Bullet Train | Το χέρι της μοίρας που ονομάζεται τύχη

Poster by Baftos Gyorgy

Περίληψη: Μέσα σε ένα τρένο της Ιαπωνικής Υπερταχείας έχουν μαζευτεί πολλοί και διάφοροι μισθοφόροι και μαφιόζοι, με αντικρουόμενα συμφέροντα. Μια μορφή της μαφίας ονόματι Άσπρος Θάνατος φαίνεται να ελέγχει τα περισσότερα πιόνια στο παιχνίδι, αλλά ενώ ο καθένας κάνει ό,τι μπορεί για να ολοκληρώσει την αποστολή του, τα προβλήματα -και οι γκάφες- δεν αργούν να εμφανιστούν.

Είχα καιρό να μπω σε κλειστή κινηματογραφική αίθουσα και ακόμα περισσότερο καιρό να μπω για ταινία που είχε στόχο το mindless fun. Το Bullet Train είναι καθαρόαιμο Action Comedy (ή μάλλον πιο σωστά Comedy Action, καθώς η βαρύτητα δίνεται παραπάνω στην κωμωδία), και είναι απίστευτα διασκεδαστικό. Αν και ήταν λιιιιιγο πιο μεγάλο απ' ότι έπρεπε, συνολικά ήταν μια πολύ καλή ταινία, με δυνατά στοιχεία, της οποίας οι αδυναμίες ήταν καλά κρυμμένες και όχι πολύ έντονες.

Η σκηνοθεσία του David Leitch δεν ήταν εκτός του comfort zone του, αλλά πάτησε σε αυτά που ήξερε απο John Wick και Deadpool 2, και έδωσε ένα αποτέλεσμα με αρκετά καλό χιούμορ, αν και μερικές φορές λίγο άστοχο και λάθος τοποθετημένο για τα γούστα μου. Η δράση από την άλλη ήταν στο 100%, και όταν δεν ήταν ψηλά ο πήχης ήταν έστω διασκεδαστικό να την παρακολουθείς. Η ισορροπία μεταξύ των στοιχείων και των χαρακτήρων της ταινίας που κράτησε ο Leitch δεν ήταν τέλεια, στο οποίο σίγουρα ευθύνεται και το σενάριο, αλλά τουλάχιστον δεν ήταν κουραστική. Αν και το τέλος ήταν λίγο υπερβολικό και παραπάνω "Hollywood" απ' όσο θα ήθελα, η εμπειρία παραμένει πολύ ευχάριστη.

Το cast ήταν εξαιρετικό σε κάθε επίπεδο. Ο Brad Pitt ως Ladybug ήταν νομίζω από τους πιο ευχάριστους ρόλους που έχω δει εδώ και καιρό, καθώς ο Pitt έδωσε σάρκα και οστά σε μια πολύ ίδιαίτερη ψυχοσύνθεση. Τα δίδυμα Lemon (Brian Tyree Henry) και Tangerine (Aaron Taylor Johnson) ήταν πάντα μέρος των highlights, αλλά δυστυχώς και των πιο αδύναμων στιγμών, μιας και τους είχε δωθεί πολύ βάρος να είναι comic relief ακόμα και όταν δεν υπήρξε ένταση νωρίτερα. O Hiroyuki Sanda ως Elder προσγείωσε λίγο την ταινία και έδωσε την βαρύτητα που έπρεπε, ιδιαίτερα στην τρίτη πράξη, όπου οι θεματικές της ταινίας απέκτησαν λίγο πιο κύριο ρόλο από τα αστεία. Ακόμα και σε αδύναμους χαρακτήρες όπως η Prince, η επιλογή ηθοποιού ήταν επιτυχημένη, καθώς η Joey King έδωσε ρέστα και κατάφερε να σε κάνει να αντιπαθήσεις έναν χαρακτήρα που ήταν κατά κύριο λόγο αδιάφορος, το οποίο λέει πολλά για το ταλέντο της.

Ο λόγος που ενθουσιάστηκα αρκετά με την ταινία, είναι ότι αν και έχει κύριο στόχο τη διασκέδαση όπως είπα στην αρχή, και δεν παίρνει τον εαυτό της στα σοβαρά, καταφέρνει να έχει όντως μια θεματική η οποία είναι επικρατής σε όλη την ταινία, αυτήν της τύχης και της μοίρας. Δεν είναι ούτε πολύ βαθιά ούτε πρωτότυπη, αλλά υπάρχουν πολλές κωμωδίες δράσης εκεί έξω που ενώ είναι πολύ αστείες ταινίες, δεν πλησιάζουν καν στο να έχουν ένα κεντρικό θέμα διαφορετικό από το "πιστολίδι και ατάκα". Οπότε όταν έχουμε εξαιρέσεις σε τέτοιους κανόνες εγώ είμαι ευχαριστημένος και ελπίζω να δω κι άλλα τέτοια στο μέλλον.

Άρα τι υπάρχει τελικά; Υπάρχει μια μοίρα από την οποία δεν μπορείς να ξεφύγεις ή είναι όλα θέμα τύχης και απλά προσπαθείς μέρα με τη μέρα να μην αφήσεις την κακοτυχία να σε σκοτώσει; Μέσα από τον Ladybug και τον Elder -και τις διάφορες ειρωνικές στιγμές του σεναρίου- μαθαίνουμε ότι υπάρχει η μοίρα. Δεν μπορείς να της ξεφύγεις, μπορείς όμως να την καθυστερήσεις, αλλά η μοίρα χρησιμοποιεί την τύχη για να σε φέρει εκεί που θέλει. Ο Ladybug χρησιμοποιώντας την τύχη του -ή την ατυχία του- φέρνει εις πέρας την αποστολή του, ο Elder απλά περιμένει να δει τι του επιφυλάσσει η μοίρα, και ο White Death φαίνεται να είναι τόσο ισχυρός που φαίνεται ότι για λίγο μπορεί να ορίσει όχι μόνο τη δική του μοίρα, αλλά και των άλλων. Δυστυχώς, χωρίς να το ξέρει, είναι ο κακός της ταινίας, οπότε η μοίρα του είναι να ηττηθεί εξ' αρχής.

Αν το Bullet Train ήταν τραγούδι θα ήταν το Kill Or Be Killed των Muse, γιατί εκτός από τους στίχους "Fate is driving me insane" και την ξεκάθαρη κατάσταση Kill Or Be Killed με 8 δολοφόνους στο ίδιο τρένο, η ενέργεια του τραγουδιού και η πολυχρωμία των Muse εφαρμόζει άριστα στην ταινία.