The Lighthouse | Υπάρχει μαγεία στο φώς?

 

The Lighthouse, μια ταινία σκηνοθετημένη από τον Robert Eggers και γραμμένη σε συνεργασία με τον αδερφό του Max Eggers.
Η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Eggers είναι, όπως και η πρώτη, αρκετά ιδιαίτερη…

ΠΛΟΚΗ

Διαδραματίζεται στη δεκαετία του 1890. Πρωταγωνιστούν οι William Dafoe και Robert Pattinson ως δύο φαροφύλακες που εγκλωβίζονται στο απομακρυσμένο νησί στο οποίο τους έχει ανατεθεί λόγο μιας καταιγίδας. Όσο περνάνε όμως οι μέρες, τόσο περισσότερο αρχίζουν να μην αντέχει ο ένας την παρουσία του άλλου και σιγά σιγά βυθίζονται στην τρέλα.

ΕΙΔΟΣ

Το είδος της ταινίας δεν είναι ξεκάθαρο.
Σίγουρα είναι δράμα, αλλά, είναι και τρόμου, ψυχολογικό θρίλερ ή ταινία επιβίωσης;
Η πλοκή δεν εξελίσσεται σαν κλασική ταινία τρόμου.
Μήπως είναι μακάβρια κωμωδία;
Τείνει αρκετές φορές προς την κατεύθυνση του υπερφυσικού αλλά πότε αρκετά για να σε πείσει ότι όντως το υπερφυσικό υπάρχει;
Ίσως είναι παραισθήσεις των χαρακτήρων ή παρεξηγεί ο θεατής τα γεγονότα;
Είναι μελέτη χαρακτήρων;
Είναι όλα τα παραπάνω;
Νομίζω ότι είναι όλα τα παραπάνω και το κάνει υπέροχα. Έχει καταφέρει να δέσει όλα τα προαναφερόμενα είδη και έχει πετύχει ένα επίπεδο αφήγησης όπου είναι εναλλάξιμα το ένα με το άλλο.
Απλά δεν υπάρχει τρόπος να το περιγράψω, εκτός απο παράξενο.

CINEMATOGRAPHY

Κινηματογραφικά η ταινία είναι αισθητικά ευχάριστη (για τα γούστα μου τουλάχιστον).
Ασπρόμαυρη, με αναλογίες οθόνης 1.19:1, ένα σχεδόν τετράγωνο πλαίσιο που χρησιμοποιήθηκε στα πρώτα χρόνια των ταινιών με ήχο, από κινηματογραφιστές όπως ο Fritz Lang. Ο Eggers δήλωσε οτι διάλεξε συγκεκριμένα αυτές τις αναλογίες για να υπάρχουν τα μαύρα κενά στις άκρες της οθόνης. Ήθελε η ταινία να έχει μια αίσθηση περιορισμού.
Ένας άλλος τρόπος που το καταφέρνει αυτό είναι με κοντινά πλάνα στους χαρακτήρες σε κλειστούς χώρους ή χώρους με μεγάλο οπτικό φορτίο, έχοντας πολλές φορές τον φάρο στον φόντο.
Επίσης, χρησιμοποιήθηκε ένα κυανό φίλτρο, με σκοπό να μπλοκάρει όλα τα κόκκινα χρώματα και να τα μετατρέπει σε μαύρα, για να θυμίζει τις πρώιμες ορθοχρωματικές ταινίες απο τα τέλη του 19ου αιώνα.
Ο ηχητικός σχεδιασμός δένει υπέροχα όλα τα παραπάνω, με τον δυσοίωνο και απειλητικό ήχο της μπουρού, σε συνδυασμό με τον χλευαζόμενο, σχεδόν σαν γέλια ήχο των γλάρων, ενώνονται για να θολώσουν τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και παραίσθησης.

"ΑΝΑΛΥΣΗ"

Η ταινία δε σου δίνει καμία πληροφορία για τον κόσμο της.
Οποιαδήποτε πληροφορία την λαμβάνουμε από τους δύο πρωταγωνιστές και ακόμα και αυτές είναι ελάχιστες. Έξαλλου δεν υπάρχει κόσμος για τον οποίο χρειάζεσαι πληροφορίες.
Όλα διαδραματίζονται σε ένα μικρό νησί, μεταξύ δύο ατόμων, σε άθλιες καιρικές συνθήκες, με μόνο σκοπό να κάνουν τη δουλεία τους και να επιβιώσουν.

Από την πρώτη σκηνή της ταινίας βλέπουμε τη θάλασσα, μια βάρκα με τους πρωταγωνιστές μας και το πρώτο πράγμα που ακούμε, πέραν των κυμάτων, είναι η μπουρού, η σειρήνα ομίχλης του νησιού την οποία θα ακούσουμε αρκετές φορές κατά τη διάρκεια της ταινίας και στο βάθος ο φάρος.

Οι πρωταγωνιστές

Η πρώτη φορά που βλέπουμε τα πρόσωπα των πρωταγωνιστών είναι με ένα αυτούς να κοιτάνε έντονα στη κάμερα για 6 δεύτερα, (εικόνα παρακάτω), θέτοντας έτσι τον τόνο και την ένταση που θα ακολουθήσει.

Ο χαρακτήρας του Dafoe, Thomas Wake, είναι ένας έμπειρος φαροφύλακας, παίρνει την δουλεία του πολύ σοβαρά αλλά σαν "παλιός" καταχράζει την εξουσία του για να ελέγχει και να εκφοβίζει τον Pattinson. Είναι πολυλογάς, φλυαρώντας σε μια σχεδόν ακατανόητη πειρατική διάλεκτο, με δεισιδαιμονίες όσο αναφορά θρύλους και μύθους της θάλασσας, σε σημείο που λατρεύει το φως του φάρου και παρουσιάζεται στον θεατή σαν αναξιόπιστος. Υπηρετεί τον ρόλο του ανταγωνιστεί στην ταινία. Έχει κάποιος τρομερους μονολόγους που είτε καταριέται, είται παίζει με την ψυχολογία του Pattinson και του θεατή.

Ο χαρακτήρα του Pattinson από την άλλη, Ephraim Winslow, έχει αλλάξει πολλές δουλειές στη ζωή του, χωρίς να έχει κατασταλάξει κάπου και εξαιτίας αυτού δεν σέβεται πολύ τους ανωτέρους, στην προκειμένη τον Thomas, και δεν βάζει στα μάτια του την εξουσία.
Είναι χαμηλών τόνων άνθρωπος και δεν μιλάει πολύ, μόνο όταν τον τον πιέζει Thomas.
Δεν πιστεύει σε δεισιδαιμονίες και συχνά τις ανταγωνίζεται, ενεργεί ως πρωταγωνιστής, όλη η πλοκή και πως αυτή εξελίσσεται είναι από την δικιά του οπτική γωνία.
Είναι "ο καλός της υπόθεσης", αλλά μόνο επειδή δεν εμπιστευόμαστε ή δεν καταλαβαίνουμε πλήρως τον χαρακτήρα του Dafoe. Έχει συνεχώς ένα ύφος περιφρόνησις, ακόμα και σε ήρεμες στιγμές, δημιουργώντας έτσι το συναίσθημα ότι είναι μόνιμα στην τσίτα, αν όχι ανισόρροπος.

Σκηνικά

Δεν υπάρχει γκάμα σκηνικών, μιας και όλα συμβαίνουν σε ένα μικρο νησί, αλλά τα σκηνικά που υπάρχουν έχουν γίνει στην τελειότητα, με το μεγαλύτερο και καλύτερο, μιας και είναι το βασικό αξιοθέατο της ταινίας να είναι ο φάρος.

Ακόμα και η θάλασσα ή μαλλον, η ακτή του νησιού, όσες φορές την βλέπουμε είναι άγρια και επιθετική, τα νερά σκοτεινά και κάθε επαφή που κάνουν οι πρωταγωνιστές με το νερό της κατα τη διάρκεια της ταινίας φέρει υπερφυσικά στοιχεία.

Τα ακραία καιρικά φαινόμενα και το δύσβατο έδαφος του νησιού, δίνουν μια αίσθηση αφιλόξενου και απόκοσμου τόπου.

Thomas: Bad luck to leave a toast unfinished lad!

Υπάρχουν αρκετές περίεργες και παράλογες απεικονίσεις, μιας και η ταινία είναι γεμάτη με αναφορές και αλληγορίες, αλλά παίζει και με την μιζέρια των πρωταγωνιστών.

Η ταινία είναι ένας ψυχρός και αργός αγώνας δρόμου προς την τρέλα, όπου οι χαρακτήρες απομονώνονται μαζί με ένα άλλο άτομο το οποίο δε συμπαθούν.
Υπάρχει συνεχώς ένα συναίσθημα αβεβαιότητας, κυρίως από τα "ψέματα" που έλεγε ο κάθε χαρακτήρας, οι συνεχείς μάχες μεταξύ τους και ο σχεδόν μόνιμος ήχος της σειρήνας ομίχλης να σε παραπλανά, σε συνδυασμό με τον αινιγματικό εικονισμό και το περίεργο, ή μάλλον αβέβαιο πέρασμα του χρόνου, σε έκανε να μη ξέρεις ποιον ή τι να πιστέψεις.

Εμείς σαν θεατές δεν βλέπουμε απλά δύο μίζερους ανθρώπους, γδαρμένοι από καιρικές συνθήκες που προσπαθούν να επιβιώσουν από τους εαυτούς τους αλλά και ο ένας από τον άλλον.
Κατά τη κατάδυση των χαρακτήρων στην "τρέλα", ο Ephraim Winslow δρα σαν αγωγός, μέσω του οποίου βλέπουμε σαν θεατές να εκφράζεται όλα το φάσμα των ανθρώπινων συναισθημάτων.

Η σκηνή που φωνάζει ο ένας στον άλλον "What?" και απλά δε ξέρεις ποιος από τους δυο είναι τρελός ή αν απλά ο Wake προσπαθεί να ανεβάσει την παράνοιά του Winslow είναι η αγαπημένη μου μέσα στην ταινία.

Υπάρχουν μερικά fart jokes κατα τη διάρκεια της ταινίας, τα οποία αν και οχι του γούστου μου, ταιριάζουν απόλυτα στον χαρακτήρα του Wake και υπάρχει λόγος απο πίσω τους.

Όπως μας λέει και ο ίδιος ο σκηνοθέτης

"Ήθελα να εξερευνήσω τη δυστυχία — ήθελα να μπορώ να γελάσω με τη δυστυχία. Και έτσι ξεκινήσαμε πολύ νωρίς με τέτοιου είδους αστεία."

Στην αρχή της ταινίας γίνεται αναφορά ότι η χρήση του αλκοόλ σε αποβλακώνει, παρόλα αυτά και οι δύο πίνουν συνεχώς από ένα σημείο και μετά, σε σημείο που τους τελειώνει και αρχίζουν να πίνουν την κηροζίνη για τον φάρο.

Τις πρώτες μέρες που ο Winslow ρωτάει τι συνέβη στον προηγούμενο που είχε το πόστο,
ο Thomas του απαντάει ότι πέθανε προσθέτοντας ότι ήταν μονόφθαλμος.
Σε όλη την ταινία ένας γλάρος ενοχλεί και περιπαίζει τον Winslow και αυτός ο γλάρος είναι μονόφθαλμος.

Όπως και στο The VVitch, τα ζώα της φάρμας έπαιζαν με την ψυχολογική κατάσταση της Thomasin, εδώ ο Eggers χρησιμοποιεί τους γλάρους για να πετύχει ακριβώς το ίδιο.
Είτε είναι αναφορά στον Ομηρικό κύκλωπα, είτε στον μονόφθαλμο νεκρό πρώην βοηθό. Και το λέω αυτό γιατί στα λογία του Thomas,

"οι κραυγές των γλάρων είναι οι φωνές νεκρών ναυτικών που χάθηκαν στη θάλασσά".

Είναι ο μονόθφαλμος γλάρος και ο συνεχής ενοχλισμός προς τον Winslow που τελικά τον έκανε να παρακούσει την προειδοποίηση του Wake να μην σκοτώσει ποτέ ένα θαλασσοπούλι, οδηγώντας σε μια σειρά από όλο και πιο ατυχή γεγονότα που ανοίγουν τον δικό τους δρόμο προς το μυστηριώδες φως που στεγάζεται στην κορυφή του φάρου.

Σύμφωνα με τον σκηνοθέτη, οι δύο πρωταγνοστές αντιπροσωπεύουν χαρακτήρες από την Ελληνική μυθολογία.

Ο Thomas Wake είναι ο Πρωτέας, προφητικός θεός της θάλασσας, που ονομαζόταν «Γέρος της Θάλασσας» και μπορούσε να αλλάξει μορφές.
Ο Thomas κατά τη διάρκεια της ταινίας αλλάζει πολλές φορές την ιστορία του, σχετικά με το ποιος είναι, από που είναι, από που πηγάζουν οι πληγές του.

Ο Ephraim Winslow από την άλλη αντιπροσωπεύει τον Προμηθέα, έναν Τιτάνα και κλέφτη, που αψηφά τους θεούς (Wake) κλέβοντας τη φωτιά (φως του φάρου).
Το οποίο το κάνει μονόλογο ο ίδιος ο Wake σε μια στιγμή προς το τέλος της ταινίας.
Και αυτό υποστηρίζεται περαιτέρω από την τελευταία σκηνή της ταινίας.

ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΜΟΥ

Αν και στην αρχή υποψιαζόμουν ότι ο Winslow έψαχνε στο πρόσωπο του Thomas Wake μια πατρική φιγούρα, μιας και αρκετές φορές μέσα στην ταινία φέρετε παιδιάστικα και προσπαθεί να κερδίσει την προσοχή και την αποδοχή του Thomas, καθώς τον φοβάται αλλα τον θαυμάζει ταυτόχρονα, πιστεύω ότι η ταινία είναι αλληγορία για ομοφυλοφιλία, εντούτοις υπάρχουν αρκετά ομοφυλοφιλικά υπονοούμενα μέσα στην ταινία.

Για αρχή ο φάρος που στην αρχή ο σκηνοθέτης ήθελε να έχει πιο φαλλικό σχήμα, το οποίο τελικά αποφάσισε να μην κάνει, αλλά η πρόθεση υπήρχε.

Είμαι πεπεισμένος ότι ο Ephraim Winslow είναι κλειστός ομοφυλόφιλος και έχει συναισθήματα για τον Thomas, αλλά αυτό το υποκείμενο μήνυμα επισκιάστηκε με τη σκοτεινή και σκληρή ατμόσφαιρα, και τα στοιχεία του τρόμου. Στο κάτω κάτω, είναι ταινία παραγωγής Α24, όσοι έχουν δει The VVitch καταλαβαίνουν για τι πράγμα μιλάω…

Επίσης η παρακάτω σκηνή:

Η οποία έξυπνα είναι αναφορά στον πίνακα Hypnosis του Sascha Schneider.

Και οι δύο χαρακτήρες είναι σεξουαλικά απογοητευμένοι, δύο άντρες απομονωμένοι σε ένα νησί για 5 βδομάδες, είναι λογικό…

Ο Winslow βρίσκει ένα αγαλματίδιο γοργόνας το όποιο το χρησιμοποιεί για να "ψυχαγωγήσει" τον εαυτό του, παρόλα αυτά βλέπουμε τον Ephraim να παίρνει μάτι τον Thomas ενώ εκείνος αυνανίζεται, έστω και καταλάθος.

Ένα βράδυ που είναι μεθυσμένοι ο Winslow εξομολογείται ότι "...I've been drunk since I first laid my eyes on you"...

Σκηνή που και οι δυο μεθυσμένοι, o Winslow ζητάει συνεχώς μια μπριζόλα επειδή η μαγειρική του Thomas είναι απαίσια και ο Thomas σχεδόν έτοιμος να βάλει τα κλάματα τον ρωτάει "You are fond of me lobster aint you?", I mean, αν αυτό δεν είναι σεξουαλικό υπονοούμενο τότε δε ξέρω τι είναι.

Η σκηνή που με έχει πείσει ότι είναι όντως ομοφυλοφιλική αλληγορία και δεν είμαι τρελός, είναι όταν ο Ephraim χρησιμοποιεί το αγαλματίδιο κατά τον αυνανισμό του και φέρνει στο νου του μια γοργόνα, αλλά εικόνες ενός ξανθού άντρα αρχίζουν να εμφανίζονται στη σκέψη του.
Παλεύει να καταπνίξει τη σκέψη, αλλά αυτή συνέχιζε να εμφανίζεται, σαν το παράδοξο της λευκής αρκούδας. Στη συνέχεια, ο Ephraim έμεινε με ένα βλέμμα ήττας, μετά τον οργασμό πετάει τη φιγούρα σπάζοντας τη και αποδέχεται τη σεξουαλικότητά του.

Μετά από αυτό ακολουθεί σκηνή όπου χορεύουν, πάλι, μεθυσμένοι και είναι σε αυτό το σημείο που ο Ephraim νιώθει άνετα και ήρεμα κοντά στη ζεστασιά ενός άλλου άντρα και σχεδόν φιλιούνται πριν τραβηχτούν μακριά ο ένας από τον άλλον, για να αντιμετωπίσει την απόρριψή του, o Ephraim προκαλεί τον Thomas σε μάχη με γροθιές.

Ίσως το The Lighthouse πέραν από ιστορία τρέλας να είναι και ιστορία αποδοχής και εναγκαλίασης της αρρενωπότητας και τον τρόπο που νιώθουμε απέναντι σε αυτή.
Ίσως είμαι τρελός και τελείως λάθος και απλά να είναι μια ιστορία όπου ο Thomas είναι μια σκοτεινή αντανάκλαση του Ephraim, τα χειρότερα στοιχεία του εαυτού του και οι δικές του αμφιβολίες για την ηθική του ορθότητα.

Εξάλου ο ίδιος ο σκηνοθέτης σχολίασε

"Ξεχάστε τις πολυπλοκότητες της ανθρώπινης σεξουαλικότητας ή τις ιδιαίτερες κλίσεις τους. Δίνω περισσότερες ερωτήσεις παρά απαντήσεις σε αυτή την ταινία."

ΘΕΩΡΙΕΣ ΜΟΥ / SPOILER HEAVY

Θεωρία #1

Ίσως να το λαμβάνω υπερβολικά κυριολεκτικά, όμως υπάρχουν αρκετά σημάδια μέσα στην ταινία ότι όλα πρόκειται για παραίσθηση. Ο Winslow/Howard τρελαίνεται περιπλανώμενος στην ερημιά του Καναδά αφού σκότωσε το αφεντικό του, μιας και αυτό το αναφέρει ο Wake σε μια στιγμή όταν τον ρωτάει "How long have we been on this rock?" και έπειτα του λέει ότι όλα είναι στη φαντασία του, το νησί, πόσο καιρό είναι στο νησί, μέχρι και ο ίδιος ο Wake.
Τον ρωτάει να του θυμίσει ποιος είναι και αν ξέρει ποιος είναι.

Thomas Wake - How long have we been on this rock? Five weeks? Two Days? Where are we?
Help me to recollect.

Πίσω στο προηγούμενο αφεντικό του Winslow, για το οποίο τουλάχιστον είχε αισθήματα, aka πραγματικός Ephraim Winslow, ο ξανθός στις αναμνήσεις του. Αν κοιτάξετε προσεκτικά, φαίνεται ότι Howard και ο Wake αναπαράγουν σκηνές από τη σχέση με το προηγούμενο αφεντικό του, καθώς οι παραλληλισμοί μεταξύ της προηγούμενης κατάστασής του και της δουλειάς του φάρου είναι παρόμοιες. Λαμβάνοντας αυτά υπόψιν, ο Wake είναι το εγώ του Howard, που προστατεύει την αλήθεια (δηλαδή τον φάρο), την οποία ο Howard δεν θέλει να αντιμετωπίσει: τα συναισθήματά του για τον άνθρωπο με τον οποίο δούλευε ή/και σκότωσε και για αυτό τιμωρείται.

Πώς τιμωρείται;

Ας πάρουμε τα πράγματα σιγά σιγά.

Για αρχή, όπως ανέφερα και πιο πάνω ο Πρωτέας στην Ελληνική μυθολογία, μπορούσε να αλλάξει μορφές. Κατά τη διάρκεια της ταινίας, βλέπουμε αρκετές φορές τον Howard/Winslow να βλέπει περίεργα πράγμα να συμβαίνουν γύρω από τον Thomas.

Όπως ο Howard/Winslow δρα σαν πρωταγωνιστής, ο Thomas λοιπόν δρα σαν προσωποποίηση όλον των θρύλων, μύθων, διαβόλων και θεών της θάλασσας.
Ο μονόφθαλμος γλάρος, που ποτέ δεν εμφανίζεται στην οθόνη μαζί με τον Wake, θα μπορούσε να θεωρηθεί ως εκδήλωση του Όντιν, του μονόφθαλμου Νορβηγικού θεού που σχετίζεται με τη σοφία, τον θάνατο και τη φρενίτιδα. Ο Howard/Winslow βλέπει επίσης τον Wake, είτε στην πραγματικότητα είτε στη φαντασία του, να παίρνει τη μορφή Σειρήνας/γοργόνας καθώς και τη μορφή του Ποσειδώνα, θεό της θάλασσας. Και οι δύο αυτές μορφές προέρχονται από ελληνικούς και ρωμαϊκούς μύθους. Υπάρχουν όμως και οι χριστιανικές ισοδυναμίες του Wake ως Θεός και/ή Σατανάς, δοκιμάζοντας τον Howard/Winslow με τον απαγορευμένο καρπό που είναι το φως στην κορυφή του φάρου.
Υπάρχει επίσης η πιθανότητα ο Wake να είναι ένα ον κοσμικών διαστάσεων βγαλμένο μέσα από τους μύθους το H.P. Lovecraft (δες Elder Things / Old Ones) όπως βλέπουμε όταν ο Howard ανεβαίνει στον φάρο.

Ίσως ο Wake να είναι ταυτόχρονα όλα αυτά τα όντα. Η απόλυτη μορφή κρίσης στο καθαρτήριο βρίσκεται ο Howard/Winslow.

Με βάση την τελευταία σκηνή της ταινίας, όλη η ταινία είναι το καθαρτήριο του Howard και δοκιμάζεται για το αν θα τον δεχθούν στον παράδεισο ή θα καταδικαστεί στην κόλαση μιας και η ταινία έχει αρκετά στοιχεία και αλληγορίες περί λύτρωση και τιμωρία, καθώς και εμμονές.

Ο Thomas είναι ο κριτής που βασανίζει τον Howard για τις αμαρτίες και τα ψέματά του, μιας και όπως είπα και πιο πάνω, του λέει ξεκάθαρα, μέσα στα μούτρα του ότι όλα αυτά δεν υπάρχουν. Όταν ο Ephraim "spills the beans" για ένα ατύχημα που δεν κατάφερε να σταματήσει, ένα ατύχημα που ακούγεται υπερβολικά πολύ σαν φόνος, εδραιώνει την τελική του πτώση. Παρά την προειδοποίηση του Wake να "don't spill the beans", ο Ephraim το κάνει και συνειδητοποιεί τις δικές του ηθικές αδυναμίες και τη διαφθορά του.

Δολοφονεί τον Wake και πηγαίνει στην κορυφή του φάρου για να κοιτάξει επιτέλους το φως.
Το μόνο που μπορούμε να δούμε είναι μια αυξανόμενη φωτεινότητα στο αιματοβαμμένο πρόσωπό του καθώς κοιτάζει πρώτα το φως με δέος και στη συνέχεια με τρόμο.
Ουρλιάζει και πετάγεται μακριά από το φως, πέφτει από τη σπειροειδή σκάλα στο κάτω μέρος του φάρου.

Η ταινία τελειώνει με τον Ephraim/Thomas/Tommy γυμνό πάνω στα βράχια, να τον τρώνε οι γλάροι.

Η εικόνα κάνει κύκλο στην αναφορά του Προμηθέα, ο οποίος έκλεψε τη φωτιά από τους θεούς και τιμωρήθηκε γι' αυτό από τον Δία (μια άλλη πιθανή ταυτότητα για τον Wake) που τον αλυσόδεσε σε έναν βράχο και άφησε έναν αετό να τρώει το συκώτι του, το οποίο θα μεγάλωνε κάθε μέρα, η διαδικασία θα επαναλαμβανόταν για πάντα.

Εδώ αξίζει επίσης να σημειωθεί το γεγονός ότι το σκηνικό όπου ο Ephraim βρίσκεται στο τέλος φαίνεται διαφορετικό από αυτό που ήταν ο φάρος. Τα σπίτι και ο φάρος δεν φαίνονται πλέον, και ενώ ο Ephraim ήταν ντυμένος όταν έπεσε, τώρα είναι γυμνός, με τα μάτια του καμμένα από το φως. Η ταινία φαίνεται να υποδηλώνει ότι ο Ephraim έφυγε από το καθαρτήριο του νησιού και έχει προσγειωθεί στην κόλαση.

Μια άλλη οπτική γωνία για το τέλος η οποία ακυρώνει όλα τα παραπάνω και έχει πιο απλοϊκή εξήγηση, μπορεί όντως ο Howard να ήταν τρελός / τρελάθηκε στην πορεία.

Μπορεί να ανέβηκε στον φάρο και να μη βρήκε τίποτα, να ήταν απλά ένα φως και τίποτα άλλο, για αυτό και άρχισε να γελάει μανιωδώς. (Επίσης soft reference on the VVitch)

Γιατί κατάλαβε ότι μόλις σκότωσέ εν ψυχρό τον μοναδικό άνθρωπο που θα είχε δίπλα του μέχρι να ρθει το επόμενο πλοίο.

Και η έμμονη του Tomas με τον φάρο ίσως να έχει να κάνει με το γεγονός ότι ήταν το μόνο μέρος που μπορούσε να είναι λίγο μονός με τον εαυτό του στον ελάχιστο χώρο που έχουν και μοιράζονται πάνω στο νησί.

Θεωρία #2

Μια άλλη θεωρία που έχω είναι ότι Winslow ίσως πέθανε μετά την πτώση του από τον φάρο και όλα όσα συνέβησαν να ήταν μια παραίσθηση του ενώ πεθαίνει. Και επειδή ο Thomas θεώρησε ότι δε μπορεί να του προσφέρει ιατρική περίθαλψη ή ότι το καράβι που πρέπει να ρθει για να του την παρέχει δε θα έρθει εγκαίρως και για αυτόν τον άφησε στην άκρη της θάλασσας, αλλά αυτό δεν εξηγεί τα καμμένα μάτια.

Παρόλα αυτά μπορεί μετά την πτώση να ξεκινάει το Purgatory Sequence δένοντας έτσι αυτήν την θεωρία με την προηγούμενη.

SPOILERS ΤΕΛΟΣ

Η ιστορία του Ephraim Winslow στο Lighthouse (όπως και της Thomasin στο The VVitch) ανατρέπει τις παραδοσιακές έννοιες της καταδίκης και της συγχώρεσης. Αντιπροσωπεύει ένα συγκεκριμένο είδος τρόμου της Νέας Αγγλίας, που γεννήθηκε από τις συγχωνευμένες ιστορίες μεταναστών, η καθεμία πηγάζοντας από διαφορετικά ιερά κείμενα με διαφορετικές ιδέες για το φως και το σκοτάδι και ποιος αξίζει τι από αυτά. Σχηματίζουν ένα δυνατό κράμα μύθου, λαογραφίας και θρησκείας, που ξεκινάει από τις δικές μας ηθικές ανασφάλειες.

Οι μυθολογικές και καλλιτεχνικές επιρροές της ταινίας υπογραμμίζουν, ναι μεν τον ερωτισμό της, αλλά δεν παύουν να φέρνουν δέος και τρόμο στον θεατή.

Εν τέλη, αυτό που θέλω να πω είναι ότι το The Lighthouse είναι μια ιστορία για τους William Dafoe και Robert Pattinson που παλεύουν για το ποιος από τους δύο θα πάρει Όσκαρ αλλά κανεις δε το κερδίζει…

Άν το The Lighthouse ήταν τραγούδι θα ήταν το

Intro | Sterbend

αν και το διαλέγω ξεκάθαρα για την συνολικά σκοτεινή, ψυχρή και μίζερη αίσθηση της ταινίας, δεν αντιπροσωπεύει τέλεια όλες τις έννοιες που αυτή περιλαμβάνει.

Αλλα νομίζω ταιριάζει.