Ichi, The Killer | Δεν υπάρχει αγάπη στη βία σου.

Ichi, The Killer ή εναλλακτικά Koroshiya 1, όπως είναι ο πρωτότυπος τίτλος στα Ιαπωνικά, είναι μια ταινία που αφορά έναν Yakuza ο οποίος προσπαθεί να βρει νόημά στη ζωή του μετά τη δολοφονία του αφεντικού του και ενός δολοφόνου που προσπαθεί να βρει τον εαυτό του μέσα σε έναν λαβύρινθο εξαπάτησης και χαμένων αναμνήσεων.

Σκηνοθετημένη από τον Takashi Miike, είναι λογικό και επόμενο η ταινία να είναι ένα gorefest γεμάτο βία. Σε αντίθεση με την προηγούμενη μεγάλη του επιτυχία (Audition), η οποία ήταν ψυχολογικό θρίλερ με αργό build-up, το Ichi ξεκινάει με θολά γρήγορα πλάνα και γρήγορη, ανελαστική μουσική, η οποία κόβεται απότομα και ξαναξεκιναει ανάμεσα στα διαφόρα πλάνα που σου πετάει η εισαγωγή. Μεταφερόμαστε σε ένα δωμάτιο οπού κάποιοι κοστουμαρισμένοι διαφωνούν. Yakuza. Γρήγορα πλάνα πάλι και... ΓΡΟΘΙΑ!
Εδώ ξεκινάει η ταινία. Έθεσε τον τόνο με 2 σκηνές και καταλαβαίνουμε ότι ακολουθεί χάος.

WARNING

Έχοντας δει το Audition, γνωρίζω το στυλ του σκηνοθέτη, επομένως δεν υπήρχε μεγάλη έκπληξη για αυτό που είδα, αλλά πρέπει να δώσω προειδοποιήση, ότι η ταινία δεν είναι για όλους, ειδικά αν δεν έχετε γερό στομάχι.

Και ναι, συνειδητοποιώ ότι το κάνω συχνά, guess my movie taste is that bad, huh.


Η ταινία πρωταγωνιστεί τον επώνυμο Ichi. Ένας άνδρα με αρκετά ψυχολογικά τραύματα, ο οποίος χειραγωγείται για να δολοφονεί "νταήδες"/bullies/κακούς ανθρώπους. Το θέμα όμως είναι ότι είναι τεραστίων διαστάσεων σαδιστής.
Ο δεύτερος πρωταγωνιστής, και ο πιο βασικός για να πω την αλήθεια, είναι ο Kakihara.
Το δεξί χέρι ενός μεγάλου κεφαλιού της Yakuza, βίαιος και διεστραμμένος ψάχνει να βρει ποιος δολοφόνησε το αφεντικό του. Ά ναι, είναι και ένας τεράστιων διαστάσεων μαζοχιστής.
Και οι δύο αν και ιδιαίτερα παράξενοι είναι αρκετά ενδιαφέρων χαρακτήρες.

Kakihara: Put some feeling into it, already! If you're going to give someone pain, you've got to get into it!

Αλλά για να μην βάζω επίθετα όμως μόνο στους πρωταγωνιστές μας, σχεδόν όλοι οι χαρακτήρες στην ταινία είναι παράξενοι και εκκεντρικοί.
Πολλές φορές αντιπαθείς και σίγουρα διεφθαρμένοι.
Σχεδόν όλοι τους έχουν ελάχιστες ή και καθόλου λυτρωτικές ιδιότητες.
Η ταινία σε βάζει μόνιμα να απορείς για τις ηθικές αξίες των χαρακτήρων της.

Kakihara στο manga.

Η επιρροή των Reservoir Dogs και Pulp Fiction του Tarantino στον Miike είναι εμφανείς καθ'όλη τη διάρκειά της ταινίας.
Η βία, τα λουτρα αίματος, οι εν ψυχρώ δολοφονίες και οι ανορθόδοξοι και σουρεαλιστικοί τρόποι με τους οποίους παλεύουν, θυμίζουν anime με το πόσο over-the-top είναι και αυτό επειδή, αυτό ήθελε να πετύχει ο Miike.
H ταινία εξάλλου, είναι βασισμένη στο ομώνυμο manga.
Παρόλα αυτά, είναι αρκετά χιουμοριστική μολονότι με τον δικό της τρόπο.
Είναι αρκετά meme-able θα έλεγε κανείς. Έπιασα τον εαυτό μου να γελάει και να "διασκεδάζει", ανεξάρτητα από το τι συνέβαινε λίγο πριν στην ταινία.
Τα σαδομαζοχιστικά στοιχεία είναι επίσης αρκετά και εμπλουτίζουν θετικά την ταινία.
Απο τους πρωταγονιστές που βρίσκονται στα αντίθετα άκρα του φάσματος και τη γενική βία της ταινίας, την εξωτερική εμφάνιση και το στυλ των χαρακτήρων, καθώς και αρκετές σκηνές που περιέχουν ήπιες σαδομαζοχιστικές πράξεις.

Kakihara: Damn... Nobody left to kill.

Η πλοκή δεν είναι "κακή", είναι όμως αρκετά ιδιαίτερη. Αν και με τη πρώτη ματιά φαίνεται αρκετά χαοτική, το χάος που επικρατεί, στο τέλος βγάζει νόημα και υπάρχει κλείσιμο για τους χαρακτήρες. Όσο παρακολουθείς τα κομμάτια του παζλ σιγά σιγά ενώνονται, όπως με τις περισσότερες ταινίες άλλωστε, τώρα αν το παζλ που θα σου δείξουν είναι αφηρημένο και το χάνετε κάπου στη μετάφραση. Well... Όπως είπα δεν είναι για όλους.

Όπως ανέφερα και πιο πάνω η ταινία ξεκινάει με γρήγορα πλάνα, πολλά cuts και ανεβαστική γρήγορη μουσική σαν ενθουσιασμός που τροφοδοτείται από ναρκωτικά, παρόλα αυτά το κινηματογραφικό στυλ δεν μένει σταθέρο στις 2 ώρες που διαρκεί η ταινία.
Σε κάποια σημεία η κάμερα είναι σαν να την κρατάνε στο χέρι, σε άλλες πιο σταθερή αλλά και πάλι ασταθείς, άλλες είναι υψηλής ποιότητας και ψηφιακές.
Για το πόσο χαοτική και out there είναι η ταινία, το βρήκα αρκετά ταιριαστό.

Η μουσική της ταινίας είναι υπέροχη, γραμμενη και εκτελεσμένη απο τους Boredoms.
Το κάθε κομμάτι μπαίνει ακριβώς εκεί που πρέπει και τελειώνει ακριβώς εκεί που πρέπει.
Μια-δυο φορές μάλιστα, η μουσική που έπαιζε κατά τη διάρκεια ή μετά από το τέλος μιας σκηνής με έκανε να γελάσω με το πόσο out of place φαινόταν, αλλά ήταν τέλειο και δε θα μπορούσα να τη φανταστώ κάπως αλλιώς.
Απο electronic, σε rock, σε psychedelic, σε noise, σε funk pop, το φάσμα ήχων που καλύπτει η ταινία είναι τεράστιο.
Σαν θεατής η μουσική σε συνδυασμό με τη δραματική ιστορία θρίλερ είναι υπέροχη, παρέχει μια σύντομη ματιά στον κόσμο του Ichi και μετά απλά τελειώνει.

MANGA VS MOVIE

Το manga στο οποίο είναι βασισμένη η ταινία έχει μερικές διαφορές.
Για αρχή η πλοκή τους είναι πάνω κάτω η ίδια.
HOWEVER η διαφορά είναι στον τρόπο με τον οποίο μεταφέρετε η ιστορία.
Για παράδειγμα η ταινία μας παρουσιάζει τον Ichi σαν αυτόν τον βίαιο ανώμαλο που αυνανίζεται βλέποντας το ξυλοδαρμό μιας γυναίκας.
Στο manga σου δείχνει την ψυχολογική του αστάθεια, με τον Ichi να κλαίει αφού έχει σκοτώσει μερικά άτομα. Την σκηνή αυτή του manga τη δείχνει και στην ταινία αλλά πιο γρήγορα, προφανώς. Το manga αφιερώνει πολύ χρόνο στην ψυχολογία του Ichi, και στο διαλογισμό των συναισθημάτων του, μιλάει για τα συναισθήματα του και τις σκέψεις του, έχοντας έτσι σαν θεατές μια πιο καθαρή και άμεση αίσθηση του "τι τον οδηγεί"¨.
Τον βλέπουμε να προπονείται, να φτιάχνει τα εργαλεία του/στολή του και να δημιουργεί δεσμούς με άλλους χαρακτήρες.
Η ταινία όλα αυτά τα κόβει και μένουμε με έναν πιο ψυχρό και ασταθεί Ichi.

Η ταινία επίσης μεταφέρει το ρόλο του πρωταγωνιστή στον Kakihara και μετατρέπει τον Ichi σε δευτεραγωνιστή. Λόγο του παραπάνω και το γεγονός ότι μαθαίνουμε το τι πραγματικά θέλει και ποιος είναι ο Ichi σαν χαρακτήρας περίπου λίγο μετά τα μισά της ταινίας, είναι πιο δύσκολο να δεθούμε μαζί του. Αλλά με τον Kakihara ξέρουμε από τα πρώτα λεπτά ποιος είναι και τι θέλει. Αν λάβουμε υπόψη και το γεγονός ότι ο Ichi έχει μια διεστραμμένη υπόσταση, καταλήγουμε να δεθούμε με τον Kakihara, ο οποίος είναι ο ανταγωνιστής στο manga, αλλά πρωταγωνιστής στην ταινία.

Τέλος η ταινία έχει διαφορετικό τέλος από το manga.
Δεν θα spoil-άρω κάτι, άπλα θα πω ότι το τέλος της ταινίας είναι πιο ειρωνικό, ενώ του manga πιο τραγικό. Αυτό το αντί-κορύφωμα της ταινίας μπορεί να είναι λιγότερο πειστικό από το τέλος του manga, αλλά ταιριάζει απόλυτα στο στυλ του Miike.

Η ταινία είναι Extreme Cinema Film και μάλιστα αρκετά καλή, κατα τη γνώμη μου πάντα.
Οι ηθοποιοί παίζουν καταπληκτικά τους ρολους τους, ειδικά ο Tadanobu Asano στον ρόλο του Kakihara είναι φανταστικός.
Προσωπικά την διασκέδασα και με το παραπάνω.

Δεν διασκέδασα πολύ την αχρείαστη, αλλα στο concept της ταινίας ταιριαστή, ακραία βία προς τους γυναικίους χαρακτήρες. Και αν και εσείς δεν πολυ ψήνεται για κάτι τέτοιο προτείνω να δείτε το Βρετανικό ή Αμερικάνικο cut, τα οποία αφαιρούν περίπου 11 λεπτά βίας.
Προσωπικά προτείνω το original cut, γιατί αυτο ήταν το καλλιτεχνικό όραμα του σκηνοθέτη.

Για μένα είναι 8/10, για την πρωτότυπη πλοκή που έχει, καθώς και το πόσο στα σοβαρά δεν παίρνει τον εαυτό της. Το πώς έλαβα εγώ την ταινία και το προωθώ σαν ερώτηση είναι,

Απλά βία για χάρη της βίας ή βία σαν μηχανισμός αντιμετώπισης προς την απελπισία, τα καταπιεσμένα συναισθήματα και τις υπονομευμένες επιθυμίες;

 

Αν το Ichi the Killer ήταν τραγούδι θα ήταν το

Acid Police | Boredoms