The Evil Dead | Δαίμονες και Αίμα

Το Evil Dead δεν γίνεται ποτέ πολύ πιο περίπλοκο από τον τίτλο αυτής της κριτικής. Με ένα 10λεπτο exposition στο σαλόνι μιας καμπίνας στο δάσος, όπου οι 5 φίλοι έχουν αποφασίσει να περάσουν το βράδυ των διακοπών τους, παίρνουμε κάθε πληροφορία που χρειαζόμαστε: το βιβλίο των νεκρών, δεμένο με ανθρώπινη σάρκα, γραμμένο με ανθρώπινο αίμα, μπορεί να επιτρέψει στους δαίμονες να καταλάβουν τα σώματα των ζωντανών. Μια κασέτα με τον αρχαιολόγο που το ανακάλυψε παίζει, με αυτόν να ψάλλει τους ύμνους του βιβλίου, και κάπου εκεί ξεκινάει η δράση. Τα ρολόγια έχουν ήδη παγώσει, και δεν θα ξημερώσει μέχρι να εξαλειφθούν οι δαίμονες που αποκτούν σιγά σιγά τον έλεγχο των φίλων του Ash.

Και εκεί πέρα ξεκινάει η δράση. Η Cheryl τρομοκρατημένη προσπαθεί να φύγει από το σπίτι, αλλά κυριολεκτικά ΒΙΑΖΕΤΑΙ από το δάσος, σε μία από τις πιο φρικιαστικές σκηνές που έχω δει. Καταλαβαίνεις ότι κάτι πάει λάθος όταν της επιτίθονται κλαδιά και κλήματα, και η πρώτη κίνηση είναι να της βγάλουν τα ρούχα∙ αυτό είναι ένα μεγάλο σημάδι πως βλέπεις μια αρρωστημένη ταινία. Η Cheryl δεν αργεί να καταληφθεί από τους αφυπνισμένους δαίμονες, και εδώ είναι που πρέπει να δώσω τα πρώτα μεγάλα εύσημα στην ταινία: το make-up και οι φωνές των δαιμόνων είναι 100% καταπληκτικές. Μια εφιαλτική παρουσία που προκαλεί εφιαλτικούς θορύβους είναι ακριβώς ο,τι θα έπρεπε να είναι ένα θνητό σώμα που ζει μέσα του ένας δαίμονας.

Η ταινία προχωράει, και περισσότερα μέλη της παρέας καταλαμβάνονται. Ένα από αυτά είναι η κοπέλα του Scott, η Shelly, την οποία διαμελίζουν, σύμφωνα με τις οδηγίες του αρχαιολόγου στην κασέτα. Σειρά έχει η κοπέλα του Ash, η Linda, την οποία αρνείται αρχικά να διαμελίσει, αλλά όταν αυτή ξυπνάει ενώ την έχει ήδη θάψει, ο Ash δεν κωλώνει να της κόψει το κεφάλι. Πλέον έχουν μείνει μόνο ο Scott (στη δαιμονική μορφή του) και η Cheryl, ωστόσο ένας Ash λουσμένος στο αίμα είναι εκεί για να τους αντιμετωπίσει. Όταν συνειδητοποιεί ποια είναι η διέξοδος του, καίει το βιβλίο των νεκρών στο τζάκι, και την επόμενη στιγμή έχει ξημερώσει.

Σίγουρα έχω μεγάλη αδυναμία στις ταινίες που έχουν πολύ gore, διαμελισμούς, αίμα, αλλά το Evil Dead με κερδίζει διπλά γιατί το κάνει σωστά. Το κάνει με όρεξη, το κάνει με ορμή, και το κάνει με ταλέντο. Τα πολλά λίτρα ψεύτικου αίματος δεν θα άξιζαν τίποτα αν δεν είχε χτιστεί καταπληκτικά η κλειστοφοβική ατμόσφαιρα μέσα στο δωμάτιο της καμπίνας, που σου προκαλεί ένα συναίσθημα ότι η διαφυγή σου από εκεί είναι ακατόρθωτη. Το περιβάλλον μέσα στο δάσος σίγουρα βοηθάει πάρα πολύ σε αυτό, και οι αηδιαστικές μορφές των δαιμόνων, που σε κάνουν να ανατριχιάζεις και μόνο με τη θύμηση πως υποτίθεται ότι είναι άνθρωποι, έρχονται και προσθέτουν τον τελευταίο λίθο στην απόκοσμη αύρα της ταινίας.

Ο εκπληκτικός Bruce Campbell είναι επίσης ένα από τα δυνατότερα στοιχεία της ταινίας, όντας στον ρόλο του Ash αρχικά ψύχραιμος, στη συνέχεια νευρικός, και στο τέλος αποφασισμένος, με ένα τρελό βλέμμα στα μάτια του. Δεν ξέρω αν είχε όντως τόση όρεξη να σπάνε πάνω του βιβλιοθήκες και να λουστεί με αίμα, αλλά σίγουρα ανταπεξήλθε σε αυτές τις δοκιμασίες. Τα πλάνα του ιδρωμένου και μωλωπισμένου Ash με την καραμπίνα στα χέρια σε κάνουν να πιστέψεις ότι ο Campbell είναι όντως στο δάσος και πολεμάει δαίμονες, στο πουλάει τόσο καλά από την αρχή της ταινίας, όπου είναι πιο ευγενικός και προσπαθεί να είναι συνετός, μέχρι το τέλος όπου βγαίνει από το σπίτι με πρόσωπο και ρούχα γεμάτα αίμα.

Κάτι που είναι σπάνιο πλέον, αλλά στην ταινία γίνεται πολύ αποτελεσματικά, είναι τα καλά jumpscares. Χωρίς να γίνονται υπερβολικά, σε μια ταινία που έχει καλό ρυθμό, τα jumpscares του Raimi προσθέτουν τόσα πολλά στο horror κομμάτι της ταινίας, και σε οδηγούν στο να μην είσαι ήρεμος σχεδόν ποτέ πλέον. Κάθε φορά που η ταινία σε πείθει να πάρεις ανάσα και να χαλαρώσεις, σκάνε τα jumpscare και σε ξαναβάζουν σε ένταση, γυρισμένα πραγματικά μαεστρικά. Οι μικρές στιγμές χιούμορ ενδιάμεσα βοηθούν ακόμα περισσότερο στο να καταφέρεις να μπεις κι εσύ στην παρέα των 5 πρωταγωνιστών, και να χτίσει μια πιο ήρεμη και φιλική ατμόσφαιρα πριν φτάσει ο τρόμος και η φρίκη.

Τίποτα παραπάνω δεν χρειάζεται να ειπωθεί για το Evil Dead πέρα από το ότι ξεχειλίζει δημιουργική κάφρικη καύλα, το οποίο τονίζεται ακόμα παραπάνω στο Evil Dead II το οποίο ουσιαστικά είναι remake με μεγαλύτερο budget και όχι sequel. Όταν, δε, έμαθα υπό τι συνθήκες γυρίστηκε (διαβάζοντας αυτό το άρθρο στο Bat Country Press, το οποίο αγαπώ) εκτίμησα την καλτ υπόσταση της ταινίας 10 φορές παραπάνω. Φρικτές κραυγές δαιμόνων, άπειρα λίτρα αίματος, ψυχική κατρακύλα για τον πρωταγωνιστή είναι λίγα μόνο πράγματα που βάζουν το δημιούργημα του Raimi πολύ ψηλά στις horror ταινίες που αξίζει να δεις.

Δεν υπάρχει πιο εύκολο πράγμα από το να βρω τραγούδι που να αντιστοιχίζεται στο Evil Dead καθώς οι Death μου έχουν δώσει μασημένη τροφή. Παρ' όλα αυτά, θέλω να δώσω και μια εναλλακτική, η οποία είναι το D.O.A. των Bloodrock, για την μουσική με το horror vibe, το όνομα της μπάντας, και το γεγονός πως όλη η παρέα ήταν Dead On Arrival στη καμπίνα και απλά δεν το ξέρανε.