The King Of Comedy | Μια περίεργη καριέρα στην κωμωδία
Περίληψη: ο Rupert Pupkin, ένας 30χρονος που ζει με τη μητέρα του και αγαπάει την κωμωδία προσπαθεί να κάνει τα πρώτα του βήματα στο χώρο. Όταν καταφέρνει να πλησιάσει τον Jerry Langford, έναν παρουσιαστή σε ένα από τα πιο διάσημα talk shows, τον πιέζει να δει το υλικό του. Παρά την εκνευριστική επιμονή του, οι απαντήσεις που παίρνει είναι συνεχώς αρνητικές, γεγονός που δεν ευχαριστεί τον Rupert, του οποίου φαντασίωση είναι να βρεθεί στο κέντρο της προσοχής με την κωμωδία του.
Λοιπόν να το πω; Θα το πω. Το King Of Comedy είναι το Joker απλά σε καλή έκδοση. Και αυτό γιατί εδώ πέρα, είχαμε έναν πιο πλήρη χαρακτήρα, κάποιον που είναι πιο κοντά σε έναν "μέσο" άνθρωπο, και μια ταινία που δεν ενοχοποιεί τις ψυχασθένειες. O Rupert Pupkin είναι σίγουρα ένας προβληματικός άνθρωπος, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι εύκολο να εντοπίσουμε κομμάτια του εαυτού μας μέσα του.
Στη βάση του, αυτό που κάνει ο Pupkin είναι κάτι που όλοι θέλουμε: έχει έναν στόχο, και δουλεύει να τον πετύχει. Το πρόβλημα είναι πως ο στόχος δεν είναι πολύ ρεαλιστικός, και δεν μπορεί να επιτευχθεί εύκολα και άμεσα. Μέσα από την ταινία λαμβάνουμε το πόσο φυγόπονος είναι ο πρωταγωνιστής μας, και βλέπουμε πως είναι διατεθειμένος να κάνει, όχι τα πάντα, αλλά αυτά που θα τον φέρουν εκεί που θέλει όσο το δυνατόν νωρίτερα. Αρνείται να δουλέψει, αρνείται να περιμένει, αρνείται να βελτιωθεί ουσιαστικά, αλλά μόνο επιμένει να του δώσουν αυτό που θέλει και ζητάει.
Στη βάση του, αυτό που κάνει ο Pupkin είναι κάτι που όλοι θέλουμε: έχει έναν στόχο, και δουλεύει να τον πετύχει. Το πρόβλημα είναι πως ο στόχος δεν είναι πολύ ρεαλιστικός, και δεν μπορεί να επιτευχθεί εύκολα και άμεσα. Μέσα από την ταινία λαμβάνουμε το πόσο φυγόπονος είναι ο πρωταγωνιστής μας, και βλέπουμε πως είναι διατεθειμένος να κάνει, όχι τα πάντα, αλλά αυτά που θα τον φέρουν εκεί που θέλει όσο το δυνατόν νωρίτερα. Αρνείται να δουλέψει, αρνείται να περιμένει, αρνείται να βελτιωθεί ουσιαστικά, αλλά μόνο επιμένει να του δώσουν αυτό που θέλει και ζητάει.
Επειδή η προσέγγιση του είναι λάθος, δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να μάθουμε τίποτα από τον χαρακτήρα του De Niro. Κατά βάθος, πιστεύει ότι αξίζει περισσότερα από αυτά που έχει. Πιστεύει ότι είναι υπερβολικά καλός για μου δουλειά γραφείου, νιώθει ότι δεν θα έπρεπε να μένει σε ένα διαμέρισμα με τη μητέρα του αλλά σε μια βίλλα, είναι σίγουρος πως αν βγει στην τηλεόραση θα κάνει επιτυχία κτλ. Και δεν μπορεί να τον κατηγορήσει κανένας για αυτό, γεγονός που τον κάνει έναν χαρακτήρα που μπορείς έστω σε ένα πρώιμο στάδιο να κατανοήσεις και να ταυτιστείς μαζί του. Όλοι σχεδόν, σε κάποιο στάδιο της ζωής του, ένιωθαν πως είναι ικανότεροι για πολύ μεγαλύτερα πράγματα από αυτά που όντως έκαναν.
Σίγουρα ακούγεται λίγο ματαιόδοξο, όμως δεν είναι κακό. Αυτό που κρύβεται πίσω από μια τέτοια σκέψη είναι μια δημιουργικότητα που δεν μπορεί να περιοριστεί, μια ανάγκη να εκφραστείς με έναν δικό σου τρόπο, ο οποίος είσαι σίγουρος πως θα είναι πετυχημένος. Σε τελική ανάλυση, αυτό είναι που συνήθως σε πιέζει να προχωράς προς την κατεύθυνση που θες, αυτό που σε πείθει να παρατήσεις τη δουλειά σου για να κάνεις αυτό που σε χαροποιεί, αυτό που σου λέει να συνεχίζεις να γράφεις, να συνθέτεις, να ζωγραφίζεις, να εκφράζεσαι: το να θες η ζωή σου να είναι διαφορετική, είναι αυτό που σε ωθεί να την αλλάξεις, να της προσθέσεις κάτι δικό σου.
Σίγουρα ακούγεται λίγο ματαιόδοξο, όμως δεν είναι κακό. Αυτό που κρύβεται πίσω από μια τέτοια σκέψη είναι μια δημιουργικότητα που δεν μπορεί να περιοριστεί, μια ανάγκη να εκφραστείς με έναν δικό σου τρόπο, ο οποίος είσαι σίγουρος πως θα είναι πετυχημένος. Σε τελική ανάλυση, αυτό είναι που συνήθως σε πιέζει να προχωράς προς την κατεύθυνση που θες, αυτό που σε πείθει να παρατήσεις τη δουλειά σου για να κάνεις αυτό που σε χαροποιεί, αυτό που σου λέει να συνεχίζεις να γράφεις, να συνθέτεις, να ζωγραφίζεις, να εκφράζεσαι: το να θες η ζωή σου να είναι διαφορετική, είναι αυτό που σε ωθεί να την αλλάξεις, να της προσθέσεις κάτι δικό σου.
Τι γίνεται με τον Rupert όμως, και πώς είναι διαφορετικός από κάποιον ο οποίος πασχίζει για να αλλάξει όντως τη ζωή του; Εκεί που κανονικά υπάρχει επιμονή, υπομονή, δουλειά, προσπάθεια για όλους του άλλους, για τον Rupert υπάρχει πονηριά, βιασύνη, πίεση. Καταφέρνει να πάρει αυτό που θέλει μόνο μέσα από τεχνάσματα, ή γίνοντας ενοχλητικός και πιεστικός, και φέρνοντας του υπόλοιπους σε άβολη θέση (εδώ ήταν που πραγματικά έλαμψε η σκηνοθεσία του Scorsese και η ερμηνεία του De Niro, καθώς ένιωθες πραγματικά άβολα σε κάθε αντίστοιχη σκηνή, σε σημείο να θες να κλείσεις την ταινία για να φύγει το συναίσθημα από πάνω σου).
Εκτός από αυτό, υπάρχει και άλλο ένα μεγάλο πρόβλημα με τον Rupert. Έχει εμμονή με τον Jerry Langford σε αρρωστημένο επίπεδο, με αποτέλεσμα να φτάνει στα άκρα για να τραβήξει την προσοχή του και να κερδίσει την εύνοια του. Αυτό αποτελεί μια ένδειξη του ότι ο Pupkin έχει έναν τόσο αδιανόητα συγκεκριμένο στόχο -να είναι κολλητός με τον Jerry Langford- ο οποίος πλέον πέρα από απίθανος, είναι και άσχετος με την ανάγκη του να εκφραστεί μέσα από την κωμωδία∙ ζητάει, πλέον, να ζήσει μια ουτοπία, η οποία δεν μπορεί να προκύψει φυσικά, παρά μόνο μέσω εξαναγκασμού.
Εκτός από αυτό, υπάρχει και άλλο ένα μεγάλο πρόβλημα με τον Rupert. Έχει εμμονή με τον Jerry Langford σε αρρωστημένο επίπεδο, με αποτέλεσμα να φτάνει στα άκρα για να τραβήξει την προσοχή του και να κερδίσει την εύνοια του. Αυτό αποτελεί μια ένδειξη του ότι ο Pupkin έχει έναν τόσο αδιανόητα συγκεκριμένο στόχο -να είναι κολλητός με τον Jerry Langford- ο οποίος πλέον πέρα από απίθανος, είναι και άσχετος με την ανάγκη του να εκφραστεί μέσα από την κωμωδία∙ ζητάει, πλέον, να ζήσει μια ουτοπία, η οποία δεν μπορεί να προκύψει φυσικά, παρά μόνο μέσω εξαναγκασμού.
Η ταινία λοιπόν, που ακροβατεί εξαιρετικά ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα, μας διδάσκει πως η ταύτιση με τον Rupert Pupkin πρέπει να σταματάει στο σημείο οπού κάνουμε daydream για το πώς θέλουμε να είναι η ζωή μας, και να μην προχωράει στο να πατάμε πάνω σε άλλους για να πετύχουμε όσα θέλουμε. Το πραγματικά στενάχωρο, μέσα στο πλαίσιο της ταινίας, είναι ότι, όπως βλέπουμε στο τέλος, ο πρωταγωνιστής μας είχε πράγματι ταλέντο. Η ανάγκη του Pupkin να καταφύγει σε εκβιασμό για να έχει την ευκαιρία του στην επιτυχία, είναι το αμερικάνικο όνειρο, με τις ευκαιρίες του για ευημερία, να αποδομείται μπροστά στα μάτια μας.
Το τραγούδι που μπόρεσα να βρω που αντιστοιχίζεται κοντινότερα στο The King Of Comedy είναι το Today των Smashing Pumpkins, καθώς έχει επιφανειακά μια ελαφριά ατμόσφαιρα την οποία όμως ακυρώνουν οι στίχοι, ειδικά με το κουπλέ που λέει
Comments
Post a Comment