Halloween αφιέρωμα στο Δράκουλα | #2

-Έχοντας διαβάσει πρόσφατα το βιβλίο "Dracula" του Bram Stoker, θρυλικό πλέον στην ιστορία του τρόμου, και εν όψει halloween, αποφάσισα να δω και τις 4 πιο κλασικές ταινίες εμπνευσμένες από το βιβλίο. Σκοπός είναι να δούμε πόσο έχει αλλάξει η ιδέα μας για τον Κόμη μέσα στα χρόνια, πόσο στενά συνδεδεμένες είναι οι ταινίες με το βιβλίο, πώς γίνεται 4 ταινίες βασισμένες στο ίδιο βιβλίο να είναι τόσο διαφορετικές μεταξύ τους.-

Σε αυτό το κείμενο: Dracula (1958) (aka Horror Of Dracula)

Ο πρώτος Κόμης Δράκουλας με χρώμα είναι γεγονός (να είναι καλά η Hammer Films που γύρισε σχεδόν όλα τα κλασσικά τέρατα της Universal σε έγχρωμο φιλμ) και γέννησε ακόμη έναν iconic ηθοποιό που ταυτίζεται με τον ρόλο, τον Christopher Lee. Δεν ήταν τόσο χαρακτηριστικός όσο ο Lugosi ίσως, αλλά η πρώτη απεικόνιση των χαρακτηριστικών κόκκινων ματιών του κόμη, καθώς και η εμφάνιση του σε άλλες 8 ταινίες στο ρόλο ήταν αρκετή για να καθιερωθεί. Αυτή η μεταφορά του βιβλίου είχε λίγο πιο B-Movie χαρακτήρα, προσθέτοντας και κωμικές στιγμές, ενώ κατάφερε να κρατήσει και μερικές παραπάνω λεπτομέρειες σε σχέση με την ταινία του '31, όπως πχ η ασθένεια της Lucy, το ημερολόγιο του Jonathan κτλ.

Για κάποιον λόγο η όλη πλοκή έχει μεταφερθεί στη Γερμανία χωρίς προφανή αιτία, και δυστυχώς από το κάστρο, τουλάχιστον στις λίγες στιγμές που το βλέπουμε, λείπει εντελώς το gothic στοιχείο. Το μεγαλύτερο μου πρόβλημα με αυτή τη μεταφορά του Δράκουλα είναι ότι, αν μπαίνεις στην ταινία χωρίς να έχεις διαβάσει το βιβλίο, βομβαρδίζεσαι με λεπτομέρειες και σημεία της πλοκής που δεν βγάζουν κανένα νόημα, μέχρι τουλάχιστον το τελευταίο μισάωρο της ταινίας. Επίσης η θεματική της φιλίας και της συνεργασίας ανάμεσα στους πρωταγωνιστές λείπει εντελώς, όπως και στην ταινία με τον Lugosi.

Το δυνατότερο στοιχείο για εμένα είναι ο Van Helsing. Ένας ηθοποιός που επίσης ταυτίστηκε με τον ρόλο, καθώς του ξαναέδωσε ζωή άλλες 4 φορές, ο Peter Cushing, συνδυασμένος με έναν χαρακτήρα που γράφτηκε στην ταινία όπως και στο βιβλίο: έξυπνος, δυναμικός, που εμπνέει εμπιστοσύνη, που είναι αυθεντία χωρίς να τα ξέρει όλα. Αυτό ήταν ένα κομμάτι που μου έλειπε από την μεταφορά του 1931, και σε συνδυασμό με το κρεσέντο έντασης και φρίκης που αποτελεί η τελευταία σεκάνς της ταινίας, είναι οι δύο δυνατότεροι λόγοι για να δει κάποιος το Horror Of Dracula.

Εναλλακτικά posters: