50 posts in a year? Wait... A YEAR?

Σήμερα μαζί με αυτό το κείμενο/λίστα, γιορτάζουμε 50 posts, κείμενα, άρθρα, αναλύσεις και λίστες που έχουμε κάνει.

Επίσης σήμερα γιορτάζουμε 1 ΧΡΟΝΟ ALT-TC!

Έχουμε καταφέρει να κρατήσουμε τον μέσο όρο των post σε σχεδόν 1/εβδομάδα.

Και για να το γιορτάσουμε, θα μοιραστούμε μερικές από τις αγαπημένες μας σκηνές ταινιών, και όπως κάνουμε σε πολλά review, τα τραγούδια που τις αντιπροσωπεύουν και μεταφέρουν το συναίσθημα τους.


Αριθμοί 10 έως 6 είναι του Χρήστου, 5-1 του Θανάση.

SPOILERS AHEAD

προφανώς!

10. Oldboy (2002)

Θα ξεκινήσω την λίστα με το Oldboy και την σκηνή στον διάδρομο.
Η σκηνή πήρε δεκαεπτά λήψεις σε τρεις ημέρες για να τελειοποιηθεί, και ήταν μια συνεχής λήψη. Δεν υπήρχε καμία επεξεργασία οποιουδήποτε είδους εκτός από το μαχαίρι που μαχαιρώθηκε στην πλάτη του Oh Dae-su, το οποίο ήταν CGI.

Αν και η σκηνή έχει συχνά συγκριθεί οπτικά με την πλευρική κύλιση Beat 'em Up παιχνιδιών, ο σκηνοθέτης Park Chan-wook έχει δηλώσει ότι η ομοιότητα ήταν ακούσια.

Λατρεύω την αδεξιότητα της σκηνής. Είναι χορογραφημένο με τρόπο που το κάνει να μοιάζει περισσότερο με πραγματική μάχη. Είναι ρεαλιστικό, αν έχεις δει ποτέ "ξύλο" που περιλαμβάνει περισσότερα από δύο άτομα, είναι ένα χάος, σε χτυπάνε και να σε αρπάζουν από παντού. Υπέροχη σκηνή, και ένα είδος ανατροπής του "ένας εναντίον πολλών" trope.

Και δε θα σταματήσω ποτέ να προτείνω και να hype-αρω αυτή την ταινία.
Σε αυτή την γεμάτη δράση σκηνή, το τραγούδι που πιστεύω οτι ταιρίαζει είναι το

Detox | Strapping Young Lad

9. Cold Fish (2010)

Αυτό είναι ένα από τα αγαπημένα μου φινάλε ταινιών όλων των εποχών.

Βασισμένο σε μια υπόθεση κατά συρροή δολοφόνου, το "Cold Fish" είναι μια ταινία εν μέρει τρόμου, εν μέρει serial killer μυστήριο και εν μέρει μαύρη κωμωδία.

Ολόκληρο το cast είναι συναρπαστικό ως μια ομάδα φαινομενικά απλών ανθρώπων που παραπαίουν σε διαταραχές προσωπικότητάς. Και δεν είναι πάντα σαφές ποιοι είναι οι πραγματικοί ψυχοπαθείς.

Τώρα για την σκηνή, σε σχέση με το Oldboy εδώ μου άρεσε περισσότερο η κλιμάκωση της ταινίας και η αίσθηση που μου άφησε σε σχέση με το τεχνικό κομμάτι του Oldboy.

Ο πατέρας και πρωταγωνιστής, Nobuyuki Syamoto, ρωτά την κόρη του, Mitsuko, αν μπορεί να φροντίσει τον εαυτό της και αν θέλει να ζήσει μόνη της, όπως αυτή έχει δηλώσει πολλές φορές κατά τη διάρκεια της ταινίας.

Της "επιτίθεται" με ένα μαχαίρι, κάνοντας μικρά κοψίματα που δεν κόβουν βαθιά αλλά την γρατζουνίζουν. Συνεχίζει να την γρατσουνά, ρωτώντας την αν θέλει να ζήσει. Όταν αυτή απαντάει, "Ναι, θέλω να ζήσω.", ο Syamoto επιβεβαιώνει την απάντηση της και την αρπάζει. Αυτή πανικοβάλλεται και φωνάζει ότι δεν της αρέσει ο πόνος.

Τότε ο Syamoto φωνάζει το όνομά της και διακηρύσσει "Η ζωή είναι... Πόνος".

Μετά από μια μικρή παύση, ηρεμεί τη φωνή του και της λέει, "Ζώντας τη ζωή σου... πονάς."

Μετά από αυτή τη δήλωση κόβει το λαιμό του, βάζοντας τέλος στη ζωή του και στη σειρά φρίκης που άθελά του εν μέρει δημιούργησε.

Η Mitsuko, η οποία δεν έχει ζήσει ακόμα τη ζωή της, έχει ελάχιστη έως καθόλου εμπειρία ζωής και είναι πολύ μικρή για να καταλάβει, δεν έλαβε "το μήνυμα" και γελάει. Χτυπάει το νεκρό πτώμα του πατέρα της, λέγοντάς του να σταθεί όρθιος και να σταθεί στα πόδια του, συνειδητοποιώντας ότι τώρα είχε πετύχει αυτό που ήθελε, να ζήσει μόνη της, αλλά θα είναι μόνη στον κόσμο.

Το γέλιο της είναι ένα επαναλαμβανόμενο πράγμα στις ταινίες του Sion Sono, όπου οι χαρακτήρες του τείνουν να γελούν στις πιο ακατάλληλες στιγμές.

Η σκηνή απο μόνη της δεν εχει soundtrack, παρα μόνο στο τέλος που παίζει το Skater's Waltz του Émile Waldteufel το οποίο ταιριάζει απόλυτα. Παρόλα αυτά νομίζω οτι σε ολη την σκηνή θα ταίριαζε το No One Is Ever Going To Want Me απο Giles Corey, λαμβάνοντας υπόψην ολόκληρη την ταινία αλλα και το συναίσθημα που μου δίνει η συγκεκριμένη σκηνή.

8. Fear And Loathing in Las Vegas (1998)

Σε σκηνοθεσία του φανταστικού οπτικού σκηνοθέτη Terry Gilliam, ολόκληρη η ταινία είναι έναν παρανοϊκό ψυχεδελικό σουρεαλιστικό χάος με αρκετή πλοκή και αφηγηματική δομή να ενώσει την κάθε σκηνή με την προηγούμενη.

Η πλοκή είναι ότι ακολουθούμε τον Raoul Duke, οποίος είναι μια καρικατούρα (but not really) του δημοσιογράφου και συγγραφέα του Hunter S. Thompson, στην προσπάθεια του να αποκρυπτογραφήσει, ανακαλύψει και εξηγήσει το Αμερικάνικο Όνειρο. Με πρωταγωνιστές τους Johny Depp και Benecio Del Toro σε μια τέτοια είδους ταινία τίποτα δε μπορεί να πάει λάθος.

Τώρα για την αγαπημένη μου σκηνή.
Πραγματικά δε μπορούσα να αποφασίσω γιατί είναι τόσες πολλές αλλά καταστάλαξα σε μία.
Στην σκηνή βλέπουμε τον Duke να επιστρέφει σε ένα κατεστραμμένο δωμάτιο με μουσική να παίζει στο διαπασών και τον Dr. Gonzo να είναι υπό την επήρεια LSD.
Ο Duke του κλείνει την μουσική και τον ρωτάει εάν έφαγε όλο το LSD.
Ο Gonzo του απαντάει "That's right!" και φωνάζει "MUSIC!" απαιτώντας να ξανά ανοίξει ο Duke το ράδιο. Ο Duke του λέει ότι θα μπει σε μεγάλους μπελάδες, ο Gonzo απλά τον αγνοεί και του λέει να βάλει την κασέτα στο ράδιο, Jefferson Airplanes - White Rabbit.

Όταν ο Duke του λέει ότι φεύγει, ο Gonzo αρχίζει να κάνει σαν ζώο μέσα στην μπανιέρα γεμάτη με άκυρα πράγματα και lime. O Duke του κάνει την χάρη και ξανά συνδέει το ράδιο βάζοντας το τραγούδι που του ζήτησε. Μόλις πάει να ξαπλώσει για λίγο, ο Gonzo τον ξαναφωνάζει μέσα στην τουαλέτα ενώ το τραγούδι είναι στο αποκορύφωμά του. Ο Gonzo έχει πάθει κρίση και προσπαθεί να χτυπήσει το ράδιο με το κοντάρι της κουρτίνας του μπάνιου.

Ο Duke τον σταματάει και τον ρωτάει τι έπαθε. Ο Gonzo του απαντάει ότι "στην φανταστική νότα, όταν ο λαγός δαγκώνει το κεφάλι του, θέλω να πετάξεις το ράδιο στην μπανιέρα".

Ο Duke του λέει ότι δεν πρόκειται να κάνει κάτι τέτοιο, γιατί θα τον σκοτώσει. Ο Gonzo τον απειλεί με ένα μαχαίρι. Ο Duke συμφωνεί. Βάζει το τραγούδι να παίξει κρατώντας το ράδιο στον αέρα. Όταν το τραγούδι φτάνει στο αποκορύφωμα και ο Gonzo βυθίζεται στην μπανιέρα, ο Duke του λέει να κλείσει τα μάτια του. Στο αποκορύφωμα του τραγουδιού, ο Duke του πετάει ένα Lime στο κεφάλι, κλείνει το ράδιο και τον κλειδώνει μέσα στην τουαλέτα να περάσει το LSD inducing trip. Η ταινία είναι ξεκαρδιστική, η σκηνή ακόμα περισσότερο.

Τραγούδι που ταιριάζει με την σκηνή;
Φυσικά το White Rabbit, γιατι ποιος είμαι εγώ να αλλάξω την ροή της σκηνής;

7. Shutter (2004)

Ένας νεαρός φωτογράφος και η κοπέλα του ανακαλύπτουν μυστηριώδεις σκιές στις φωτογραφίες τους μετά από ένα τραγικό ατύχημα.

Στην πορεία της ταινίας μαθαίνουμε αρκετά πράγματα για την κοπέλα που χτύπησαν με το αυτοκίνητο, όπως ότι ήταν συμμαθήτρια του πρωταγωνιστή, Tun, και πρώην κοπέλα του.

Καθ'όλη τη διάρκεια της ταινίας ο Tun έχει πόνο στον σβέρκο, που όσο πάει γίνεται και χειρότερος.
Η ταινία από μόνη της έχει αρκετά ενδιαφέρον πλοκή και αρκετές καλές σκηνές και scare scenes, αλλά το φινάλε είναι νομίζω το καλύτερο.

Ο πρωταγωνιστής τραβάει φωτογραφίες μέσα στο σπίτι του στην προσπάθεια του να βρει το φάντασμα της κοπέλας, όταν από τα νεύρα του πετάει την κάμερα και εκείνη τραβάει από μόνη της μια φωτογραφία, αποκαλύπτοντας την αλήθεια.

Το φάντασμα ήταν πάντα πάνω στον πρωταγωνιστεί εξηγώντας τον πόνο στον σβέρκο.
Τον κυνηγάει για να τον κάνει να πληρώσει για ότι της έκανε ή για ότι δεν της έκανε, στην προκειμένη περίπτωση να τη βοηθήσει. Σε μια προσπάθεια του ο Tun να απαλλαγεί από αυτήν, μιας και ήδη έχει χάσει τα πάντα προσπαθεί να αυτοκτονήσει πηδώντας από το μπαλκόνι του. Για κακή του τύχη όμως επιβιώνει. Καταλήγει να μείνει σε κατατονική στάση για την υπόλοιπη ζωή του με το φάντασμα να μένει πάνω του για πάντα.

Το φάντασμα τον αγαπούσε πραγματικά όσο ήταν εν ζωή και αυτός την πρόδωσε.
Το φινάλε είναι αρκετά μακάβριο και ειρωνικό μιας και μένει μαζί του επειδή τον αγαπούσε αλλά και για εκδίκιση, επειδή πρέπει να εξιλεωθεί για τις αμαρτίες του.
I mean θα ήταν πραγματική Ασιατική ταινία τρόμου χωρίς να είναι μακάβρια;
Το τραγούδι που νομίζω οτι ταιριάζει, στιχουργικά τουλάχιστον, με την σκηνή είναι το
You Lied - Peach gb.

6. Pi (1998)

Το φινάλε ΠΡΟΦΑΝΩΣ.

Ο Max αποφασίζει να κάνει μια Do It Yourself (DIY) λοβοτομή.
Με αυτή την πράξη προσπαθεί να αποστασιοποιήσει τον εαυτό του από όλους και κυρίως τον εαυτό του και την "εξυπνάδα" του.

Στην αρχή της ταινίας βλέπουμε ένα Zoom In σε ένα δέντρο και τον Μαξ να μιλάει για
τα μαθηματικά και πως αυτά μπορούν να εξηγήσουν τη φύση.

Έχοντας έρθει σε πλήρη κύκλο, συνειδητοποιεί ότι δεν είναι πιο κοντά στην κατανόηση της έννοιας του αριθμού των 216 ψηφίων του π από ό,τι ήταν στην αρχή ή ότι απλά δεν έχει καμία σημασία. Όπως ο Αδάμ και η Εύα, ο Μαξ βρίσκει τον εαυτό του να έχει εκδιωχθεί από τον δικό του παράδεισο.

Έχει συνειδητοποιήσει ότι η ζωή δεν είναι για να υπολογιστεί και να αναλυθεί, αλλά για να γίνει αντιληπτή και να την ζήσει.

Στο τέλος της ταινίας γίνεται zoom Out στο ίδιο δέντρο και βλέπουμε τον Max να παρακολουθεί το δέντρο και πως αυτό κινείται στο φύσημα του ανέμου.
Βρίσκει ομορφιά σε όλα γύρω του και απολαμβάνει την απλή ζωή χωρίς να χρειάζεται να ψάχνει άλλο νόημα.

Ο Aronofsky μας διχάζει λέγοντας μας ότι πρέπει είτε να είσαι έξυπνος και έμμονα στενόμυαλος, είτε χαρούμενος στην άγνοια και να μην ενδιαφέρεσαι να επιδιώκεις απαντήσεις, ΑΛΛΑ τα πράγματα σίγουρα είναι πολύ πιο "πολύχρωμα" από αυτό.

hey! Έχω γράψει και ένα review για το Pi. Θα το βρείς εδω!

HONORABLE MENTION

Kairo (2001)

Η σκηνή με τον Yabe και το φάντασμα κάτω απο τη σκάλα.

Θα το πρόσθετα σαν μια απο τις αγαπημένες μου σκηνές στη λίστα, αλλα αυτό το βίντεο το καλύπτει πολύ καλύτερα απο οποιαδήποτε προσπάθεια θα έκανα.

5. Star Wars: Episode III - Revenge Of The Sith (2005)

Οκ βλέπετε Star Wars και ξέρετε ήδη ποιος από τους δύο γράφει. Θα μπορούσα να είχα διαλέξει πολλές σκηνές από το Original Trilogy είναι η αλήθεια, αλλά δεν νομίζω ότι υπάρχει άλλη σεκάνς που μπορεί να σε συνεπάρει οπτικά και συναισθηματικά περισσότερο από την μάχη του Obi-Wan με τον Anakin στον Mustafar. Εκεί που η ένταση συνεχώς ανεβαίνει, όλα σταματάνε, και ξεκινούν να μιλάνε. Ένας τελευταίος διάλογος, ο οποίος γίνεται πολύ αργά, καθώς τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει.

Αυτή η σκηνή είναι για μένα η πιο έντονη σε όλο το saga, και από τις πιο τραγικές. Ο μαθητής βυθισμένος μέσα στο θυμό του και το μίσος του, και ο δάσκαλος γεμάτος με απογοήτευση, να φωνάζουν ο ένας στον άλλον, μέσα στο κόκκινο από λάβα ποτάμι.

Αν και δεν μ' αρέσει να το κάνω αυτό, η μουσική επιλογή μου είναι το soundtrack της ταινίας. Καλώς ή κακώς, όταν μιλάμε για τέτοιου μεγέθους έπη, μόνο η μουσική του John Williams είναι αρκετά μεγαλειώδης για να ταιριάξει. Οπότε πάρτε το Battle of The Heroes, του οποίου ο τίτλος φέρνει μια ακόμα μεγαλύτερη τραγικότητα στο γεγονός, καθώς κάποτε ήταν και οι δύο ήρωες, πριν να υποκύψει στην σκοτεινή πλευρά ο Anakin.

4. The Truman Show (1998)

Δεν χρειάζεται να πω πολλά για την ταινία γενικά, ούτε για το τέλος της.

Ήδη τα ξέρετε, ήδη τα έχουν πει άλλοι καλύτερα. Το τραγούδι που επέλεξα για να αντιπροσωπεύσει το τέλος του The Truman Show είναι το Time από τους Pink Floyd, το οποίο καταφέρνει να συνδυάσει την ένταση με ένα όμορφο είδος γαλήνης, 2 στοιχεία που εντοπίζω και στη σκηνή.

Επιπλέον, οι στίχοι του Time μιλάνε για το ότι δεν πρέπει να σπαταλάς την ώρα σου, και πρέπει να βγεις στον κόσμο και να ζήσεις προτού να είναι αργά. Και ο Truman, παρά το γεγονός ότι έχει χάσει τη μισή του ζωή, κυριολεκτικά αποφασίζει να βγει έξω στον κόσμο, να αφήσει την σιγουριά και την ασφάλεια πίσω του, και να διαλέξει αυτός πώς, πού, και για ποιον θα ξοδέψει τον χρόνο του.

Και παίρνει την απόφαση αυτή με μια υπόκλιση και ένα χαμόγελο.

3. The Matrix (1999)

Ήμουν σε μεγάλο δίλημμα εδώ, γιατί το Matrix είναι μια σειρά από σκηνάρες απλά ραμμένες μεταξύ τους, και δεν ήξερα ποια να πρωτοδιαλέξω. Οπότε απλά το πήρα χρονολογικά, και θέλω να μιλήσω για την αγαπημένη μου εισαγωγή χαρακτήρα σε ταινία. Ήδη από το πράσινο logo της Warner Bros. ξέρεις πως κάτι θα πάει πολύ καλά, αλλά δεν είναι μέχρι να δεις την Trinity να αιωρείται στον αέρα πριν κλωτσήσει έναν μπάτσο στον απέναντι τοίχο που θα πειστείς εντελώς.

Όλη η αισθητική χτίζεται από την εισαγωγή, με τους agents, την πρασινίλα που διαρρέει τα πάντα, τα δερμάτινα, και το κασκαντερικό πιστολίδι. Αυτά τα πρώτα 5' θέτουν ένα γερό θεμέλιο για το στυλ της υπόλοιπης ταινίας, και ήδη γουστάρουμε τρελά να βλέπουμε την Trinity στην οθόνη μας.

Εννοείται πως αφού μιλάμε για το Matrix δεν θα μπορούσα να διαλέξω κάτι μη ηλεκτρονικό, οπότε πάρτε το Shockwave. Αυτό το τραγούδι είναι κυριολεκτικά ένα μουσικό manifestation πράσινου κώδικα και Gun-Fu με δερμάτινα.

2. Se7en (1995)

Όταν το σχέδιο του John Doe ολοκληρώνεται, ο Detective Mills βρίσκεται σε ένα συναισθηματικό χάος. Παρά τις προσπάθειες του Somerset να τον ηρεμήσει, ο Mills πέφτει στο θανάσιμο αμάρτημα της οργής. Σε μια καταπληκτική σκηνή, που μας έχει δώσει το διάσημο "What's in the box???", και ένα πραγματικά καθηλωτικό τέλος στο αριστούργημα του David Fincher, έχουμε ένα αμάλγαμα πένθους και θυμού τόσο έντονο και σπαρακτικό που όλοι λυγίζουν, ειδικά μετά από όλη την ένταση της ταινίας.

Σε όλη αυτήν βαριά ατμόσφαιρα αυτό που ταιριάζει καλύτερα είναι η DSBM, οπότε έχω διαλέξει το Myspys από τον Lifelover. Με την πρόσφατα νεκρή γυναίκα σου να επικρατεί στο μυαλό σου, και τον δολοφόνο της ακριβώς μπροστά σου, είναι αναμενόμενο να ενδώσεις στην οργή. Τα συναισθήματα μας κυβερνάνε, ακόμα κι αν δεν ξέρουμε σουηδικά.

1. The Trial Of The Chicago 7 (2020)

Ακόμα και χωρίς όλη την υπόλοιπη ταινία, το τέλος της δίκης είναι αρκετό για να σου δώσει να καταλάβεις τι έχει προηγηθεί, και θες κι εσύ να σηκωθείς να χειροκροτήσεις. Χωρίς περιττά λόγια, αν αυτή η σκηνή ήταν τραγούδι θα ήταν το Eve Of Destruction από τον Barry McGuire.

You're old enough to kill, but not for votin'

You don't believe in war, but what's that gun you're totin'?

Αν δεν ταιριάζει αυτό σε ξυλοκόπημα από αστυνομικές δυνάμεις σε διαδηλωτές ενάντια του πολέμου δεν ξέρω τι ταιριάζει. Το πνεύμα της ταινίας ζει σε αυτό το τραγούδι.