Yu-Gi-Oh! Season Zero | Η σειρά που χάσαμε

Το Yu-Gi-Oh ήταν νομίζω το πρώτο, και ένα από τα λίγα, άνιμε που έχω δει. Προφανώς επειδή το είδα αρκετά μικρός παραμένει μια από τις αγαπημένες μου σειρές της παιδικής μου ηλικίας. Είμαι αρκετά σίγουρος πως πολλοί θυμάστε τη σειρά, που ήταν γεμάτη από πολλά και διάφορα παιχνίδια, που όλοι οι βοηθητικοί χαρακτήρες είχαν προσωπικότητα και screen time, και η επικότερη μάχη με το κάλεσμα του Exodia έγινε προς το τέλος της σειράς με μεγάλα stakes, για να ακολουθήσει ένα μικρό arc με μια κοσμική απειλή και όχι μια προσωπική κόντρα. Τι, όχι; Α, σωστά, τόση ώρα μιλάω για το Yu-Gi-Oh! του 1998, ή όπως έγινε γνωστό μετά το Yu-Gi-Oh Duel Monsters, Yu-Gi-Oh! Season Zero.

Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, το είχα ξεκινήσει και παλαιότερα το Season Zero, όμως μετά από 2-3 επεισόδια το είχα σταματήσει. Δεν ξέρω τι δεν μου είχε αρέσει τότε, ίσως το ότι δεν υπήρχε κάτι τόσο απόλυτα επικό στην αρχή της σειράς, ίσως το ότι μου έμοιαζε διαφορετικό από αυτό που είχα συνηθίσει. Ήταν αναπάντεχο το να δω Yu-Gi-Oh 2 χρόνια παλαιότερο και να μου αρέσει τόσο, κι όμως έγινε.

 

Τι μου άρεσε:

•Ποικιλία:

Από το πρώτο κιόλας επεισόδιο έχουμε δει παιχνίδι με κανονική τράπουλα, και αργότερα βλέπουμε πολλά άλλα παιχνίδια/επιτραπέζια/διαγωνισμούς, πλασματικά ή μη. Αυτό σημαίνει 2 πράγματα: δεν βαριέσαι τόσο εύκολα καθώς τα πράγματα αλλάζουν από επεισόδιο σε επεισόδιο, ενώ επίσης δεν έχουν όλα να κάνουν με το Duel Monsters. Το δεύτερο σημείο για εμένα είναι αρκετά πιο σημαντικό, καθώς στην επόμενη σειρά, ακόμα και ασήμαντες διαφωνίες λυνόντουσαν με τερατομονομαχία, χωρίς προφανή λόγο. Επιπλέον χτίζεται και μια προσμονή στα ενδιάμεσα επεισόδια μέχρι να ξαναέχουμε Duel Monsters, η οποία πιστεύω βοηθάει πολύ στον να μείνεις αφοσιωμένος στη σειρά.

•Ρυθμός:

Ακόμα θυμάμαι πόσο εκνευριστικό μου φαινόταν (και μου φαίνεται) μια μονομαχία (ή έστω 873137 παράλληλες μονομαχίες) να κρατάνε 7 και 8 επεισόδια. Και πάνω σε όλο αυτό, επειδή κρατάνε τόσο, πρέπει να γεμίζει το επεισόδιο με filler ατάκες και πλάνα, απλά για να σου θυμίζει τι κάρτες βρίσκονται στην αρένα, ποιες είναι στο νεκροταφείο, τι effect υπάρχουν κτλ. Μαντέψτε πού ΔΕΝ γίνεται αυτό. Ακριβώς, στο Season Zero. Όλες οι μονομαχίες κρατούν για ένα επεισόδιο, χωρίς να κουράζουν καθόλου. Μάλιστα, αν υπολογίσει κανείς την ώρα μέχρι να φτάσουμε στη μονομαχία, δεν κρατάνε ούτε ένα επεισόδιο. Ο ρυθμός με τα αυτοτελή επεισόδια που έχει η σειρά, βοηθάει μαζί με την ποικιλία, στο να μην βαρεθείς ποτέ. Ακόμα και να μην ενδιαφέρεσαι για μια μονομαχία, τουλάχιστον δεν θα κρατήσει μισή σεζόν.

•Χτίσιμο του Duel Monsters

Προσωπικά η μεγαλύτερη αδυναμία του Yu-Gi-Oh, όσο και να το αγαπάω, είναι πως καίει το δυνατότερο του χαρτί στο πρώτο επεισόδιο. Μια θρυλική μάχη, με 3 άσπρους δράκους από τη μία μεριά και την καρδιά των καρτών και τον Exodia από την άλλη∙ από εκεί και μετά μπορείς μόνο να πας προς τα κάτω. Αποτελεί παράλληλα το λόγο που δεν υπάρχει τίποτα να δείξουν αργότερα και γεμίζουμε filler. Το Duel Monsters εμφανίζεται σε μεγάλο ποσοστό του Season Zero και έχει πρωτεύον χαρακτήρα, αλλά το χτίσιμο του είναι εντελώς διαφορετικό. Βασιλιάς του παιχνιδιού είναι ο Kaiba, κάτι το οποίο εδραιώνεται από νωρίς, και στην πρώτη μονομαχία ο Yugi με κάποιον τρόπο, σχεδόν από τύχη, καταφέρνει να λήξει το παιχνίδι με ισοπαλία. Μετά από διάφορες δοκιμασίες ενάντια σε κατώτερους του πρωταθλητή, κάτι που θυμίζει το Eliter Four των Pokemon, καταφέρνει να φτάσει ο Yugi να ξαναπαίξει με τον Kaiba, και αυτήν την φορά τον νικάει, στο 24ο από τα 27 επεισόδια.

•Δεύτεροι χαρακτήρες

Όσο και να αγαπάμε τον Joey, και τον χαζό quirky χαρακτήρα του, είναι ο μόνος που έχει πραγματικό χαρακτήρα στην νέα σειρά. Αντίθετα, εδώ έχουμε όλους να έχουν έστω από ένα επικρατές χαρακτηριστικό, έστω και αν είναι εντελώς ρηχό. Ο Jounouchi είναι όπως τον ξέρουμε και τον αγαπάμε, ο Honda είναι simp, η Anzu είναι στοργική. Αυτή η αλλαγή από την εστίαση μόνο στον Yugi και στον Φαραώ είναι πολύ ευχάριστη, και είναι αρκετή για να έχουμε απελευθέρωση της έντασης όποτε χρειάζεται.

 

Τι δεν μου άρεσε:

•Animation

Οκ δεν ξέρω με τι budget μπήκε η παραγωγή να φτιάξει τη σειρά, αλλά οι χοντροκομμένες φιγούρες που επικρατούσαν στα animation της Αμερικής την ίδια εποχή (π.χ. X-Men) δεν περίμενα να υπάρχουν και εδώ. Προστίθεται και σε αυτό ένας χρωματισμός όπου όλα μοιάζουν λίγο ξεθωριασμένα, και μια....ιδιαίτερη παλέτα χρωμάτων, και το αποτέλεσμα δεν είναι ακριβώς αυτό που λέμε αισθητικά ευχάριστο. Όχι ότι δεν βλέπεται, αλλά υπήρχε σαφέστατα χώρος για βελτίωση.

•Exposition

Ενώ όπως είπα έλειπαν οι μονομαχίες που κρατάνε μισή σεζόν, δυστυχώς δεν έλειπε και το exposition. Η σειρά δεν σε εμπιστεύεται να θυμάσαι μερικούς κανόνες σχετικά με το παιχνίδι, οπότε σε πολλές κινήσεις πρέπει να αναλυθεί η στρατηγική. Και θα ήμουν έτοιμος να το συγχωρήσω, αν δεν ήταν το απλό, βαρετό exposition που είναι σαν απλή αντιγραφή πληροφοριών από τη wiki. Θες να δώσεις μια πληροφορία που δεν μπορείς να την πεις; Βρες έναν ενδιαφέρον τρόπο, βρες μια λύση που χρησιμοποιεί άξια έναν χαρακτήρα αντί να ακούμε τις σκέψεις του που λέει "τώρα προχώρησε το πιόνι κατά 69420 μm, γιατί αν φτάσει στο τετράγωνο P. Sherman Wallaby 42, Sydney θα είμαι εγώ σε μειονεκτική θέση επειδή δεν έχω στην αρένα τον Charizard", είναι απλά βαρετό. Φαίνεται το Yu-Gi-Oh δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτό.

Γενικά αν γουστάρετε Yu-Gi-Oh και δεν το έχετε δει, δείτε το. Αν δεν γουστάρετε Yu-Gi-Oh, πάλι δείτε το, γιατί όπως ανέφερα αρκετά από τα μειονεκτήματα της επόμενης σειράς εδώ δεν υπάρχουν. Ούτε τον χρόνο σας θα σας φάει (μιας και είναι μόνο 27 20λεπτα επεισόδια όλα κι όλα), και αξίζει να δείτε τον Βασιλιά των Παιχνιδιών να κερδίζει όντως σε όλα τα παιχνίδια. Α, έχει και D&D, για όσους δεν πειστήκατε.