Halloween αφιέρωμα στο Δράκουλα | #3

-Έχοντας διαβάσει πρόσφατα το βιβλίο "Dracula" του Bram Stoker, θρυλικό πλέον στην ιστορία του τρόμου, και εν όψει halloween, αποφάσισα να δω και τις 4 πιο κλασικές ταινίες εμπνευσμένες από το βιβλίο. Σκοπός είναι να δούμε πόσο έχει αλλάξει η ιδέα μας για τον Κόμη μέσα στα χρόνια, πόσο στενά συνδεδεμένες είναι οι ταινίες με το βιβλίο, πώς γίνεται 4 ταινίες βασισμένες στο ίδιο βιβλίο να είναι τόσο διαφορετικές μεταξύ τους.-

Σε αυτό το κείμενο: Nosferatu (1922)

Δεν νομίζω ότι για τη συγκεκριμένη ταινία θα ήταν σωστή κάποια μεγάλη σύγκριση με το βιβλίο, καθώς το στούντιο δεν είχε δικαιώματα και προσπάθησε να αλλάξει αρκετά πράγματα ώστε να μην έχει νομικό θέμα. Παρ' όλα αυτά, εκείνο που μπορώ να σχολιάσω σε σχέση με το βιβλίο είναι η απεικόνιση του Κόμη Orlok σαν μια δύναμη της φύσης, σαν να ήλεγχε κυριολεκτικά τους ανέμους και τις θάλασσες, το οποίο είναι κάτι που γίνεται και στο βιβλίο και με ευχαρίστησε αρκετά που το είδα, καθώς είναι μια προσέγγιση που δίνει μεγάλη δύναμη στο τέρας της ταινίας. Πέρα από αυτό, υπήρξαν μερικές στιγμές όπου παίρνουμε πληροφορίες από γραπτά κείμενα στην οθόνη (γράμματα, αποκόμματα εφημερίδας), το οποίο είναι στο πνεύμα του βιβλίου που είναι επιστολικό, εδώ πέρα όμως τελειώνουν οι ομοιότητες.

Ο σχεδιασμός του Orlok είναι σίγουρα...ιδιαίτερος, νομίζω είναι κοντινότερα σε τέρας από οποιαδήποτε άλλη εκδοχή, με τα τεράστια νύχια και τους κοπτήρες αντί για τους κυνόδοντες να είναι επιμηκυμένοι. Το καλό ήταν ότι αυτό το απόκοσμο design και την ατμόσφαιρα που προκαλούσε την εκμεταλλεύτηκαν, καθώς οι υπόλοιποι χαρακτήρες είχαν σχετικά περιορισμένη εμφάνιση, με αποτέλεσμα να επικρατεί στην ταινία ο Κόμη όπως και θα έπρεπε.

O Orlok πεθαίνει από το φως του ήλιου, και ένα κλισέ για τον Δράκουλα γεννιέται

Αυτό που μου φάνηκε πιο μοντέρνο, και δεν ξέρω αν έγινε για αποφυγή μήνυσης ή επιλέχθηκε λόγω της δημιουργικής σκοπιάς των συντελεστών, είναι ότι ο χριστιανισμός σαν θεματική εξαλείφθηκε τελείως, το οποίο σε σχέση με τις υπόλοιπες ταινίες φαντάζει πολύ μοντέρνο. Όχι μόνο αυτό, αλλά μια γυναίκα ανακαλύπτει μόνη της την αδυναμία του Κόμη, και αποφασίζει ΜΟΝΗ ΤΗΣ να θυσιαστεί ώστε να εξοντωθεί η απειλή. Η ταινία βγήκε το 1922. Αυτό. Το πρώτο τεύχος του περιοδικού Εqual Rights βγήκε το 1923 στην Αμερική, και μόλις 4 χρόνια πριν από αυτό ήταν η πρώτη φορά που οι γυναίκες είχαν δυνατότητα να ψηφίσουν στη Γερμανία, από όπου μας έρχεται η ταινία. Οκ, δεν θα ζητούσα από την ταινία μια δυναμική και ανεξάρτητη γυναίκα, αλλά το ότι πήρα μια γυναίκα που δρα χωρίς να ρωτήσει πρώτα τον άντρας της μου είναι αρκετό.

Ίσως υπάρχει μέσα στην ταινία και ένα σχόλιο για το πώς οι ψυχασθενείς γίνονται από την κοινωνία αποδιοπομπαίοι τράγοι, αλλά δεν ξέρω αν αυτό είναι απλά η σύγχρονη ματιά μου πάνω σε ένα έργο 99 ετών. Μπορεί η ταινία να είναι λίγο πιο δύσκολη στην παρακολούθηση της, λόγω ηλικίας, αλλά αξίζει να τη δει κανείς καθώς έχει αποτελέσει ένα τεράστιο κομμάτι της ιστορίας του σινεμά τρόμου, και του σινεμά γενικότερα.

Εναλλακτικά posters: