Spider-Μan: No Way Home | Καλό, αλλά...

Poster by Fire Studio Deisgn

Νομίζω πως αυτή είναι η μεγαλύτερη ταινία Marvel που είδαμε μετά το Endgame. Ήταν πολυαναμενόμενη, και αν την είδατε σε σινεμά αυτό φάνηκε, με τη σχεδόν γηπεδική ατμόσφαιρα που επικρατούσε στο Endgame να επικρατεί και εδώ, με κραυγές, ουρλιαχτά, χειροκροτήματα, κλάματα. Δεν θέλω να συζητήσω τους κανόνες συμπεριφοράς σε έναν κινηματογράφο, ανεξάρτητα από το αν είναι σωστές ή όχι τέτοιες συμπεριφορές, δείχνουν ένα πράγμα: ότι οι θεατές ήταν πλημμυρισμένοι με συναισθήματα. Είναι αυτό όμως αρκετό για να το θεωρήσουμε καλή ταινία;

Σε κάποια άλλη περίπτωση μπορεί και να έλεγα ναι. Εξ' άλλου, οι ταινίες που μας αρέσουν συνήθως είναι αυτές που μας δημιουργούν συναισθήματα, είτε χαρά, είτε λύπη, είτε αγωνία, είτε, είτε, είτε. Αλλά εδώ έχουμε μια τεράστια διαφορά. Το No Way Home, με εξαίρεση το καταπληκτικό τέλος του, και μια/δυο σκηνές ακόμη, δεν δημιουργεί κανένα συναίσθημα, κανέναν ενθουσιασμό, καμία συγκίνηση. Αντ' αυτού, είναι απλά το μέσο, για να μας προκαλέσουν συναισθήματα πάλι, όπως τότε, άλλες ταινίες. Πριν βουτήξουμε όμως στην ανάλυση αυτού του αρμέγματος νοσταλγίας που γίνεται τα τελευταία χρόνια, ας πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή.

Μέχρι να πάρει μπροστά η ταινία με το θέμα του multiverse ήταν σχεδόν βαρετά τα πράγματα. Ειδικά όταν έχεις χαρακτήρες όπως ο Dr. Strange (ο οποίος σε Infinity War και Endgame έστησε την σωτηρία του κόσμου) να λένε καραγκιοζιλίκια όπως το "καλά, ήρθες πρώτα σε εμένα για να κάνω ξόρκι αντί να μιλήσεις με το πανεπιστήμιο για να σε δεχτούν;" ή "Sooby-Doo that shit!". Ταινία με την ταινία, το χιούμορ της Marvel αρχίζει και με ενοχλεί περισσότερο, πρώτον επειδή δεν είναι καν τόσο καλό και νιώθω σαν να βλέπω ελληνική ταινία, και δεύτερον επειδή καταλαμβάνουν όλον τον χώρο. Δεν υπάρχει τρόπος να αναπτυχθεί άλλο συναίσθημα ή ύφος πέρα από το "α, εμείς εδώ είμαστε fun και πλακατζήδες και γουστάρουμε τη δράση".

Για εμένα το φάουλ έγινε σε μια σκηνή που την έβαλαν και στο trailer, που κοροϊδεύει το όνομα Otto Octavious. Πρώτον, φίλη Marvel, το αστείο το έκανες ΠΑΛΙ με τον Spider-Man στο Infinity War. Δεύτερον, τα περίεργα ονόματα που κάνουν hint στην ιδιότητα είναι ένα σχεδόν κλασικό χαρακτηριστικό των super hero comics. Οκ, δεκτό, ίσως λίγο παραπάνω στη DC και όχι στη Marvel, αλλά είναι κρίμα να βλέπεις μια ταινία να κατουράει την πρώτη ύλη που την δημιούργησε. Κυρίως επειδή όταν κάνεις supsension of disbelief για να δεις μια ταινία όπου υπάρχουν τύποι με στολές που πετάνε ιστούς, μάγοι, και παράλληλα σύμπαντα, είναι λίγο μαλακία να ΜΗΝ πιστεύεις ότι κάποιος μπορεί να έχει αστείο όνομα. Στο Spider-Man: Home Alone μάλλον θα γελάνε με το Άννα Γούλα και το Μάσχα Λίλα, ή με κάποιον δικηγόρο που θα τον λένε Νίκο Χασούρα (τουλάχιστον από δικηγόρους καλά τα πήγε το No Way Home).

Aφού τα βγάλαμε από μέσα μας, ας συνεχίσουμε να λέμε τι πήγε λάθος. Με εξαίρεση τον Green Goblin, κανένας κακός δεν είχε κάποιο καλό κίνητρο. Έβλεπα μια γενικότερη αδυναμία στο γράψιμο, η οποία με απογοήτευσε. Ο Molina το κουβάλησε αξιοπρεπέστατα, αλλά μέχρι εκεί. Δυστυχώς, οι κακοί της ταινίας, αν και πολλοί, δεν ήταν αρκετοί μάλλον, και εδώ πέρα είναι το μεγαλύτερο από όλα τα προβλήματα. Ας το πούμε όλοι μαζί: ΟΙ ΚΑΚΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΟΙ ΕΠΕΙΔΗ ΕΧΟΥΝ ΔΥΝΑΜΕΙΣ. Το να τους αφαιρέσεις τις δυνάμεις δεν θα τους "διορθώσει", ούτε πρέπει να "βλέπεις το καλό στους άλλους". Όταν λέμε από το '63 "with great power comes great responsibility" δεν εννοούμε ότι πρέπει να μην έχουμε δύναμη, αλλά ότι πρέπει να την χρησιμοποιούμε σωστά. Γενικότερα όλη η υπόθεση της ταινίας βγάζει νόημα για τον Doc Ock, ο οποίος είχε όντως βλάβη λόγω του chip, οι υπόλοιποι ήταν απλά κακοί άνθρωποι και έκαναν τις επιλογές τους. Πολύ λάθος ιδέα, πολύ λάθος ερμηνεία, πολύ λάθος όλη αυτή η θεματική.

Και είναι κρίμα, γιατί νομίζω στη θεματική της ευθύνης, που δεν είναι κεντρική εδώ, αλλά είναι γενικότερα στον χαρακτήρα του Spider-Man, το Now Way Home ήταν νομίζω το καλύτερο από κάθε ταινία. Ο Peter ανέλαβε της ευθύνες που έπρεπε, και έμαθε ότι αναγκαστικά πρέπει να κάνεις επιλογές και δεν γίνεται να τα έχεις όλα. Τόσα απλά και κατανοητά.

Προφανώς, το όλο hype και η ευχαρίστηση έρχεται από την φιλοδοξία του project. Και πράγματι, σε αυτόν τον τομέα, πήραμε ακριβώς αυτό που θέλαμε. Μπορεί όλη η ταινία να είναι ένα τεράστιο κλείσιμο ματιού συνδυασμένο με ένα "Huh, remember?", αλλά καλώς ή κακώς, ένα τέτοιο project που καταφέρνει να συνδυάσει με σεβασμό (την περισσότερη ώρα τουλάχιστον) ταινίες που μας μεγάλωσαν και μας άλλαξαν και τις αγαπάμε, είναι εύκολο να το δούμε με θετικό πρόσημο. Εκεί που απέτυχαν αντίστοιχες ταινίες (βλ. Star Wars, Jurassic World, πιθανότατα Matrix Resurrections, Ghostbusters, Space Jam: A New Legacy κτλ) το Spider-Man: No Way Home τα πάει λίγο καλύτερα, αλλά δεν μπορείς σε καμία περίπτωση να το πεις εξαιρετικό.

Δυστυχώς, μάλλον πολλές ταινίες θα προσπαθήσουν να πατήσουν πάλι σε αυτή τη νοσταλγία για να μας πείσουν να πάμε στο σινεμά, ειδικά με την επιτυχία που είχε το No Way Home. Όσο περνάνε οι μέρες η ταινία για εμένα γίνεται χειρότερη, και είναι ακόμα χειρότερο, γιατί είχαν ήδη στα χέρια τους το διαμάντι που λέγεται Into The Spiderverse. Φαίνεται για τη συγκεκριμένη ταινία, επαναπαύθηκαν στο γεγονός ότι ο κόσμος θα πήγαινε να τη δει ούτως ή άλλως, οπότε προσπάθησαν να κρατήσουν καλό το στυλ, και δεν μπήκε καμία ειλικρινής προσπάθεια και όρεξη. Ξέρω πως επειδή επικεντρώθηκα αρκετά στα αρνητικά ίσως να μην φαίνεται, αλλά η ταινία δεν είναι ΤΟΣΟ κακή. Απλά είναι wasted potential.

Για εμένα, αν θέλετε να ζήσετε καλή νοσταλγία, δείτε Cobra Kai, και αν θέλετε να ζήσετε καλό Multiverse δείτε Crisis On Two Earths ή ακόμα καλύτερα Into The Spiderverse, να μην αλλάζετε και ήρωα.