Last Night In Soho | Χαμένα όνειρα

Poster by Ciarán O Donovan

Περίληψη: Όταν η Ellie φεύγει από την επαρχιακή της πόλη για να πάει για σπουδές στο Λονδίνο, οι ρυθμοί στη ζωή της αλλάζουν κατά πολύ. Τα βράδια στον ύπνο της βλέπει, μέσα από το δικό της οπτικό πεδίο, τη ζωή μιας κοπέλας στο Λονδίνο των 60s, της Sandie, η οποία κάνει τα πρώτα βήματα που χρειάζονται για να ζήσει μια ονειρική ζωή. Γνωρίζει τον Jack, ο οποίος γίνεται ο μάνατζέρ της, αλλά από 'κει και μετά τα πράγματα αρχίζουν να χαλάνε λίγο, καθώς αναγκάζεται να κάνει πολλά πράγματα που δεν θέλει για να "ανέβει" βαθμίδα στη νυχτερινή ζωή του Soho. Αυτή η κατάσταση επηρεάζει την Ellie, η οποία συνεχίζει να βλέπει τον εφιάλτη που έχει καταλήξει η ζωή της Sandie όχι μόνο στον ύπνο της, αλλά και τις ώρες που είναι ξύπνια, ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να κρατήσει και τις ισορροπίες στη ζωή της.

Λοιπόν, για να βγάλουμε το προφανέστερο από τη μέση, η Anya Taylor-Joy είναι μια θεάρα. Θα μπορούσε το review να τελειώσει εδώ, αλλά τέλος πάντων. Η ταινία, όπως και η Anya, είναι πανέμορφη. Ο Edgar Wright έχει ένα εξαιρετικό, πολύχρωμο, εκθαμβωτικό στυλ το οποίο σχεδόν πάντα καταφέρνει να βγάζει στη φωτογραφία. Στη συγκεκριμένη ταινία, κάθε πλάνο θα μπορούσε να είναι ένας πίνακας, και κάθε τραγούδι θα μπορούσε να είναι κομμάτι στο soundtrack της ζωής σου. Πολύ καλοστημένη, πολύ στυλιζαρισμένη, πολύ φρέσκια. Όσο και να την εκθειάσω, αν δεν την δείτε δεν θα καταλάβετε ακριβώς για τι πράγμα μιλάω.

Στο βάθος του, το Last Night In Soho είναι μια ιστορία ονείρων και προσαρμογής. Δεν είναι μόνο η Sandie που τρελαίνει την Ellie, αλλά και η βαβούρα της μεγάλης πόλης∙ η δυσκολία να κρατήσεις παρέες, να δουλεύει, να σπουδάζει. Όταν συνειδητοποιείς πως μερικές επιλογές σου δεν φέρουν ακριβώς το αποτέλεσμα, ο στόχος σου στη ζωή ίσως θολώσει, και εκεί πέρα έρχεσαι απέναντι στον εαυτό σου. Η Ellie δεν διστάζει στιγμή, είναι σίγουρη για τις αποφάσεις της ζωής της, και πάλι δυσκολεύεται. Νιώθω πως η ταινία, ύπουλα και μυστικά, αλλά με σαφήνεια, μας λέει πως πάντα η ζωή είναι δύσκολη. Ακόμα και να λύσεις ένα πρόβλημα, πας στο επόμενο, και μετά στο επόμενο, χωρίς τελειωμό, και πολλές φορές η πίεση είναι πολύ μεγαλύτερη απ' όση φαντάζεσαι, και το καταλαβαίνεις μόνο όταν ο τοίχος που έχεις χτίσει για να την κρατήσει μακριά σου σπάει. Η πόλη όμως από μόνη της δεν αρκεί για να τρελάνει την Ellie. Το μυστήριο της Sandie παραμένει, και όσο συνεχίζει να βλέπει τη ζωή της να εκτυλίσσεται στα όνειρα της, τόσο περισσότερο βλέπει την ασχήμια του κόσμου.

Το κομμάτι που όντως για εμένα έχει σημασία, σε ψυχολογικό επίπεδο, είναι όντως αυτό της Sandie, για 2 λόγους. Πρώτον, η Ellie βλέπει μέσα της τον εαυτό της, και το να βλέπει τη ζωή της Sandie να παίρνει μια όχι και τόσο ιδανική πορεία, τη γεμίζει με φόβο και ανασφάλεια. Η αμφιβολία που ξαφνικά έχει καταλάβει το μέρος όπου κάποτε υπήρχε η αυτοπεποίθηση της είναι αυτή, που μαζί με τους φρενήρεις ρυθμούς του Λονδίνου, οδηγεί την Ellie σταδιακά σε μια εξαθλιωμένη ψυχική κατάσταση. Δεύτερον, η ίδια η τοποθεσία και η χρονολογία έχουν σημασία: Λονδίνο των 60s, η αγαπημένη εποχή της Ellie. Αυτό είναι και που την προσγειώνει στην πραγματικότητα, και την οδηγεί στις ταραχές που βιώνει μέσα στην ταινία. Η απομυθοποίηση της αγαπημένης της εποχής, η εμφάνιση της με ένα πρόσωπο άγριο και βίαιο έτοιμο να κατασπαράξει όποιον ήταν αρκετά ανόητος για να πέσει στα χέρια της, όλα είναι πράγματα που η πρωταγωνίστρια αγνοούσε ή παρέλειπε από την λαμπερή και τέλεια εικόνα που είχε χτίσει στο κεφάλι της.

Εδώ πέρα, λοιπόν, εμφανίζεται το βάρος που πρέπει να σηκώσει η Ellie. Η συνειδητοποίηση ότι ο κόσμος δεν είναι όπως τον φανταζόταν, σηματοδοτεί για εμένα την αφύπνιση της. Πλέον έγινε φοιτήτρια, η καθημερινή της ζωή, ο κύκλος της, όλος της ο κόσμος έχει αλλάξει, και αυτή δεν μπορεί να μείνει ίδια. Αυτή η διαμάχη, του παλιού, παιδικού της εαυτού, με τον καινούριο, είναι που δημιουργεί τον τρόμο, την ένταση, την αμφιβολία στη ζωή της, και το μέσο για να δοθεί απάντηση στο ποιος θα κερδίσει είναι η κατάρρευση του ιδανικού της κόσμου. Αν η Ellie αντέξει να γκρεμίσει αυτό που το μυαλό της έχει χτίσει, θα βγει νικήτρια, όσο ο Edgar Wright δίνει μια δυνατή απάντηση σε νοσταλγούς παλιών εποχών στις οποίες έχουν ζήσει από ελάχιστα έως και καθόλου, και τα βλέπουν όλα ρόδινα.

Εν κατακλείδι, με εξαίρεση μερικές σεναριακές ευκολίες, και κάποιους χαρακτήρες που νιώθω πως δεν αφομοιώθηκαν καλά από την ιστορία, το Last Night In Soho είναι μια πανέμορφη, ιδιαίτερη, πρωτότυπη ταινία, που αξίζει να δείτε και να της αφιερώσετε χρόνο. Αν την προλάβετε στα σινεμά, ακόμα καλύτερα, γιατί, παρά τα όσα είπα παραπάνω, η λάμψη του Λονδίνου στα 60s έχει κάτι μαγευτικό, και αξίζει να τη δεις σε μεγάλη οθόνη.