Kubo And The Two Strings | Η Τρίτη Χορδή

Poster by Tim Anderson

Περίληψη: Ο Kubo, ένα παιδί με ένα μάτι, παρακούει τη μητέρα του και μένει έξω μετά τη δύση του ηλίου, το οποίο οδηγεί στο να τον ανακαλύψει ο παππούς του που τον κυνηγάει για να του πάρει το μοναδικό του μάτι. Ο μόνος τρόπος να γλιτώσει είναι να ανακαλύψει τα κομμάτια μιας μαγικής πανοπλίας, με τη βοήθεια μιας μαϊμούς και ενός τεράστιου σκαθαριού.

Τo Kubo είναι μια ταινία που κάνει μερικά πολύ απλά πράγματα, αλλά τα κάνει τόσο μαεστρικά που αξίζει να μιλήσουμε γι' αυτήν. Τίποτα διαφορετικό από τον ήρωα με τα χίλια πρόσωπα που έχουμε δει και ξαναδεί και ξαναδεί, αλλά

1) Είναι η μεγαλύτερη σε διάρκεια Stop-Motion Animation ταινία, με τα μεγαλύτερα rigs

2) Είναι στυλιζαρισμένη τόσο καλά που δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω της

Οκ, το σενάριο σίγουρα δεν έχει κάποια τρελή πρωτοτυπία, καθώς ο ήρωας ακολουθεί τα μαγικά ζώα για να διδαχθεί όσα πρέπει και να προπονήσει τις δυνάμεις του, και μετά μένει μόνος να αντιμετωπίσει το μεγάλο κακό. Αλλά η τοποθέτηση στην φεουδαρχική ιαπωνία δίνει πολύ ωραίο αέρα στην ταινία, καθώς οι ιστορίες του Kubo γεμάτες Samurai και τέρατα και αυτοκράτορες είναι πολύ ενδιαφέρουσες. Η ταινία σίγουρα είναι πολύ καλαίσθητη, με κάθε τοπίο, πλάνο, και μουσικό κομμάτι να είναι ένα έργο τέχνης από μόνο του, ενώ επίσης λάτρεψα το πώς λειτουργεί η μαγεία του Kubo, ο οποίος χρησιμοποιεί το μουσικό του όργανο, το Shamisen, για να φέρει στη ζωή Origami τα οποία ελέγχει.

Σίγουρα πρέπει και να θαυμάσω την υπομονή και την επιμονή πίσω από την τέχνη του Stop-Motion, όχι μόνο για τη διάρκεια, αλλά και για την λεπτομέρεια που μπήκε σε κάθε χαρακτήρα. Το Stop-Motion, σε συνδυασμό με το καλλιτεχνικό στυλ που έχει η ταινία είναι από μόνο του μια τεράστια πρόκληση, όμως το πόσες διαφορετικές εκφράσεις έχει κάθε χαρακτήρας και ο αριθμός των σκηνών δράσης σε κάνουν να μένεις με το στόμα ανοιχτό. Βέβαια σε ορισμένες στιγμές νιώθω ότι η κίνηση ήταν υπερβολικά στρωτή, αλλά σίγουρα υπήρχε στα περισσότερα κομμάτια το χαρακτηριστικό ύφος του stop-motion.

Η ουσία όλης της ταινίας είναι οι αναμνήσεις, και το πώς εμείς δίνουμε ζωή στο παρελθόν και το κρατάμε ζωντανό μέσα από τις ιστορίες που θυμόμαστε. Όσα συνέβησαν πριν από εμάς υπάρχουν για να μας κάνουν να αγαπήσουμε, να μάθουμε, να μεγαλώσουμε∙ οι μνήμες του κόσμου έχουν μεγάλη αξία, και προσωπική αλλά και συνολική, γι' αυτό και η τιμωρία του μεγάλου κακού της ταινίας μας είναι να ξεχάσει, δηλαδή να του στερηθεί η ικανότητα της θύμησης όσων θεωρεί σημαντικά. Οι 2 χορδές του Kubo δεν προέρχονται τυχαία από τους γονείς του, αλλά είναι ο τρόπος του να υποβάλλει τα σέβη του και να σιγουρευτεί πως θα θυμάται την μητέρα του και τον πατέρα του.

Αλλά τι γίνεται με την τρίτη χορδή του Shamisen? Για μένα αυτή είναι η πιο σημαντική, γιατί προέρχεται από τον ίδιο τον Kubo. Αυτό που καταλαβαίνει ο μικρός μας πρωταγωνιστής είναι ότι οι αναμνήσεις και οι ιστορίες και όλη η γνώση που έρχεται μέσα από αυτές δεν αξίζουν μία, αν δεν τις χρησιμοποιήσεις εσύ για να γίνεις όπως θέλεις. Όσα έχεις ζήσει σε κάνουν αυτό που είσαι∙ το παρελθόν σου ζει μέσα από εσένα και τις αποφάσεις που παίρνεις και εσύ ζεις με βάση το παρελθόν σου, προσπαθώντας να μαθαίνεις στην πορεία: αυτό που αποκαλούμε εμπειρεία.

Έτσι λοιπόν, ανάμεσα στην τρίχα των μαλλιών της μητέρας του, και στην χορδή από το τόξο του πατέρα του, ο Kubo τοποθετεί τον εαυτό του, σε κάτι που θυμίζει την οικογενειακή θαλπωρή. Με τον τρόπο του τους λέει οτι θα συνεχίσουν να ζουν, επειδή ο γιος τους θα τους θυμάται, και ουσιαστικά ότι τον έχουν σχηματίσει σε αυτό που είναι σήμερα. Το παρελθόν με το παρόν, η ανάμνηση με την απόφαση, οι γονείς με το παιδί είναι έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, όλες για τον ίδιο λόγο, και η ταινία μας δίνει όλη αυτή τη σοφία μέσα σε ένα πλάνο με ένα τρίχορδο Shamishen, με 3 χορδές όλες διαφορετικές μεταξύ τους.

Δεν μ' αρέσει να το κάνω αυτό -αν και το κάνω συχνά- αλλά το μουσικό αντίστοιχο του Kubo and the Two Strings παίζει ήδη μέσα στην ταινία. Η τελειότητα του While My Guitar Gently Weeps από την Regina Spektor περιγράφει άψογα την ατμόσφαιρα και τη σύνθεση της ταινίας, με τη χρήση Shamisen και μια όμορφη ένταση να κάνουν το τραγούδι απόλυτα ταιριαστό. Το τραγούδι εφαρμόζει καταπληκτικά με τους πανέμορφους τίτλους τέλους, ειδικά μετά το συναισθηματικό κρεσέντο όλης της ταινίας.