον πρωταγωνιστή. Την σχέση του με τον γιο του, το πως ήταν διατεθειμένος να κάνει τα πάντα για να τον σώσει - σε σημείο που προσπάθησε να τον αναστήσει - πώς μέσα στην αδυναμία του και στο χαμηλό σημείο που έφτασε λόγω οργής έκανε εν τέλη την επίκλησή στον Pumpkinhead. Φυσικά αργότερα όταν το μετάνιωσε προσπάθησε να βοηθήσει το group των έφηβων και έφτασε μέχρι το σημείο να κάνει απόπειρα αυτοκτονίας ώστε να σταματήσει το τέρας και να σώσει τους έφηβους. Στο τέλος συνειδητοποίησε ότι "Ναι οκ, από ατύχημα σκοτώσατε το παιδί μου, δε φταίτε όλοι και μαλακία από μέρος μου μέσα στην οργή μου να σας πάρει όλους η μπάλα". Βλέπουμε την ηθική του πυξίδα να ταλαντεύεται αρκετά καθ'όλη τη διάρκεια της ταινίας.

Θ: Μου άρεσαν οι χαρακτήρες της ταινίας αρκετά.
Το κομμάτι του σενάριο που είχε να κάνει με το "μη μαγικό" τέλος πάντων, ήτανε χτισμένο πάρα πολύ καλά, για τα γούστα μου τουλάχιστον.

Χ: Ναι, η πρώτη πράξη ήταν πολύ solid.


Θ: Όλο το χτίσιμο του Ed Harley ήταν πάρα πολύ ωραίο εξ αρχής, από πιτσιρίκι τον έδειχνε που είχε βιώσει την πρώτη εκδικητική επίθεση του Pumpkinhead. Μου άρεσε όντως και μένα που εμφανιζόντουσαν ηθικά εμπόδια για τους χαρακτήρες. Αυτό το "Αχ αυτό είναι μαλακία, και το ξέρω, αλλά με ενδιαφέρει αρκετά ώστε να βάλω τον εαυτό μου σε δύσκολη θέση για να βοηθήσω;". Και για τους έφηβους από την πόλη και για τους ντόπιους (Wallace και την οικογένεια του). Ο Bunt για παράδειγμα, ο εγγονός του Wallace, που δεν είχε κάποιο λόγο να εμπλακεί αλλά εν τέλη πήγε και τους βοήθησε, στην αρχή για να μάθει αν υπάρχει ο Pumpkinhead, αλλά έμεινε μαζί τους και αργότερα. Οπότε στο θέμα των χαρακτήρων για εμένα η ταινία λειτούργησε πάρα πολύ καλά.
Δηλαδή μου άρεσε το κλασικό που έχουμε μια παρέα και ο ένας κάνει μαλακία και μετά μαλώνουν όλοι μεταξύ τους, και υπάρχει ένα φάσμα, από τον Joel που ήταν αρχίδι εντελώς και ο θύτης, μέχρι την Tracy που ήθελε να τον καρφώσει στην αστυνομία, αλλά έχει και τα ενδιάμεσα. Η κοπέλα του Joel, η Kim που ήταν ντεμί, είχε τον αδερφό του τον Steve ο οποίος τον προστάτευσε αλλά έμεινε με το παιδί μετά το ατύχημα.

Χ: Ο Steve ήταν ο ηθικός βράχος της παρέας.

Θ: Ο Ed Harley προσπάθησε να κάνει το σωστό ακόμα και στο τέλος το οποίο είναι αρκετά αξιοσέβαστο, ειδικά αν σκεφτείς ότι αυτός έκανε kick-start την ταινία με την απόφαση του να επικαλεστεί τον Pumpkinhead. Αυτό που μου άρεσε ιδιαίτερα είναι πως παρόλο που ήταν σίγουρος για την απόφαση του, δεν πίστεψε ποτέ ότι η απόφαση αυτή είναι εύκολη ή ότι "αυτό πρέπει να κάνω οπότε θα πάω να το κάνω", το οποίο τον προσγείωσε πάρα πολύ. Αναφέρομαι στο σημείο στο Razorback όπου ξέθαψε το τέρας, που ενώ συνειδητά πήρε την απόφαση να πάει στην Haggis και να ακολουθήσει τις οδηγίες της, βλέπουμε ότι όταν το ξεθάβει και όταν το πιάνει στα χέρια του, αηδιάζει και σταματάει για λίγο.

Χ: Ναι και κατεβαίνει από το ύψωμα που είναι ο τάφος για να πάρει μια ανάσα.

Θ: Κατεβαίνει να πάρει μια ανάσα και να συνέλθει αλλά τον βλέπεις ότι και πάλι είναι αηδιασμένος. Δίνει μια άλλη αποφασιστικότητά στις πράξεις του το οποίο προσθέτει μια ακόμα μεγαλύτερη βαρύτητα. Δεν είναι ότι το έκανε βιαστικά "α μου σκότωσαν το παιδί κάτσε να πάω να επικαλεστώ τον Pumpkinhead, θέλω εκδίκηση", πέρασε κι άλλες δυσκολίες και ήταν ακόμα 100% σίγουρος ότι "ναι αυτό πρέπει να γίνει και αυτό θέλω να κάνω αυτή τη στιγμή" ανεξαρτήτως που εν τέλει το μετάνιωσε, για σωστούς πάλι λόγους όπως μας δόθηκε στην ταινία, και πήγε να το διορθώσει. Είχε μια πάρα πολύ στέρεη βάση σαν χαρακτήρας, ήταν πάρα πολύ ανθρώπινος.

Χ: Δε θα σου πω ότι τον δικαιολογώ για την απόφαση του, αλλά στο concept του Horror θα σου πω ότι καλά έκανε. Απλά δε ξέρω, και μου αρέσει που δε ξέρω, αν πέρα από την ηθική του, που εν τέλει τους βοήθησε και θυσίασε και τη ζωή του για να σώσει τα αθώα παιδιά, γιατί από την παρέα όλη ένας έφταιγε, δεν περίμενε ποτέ ότι η πράξη του θα έχει αντίτιμο.
Κάθε φόνο που ο Pumpkinhead διέπραττε ο Ed το έβλεπε, το ένιωθε. Οπότε αυτό ίσως να τον επηρέασε και λίγο παραπάνω στο να θέλει να αντιστρέψει την πράξη του. Τον είχε προειδοποιήσει βέβαια και η Haggis ότι αν το κάνεις δεν θα είναι εύκολο, δεν είναι κάτι το οποίο κάνεις και μετά απλά φεύγεις άθικτος.


Θ: Νομίζω ότι αυτό ήταν και το μόνο καλό σχόλιο της ταινίας. Δε θέλω να πω "το μόνο καλό horror στοιχείο", αλλά προσωπικά πιστεύω ότι πολλές φορές τα καλά horror είναι αυτά που έχουν σχόλια και για άλλα πράγματά πέρα από τον τρόμο. Όπως για παράδειγμα έχει το Babadook για το πόσο δύσκολο είναι το να είσαι γονιός και πολλές άλλες ταινίες που κάνουν κάτι αντίστοιχο. Νομίζω ότι το μοναδικό τέτοιο στοιχείο στο Pumpkinhead ήταν αυτό, το γεγονός ότι πρέπει να συνειδητοποιείς ότι όταν κάνεις μία πράξη την οποία την κάνεις σκόπιμα και σίγουρα, είναι 100% σίγουρο ότι κάποιος άλλος θα πονέσει, θα πληγωθεί, ή οτιδήποτε. Οπότε το να έχεις μια ενσυναίσθηση είναι πάρα πολύ χρήσιμο στο να παίρνεις πιο ήρεμες και σωστές αποφάσεις.

Χ: Να είσαι πιο συνειδητός σαν άνθρωπος γενικότερα...

Θ: Οι χαρακτήρες λειτούργησαν πολύ καλά, αλλά αυτό που λειτούργησε ακόμα καλύτερα για μένα από το σενάριο ήταν το χτίσιμο για τον Pumpkinhead. Το γιατί επιστρέφει, το πώς επιστρέφει, τι πρέπει να κάνεις για να επιστρέψει. Ήταν μια τρομερή ατμόσφαιρα όλη η καμπίνα της Haggis. Κάθε φορά που η ταινία μας πήγαινε στην καμπίνα, το σκηνικό και το make-up της ήταν τρομερά, τα καταευχαριστήθηκα. Είχα πολύ καιρό να δω τόσο iconic σκηνή σε ταινία. Οπότε μαζί με τους χαρακτήρες που ανέφερα πιο πριν, εμένα όσο αναφορά το σενάριο με ευχαρίστησε πάρα πολύ η ταινία.

Χ: Εγώ θέλω να πω για τους χαρακτήρες ότι ναι μεν eighty-ίλα και τα λοιπά, αλλά νομίζω ότι τους βρήκα λίγο - έως πολύ - cliché σαν χαρακτήρες. Όχι απαραίτητα κακογραμμένο, αλλά τείνουν να επαναλαμβάνουν πολλά trope της εποχής. Τι εννοώ; Trope που μια ομάδα εφήβων πάνε στη μέση του πουθενά και κάνουν φασαρία / ζουν τη φάση τους χωρίς να λαμβάνουν υπόψιν ούτε τους ντόπιους, ούτε τον τρόπο ζωής, ούτε τις παραδόσεις, ούτε τα έθιμα, ούτε τους θρύλους τον ντόπιων. Η ομάδα όπως είπες και εσύ περιέχει ΠΑΝΤΑ έναν μπινέ. Ο οποίος πάντα έχει το ύφος "κοιτάξτε με, δε με νοιάζει τίποτα και θα κάνω εγώ αυτό που γουστάρω και δε με νοιάζει τι θα πείτε και τι θα κάνετε και είμαι και πολύ κουλ κάνοντας ότι γουστάρω", που εν τέλει ήταν και αυτός που σκότωσε τον Billy, τον γιο του Ed. Είχε κλασικό set-up που σου δείχνει σε κάποιο είδους flashback, που στη προκειμένη το έκανε από την πρώτη σκηνή, που σου χτίζει λίγο το τέρας αλλά νομίζω ότι δεν μου τον έχτισε αρκετά. Έβαλα να δω το Pumpkinhead, ήθελα να δω λίγο για ποιο λόγο αυτός ο - τι είναι; Δαίμονας θα το πούμε;

Θ: Ας τον πούμε δαίμονα. Για να συνάδει και με τον τίτλο Vengeance the Demon, όχι για κάποιον άλλο λόγο.


Χ: Ήθελα λοιπόν να δω λοιπόν λίγο lore, έναν θρύλο πίσω από αυτόν τον δαίμονα.
Που δε λέω μάθαμε ότι σημαδεύει τα θύματα του και σκοτώνει μόνο όσους έχουν το σημάδι, ότι για να επικαλεστεί πρέπει κάποιος να αναζητά εκδίκησή κλπ, άλλα και πάλι νιώθω ότι δεν πήρα αρκετές πληροφορίες. Που οκ, το έχω πει και σε κείμενα για άλλες ταινίες, δεν είναι πάντα κακό να μη λαμβάνεις αρκετές πληροφορίες, μου αρέσει να μη λαμβάνω αρκετές πληροφορίες προσωπικά, αλλά σε ταινίες μυστηρίου και θρίλερ. Σε μια ταινία τρόμου όπως το Pumpkinead κάτι ενδεικτικά παραπάνω το ήθελα.
Επίσης κάπου εδώ θέλω να σημειώσω ότι τη γριά που μένει στη μέση του πουθενά, η μάγισσα απομονωμένη από τους πάντες και τα πάντα και για την οποία όλοι φοβούνται να μιλήσουν για αυτή, λέγεται Haggis...

Θ: Χαχαχα ναι αυτό ήθελα να το σχολιάσω και εγώ!
Back on track, εγώ νομίζω ότι οι πληροφορίες που πήραμε για τον pumpkinhead ήταν υπέρ αρκετό. Τουλάχιστον επειδή έχω δει και αρκετές ταινίες με τέρατα που απλά υπάρχει ένα τέρας ανεξήγητο, που και εκεί δε με πειράζει που είναι ανεξήγητο, αλλά από τη στιγμή που εδώ πέρα πήγε να το εξηγήσει με μαγεία, σύνδεση με το υπερφυσικό και αναφορές στον δαίμονα και τον θεό είμαι οκ. Μια γριά που είναι καταραμένη αλλά κάνει μαγεία, και πρέπει να δώσεις το αίμα σου για να τον καλέσεις. Απλά το set-αρε, δεν χρειαζόταν κάποια έξτρα πληροφορία. Το setting ήταν τέλειο, το ταξίδι μέχρι το νεκροταφείο στο Razorback Holler για παράδειγμα και το ξέθαμα του πτώματος για να γίνει η τελετή. Όλο αυτό θα μπορούσε κάλλιστα να λείπει σεναριακά και να μην αφαιρεί τίποτα από την ταινία και από το κύριο κομμάτι της, αλλά ήταν εκεί και σου υπενθύμιζε ότι έτσι έγινε, οπότε εγώ από το κομμάτι της πληροφορίας είμαι πολύ ευχαριστημένος.

Χ: Δε θα διαφωνήσω αλλά κάτι άλλο που ήθελα να σχολιάσω. Στην εισαγωγή που ένας από τους χωρικούς χτυπάει την πόρτα του Ed και ζητάει βοήθεια, ο πατέρας του απλά του λέει φύγε δεν θέλω να εμπλακώ, θέλω να κρατήσω την οικογένεια μου ασφαλή, 'my kin' όπως λέγαν στην ταινία και αυτό το είδαμε και παρακάτω, όταν ο Bunt ο οποίος δεν ήταν σημαδεμένος από τον δαίμονα όταν προσπάθησε να βοηθήσει τους σημαδεμένος, δεν είχε λόγο ο δαίμονας να τον πειράξει αλλά μόνο και μόνο επειδή μπήκε στο δρόμο προσπάθησε να τον βλάψει και έπιασε μια - δυο φορές από τον λαιμό.

Θ: Αυτό που λες για την εισαγωγή, δεν σου set-αρε τόσο πολύ το τέρας παρά το πώς να το αντιμετωπίσεις. Σου έδειξε αυτήν τη σκηνή για να μην έχεις το δικαίωμα μετά σαν θεατής να πεις "σε ένα τέτοιο χωριό, κλειστή κοινωνία, που όλοι ξέρουν τους πάντες και δε τους βοηθάει κανένας;" και σου έχει πει ήδη η ταινία ότι, για αυτό δε τους βοηθάει κανένας. Γιατί δεν είναι "ο δαίμονας κυνηγάει τον Α και τους υπόλοιπους θα τους αφήσω απείραχτους".
Εγώ κυνηγάω τον Α και αν ο Β και ο Γ μπει στον ευθεία που ενώνει εμένα και αυτόν θα τους 'φάω' και εκείνους. Οπότε όλοι μένουν μακριά όταν έρχεται το τέρας.


ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ

Χ: Τα σκηνικά όλα, σε όλη την ταινία ήταν full ατμοσφαιρικά. Δεν υπήρξε σκηνή που να είδα και να σκέφτηκα "αυτό δεν ταιριάζει εδώ". Από την εισαγωγική σκηνή που διαδραματίζεται στο παρελθόν, τα σπίτια των χωρικών (hillbillies), το δάσος, το νεκροταφείο, η καμένη εκκλησία στο τέλος. Αλλά το καλύτερο ήταν η καμπίνα της μάγισσας Haggis όπως αναφέραμε και πιο πάνω. Από θέμα σκηνικών δεν απογοητεύτηκα.

Θ: Ναι τα σκηνικά του γενικότερα ήταν πάρα πολύ ατμοσφαιρικά και ταιριαστά επίσης. Ακόμα και μια άκυρη εκκλησία όπως ανέφερες, που λες "τώρα τι σχέση έχει μια μισοχτισμένη κατεστραμμένη εκκλησία με το υπόλοιπο setting?", δε σου κλωτσούσε μέσα στην ταινία. Όλα έδεναν πολύ οργανικά, η ατμόσφαιρα που έδινε πάντα με την σκηνοθεσία ο Stan Winston μέσα από τα πλάνα, γιατί δεν είναι μόνο το ότι σου έχτιζε ένα σκηνικό, αυτό θα ήταν εντελώς σκηνογραφικό κομμάτι, αλλά το ότι σου έβαζε καπνούς, κάθε φορά που άλλαζε σκηνη άφηνε στον θεατή λίγο χρόνο να το αφουγκραστεί και να καταλάβει τι συμβαίνει. Παράδειγμά όταν μπήκαμε για πρώτη φορά στη καμπίνα της Haggis υπήρξαν μερικά δευτερόλεπτα που απλά βλέπαμε τον Ed να κοιτάει δεξιά και αριστερά και να σου δείχνει λεπτομέρειες, το οποίο προσθέτει στην όλη ατμόσφαιρα παραπάνω αλλά σου δίνει και λίγο χρόνο να χωνέψεις την πληροφορία για το που ήρθε, και δεν είναι ότι απλά σου έδειξε ένα σπίτι στη μέση του πουθενά και αμέσως μετά να μιλάει σε μια γριά μάγισσα.

Χ: Μιας και λέμε για την Haggis. Το πώς την παρουσιάζει την πρώτη φορά που την βλέπουμε, που έχει πλάτη στον πρωταγωνιστή και βλέπουμε μια πολύ λεπτή και μικροκαμωμένη μορφή, σχεδόν σαν να βλέπουμε σκελετό, με φως από κεριά να διαπερνάει μέσα από τα μαλλιά της και μετά η κάμερα μετακινείται στο πλάι και βλέπουμε το παραμορφωμένο και καμένο πρόσωπο της. Όλη η παραπάνω εικόνα σε συνεργασία με το σκηνικό της καμπίνας χτίζει μια αρκετά τρομακτική αλλά υπέροχη ατμόσφαιρα.

Θ: Ωραία όλα αυτά αλλά εμένα σκηνοθετικά αυτό που με ενόχλησε ήταν ότι στο κομμάτι τρόμου τα ρίσκα ήταν κυριολεκτικά μηδέν.
Δεν υπήρξε οποιουδήποτε είδους νεοτερισμού και απόκλιση από τις ταινίες της προηγούμενης δεκαετίας. Δηλαδή ο,τι ταινία έχει βγει από το '78 και ύστερα, καλώς ή κακώς ήταν αριστουργήματά του τρόμου, βάλανε πολύ καλές βάσεις για το τι λειτουργεί και τι δεν λειτουργεί στις ταινίες τρόμου αλλά να πας από την πεπατημένη εντελώς εμένα δε μου λέει και πάρα πολλά. Ήταν αυτό που με απογοήτευσε λίγο παραπάνω στην ταινία γιατί με εξαίρεση μια δύο λεπτομέρειες πάρα πολύ καλές, υπήρξε ένας πολύ σταθερός ρυθμός για horror της εποχής, ήξερες το τι θα γίνει λίγο αργότερα σχεδόν πάντα, ήξερες με βάση που θα είναι στημένοι οι χαρακτήρες από που θα επιτεθεί το τέρας, δηλαδή δεν υπήρξε κάτι το τρελό σκηνοθετικά.


Χ: Και το camerawork δεν ήταν κάτι το τρομερό. Υπήρχαν σταθερά πλάνα, έβλεπες πάντα καθαρά τους χαρακτήρες και το τι κάνουν, δεν είχε αυτό που γίνεται σε πολλές σύγχρονες ταινίες με κάμερα να ακολουθεί βιαστικά τους χαρακτήρες και όλα να είναι θολά και παραμορφωμένα. Παρόλα αυτά υπήρχαν αρκετές γργρήγορες εναλλαγές πλάνων και cuts τα οποία δεν έβγαζαν νόημα. Για παράδειγμα και θα αναφέρω πάλι την εισαγωγή γιατί είναι το πρώτο πράγμα που βλέπεις στην ταινία. Τρέχει ο Clayton μέσα χωράφι με τα καλαμπόκια, υπάρχει σταθερό πλάνο που τον ακολουθεί να τρέχει, σε κάποιο σημείο πέφτει και η κάμερα κάνει cut στο πόδι του. Και δεν είναι ότι έγινε το cut για να μας δείξει ότι σκόνταψε σε κάτι ή ότι κάτι τον έπιασε, απλά έγινε για να μας δείξει ότι έπεσε. Αυτό ήταν περιττό, το ξέρω ότι έπεσε, τον είδα να πέφτει... Και αυτό γίνεται πολλές φορές μέσα στην ταινία και δεν ξέρω γιατί.

Θ: Απλά επειδή η σκηνοθεσία ήταν λίγο αδύναμη, αυτό ήταν το πρόβλημα.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ

Θ: Η φωτογραφία και η κινηματογράφηση ήταν το μόνο πραγματικά halloween στοιχείο. Δεν νομίζω ότι έχω δει πιο πορτοκαλί ταινία στη ζωή μου, και δε το λέω για κακό.
Το πορτοκαλί σε μια τέτοια ταινία που υποτίθεται ότι είναι μαρκεταρισμένη για το Halloween προφανώς ταιριάζει απόλυτα, ακόμα και αν τελικά δεν έχει σχέση με το Halloween. Η καμπίνα της γριάς ή η αποθήκη στο τέλος με τα κεριά είναι λες και έχουν τραβηχτεί μέσα από πορτοκαλί φίλτρο.
Το γούσταρα φουλ, και γενικότερα μου άρεσε η φωτογραφία συνολικά. Είχε ωραίο στήσιμο και στο νεκροταφείο που πήγε να ξεθάψει το πτώμα, με την ομίχλη και τους καπνούς και το μπλε να χτυπάει από πίσω. Όλη η φωτογραφία εμένα μου άρεσε πάρα πολύ.

Χ: Γενικά ο Winston έπαιξε ωραία με την παλέτα χρωμάτων. Στο πρώτο act πριν γίνει το ατύχημα όλα τα χρώματα είναι, δεν θα πω φωτεινά, αλλά καταλαβαίνεις ότι βρίσκεσαι ακόμα στο nothing bad happened YET σημείο της ταινίας. Η έρημος είναι αρκετά κόκκινη, ο βάλτος αρκετά γκριζοπράσινος. Αλλά με το που γίνεται η τελετή μέσα στο πορτοκαλί-κόκκινο δωμάτιο της Haggis και έπειτα μετά είναι μονίμως βράδυ, πιο σκοτεινά χρώματα και το μόνο φωτεινό χρώμα που βλέπουμε είναι το φλογοβόλο στο τέλος. Όλη η υπόλοιπη ταινία μένει μέσα σε ένα φάσμα του γκρι. Κάτι που δεν μου άρεσε όταν βρισκόμαστε στην καμπίνα της Haggis για πρώτη φορά ήταν το επιλεπτηπτικό επεισόδιο που μας 'κέρασε' η ταινία.
Γρήγορα απαλλασσόμενα μπλε, κόκκινα και λευκά φώτα που μέχρι και εγώ που δεν πάσχω από επιληψία με κούρασε λίγο οπτικά.


SOUNDTRACK & ΗΧΟΣ

Χ: Το soundtrack μου άρεσε αρκετά. Το θεώρησα αρκετά καλό και βρήκα ότι το κάθε track ταίριαζε σε κάθε σκηνή που χρησιμοποιήθηκε. Δεν έπιασα ποτέ τον εαυτό μου να λέει "ώπα τι παίζει στο background;". Στις αγχωτικές καταστάσεις έπαιζε τα πιο δραματικά tracks, στις σκηνές κυνηγιού ή στις σκηνές με το τέρας έπαιζε τα πιο δυνατά και αγχωτικά, λυπητερά όταν έθαβε τον γιο του ο Ed και παραμιλούσε πάνω από τον τάφο της γυναίκας του.

Θ: Εγώ έχω πολύ ιδιαίτερη σχέση με τα soundtrack στις ταινίες γιατί σχεδόν ποτέ δε τα παρατηρώ…

X: Χαχαχαχαχα

Θ: Τα παρατηρώ μόνο όταν είναι εντελώς αταίριαστα με αυτό που βλέπω. Το γεγονός ότι αυτό δεν έγινε εδώ σημαίνει ότι το soundtrack τουλάχιστον ταιριαστό.

Χ: Οπότε it's a pass from you?

Θ: Επειδή πάντα ξέρω ότι δε τα προσέχω τα soundtrack έβαλα κάποια τραγούδια να ακούσω μόνα τους. Ήταν αξιοπρεπές. Το γεγονός ότι δεν κλώτσησε πουθενά το soundtrack, να μη ταιριάζει με αυτό που έβλεπα σημαίνει ότι ήταν τουλάχιστον καλό. Μπορεί να μην είναι iconic ή μπορεί να είναι και εγώ να μη το κατάλαβα καν, αλλά ναι, από μένα περνάει.

Χ: Καλώς. Ενώ το soundtrack ήταν ωραίο και ταιριαστό και υπέροχο ας πούμε, αν και λίγο υπερβολική λέξη το υπέροχο. Ο ΗΧΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ... μου φάνηκε λίγο μέτριος; Λίγο... ΟΚ low budget 80's horror and all αλλά νομίζω θα μπορούσαν να κάνουν λίγο καλύτερη δουλεία. Ένταση ήχου που όταν πυροβολούσαν με όπλα μου έσπαγε τα τύμπανα, οι κραυγές του τέρατος που κάλυψαν οποιοδήποτε άλλο ήχο της ταινίας, οι διαλόγοι μερικές φορές μου φάνηκαν ότι δεν ήταν σωστά συγχρονισμένοι.


Θ: Ο ήχος είναι, αν όχι πάντα, σχεδόν πάντα το αδύναμο σημείο του low budget horror.

Χ: Δυστυχώς...

Θ: Ναι, μπορώ να σκεφτώ αυτή τη στιγμή τουλάχιστον 7 ταινίες που έχουν ένα τεράστιο τέρας και σε κουστούμι και σε μινιατούρα, με πόλεις να καταστρέφονται ή έχουν να κάνουν με επιδημίες οπότε έχουν 400 κουστούμια για να φοράνε στις οποίες δεν μπορείς να ακούσεις ούτε δυο σειρές διάλογο χωρίς να λες "τώρα τι είπαν αυτοί;".
Οπότε δεν μου κάνει καμία εντύπωση που ο ήχος ήταν έτσι όπως ήταν. Συμφωνώ σε όσα είπες, ήταν λίγο...

Χ: Αρκετά μέτριος.

Θ: Κάτω από το μέτριο θα έλεγα εγώ για να είμαι ειλικρινής. Γιατί μερικές φορές σε πετούσε έξω από την ταινία. Βέβαια θέλω να πω ότι έγινα πολλά ακουστικά jump scares αντί για οπτικά τα οποία εγώ το εκτιμώ λίγο παραπάνω. Ακριβώς πριν εμφανιστεί ότι είναι να εμφανιστεί στην οθόνη, ούτε ένα δεύτερο, 5 frames πριν το cut, που τινάζει η ένταση του ήχου και peak-άρει, που έχεις τιναχτεί ήδη από τη θέση σου και μετά σκάει και το τέρας. Αυτό εγώ το πάω full γιατί με τα οπτικά jump scares δε τρομάζω ούτως η άλλως. Οπότε αυτό είναι το μόνο καλό που έχω να πω για τον ήχο νομίζω. Που είναι κομμάτι της σκηνοθεσίας πιο πολύ παρά του ήχου αλλά anyway.

X: Εδώ θα πάω λίγο κόντρα στο horror genre και με τους fan του και θα πω ότι... Θανάση νομίζω ξέρεις τη γνώμη μου για τα jump scares.

Θ: Ε, την ίδια γνώμη έχουμε για τα jump scares.

X: Όσο μισώ τα οπτικά ειδικά όταν δεν γίνονται καλά και υπερχρησιμοποιούνται κάθε 5" λεπτά επειδή το σενάριο είναι κακό, ακόμα περισσότερο μισώ τα ακουστικά.
Πήγα χθες για παράδειγμα να δω Prey for the Devil, στα οπτικά jump scares τα οποία ήταν αρκετά, δε με ταρακούνησε κανένα. Κάθε φορά που ο ήχος peak-αρε τιναζόμουν επειδή ξαφνιαζόμουν με την κορύφωση του ήχου.
Το να χρησιμοποιείς τον ήχο σαν μέσο τρόμου - μιλώντας για το Pumpkinead ξανά - σε μια ταινία που ο ήχος είναι κακός, νομίζω ότι δεν δίνω την εκτίμησή και η ταινία το scare που θα ήθελε ο ένας να λάβει από τον άλλον σε αυτή τη συναλλαγή. Απλά μου προκαλείς ταχυπαλμία χωρίς λόγο και δε τρομάζω καν με το προϊόν που μου παρουσιάζεις. Και αυτό δε το πολύ-εκτιμώ, γιατί μου αρέσει όταν βλέπω μια ταινία να τρομάξω με το concept και το περιεχόμενο. Όχι με κάτι άλλο.

Θ: Συμφωνώ απόλυτα απλά προτιμώ όποτε είναι να γίνονται jump scares να μην γίνονται μόνο οπτικά, γιατί στα οπτικά έχω τα μάτια μου πάντα στην οθόνη δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξεις τόσο γρήγορα ένα πλάνο και να μου δείξεις κάτι το τόσο πολύ τρομακτικό, τουλάχιστον σε ένα 90% τον περιπτώσεων - δηλαδή μόνο στο Babadook έχω τρομάξει τρομάξει από jump scare, που ήταν ένα και καλό να σημειώσω - οπότε αν είναι όντως κάτι το οποίο μπορεί να σε τινάξει και στον πραγματικό κόσμο δεν με πειράζει.

Χ: Χαχαχαχα

Θ: Αλλά καταλαβαίνω πως το εννοείς γιατί και σε εμένα αν γινόταν κάτι τέτοιο θα με έβγαζε πάρα πολύ από την ταινία. Αλλά στα horror επειδή είμαι αφοσιωμένος εντελώς στην ταινία όταν σκάει ο ήχος και με τινάζει, δε λέω ότι είναι το αγαπημένο μου πράγμα, απλά το εκτιμώ παραπάνω από το να είναι άλλο ένα οπτικό jump scare.

Χ: Οκ το ακούω αυτό που λες. Αφού έχω πει αυτά που έχω πει, θέλω να αναφέρω ότι μου άρεσε ένα jump scare στην ταινία. Στην σκηνή που ο Pumpkinhead έχει στα χέρια του την Maggie, και την τρίβει πάνω στο τζάμι και την περνάει από μέσα και γεμίζει αίματα όλος ο νιπτήρας; Δε σου λέω για αυτό. Αμέσως μετά από αυτό η Kim λυποθυμεί και ο Joel αρπάζει την καραμπίνα και πάει προς την πόρτα. Ανοίγει την πόρτα και δεν υπάρχει τίποτα έξω. Και με το που γυρνάει πέφτει ένα audio que, η κάμερα κινείται αργά προς τα αριστερά, βγαίνει ο Pumpkinhead από το δίπλα δωμάτιο και στέκεται πάνω από την λιπόθυμη Kim. Γίνεται τόσο αργά, ο ήχος έρχεται στη σκηνή τόσο ωραία και εκεί όντως τινάχτηκα και μου άρεσε που τινάχτηκα. Κάτι παρόμοιο δεν ξανά έγινε ποτέ σε όλη την υπόλοιπη ταινία...


KILLS

Θ: Θα πούμε για τα kills?

Χ: Τα kills λοιπόν!
Είναι bloody? Περίπου.

Θ: Είναι.

Χ: Περίπου θα πω εγώ.
Είναι gory? ΚΑΘΟΛΟΥ!

Θ: ΟΧΙ. Καθολου.

Χ: Γίνανε όλα off-screen. ΟΛΑ OFF-SCREEN. Σαν θεατής έβλεπα μόνο το "κατακρεουργημένο" - και χρησιμοποιώ τη λέξη πολύ ΠΟΛΥ αυθαίρετα - πτώματα.
Δεν είδα θάνατο. Τον μόνο θάνατο που είδαμε ήταν στο τέλος τον Ed και αυτόν δεν το σκότωσε καν ο Pumpkinhead.

Θ: Εμένα να σου πω την αλήθεια δε με πολύ χάλασε.

Χ: Ναι οκ, το ακούω, αλλά δε ξέρω. Μου χτίζεις μια δαιμονική οντότητα που ο μόνος του λόγο ύπαρξης είναι να πάρει εκδίκησή και οκ δε σου λέω να αρχίσει να κόβει άτομα στη μέση με τα χέρια του αλλά δείξε μου τουλάχιστον να πιάνει κάποιον και να τον κοπανά στο έδαφος...
Μέχρι και το πρώτο kill O Steve βλέπαμε να τον τραβάει , τον ανέβαζε σε ένα δέντρο και όποτε έπεφτε του είχε ήδη κάνει ζημιά off-screen.

Θ: Ναι εντάξει η αλήθεια είναι ότι τα kills δεν ήταν και το δυνατό σημείο της ταινίας, παρόλα αυτά το αποτέλεσμα εμένα πάντα μου άρεσε. Το γεγονός ότι την Maggie που ήταν καρα-Χριστιανή και είχε τρομάξει γιατί νόμιζε ότι ο Pumpkinhead ήταν ο ίδιος ο Σατανάς, με το που την έπιασε στα χέρια του της χάραξε ένας σταυρό στο μέτωπο λες και την βαφτίζει, αυτό είναι υπερβολικά cult κατά τη γνώμη μου. Συν του ότι την πέρασε μέσα από το παράθυρο και ξεκίνησε να τρέχει αίμα πάνω από τον νεροχύτη, συν o Steve που κρεμόταν από την ταράτσα και έπεσε το πτώμα του μπροστά στους άλλους μέσα στο αίμα, συν το γεγονός -το οποίο είναι από τα αγαπημένα μου πράγματα που έγιναν στην ταινία- ότι χρησιμοποίησε ο Pumpkinhead μια καραμπίνα, όχι για να πυροβολήσει αλλά για να καρφώσει κάποιον.

Χ: Να κάνει Impale!

Θ: Μια καραμπίνα χωρίς ξιφολόγχη, έτσι;

Χ: Straight Force. Απλά την πέρασε από το στήθος του.

Θ: Δεν ξέρω αν εδώ μιλάει ο 14χρονος εαυτός μου που σκέφτεται ότι "ωω η μάνα μου δε θα με άφηνε να το δω αυτό" άλλα είχα πάρα πολύ θερμή αντίδραση στα αποτελέσματά από αυτά τα kills. Το οποίο βέβαια κρύβει και μια αδυναμία, ότι βλέπουμε συνεχώς το αποτέλεσμα χωρίς κανένα πραγματικό kill.

Χ: Το αποτέλεσμα ούτε εμένα με απογοήτευσε, απλά λέω ότι ήθελα να δω τουλάχιστον έναν να πεθαίνει στα χέρια του Pumpkinhead On-screen. Μπορείς να πεις ότι είδαμε τον θάνατο της Maggie on-screen άλλα όταν την πέρασε μέσα από το τζάμι νομίζω ήταν ήδη νεκρή.

FX

Χ: Τα FX ήταν αρκετά καλό, κυρίως το αίμα ήταν αρκετά passable.

Θ: Εμένα το αίμα μου άρεσε αρκετά, κυρίως επειδή ήταν αυτό το βαθύ κόκκινο αίμα.


Χ: Κατάλαβα ότι το FX θα ήταν καλό αρκετά νωρίς από τη σκηνή που έγινε το ατύχημα με τον Billy και τον παίρνει ο Ed στον ώμο του και πρόσεξαν τη λεπτομέρεια όταν τον άφησε κάτω και πήγε στον Wallace για να ρωτήσει για το που μπορεί να βρει την Haggis υπήρχε το αίμα στην μπλούζα του (το οποίο κανείς τους δε σχολίασε). Ή ο Steve που αναφέραμε και πιο πάνω ότι ο δαίμονας τον ανέβαζε στο δέντρα και τον πέταγε κάτω, το πτώμα του ήταν αρκετά κατακρεουργημένο.

Θ: Ναι, το αίμα και το make-up φάνηκε κυρίως από την Haggis ότι ήταν σε πάρα πολύ καλό δρόμο.

Χ: Όντως, αλλά επειδή είχαν τόσο καλά στημένη την Haggis φοβήθηκα ότι θα υπάρχει έλλειψη σε άλλες σκηνές, αλλά δεν ίσχυε αυτό καθόλου.

Θ: Όχι, ακόμα και στο τέλος με το φλογοβόλο και τα 'Sith' μάτια του Ed, γιατί όντως ήταν Sith κίτρινα, το make-up και τα πρακτικά effect ήταν μια τελειότητα σκέτη.

ACTING

Χ: Πριν πάμε στο design του Pumpkinhead θέλω να μιλήσουμε λίγο για το acting. Το βρήκα full
eighty-ιλα με την καλή έννοια.

Θ: Ναι, συμφωνώ απόλυτα!

Χ: Είναι αρκετά κακό έτσι ώστε οι διάλογοι να είναι αμήχανοι, αλλά αρκετά καλό ώστε στις σκηνές που πρέπει να υπάρχει ένταση ξεχνάς ότι βλέπεις ταινία. Παρόλα αυτά αυτές οι σκηνές που υπάρχει ένταση και οι ηθοποιοί παίζουν το ρόλο τους τόσο όμορφα είναι λίγες και διάσπαρτες.

Θ: Μπορεί, άλλα εγώ δεν μπορώ παρά να υποκλιθώ στον Lance Henriksen, τον οποίο λατρεύω σαν ηθοποιό, ο Ed Harley είναι από τα καλύτερα πράγματα που έχουν συμβεί στη ζωή μου τον τελευταίο καιρό. Μου άρεσε πάρα πολύ το πως έπαιζε ο Henriksen.

Χ: Nομίζω ο Henriksen και η Florence Schauffler στον ρόλο της Haggis κουβάλησαν την ταινία.


Θ: Ναι ακριβώς. Η Haggis, ειδικά η φωνή της ήταν τέλεια, ο Ed Harley ήταν τέλειος.
Ο Ed Harley κατάφερε σε μια από τις πιο περιθωριοποιημένες ομάδες της Αμερικής, τους Hillbillies, να δώσει μια τέτοια αξιοπρέπεια. Το γεγονός το ότι ήταν άπλα ένας μεσοδυτικός Αμερικάνος, με overalls και με καρό, με λερωμένα χέρια μονίμως, με την πιο βαριά προφορά που μπορείς να ακούσεις στην Αμερική και κατάφερε να τον κάνει συμπαθητικό και έναν πατέρα που νοιάζεται κλπ ήταν υποκριτικός άθλος.

Χ: Ναι, γιατί συνήθως το Hollywood τους Hillbillies του έχουν λίγο σαν punching bags.
Αλλά θέλω να πω ότι πέρα από τον Ed και την Haggis μου άρεσαν πολύ και οι δύο οι κοπέλες από τις τρεις. Για ταινία της εποχής, είδαμε όντως γυναίκες χαρακτήρες όπου την μια την παρουσίασε σαν έξυπνη και την άλλη σαν συμπονετική, δεν υπήρχαν μέσα στην ταινία απλά σαν δεσποινίδες σε κίνδυνο που τσίριζαν σε οτιδήποτε γινόταν. Ήταν actual χαρακτήρες, under developed μεν αλλά είχαν ένα τι παραπάνω σε σχέση με άλλες ταινίες και εννοώ χωρίς να είναι πρωταγωνίστριες. Γιατί καλές πρωταγωνίστριες είχαν γραφτεί και με το Halloween και με το Alien.

Θ: Κοίτα είχαν ένα κάτι παραπάνω σε σχέση με άλλες ταινίες, αλλά εννοώντας ταινίες που είχαν κυκλοφορήσει πολύ πιο πριν. Από την μία είναι πάρα πολύ καλό που δεν αναλώθηκε σε στερεότυπα που βάζαν απλά κοπέλες να τσιρίζουν, από την άλλη είναι ταινία που οριακά αγγίζει 90s, έτσι; Βγήκε το '88 δεν έκανε κάτι καινούργιο θέλω να πω, όμως τουλάχιστον δεν επανέλαβε κάτι ξεπερασμένο.

PUMPKINHEAD DESIGN

Χ: Θα ήθελα να ξεκινήσεις εσύ αυτό το segment γιατί όσο άφορά το κουστούμι έχω να πω κυρίως αρνητικά.

Θ: Και εγώ μόνο αρνητικά έχω να πω.

Χ: Ά ωραία. Ας ξεκινήσω εγώ λοιπόν γιατί νομίζω ότι θα έχεις να πεις περισσότερα. Οπότε θα πω εγώ ότι δεν ξέρω αν ήταν η ιδέα μου αλλά άλλαξε το design στη μέση της ταινίας;

Θ: Χαχαχααχα. Δεν ξέρω αν είναι η ιδέα σου αλλά έχουμε την ίδια ιδέα.

Χ: Ειδικά προς το τέλος με τα κοντινά στον Pumpkinhead, δεν είχε καμία σχέση με της προηγούμενες εμφανίσεις καθόλη τη διάρκεια της ταινίας. Και μου φάνηκε full πλαστικό, δεν είχε αυτή την δερμάτινη, "πτωματική" - που δεν νομίζω ότι υπάρχει καν σαν λέξη - υπόσταση ενός δαίμονα από τα βάθη της κολάσεως. Eιδικά στο τέλος μπροστά στο φλογοβόλο που υπήρχε πολύ περισσότερο φως, ήταν απλά ένα πλαστικό πράγμα στο χρώμα το δέρματος με κόκκινες αποχρώσεις. Και εκεί σκέφτηκα "τι έβαλα να δω; Βλέπω την ίδια ταινία που ξεκίνησα;"

Θ: Εμένα το design με απογοήτευσε ακραία πολύ δυστυχώς, για πάρα πολλούς λόγους
Το design νιώθω κι εγώ ότι άλλαξε στη μέση της ταινίας, δε ξέρω μπορεί να υπάρχει κάποιου είδους plot ότι εξελίσσεται όσο προχωράει η ταινία αλλά αν υπάρχει τέτοιο plot δεν ήταν προφανές. Στα κοντινά με τα μακρινά πλάνα, ίσως είχαν διαφορετικά κοστούμια με περισσότερες λεπτομέρειες από τον λαιμό και πάνω για να φαίνεται στα κοντινά και για αυτό έμοιαζε διαφορετικό σε σχέση με τα μακρινά. Δεν ξέρω τι έχει γίνει εδώ πέρα. Αλλά ένα το ότι φαίνεται ότι έχει αλλάξει το design, δύο το ότι είναι monster movie του '88, σίγουρα μπορείς να αργήσεις να δείξεις το τέρας/δαίμονα με τόση λεπτομέρεια. Το γεγονός του ότι είχαμε μια πολύ καλή ιδέα για το design του από την πρώτη σκηνή, το ότι είναι πάρα πολύ ψηλό, πάρα πολύ λεπτό, ότι έχει ουρά, σηκωμένους ώμους με εξογκώματα. Δηλαδή το ότι είναι πράγματα που τα βλέπεις από την πρώτη σκηνή επίσης με απογοητεύει.


Και τρίτον, το πιο απογοητευτικό από όλα, είναι ότι για μένα είναι ένα από τα λίγα πράγματα που δεν ταιριάζουν στο setting.
Έχεις ένα γαμάτο murder folk σκηνικό με τις ξύλινες καμπίνες, τα χωράφια με τα καλαμπόκια, έχεις μια κατεστραμμένη εκκλησία, έχεις ένα ποίημα που μιλάει για ένα τέρας, έχεις γενικά πάρα πολύ ωραία στοιχεία που σου δίνουν δύο διεξόδους.
Πρώτον, είτε ο Pumpkinhead να είναι κυριολεκτικά Pumpkin head. Να είναι ένα τύπου σκιάχτρο με σάπια κολοκύθα για πρόσωπο, η οποία θα τον παραμόρφωνε…

Χ: Που εδώ να αναφέρουμε ότι στην εισαγωγή είδαμε σκιάχτρο.

Θ: Ναι ακριβώς, για αυτό λέω ότι το setting ήταν τέλειο και δεν έγινε ποτέ. Βέβαια αν ήταν κεφάλι κολοκύθας θα ήταν πάρα πολύ cliche. Οπότε έχεις την δεύτερη περίπτωση που μπορείς να το κάνει να μοιάζει με κάποιου είδους δαίμονα. Το μόνο στοιχείο δαίμονα που υπάρχει στον Pumpkinhead είναι η ουρά. Η οποία από ότι είδα είχε και στην άκρη ακίδα.

Χ: Το οποίο μάλλον περισσότερο το εμπνεύστηκαν από το Alien παρά από design δαίμονα.

Θ: Ακριβώς. Όταν έχεις ένα τέτοιο setting που σου πετάει μέσα αστικούς θρύλους από τα χωράφια της Αμερικής και θρησκευτικό φόβο, έχεις τις επιλογές ή να τον κάνεις μια κολοκύθα ή έστω κάτι εντελώς βουκολικό, κάτι που έχει φτιαχτεί με στοιχεία της φύσης, με άχυρα και κολοκύθες ή να το κάνεις να μοιάζει με δαίμονα.
Το να το κάνεις να μοιάζει με εξωγήινο, ο οποίος υποτίθεται ότι έχει έρθει από τερατογέννηση από μια τυχαία οικογένεια αποτυγχάνει πλήρως στο να ταιριάξει το τέρας με την ταινία. Και σε βαθύτερο επίπεδο αποσυνδέει το τέρας από την ταινία εντελώς. Δηλαδή αν έβλεπες τον Michael Myers που είναι ένας άνθρωπος με μια μάσκα, jumpsuit και ένα κουζινομάχαιρο σε ένα διαστημόπλοιο θα έλεγες "ώπα τι κάνει αυτός εδώ;". Το οποίο για τον Pumpkinhead δυστυχώς δεν ισχύει, και λέω δυστυχώς γιατί αφαιρεί χαρακτήρα από την ταινία.
Ο Pumpkinhead θα μπορούσε να σταθεί αυτή τη στιγμή έτσι όπως είναι το design του και στην κόλαση και σε διαστημόπλοιο και σε πολλά άλλα settings. Το οποίο αποδυναμώνει εντελώς τον χαρακτήρα του τέρατος. (Θάνος του μέλλοντος εδώ, αργότερα διάβασα ότι ο σκηνοθέτης Stan Winston έχει σχεδιάσει την Alien Queen από το franchise του Alien)

Χ: Κάτι που σε συνεργασία με το design αλλά και με την τελική μάχη, γιατί τα σύνέδεσα λίγο έτσι στο μυαλό μου, δε νομίζω ότι ήταν υπέρ της ταινίας να διαλέξουν σαν τον χώρο για την τελική μάχη την είσοδο ενός στάβλου γιατί απλά ενίσχυσε το στερεότυπο τον εξωγήινων.
Είχαμε τόσα ωραία settings όπως είπες, χωράφι με καλαμπόκια, νεκροταφείο - δύο νεκροταφεία κιόλας όχι ένα - το χωριό που θα μπορούσε να γίνει εκεί και να έχουμε και input από τους χωρικούς σαν πλάνο, να κοιτάζουν ανήμποροι από τα παράθυρα τους ώστε να μην εμπλακούν. Ακόμα και το σπίτι στο οποίο έμενα οι έφηβοι από την πόλη, μιας και πολλά από τα kills συνέβησαν σε εκείνο το σημείο. Και απλά διάλεξαν η τελική μάχη να είναι στη μέση του πουθενά, στη μέση ενός άδειου αγροκτήματος, με ένα σιλό για σκηνικό στο background. Και σκεφτόμουν "Οκ, θα μπορούσε η τελική μάχη να γίνει σε άλλες τόσες τοποθεσίες που ήδη μας έχεις δείξει και έχεις χτίσει αλλά αποφασίζεις να το κάνεις στην πιο άκυρη. Γιατι;


Θ: Ναι συμφωνώ απόλυτα σε αυτό. Νομίζω ότι εκεί απέτυχε απόλυτα η ταινία σε αυτό. Δεν είναι ότι την απεχθάνομαι, απλά είναι ότι γίνεται απλά άλλη μια 80s horror ταινία. Το μεγάλο της σφάλμα για μένα είναι η προσέγγιση της ταινίας στο ίδιο το τέρας. Ειδικά αν είσαι monster movie αν δεν είναι καλό το τέρας είναι πάρα πολύ δύσκολο να πετύχεις. Και λέγοντας καλό το τέρας δεν εννοώ απαραίτητα το design, το θέμα είναι να είναι iconic. Να είναι ταιριαστό με το setting και να το θυμάσαι. Νομίζω ότι αν κάποια μέρα μου κάνουν quiz και μου δείξουν μια εικόνα του Pumpkinhead και με ρωτήσουν από ποια ταινία είναι αυτός δε θα μπορώ να απαντήσω με σιγουριά.

Χ: Εγώ από την άλλη θα απαντούσα ότι είναι χαρακτήρας από εξώφυλλο κάποιου tabletop fantasy RPG των 80s. Κάποιο D&D τέρας.

Θ: Θα μπορούσε να είναι εχθρός από το Dead Space ακόμα. Δε ξέρω.

Χ: Και μας αφήνει και άφωνους στο τέλος του review όπως και το τέλος της ταινίας με άφησε λίγο άφωνο με το γεγονός ότι πήγαν στράφι τόσες ευκαιρίες που θα μπορούσα να την κάνουν ταινιάρα, iconic όπως είπες. Επειδή υπάρχουν και sequels τα οποία δεν έχω δει, δεν ξέρω αν βελτιώνουν το design.

Θ: Πολύ σπάνια αλλάζουν τα τέρατα. Θα καθόμουν να δω το επόμενο sequel κυρίως επειδή διάβασα πως είναι σε τελείως διαφορετικό setting.

Χ: Κάτι ακόμα για το design που θέλω να πω είναι το σε μία σκηνή μου θύμιζε περισσότερο τον Gary Oldman στο Dracula παρά κάποια δαιμονική οντότητα.

Pumpkinhead στο τέλος της ταινίας

Gary Oldman στο Dracula (1992)

Θ: Εγώ νομίζω ότι επίτηδες τον έκαναν να 'μοιάζει' με τον Ed επειδή ήτανε συνδεδεμένοι. Νομίζω ότι αυτό προσπάθησαν να κάνουν.

Χ: Ναι γιατί έχουν και τα ίδια μάτια προς το τέλος, μόνο που δε το πέτυχαν...

             ━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

Comments

Post a Comment