The Matrix Resurrections | Εγκιβωτισμένα φέρετρα

Poster by Kirk Moffat

Για το πρώτο Matrix δεν υπάρχει κάτι που να μπορώ να πω καλύτερα από όσους έχουν ήδη μιλήσει. Μια αριστουργηματική ταινία σε ΚΑΘΕ τομέα. Πρωτότυπο κόνσεπτ, αξιόλογο γράψιμο, τρομερή δράση, ωραία εφφέ, γενικότερα εγώ την θεωρώ μία από τις πιο πλήρεις ταινίες που υπάρχουν. Είχε φέρει επανάσταση στο σινεμά, με το πώς έδειχνε τις σκηνές μάχης, με το τέλειο στυλ που έγινε αμέσως χαρακτηριστικό, αλλά και με την φιλοσοφία του. Σπάνια βλέπεις την αλληγορία του σπηλαίου σε ταινία, πόσο μάλλον σε μια ταινία δράσης με πιστολίδια, η οποία μιλάει για την αλήθεια, την σχέση του ανθρώπου με αυτήν, και την ψευδαίσθηση της επιλογής.

Δυστυχώς, το πρώτο έθεσε τον πήχη πάρα πολύ ψηλά, και με εξαίρεση μερικά καλά στοιχεία, όλα τα sequel ήταν αρκετά μέτρια (εκτός από εσένα animatrix, εσύ είσαι τέλειο, μην ακούς κανέναν). Το Matrix Resurrections δεν είναι έξω από αυτήν την κατηγορία∙ οκ ναι, είναι μέτριο, αλλά όταν περιμένεις κάτι κακό, το μέτριο είναι μια χαρά. Απ' ότι φαίνεται στο review για το Spider-Man:No Way Home είχα δίκιο: το Matrix Resurrections πάει να αναστήσει κάτι που πρέπει να μείνει νεκρό.

Ξεκινάμε με τα θετικά όμως, και έχω να πω ότι, ως ένα βαθμό, την αυτο-αναφορικότητα που είχε η ταινία την λάτρεψα. Στο καινούριο Matrix (δεν μιλάω για την ταινία τώρα, μιλάω για το ίδιο το Matrix, το πρόγραμμα) όσα είχαν γίνει στις 3 ταινίες είναι η ιστορία από ένα video game, το οποίο έκανε και τεράστια επιτυχία μάλιστα. Η Warner Bros. λοιπόν ζητάει από την εταιρεία να φτιάξει και μια 4η προσθήκη, απλά για να βγάλει κι άλλα χρήματα, ο δημιουργός του όμως δεν έχει όρεξη, και οι υπόλοιποι γύρω του δεν μπορούν να συμφωνήσουν έστω στο τι αφορά το παιχνίδι. Κάποιος μάλιστα λέει ότι όταν ρωτάς κάποιον τι είναι το Matrix δεν σου μιλάει για φιλοσοφία, αλλά για bullet time.

Η ταινία λοιπόν είναι 16 επίπεδα ειρωνείας βαθιά, το απόλυτο meta χιούμορ, και το αγαπώ. Δεν είναι κάτι που έχω ξαναδεί να γίνεται σε τέτοιο βαθμό, οπότε έστω και για την πρωτοτυπία δίνω έξτρα πόντους. Δυστυχώς μετά από λίγο ξεκίνησε να χρησιμοποιείται για να μας λένε "ναι παιδιά ξέρουμε ότι κάνουμε μια μέτρια 4η ταινία μόνο για τα λεφτά, αλλά εντάξει, κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας που το κάνει, άρα θα μας συγχωρέσετε". Κρίμα για την ταινία που δεν λειτουργεί έτσι το πράγμα.

Και κάπου εδώ πέρα, μαζί με το γεγονός ότι η ταινία δεν έβαλε μέσα μεγάλα stakes για τη σωτηρία του κόσμου κτλ, μιας και δεν την έπαιρνε, τελειώνουν τα θετικά. Και πάμε στο χειρότερο απ' όλα για εμένα. Ειναι μικροπρεπές; Ναι. Θα έπρεπε να μην με εκνευρίζει τόσο; Ίσως. Έκαναν το χειρότερο καστ που βρήκαν για τον Agent Smith? ΝΑΙ. Για όνομα, από την καταπληκτική μούρη (και ερμηνεία) του Hugo Weaving, που έχει μείνει αξέχαστη σε όλους, πώς περάσαμε σε έναν τυχαίο ΔΑΠίτη με start-up εταιρεία που έχτισε με κληρονομιά από τον δικηγόρο πατέρα του; Τώρα που το σκέφτομαι, αν ο Smith ήταν ακόμη μέρος του συστήματος θα έβγαζε τόσο πολύ νόημα, αλλά εδώ και 3 ταινίες ο Smith είναι ανεξάρτητος. Πέρα από τη φάτσα του, δεν μπορώ να του δώσω ότι έπαιζε και καλά, γιατί ΔΕΝ ΕΠΑΙΖΕ ΚΑΛΑ.

Αλλά τέλος πάντων, ας μην είμαι τόσο ρηχός. Επίσης ενοχλητική ήταν η δράση στην ταινία, και το χειρότερο απ' όλα ήταν ότι κατέρριψε όλη την επανάσταση που είχε φέρει το πρώτο Matrix. Το καλό ξύλο με την κάμερα που κάνει ανοιχτές κινήσεις πήγε περίπατο, και περάσαμε στο shaky cam που δεν πολυκαταλαβαίνεις τι γίνεται με πράγματα να πετάγονται και να σπάνε σε όλη την οθόνη. Ακόμα και κυνήγι με μηχανή είχε, μπας και θυμίσει τις καλές σκηνές του Reloaded, αλλά τίποτα. Πολύ χλιαρό, και φαινόταν ότι τίποτα δεν είχε επίπτωση.

Υπήρχαν και σημεία που το μπουμερόμετρο χτυπούσε κόκκινο. Αναφορές στο "πόσο καλά ήταν τότε οι καιροί ε;" και "ε σήμερα όλα σκατά είναι" είναι τεράστια φάουλ. Δεν γίνεται sequel σε μια ταινία που έλεγε "φέρνουμε επανάσταση, το σινεμά από τώρα και εξής θα είναι καλύτερο" να λέει "θυμάσαι πόσο καλύτερες ήταν κάποτε οι ταινίες;". Ναι, οκ, το Matrix βγήκε το 99, η ελπίδα για την αλλαγή του κόσμου μαζί με την αλλαγή της χιλιετίας ήταν μεγάλη, και, πλέον, στο 2022 αισίως μάλλον η ελπίδα έχει φύγει από το παράθυρο. Δεν δίνει δικαίωμα σε κανέναν να είναι τόσο boomer ώστε να κράζει σύγχρονες ανέσεις. Αν και γενικά είναι μέσα στο πνεύμα του Matrix το πόσο εύκολα μπορείς να γίνει αδρανής με τις ανέσεις αυτές, όταν η ίδια η ταινία το λέει γκρινιάζοντας και όχι σχολιάζοντας, δεν σε πείθει.

Γενικά δεν έλειπαν καλές σκηνές, που ένιωθες ότι έβλεπες μια ταινία που σου αρέσει, και τις αποδίδω όλες στην χημεία του Reeves με τη Moss. Δυστυχώς ο Keanu δεν ήταν και πολύ αφοσιωμένος στο ρόλο του, δεν το ένιωθε πολύ, αλλά όταν τους άφηναν μαζί η ταινία αποκτούσε λίγο νόημα. Δεν θέλω να μιλήσω πάλι περί χαμένου potential κτλ, γιατί αυτή τη φορά δεν υπήρχε καν potential. Το Matrix πρέπει να μείνει ψηλά στο βάθρο του σαν ιδέα, και μέσα στο έδαφος σαν ταινία, μιας και έχει πεθάνει. Οποιαδήποτε προσπάθεια για ανάσταση, μοιάζει περισσότερο με εκταφή.