The Game | Βιωματικό Club τρέλας
Ο Nicholas Van Orton κλείνει τα 48 και την βραδιά των γενεθλίων του, την περνάει μόνος του να τρώει ένα cheeseburger σερβιρισμένο σε ένα ασημένιο δίσκο παρακολουθώντας CNN, μέσα στο τεράστιο μέγαρο, το οποίο κληρονόμησε από τον πατέρα του, ο οποίος αυτοκτόνησε στο ίδιο σπίτι σε ηλικία 48 ετών. Και αυτό φυσικά, τον ενοχλεί.
Ο Nicholas είναι ένας μοναχικός πλούσιος με εμμονικό έλεγχο για τη ζωή του.
Είναι άπληστος και εγωκεντρικός. Οι υπάλληλοί του τον τρέμουν. Μία από τις πρώτες σκηνές τις ταινίας μας δείχνει τι άνθρωπος είναι, όταν είναι στο γραφείο του και χτυπάει το τηλέφωνο
"Έχω μια Elizabeth στη γραμμή τρία", λέει ένας γραμματέας. Ακολουθεί μια παύση και στη συνέχεια ο δεύτερος προσθέτει, "Η γυναίκα σας, κύριε."
"Το ξέρω", τους απαντάει ψυχρά. Αισθάνομαι ότι αν ο δεύτερος γραμματέας δεν είχε μιλήσει, θα απαντούσε: "Elizabeth ποια;"
 |
| "Did I have a choice? DID I have a choice?" |
Μία μέρα τον επισκέπτεται ο αδερφός του, ο Conrad, ο οποίος είναι πολυταξιδεμένος και έχει κάνει κάθε λογής κατάχρηση και του κάνει ένα δώρο γενεθλίων.
The Game, το οποίο είναι ένα είδους βιωματικού Βιβλίο του Μήνα club και διαχειρίζεται από έναν ύποπτο οργανισμό με όνομα Consumer Recreation Services.Δεν του αναφέρει τίποτα περί του club ή τους κανονισμούς του, παρά μόνο του συμβουλεύει να τους καλέσει άμεσα και του υπόσχεται ότι θα του ξανακάνουν τη ζωή διασκεδαστική.
Αποφασίζει να το κάνει και από την εγγραφή του ακόμα αρχίζουν να συμβαίνουν περίεργα πράγματα. Απο τα πιο ήπια πράγματα όπως ο χαρτοφύλακας του να μην ανοίγει και το κρασί του να χύνεται πάνω του σε ένα εστιατόριο, μέχρι να βρίσκεται εκβιασμένος και οι τραπεζικοί του λογαριασμοί να αδειάζουν. Κάθε φορά που κάτι του συμβαίνει αργά αλλά σταθερά τα επίπεδα του χάους αυξάνονται. Όλη η τάξη και η οργάνωση στη ζωή του αρχίζει να καταρρέει και μαζί ο ίδιος.
The Game, το οποίο είναι ένα είδους βιωματικού Βιβλίο του Μήνα club και διαχειρίζεται από έναν ύποπτο οργανισμό με όνομα Consumer Recreation Services.Δεν του αναφέρει τίποτα περί του club ή τους κανονισμούς του, παρά μόνο του συμβουλεύει να τους καλέσει άμεσα και του υπόσχεται ότι θα του ξανακάνουν τη ζωή διασκεδαστική.
Αποφασίζει να το κάνει και από την εγγραφή του ακόμα αρχίζουν να συμβαίνουν περίεργα πράγματα. Απο τα πιο ήπια πράγματα όπως ο χαρτοφύλακας του να μην ανοίγει και το κρασί του να χύνεται πάνω του σε ένα εστιατόριο, μέχρι να βρίσκεται εκβιασμένος και οι τραπεζικοί του λογαριασμοί να αδειάζουν. Κάθε φορά που κάτι του συμβαίνει αργά αλλά σταθερά τα επίπεδα του χάους αυξάνονται. Όλη η τάξη και η οργάνωση στη ζωή του αρχίζει να καταρρέει και μαζί ο ίδιος.
Φυσικά πολλές από τις φυσικές λεπτομέρειες του τι συμβαίνει σε αυτόν είναι απίθανες ή ακόμα και αδύνατες, αλλά και;
Τα γεγονότα είναι πιστευτά με την έννοια ότι μπορούν να πιστευτούν τόσο εύκολα όσο σε έναν εφιάλτη: Δύσκολα ανησυχείς για το πώς έχει σχεδιαστεί μια φρίκη όταν είσαι παγιδευμένος μέσα σε αυτή.
Η αυξανόμενη εκστρατεία συνωμοτικών διώξεων χειρίζεται από τον Nicholas με τον ίδιο τρόπο που χειρίζεται τα πάντα στη ζωή του, με ένα ύφος ψυχρής περιφρόνησης και απόσπασης. Νομίζει ότι ξέρει όλες τις οπτικές γωνίες και έχει προβλέψει όλες τις παγίδες.
Αλλά διαπιστώνει ότι κάνει τελείως λάθος. Γίνεται παρανοϊκός, ακόμα και οι λίγοι άνθρωποι που πίστευε ότι μπορεί να εμπιστευτεί, πλέον δεν τους εμπιστεύεται. Θεωρεί τος πάντες διπλούς πράκτορες, νομίζει ότι προσπαθούν μέσω του παιχνιδιού να κλέψουν την περιουσία του.
Ο μεγάλος και ισχυρός Nicholas Van Orton, έχει μειωθεί σε έναν παραπαίον, απελπισμένο άνδρα σε φυγή.
Τα γεγονότα είναι πιστευτά με την έννοια ότι μπορούν να πιστευτούν τόσο εύκολα όσο σε έναν εφιάλτη: Δύσκολα ανησυχείς για το πώς έχει σχεδιαστεί μια φρίκη όταν είσαι παγιδευμένος μέσα σε αυτή.
Η αυξανόμενη εκστρατεία συνωμοτικών διώξεων χειρίζεται από τον Nicholas με τον ίδιο τρόπο που χειρίζεται τα πάντα στη ζωή του, με ένα ύφος ψυχρής περιφρόνησης και απόσπασης. Νομίζει ότι ξέρει όλες τις οπτικές γωνίες και έχει προβλέψει όλες τις παγίδες.
Αλλά διαπιστώνει ότι κάνει τελείως λάθος. Γίνεται παρανοϊκός, ακόμα και οι λίγοι άνθρωποι που πίστευε ότι μπορεί να εμπιστευτεί, πλέον δεν τους εμπιστεύεται. Θεωρεί τος πάντες διπλούς πράκτορες, νομίζει ότι προσπαθούν μέσω του παιχνιδιού να κλέψουν την περιουσία του.
Ο μεγάλος και ισχυρός Nicholas Van Orton, έχει μειωθεί σε έναν παραπαίον, απελπισμένο άνδρα σε φυγή.
 |
| They just fuck you and they fuck you and they fuck you, and then just when you think it's all over, that's when the real fucking starts! -Conrad Van Orton |
O Fincher σε αυτή την ταινία όπως και στην προηγούμενη του, Se7en, χρησιμοποιεί τον άγνωστο χειραγωγητή για να κινεί τα νήματα. Αυτή τη φορά, όμως, υπάρχει ένα επιπλέον στοιχείο: Ο Nicholas διασπάται και επανασυναρμολογείται σαν θύμα κάποιου κοσμικού προγράμματος EST. Και είναι ασαφές, και για αυτόν αλλά και για τον θεατή, αν το παιχνίδι είναι σε επίπεδο απάτης ή μήπως έχει ξεφύγει από τον έλεγχο.
Η σκοτεινή εμφάνιση της ταινίας, η προτίμησή της για σκιές, θυμίζει το Se7en και το Alien 3 του Fincher.
Όπως και στο Se7en (το έχω συγκρίνει 3 φορές μέχρι τώρα με το Se7en, δείτε το) η πλοκή του The Game είναι ευρηματική και έξυπνη και παρόλο που νομίζουμε ότι γνωρίζουμε το τόξο της ταινίας (ο εγωιστής που μειώνεται σε μεγαλύτερη ταπεινότητα και κατανόηση του εαυτού του), δεν εξελίσσεται με υπάκουο, προβλέψιμο τρόπο, θυμίζει περισσότερο πλοκή θανάτου.
Αντί να εξαρτάται από τρελές ανατροπές και γρήγορο μοντάζ, εξαρτάται αποκλειστικά από την ατμόσφαιρα και τη δύναμη των παραστάσεών του.
Μια άλλη πτυχή της ταινίας είναι το μαύρο χιούμορ της. Ο Nicholas αποδίδει ορισμένα σχόλια και ατάκες με έναν ψυχρό και ανέκφραστο τρόπο που τα κάνει ακόμα πιο χιουμοριστικά.
Η ταινία μπορεί να περιγραφεί και ως μια σάτιρα για την σημερινή κοινωνία και πώς οι άνθρωποι ξεχνούν τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή όταν επιδιώκουν την επιτυχία.
Είναι ενδιαφέρον πώς η αντιμετώπιση μιας κρίσης αναδεικνύει τα πιο βασικά συναισθήματα στους ανθρώπους και το πώς επηρεάζει ή και αλλάζει τους ανθρώπους. Σαν θεατές βιώνουμε τα ίδια συναισθήματα με τον Nicholas και τον ακολουθούμε σε αυτό το ταξίδι όπου δεν γνωρίζουμε την αλήθεια μέχρι την τελευταία στιγμή.
Είναι ταινία που αν θες mind fuck, θα στο προσφέρει.
Αν το The Game ήταν τραγούδι θα ήταν το
Comments
Post a Comment