The Batman | Riddle me this….

Disclaimer: Επειδή μου άρεσε η ταινία, όπως και στους περισσότερους, και όλοι συμφωνούμε στο ότι ήταν καλή, αποφάσισα να επικεντρωθώ στα αρνητικά. Ναι, σαν κλασικός μίζερος μπορώ να γράψω πολλά παραπάνω για τα πράγματα που δεν μου αρέσουν, παρά για αυτά που μου αρέσουν. (Αυτό είναι ψέμα, διαβάστε τις ΦιλοΣοφίες του Trek)

    =========

Ο γρίφος που θα λύσουμε σήμερα είναι το γιατί το The Batman δεν ήταν τόσο καλό όσο θα μπορούσε να είναι. Σίγουρα ήταν από τις πολύ καλές μεταφορές του χαρακτήρα στη μεγάλη οθόνη, αλλά όχι η καλύτερη, κάτι το οποίο με απογοήτευσε ελαφρώς καθώς ήλπιζα ότι θα δούμε κάτι εξαιρετικά καλό. Πριν βουτήξουμε όμως στο που χάθηκε η μπάλα, ας ξεκινήσουμε από τα καλά. Πέρα από το design της στολής, που ήταν νομίζω το καλύτερο που έχουμε δει, το αγαπημένο μου κομμάτι ήταν ότι είδαμε επιτέλους κομμάτι από τον Detective Batman, αντί για τον Superhero Batman που έχουμε συνήθως. Δεν γίνεται σε έναν χαρακτήρα, που ο ίδιος του ο δάσκαλος τον αποκαλεί «ο μεγαλύτερος ντετέκτιβ του κόσμου» να φτάσαμε στο 2022 για να το δούμε αυτό. Και δεν μιλάω για τον Batman που κάθεται πληκτρολογεί και παρακολουθεί κινητά για να πάρει πληροφορίες, από αυτό έχουμε χορτάσει. Μιλάω για τον Batman που περπατάει σε σκηνές εγκλήματος, που σκάει σε γραφεία μαφιόζων και κάνει ερωτήσεις, σε αυτόν που στην προσπάθεια του ̶ν̶α̶ ̶π̶η̶δ̶ή̶ξ̶ε̶ι̶ να βοηθήσει την Selina έχει αποκαλύψει ποια πρόσωπα της πόλης εμπλέκονται σε πλεκτάνη.

Φυσικά δεν γίνεται να μην μιλήσω για το iconic soundtrack. ΜΟΥ-ΣΙ-ΚΑ-ΡΕΣ. Ακόμα και το Something In The Way ήταν καλή προσθήκη, αν και ήταν ο,τι πιο γελοίο το να δείχνουν ότι ο Bruce όντως άκουγε Nirvana στο Batcave όσο έκανε έρευνα. Τα θέματα του Riddler και του Batman παραμένουν απίστευτα, και έχουν μια αυστηρότητα που προσθέτει πολύ στο noir στοιχείο, στο οποίο επίσης βοηθάει και η φωτογραφία. Οκ, πήραν τη λέξη noir πολύ κυριολεκτικά, αλλά νομίζω ότι αυτή τη φορά ταίριαζαν τα πιο σκοτεινά χρώματα, σε αντίθεση με άλλες comic book ταινίες που βγήκαν μετά το Dark Knight και προσπαθούν να αντιγράψουν την αισθητική του (γκουχ Batman V Superman γκουχ).

Επίσης η επιλογή του Riddler για μια τέτοιου είδους ταινία ήταν εξαιρετική, και ο Paul Dano μας έδωσε ακριβώς ότι έπρεπε, ήταν απολαυστικός (όσο περίεργο και να ακούγεται αυτό). Τα πάντα, οι γρίφοι, οι παγίδες, όλα ήταν τέλεια και συνέχιζαν το build up, και προχωρούσε η ταινία μπροστά, για να μην μιλήσω για το πόσο προσέθεταν στην neo-noir ατμόσφαιρα που έθεσε η ταινία με τον μονόλογο στην αρχή της. Αν και με χάλασε ελαφρώς το design της στολής του, που το βρήκα λίγο πρόχειρο, και ένα σημείο για το οποίο θα μιλήσω αργότερα, νομίζω ήταν, μαζί με τον Pattinson στον ρόλο του Bruce, το δυνατότερο χαρτί της ταινίας.

Περνώντας στους πιο δευτερεύοντες χαρακτήρες, χάρηκα που επιτέλους είδαμε έναν όχι γκρίζο και γεμάτο αμφιβολίες Gordon, και που ήταν στο στάδιο απόλυτης εμπιστοσύνης απέναντι στον Batman. Δεν μου άλλαξε και τη ζωή, περιμένω να γίνει κάτι πιο έντονο σε sequel, δεν είναι ότι τον είδαμε και πολύ.

Ο πιγκουίνος, ντάξει, ήταν εκεί γενικά, είχε καλές σκηνές, αλλά όχι αρκετές για να νιώσω ότι είχε λόγο να βρίσκεται εκεί (πέρα από το να τον χτίσουν για sequel μάλλον). Αν και παραδόξως ο πιγκουίνος ήταν comic relief (ναι, ούτε εγώ ξέρω πως λειτουργεί αυτό, αλλά λειτούργησε), θα προτιμούσα να είχε προσπεραστεί οτιδήποτε είχε να κάνει με τον Falcone και να είχε κι άλλο screentime o Cobblepot.

Δυστυχώς ο Turturro σαν Falcone ήταν η μεγαλύτερη αδυναμία, από υποκριτικής αλλά και σεναριακής άποψης, όλης της ταινίας, και αυτό είναι πρόβλημα όταν αποτελεί κύριο κομμάτι του πλάνου και έχει και τόσο χρόνο. More on that later.

Η Selina Kyle ήταν ευχάριστη, ήταν ωραίο που την είδαμε σε λίγο πιο Femme Fatale προσέγγιση σε σχέση με την Anne Hathaway. Παρ’ όλα αυτά δεν μπορώ να πω ότι το ρομάντζο δεν ήταν βιαστικό και πρόχειρο, γι’ αυτό και με πέταξε λίγο από την ταινία, αλλά γενικά ο ρόλος της ήταν ωραία προσθήκη στην ταινία, έκανε το κομμάτι της, και ο χαρακτήρας της είχε καλό κλείσιμο.

Ο Alfred συνολικά με άφησε εντελώς αδιάφορο. Πολύ προχειρότητα στον χειρισμό του χαρακτήρα του, χωρίς να έχει πάνω από 2 σκηνές, χωρίς να έχει χτιστεί κάτι στέρεο για να νιώσεις κάτι πιο ουσιώδες, τρώει τη βόμβα, έχει μια συναισθηματική σκηνή, και αυτό ήταν. Γενικά πολλές σεναριακές αδυναμίες όσον αφορά τους β’ χαρακτήρες.

Και μιλώντας για αδυναμίες, ας περάσουμε επίσημα στο τι δεν δούλεψε. Νιώθω ότι είχαμε μια έλλειψη κατεύθυνσης και ύφους. Γενικότερα τα κόμιξ είναι ένα μέσο που η εξωπραγματικότητα (κουραφέλκυθρα - δεν είναι καν λέξη) και η σύμπτωση είναι πιο συχνές κι από τους καυγάδες μεταξύ comic artists και εκδότη. Και ενώ τις μισές φορές η ταινία πήγαινε για ρεαλισμό, και το έβλεπες, 2 σκηνές μετά γινόταν η μεγαλύτερη σύμπτωση στον κόσμο, ενώ πράγματα που θα έπρεπε να είναι πολύ σημαντικά έχουν λυθεί off camera. Ουσιαστικά διαβάσαμε «2 μέρες μετά, στο ίδιο μέρος…» στο πάνω αριστερό μέρος του καρέ, το οποίο όπως ξέρουμε λειτουργεί στα κόμιξ, αλλά όχι στην ταινία.

Το καλύτερο παράδειγμα αυτού του φαινομένου είναι το wingsuit. Ω ναι, στην ταινία φάνηκε πολύ μη ρεαλιστικό ο Batman απλά να πέφτει αργά με την κάπα του να ανεμίζει από πίσω, μην τυχόν και δώσει κανένα πιο κλασικό πλάνο, οπότε είχε wingsuit. Με αλεξίπτωτο. Το οποίο ήταν τόσο ηλίθιος που δεν υπολόγισε ότι θα πιαστεί στη γέφυρα. (παύση για έμφαση στο πόσο ηλίθιο είναι όλο αυτό.)

Και τι έγινε που έπεσε από ουρανοξύστη, κοπάνησε σε φορτηγό και έκανε κωλοτούμπες για 50 ακόμα μέτρα; Ποια ήταν η επίπτωση; ΚΑΜΙΑ. Και 4 σκηνές μετά έγινε και η πιο καλά χρονομετρημένη σύμπτωση του κόσμου, όπου όταν ανακάλυψαν κάτι στο δωμάτιο του Riddler, αυτός έστειλε μήνυμα την ΙΔΙΑ ακριβώς στιγμή.

Επιπλέον, μερικές φορές το σενάριο έβγαινε σε αδιέξοδο, δεν ήξερε πώς να προχωρήσει, οπότε γινόταν το ίδιο με όλη την ταινία. Ο ρυθμός άλλαζε εντελώς, και ένιωθα ότι οι χαρακτήρες απλά περιφέρονται άσκοπα μέσα στην πόλη. Το οποίο είναι πολύ κακό, γιατί αν προσέξουμε καλά τι βλέπουμε, θα δούμε ότι δεν είναι τα φτηνά τσιγάρα, αλλά το The Batman. Αν οι χαρακτήρες δεν κάνουν τίποτα, ταυτόχρονα σημαίνει ότι στην οθόνη δεν γίνεται τίποτα ενδιαφέρον, και το αποτέλεσμα είναι μια τρίωρη ταινία που μοιάζει ελαφρώς φλύαρη.

Από το σκηνοθετικό κομμάτι, το μόνο μου παράπονο ήταν η σεκάνς με το κυνήγι στο δρόμο, Καταφέραμε να δούμε την καλύτερη αποκάλυψη Batmobile στην αρχή, το πιο γαμάτο, χαρακτηριστικό, και απειλητικό πλάνο στο τέλος, και το ενδιάμεσο ήταν απλά για να μας πονέσουν τα μάτια. Δεν με πειράζει μόνο το ότι δεν καταλάβαινα τι γινόταν, έχω δει ταινία σε άλλη γλώσσα χωρίς υπότιτλους και την διασκέδασα- με πειράζει ότι εκεί που έδειχνε ένα κατασκότεινο πλάνο με μια τυχαία ρόδα, την επόμενη στιγμή είχε κάτι αμάξια με μεγάλη σκάλα να σε χτυπάνε στα μάτια, και μετά ένα πλάνο από μια καινούρια γωνία, το οποίο μέχρι να δεις και να καταλάβεις ποιος είναι πού είχε αλλάξει και έβλεπες πάλι τη ρόδα. Δεν ξέρω ποιος το μόνταρε αυτό και τι είδους καλλιτεχνική ερμηνεία έγινε σε αυτή τη σκηνή, αλλά νομίζω είναι αντικειμενικά τα χειρότερα λεπτά της ταινίας.

Το ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ πρόβλημα όμως είναι σεναριακό, και είναι ο Falcone και αυτό το φοβισμένο βήμα που έχει το σενάριο. Οι συμπτώσεις γύρω από τον Falcone είναι ανυπόφορες (βλέπε 5 παραγράφους πριν ως προς το γιατί οι συμπτώσεις δεν είναι καλές). Τον είχε σώσει κάποτε ο Thomas. Α, είναι και ο πατέρας της Selina. Ναι, οκ, υποθέτω. Α, όταν ο Riddler είπε bring him to the light εννοούσε κυριολεκτικά τη λάμπα του δρόμου έξω από το κλάμπ……. Το τελευταίο κομμάτι είναι γραμμένο από τον Vin Diesel μάλλον, και με τσατίζει το πόσο παιδιάστικη ιδέα είναι. Είμαστε σε ένα στενό στη γαμημένη Gotham City, υπήρχε πιθανότητα η λάμπα αυτή να μην λειτουργούσε καν και να ήταν σπασμένη. Συν του ότι ήταν αδιάφορος κακός την περισσότερη ώρα, και δεν ήταν ότι ο Turturro έδινε και όλο του το είναι στο ρόλο. Πολύ κρίμα να δωθεί τόση βαρύτητα σε έναν χαρακτήρα που ήταν αδιάφορος στην καλύτερη, ενώ θα μπορούσαμε να είχαμε δει παραπάνω Πιγκουίνο ή Catwoman, ακόμα και παραπάνω Riddler ή και Bella Reál.

Και το φοβισμένο βήμα που ανέφερα νωρίτερα είναι οι Wayne. Δεν ξέρετε πόσο χάρηκα που επιτέλους οι Wayne δεν χρωματίστηκαν χρυσοί και δεν έβαλαν το άγαλμα τους στην πλατεία. Εκατομμυριούχοi, ο ένας με πιθανή σύνδεση με τη μαφία και η άλλη μάλλον τρελή. Ήταν η απόλυτη ευκαιρία να δείξεις 100% και με απόλυτη σιγουριά ότι ο Bruce δεν κάνει τελικά τίποτα για τους γονείς του, ότι η επιλογή του να σώσει τη Gotham, όπου και να έχει τη ρίζα της, είναι δική του. Τι βάθος και πόσα νέα επίπεδα θα δώσει μια τέτοιου είδους υπαρξιακή κρίση στον χαρακτήρα του Batman? Οι γονείς του είναι κακοί άνθρωποι, που δεν νοιάζονται για πολλά άλλα πέρα από τα λεφτά τους, που εδώ που τα λέμε θα ήταν και πιο ρεαλιστικό οι εκατομμυριούχοι ιδρυτές της Gotham να μην νοιάζονται για την πλέμπα, αφού η ταινία ήθελε να έχει ρεαλιστική προσέγγιση.

Και τελικά όλες οι κακές πράξεις που έκαναν ήταν για την αγάπη τους. Είχαν καλές προθέσεις αλλά έπεσαν σε πλεκτάνες και τους έφαγαν τα κυκλώματα. Ξενέρα.

Α, για να μην το ξεχάσω. Άντε γαμήσου σκηνή στο Arkham που δείχνεις τον Joker. Δεν γίνεται να γυρνάμε συνέχεια στα ίδια και τα ίδια, ειδικά με τόσο ντροπιαστικό και αξιολύπητο τρόπο. Είχα σβήσει αυτή τη σκηνή από το μυαλό μου, και θύμωσα που έπρεπε να θυμηθώ ότι υπάρχει για να την κράξω. Φτάνει.