Halloween αφιέρωμα στο Δράκουλα | #4

-Έχοντας διαβάσει πρόσφατα το βιβλίο "Dracula" του Bram Stoker, θρυλικό πλέον στην ιστορία του τρόμου, και εν όψει halloween, αποφάσισα να δω και τις 4 πιο κλασικές ταινίες εμπνευσμένες από το βιβλίο. Σκοπός είναι να δούμε πόσο έχει αλλάξει η ιδέα μας για τον Κόμη μέσα στα χρόνια, πόσο στενά συνδεδεμένες είναι οι ταινίες με το βιβλίο, πώς γίνεται 4 ταινίες βασισμένες στο ίδιο βιβλίο να είναι τόσο διαφορετικές μεταξύ τους.-

Σε αυτό το κείμενο: Bram Stoker's Dracula (1992)

Λοιπόν, για να βγάλουμε τα προφανή από τη μέση, αν μία από τις ταινίες που σχολίασα αξίζει να έχει τον τίτλο BRAM STOKER'S Dracula, είναι αυτή· πολύ πιο κοντά στο βιβλίο από οποιαδήποτε άλλη, κράτησε ζωντανές και τις θεματικές και τις λεπτομέρειες, μέχρι ένα σημείο τουλάχιστον. Και μόνο η αναφορά στον Vlad πριν γίνει Δράκουλας, στο πρόσωπο που όντως ενέπνευσε τον Bram Stoker για τον χαρακτήρα, για εμένα έχει αξία, πέρα από τον αντίκτυπο που έχει στην ιστορία.

Η καταπληκτική ατμόσφαιρα που έχει χτίσει ο Coppola σε μαγνητίζει από το πρώτο δευτερόλεπτο, από τα σκηνικά και τα κουστούμια μέχρι τη μουσική και τις σκιές, όλα θέτουν καταπληκτικά τον τόνο για ένα αριστουργηματικό έργο. Το goth στοιχείο υπάρχει εκεί σε κάθε σκηνή σχεδόν, και κάνει την ταινία ένα πανέμορφο δημιούργημα που δεν βαριέσαι ποτέ να κοιτάς.

Ο Gary Oldman, όπως και σε κάθε άλλη ταινία που έχει παίξει, είναι καταπληκτικός στο ρόλο του Κόμη. Τρομακτικός, ανατριχιαστικός, φρικιαστικός, ταυτόχρονα ερωτικός, σαγηνευτικός και θελκτικός, στοιχεία απαραίτητα καθώς η ερωτική υπόσταση των βαμπίρ παίζει μεγάλο ρόλο στην ταινία, ειδικά στο δεύτερο μισό. Η συγκεκριμένη θεματική παρ' όλο που υπάρχει και στο βιβλίο, εδώ γίνεται κυρίαρχη, και για εμένα δεν δουλεύει 100%, αλλά αυτό είναι θέμα γούστου∙ αυτό που στο βιβλίο είναι μέσον για να έρθουν οι nosferatu κοντά στα θύματα τους, εδώ γίνεται σκοπός, πεπρωμένο, και λύτρωση για τον Δράκουλα, ο οποίος σώζεται μέσω του έρωτα από την κατάρα του -προσωπικά δεν με έκανε να επενδύσω συναισθηματικά, χωρίς να σημαίνει ότι δεν ταιριάζει στην ταινία.

Οι αδυναμίες της ταινίας για εμένα είναι δύο:

1. Ο Anthony Hopkins στο ρόλο του Van Helsing, ο οποίος είναι ελαφρώς πιο ημίτρελος απ' όσο νιώθω ότι του ταιριάζει. Ακόμα και στο απομονωμένο πλαίσιο της ταινίας, φοβάμαι πως ξεχωρίζει λίγο από τους υπόλοιπους χαρακτήρες λόγω του πόσο αλλόκοτος είναι.

2. Η τραγική υπόσταση του Δράκουλα είναι ένα κομμάτι που με ενοχλεί. Ίσως φυσικά να είμαι επηρεασμένος και από την ανάγνωση του βιβλίου, καθώς και από τις προβολές των υπόλοιπων ταινιών, όπου ο Κόμης είναι η προσωποποίηση του κακού, όμως εδώ έχει, χωρίς να εξανθρωπίζεται ποτέ εντελώς, μία κατάρα ουσιαστικά, από την οποία προσπαθεί να ξεφύγει. Και όχι μόνο αυτό, αλλά τα καταφέρνει κιόλας. Νιώθω ότι στοιχεία δράματος δεν χωράνε σε τέτοιους χαρακτήρες. Λέγοντας αυτά πάντως, πρέπει να παραδεχθώ ότι ήταν μια φρέσκια και πρωτότυπη προσέγγιση, και ας μην την προτιμώ προσωπικά.

Σίγουρα, λοιπόν, η καλύτερη κινηματογραφική μεταφορά του Δράκουλα, μια ταινία όμορφη, που σε απορροφάει, και σου προκαλεί μια δίψα, όχι για αίμα, αλλά για να συνεχίσεις να την βλέπεις. Αν πρέπει να διαλέξετε μία και μόνο ταινία Δράκουλα να δείτε, μην το κάνετε, γαμάνε όλες. Αν είστε αναγκασμένοι όμως, ας είναι αυτή.

Εναλλακτικά posters: