One Cut Of The Dead | Ένα δύσκολο γύρισμα

Μία αυτοαναφορική ταινία, μέσα στην οποία γυρίζουν μια ταινία, κατά τα γυρίσματα της οποία συμβαίνει κάτι αντίστοιχο με αυτό που γυρίζουν∙ αυτό πάνω κάτω είναι το One Cut Of The Dead, και ξέρω ότι μέχρι στιγμής δεν βγάζει κανένα νόημα, αλλά μείνετε μαζί μου.

Το πρώτο μέρος είναι το ίδιο το One Cut. Παρακολουθούμε το γύρισμα μιας ταινίας με ζόμπι, όταν μαθαίνουμε ότι ο θρύλος, πως το εργοστάσιο που γίνονται τα γυρίσματα χρησίμευε παλιότερα ως τόπος διεξαγωγής πειραμάτων του στρατού σε ανθρώπους, είναι αληθινός. Οι ηθοποιοί και οι συντελεστές της ταινίας προσπαθούν να γλιτώσουν από τους νεκροζώντανους κυνηγούς τους, σε ένα 35λεπτο το οποίο κάνει τσεκ σε κάθε κλισέ: gore, αίμα, badass στιγμές, πρώην εραστές που έχουν γίνει zombie και επιτίθενται στη σχέση τους, τα πάντα.

Φυσικά το γεγονός πως όλο αυτό είναι ένα και μόνο πλάνο (όπως είπαμε, one cut), χωρίς η κάμερα να κόψει ούτε μια στιγμή, για 35' συνεχόμενα κάνει την ταινία ένα πραγματικό διαμάντι. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να οργανώσεις και να συντονίσεις τόσα πράγματα ώστε να γυρίσεις μια ταινία χωρίς να κόψεις πουθενά, ειδικά μια ταινία με zombie όπου πρέπει να δείξεις κόσμο με κομμένα χέρια και κομμένα κεφάλια. Υπάρχουν μερικά σημεία που εμπεριέχουν αρκετή κωμωδία και slapstick, ενώ και ο ημίτρελος σκηνοθέτης που απλά θέλει να καταγράψει τον αληθινό τρόμο των πρωταγωνιστών του είναι ένα καλό comic relief.

Κάτι δεν κολλάει όμως. Γίνονται υπερβολικά πολλοί άκυροι διάλογοι, χωρίς νόημα, με τους πρωταγωνιστές μας να νιώθουν ξεκάθαρα άβολα. Έχουμε μερικά πλάνα που στην καλύτερη μπορούν να θεωρηθούν εικαστική παρέμβαση, στην χειρότερη ένα ερασιτεχνικό κινηματογραφικό όραμα που δεν πρόλαβε να γεννηθεί πριν πεθάνει. Ακόμα και ομιλία ευθέως στην κάμερα υπάρχει, σε ένα σημείο που με έκανε να απορώ αν αυτό ήταν κάποιου είδους περίεργη αρτιστικ ερμηνεία ή αν είχαμε όντως σπάσιμο του τέταρτου τοίχου. Όλα αυτά, εν καιρώ, θα απαντηθούν μέσα στην ταινία. Τα τελευταία 30 λεπτά είναι η απάντηση στον γρίφο των πρώτων 35.

Όταν λοιπόν τελειώνει το μονoπλάνο, μετά τα credits, η ταινία ξεκινάει. Και μας πάει ένα μήνα πριν τα γυρίσματα, όταν έγινε η αρχική διατύπωση της ιδέας. Ξαφνικά από μια ταινία με ζόμπι γίνεται μια ταινία που μπορεί να θεωρηθεί τρομακτική μόνο για την οργανωτική κόλαση που μας δείχνει. Κάστινγκ σε ηθοποιούς, πρόσληψη τεχνικού προσωπικού, πρόβες, και όλα αυτά σε ένα πρότζεκτ που απασχολεί τόσα πολλά άτομα, που σίγουρα έστω και ένας θα έχει κάποια παραξενιά. Όπως μαντεύετε, είναι πάνω από ένας. Φυσικά εννοείται πως μέχρι και την τελευταία στιγμή -και μετά από αυτή μερικές φορές- συμβαίνουν λάθη, στα οποία οι συντελεστές πρέπει να προσαρμοστούν.

Και μετά από αυτό το διάλειμμα όπου παρακολουθούμε τι έγινε πριν το γύρισμα, ξαναβλέπουμε το πρώτο κομμάτι της ταινίας, αλλά αυτήν την φορά πίσω από τις κάμερες. Βλέπουμε μια ταινία, για το πώς γυρίστηκε μια ταινία, στην οποία γυριζόταν μια ταινία, και η πλοκή της έγινε πραγματικότητα (και κάπως έτσι επιστρέφω στην πρώτη παράγραφο του review). Το αποτέλεσμα είναι πραγματικά ξεκαρδιστικό από κάθε άποψη, ο τόνος έχει αλλάξει τόσο πολύ αλλά η ταινία παραμένει εξαιρετική. Ό,τι μπορεί να πάει λάθος στο παρασκήνιο πηγαίνει όντως λάθος, και το γέλιο βγαίνει αβίαστα.

Φυσικά σε αυτό το κομμάτι έχουμε και τις απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα που μας δημιουργήθηκαν προηγουμένως. Ξέρουμε γιατί μοιάζει τίποτα να μην πηγαίνει σωστά, γιατί οι διάλογοι είναι αμήχανοι, γιατί υπάρχουν περίεργα τραβηγμένα πλάνα, και συνήθως ο λόγος είναι υπερβολικά αστείος, και σε μερικές περιπτώσεις η αλήθεια είναι ακόμα χειρότερη από την ταινία. Αυτό το concept είναι για εμένα σχεδόν όλο το ζουμί: μια πανέξυπνη και πρωτότυπη ιδέα, που όντως δεν έχει ξαναγίνει (απ' όσο γνωρίζω) ποτέ. Μου θύμισε το επεισόδιο του Community όπου ο Abed γύριζε μια ταινία, και η ταινία ήταν τα γυρίσματα της ταινίας. "Οι σκηνές είναι οι σβησμένες σκηνές, και οι σβησμένες σκηνές είναι οι σκηνές."

Η νίκη της ταινίας για εμένα, εκτός από το ότι είναι εκπληκτικά διασκεδαστική, είναι πως σου χτίζει κάτι, μια σοβαροφάνεια, τρέφει αυτό που έχεις ήδη στο μυαλό σου για το πώς πρέπει να είναι μια ταινία. Και μετά στο γκρεμίζει, τόσο απλά. Στο γκρεμίζει με χιούμορ, στο γκρεμίζει δημιουργικά, στο γκρεμίζει δείχνοντας σου την αλήθεια για το πόσο πραγματικά δύσκολα είναι να γυρίσεις μια ταινία (για όσους λένε "καλά, τι βλακεία είδαμε, εγώ θα το έκανα καλύτερα"), σημασία έχει ότι στο γκρεμίζει. Κυρίως μαθαίνεις πως, αν κάτι περιέχει πάνω από 2 άτομα, κάτι θα πάει στραβά. Και ο μόνος τρόπος να το αντιμετωπίσεις είναι να είσαι εύστροφος, προσαρμοστικός, και πάνω απ' όλα δημιουργικός.

Αν το One Cut Of The Dead ήταν τραγούδι θα ήταν η εύκολη επιλογή: 

Harley Poe | Date With The Undead

εμφανώς για τη θεματική των στίχων, για την πρωταγωνίστρια της ταινίας που ταιριάζει στην ηρωίδα του τραγουδιού, και για το σχετικά upbeat ύφος που πάντα έχει ο Harley Poe κι ας μιλάει για τον θάνατο, που εύκολα ταυτίζεται με το κωμικό στοιχείο της ταινίας.