Donnie Darko | Πιστεύεις στα ταξίδια στο χρόνο;
Αυτοί που ελκύονται από την περίεργη αλλά σαγηνευτικά ενδιαφέρον πλοκή της,
αυτοί που την είδαν, δεν "κατάλαβαν" τίποτα και αμέσως την ξέγραψαν και τη χαρακτήρισαν πατάτα και αυτοί που (κακώς) δεν την έχουν δει ποτέ.
Προσωπικά κατατάσσομαι στην πρώτη κατηγορία, μιας και την συγκεκριμένη ταινία την έχω δει τουλάχιστον δέκα φορές την τελευταία δεκαετία.
Η ταινία ξεκινά και ο Donnie ξυπνάει στην άκρη ενός γκρεμού όπου έφτασε υπνοβατόντας με το ποδήλατο του. Σηκώνεται όρθιος, χαμογελάει και επιστρέφει σπίτι του, όπου γνωρίζουμε την οικογένεια του. Στις 2 Οκτωβρίου 1988, ο Donnie υπνοβατεί ξανά και φτάνει σε ένα γήπεδο του golf. Εδώ βλέπουμε για πρώτη φορά τον Frank. Έναν ψηλό τύπο που φορά ένα τρομακτικό ασημί κοστούμι κουνελιού και προειδοποιεί τον Donnie ότι σε 28 ημέρες, 6 ώρες 42 λεπτά και 12 δεύτερα ο κόσμος θα καταστραφεί. Cut πίσω στο σπίτι του με τον πατέρα του να κοιμάται μπροστά στην τηλεόραση και την αδερφή του να γυρνάει κρυφά στο σπίτι από νυχτερινή έξοδο και.. ΜΠΑΜ. Ολόκληρο το σπίτι τραντάζεται καθώς μια τουρμπίνα από ένα επιβατικό αεροπλάνο πέφτει στο δωμάτιο του Donnie, αλλά ευτυχώς αυτός δεν ήταν μέσα.
Ξυπνάει την επόμενη μέρα μέσα στο γήπεδο του golf, με την χρονική αντίστροφη μέτρηση γραμμένη στο χέρι του. Έτσι παίρνει την προειδοποίηση του Frank πιο σοβαρά και αρχίζει την έρευνα του για το πώς θα αποτρέψει το τέλος του κόσμο.
Η ταινία κάνει πολύ καλή δουλειά στο να κάνει τον Donnie relatable.
Ένας προβληματισμένος νέος, με φόβους και ανασφάλειες, χαμένος στις σκέψεις του που παθολογικά τρομοκρατείται από τη μοναξιά και τη σκέψη της πνευματικής απομόνωσης.
Είναι γλυκός και συχνά θαρραλέος. Μερικές φορές φαντάζει αυθόρμητος αλλά συνήθως ωθείται από τον Frank να κάνει πράγματα.
Η αναζήτησή του για νόημα και ανακάλυψη του εαυτού του τον οδηγεί στο περιθώριο της πραγματικότητας, η οποία μόνο τον απομονώνει περισσότερο από τον κόσμο που αγαπά και προσπαθεί να καταλάβει.
 |
Roberta Sparrow: (ψιθυρίζοντας) Every creature on this Earth dies alone. |
Η εξέλιξη και ανάπτυξη των χαρακτήρων κατά τη διάρκεια της ταινίας είναι εμφανές, αν και μερικοί θα μπορούσαν να γίνουν καλύτερα (για παράδειγμα η μεγάλη του αδερφή ή οι φίλοι του).
Όλοι - βασικά, σχεδόν όλοι - οι χαρακτήρες κατατάσσονται μέσα σε σε ένα θολό φάσμα μεταξύ καρικατούρας και ρεαλισμού, αν και μέσω του ρεαλισμού, η πραγματικότητα εντός της ταινίας είναι γεμάτη ειρωνεία. H πλειοψηφία είναι απλώς ένα μείγμα από το όμορφο και το γκροτέσκο. Το μόνο ανεξήγητο είναι ο Frank. Δεν υφίσταται πάνω στο φάσμα που αναφέρω γιατί είναι εκτός αυτού.
Το συναισθηματικό εύρος που καταφέρνει να αγγίξει η ταινία είναι το καλύτερο για εμένα μέρος της τανίας. Καταφέρνει να εμπνέει ελπίδα, αγάπη, φόβο, γέλιο και δάκρυα σε διαφορετικά σημεία. Αγαπημένη μου σκηνή στο γραφείο της ψυχολόγου που o Donnie είναι σε κατάσταση ύπνωσης και ο Frank απλά στέκεται εκει χωρίς να κάνει τίποτα με φόντο μια συζήτηση για το τέλος του κόσμου. Ο τρόμος και ο πανικός που είναι εμφανές στον Donnie, καθώς και η ανησυχία της ψυχολόγου για τον πελάτη της δημιουργούν μια αίσθηση δυσφορίας, η οποία μετατρέπεται σε τρόμο όταν ο Donnie φωνάζει
"I CAN SEE HIM RIGHT NOW"σου σηκώνει τη τρίχα. Επίσης η σκηνή στο Cinema, αλλα δε θα μιλήσω για αυτή.
Το soundtrack είναι φανταστικό με τραγούδια όπως Head Over Heels απο Tears for Fears, Under The Milky Way απο The Church, Love Will Tear Us Apart απο Joy Division καθώς και το Proud to be Loud απο Pantera.
Η υποκριτική ικανότητα των ηθοποιόν είναι εξαιρετική.
Κινηματογραφικά κάθε σκηνή είναι ικανοποιητικά όμορφη, με καλα στημένα πλάνα.
Αν και ταινία του 2001, η εκδοχή της ταινίας που είδα είχε κόκκους (film grain) το οποίο την ανέβασε αισθητικά, τουλάχιστον για εμένα.
Το design του Frank είναι πρωτότυπο και εκπέμπει έναν αέρα αμηχανίας και ανησυχίας. Δεν ξέρεις άν είναι φιλικός ή όχι και το γεγονός οτι δεν τον βλέπεις να μιλάει, παρά ακούς μόνο τη φωνή του τον κάνει πιο τρομακτικό.
Οι σκηνές στις οποίες εμφανίζεται ο Frank, οι περισσότερες (αν όχι όλες) είναι σε νυχτερινές ώρες, υπάρχει μια μπλε απόχρωση που δίνει μια αίσθηση του υπερφυσικού και του φανταστικού.
Σαν να είμαστε σε μια Καφκική έκσταση σε ένα σημείο κολλημένο στο χωροχρόνο.
Μιας και ανέφερα χωροχρόνο, μεγάλο σημείο πλοκής στην ταινία είναι το ταξίδι στο χρόνο.
Η ταινία υπονοεί ότι ο Donnie ζει σε ένα εφαπτόμενο σύμπαν, το οποίο μπορεί να δημιουργηθεί όταν διαφθείρεται η τέταρτη διάσταση. Ένα εφαπτόμενο σύμπαν είναι παρόμοιο με ένα πρωτεύον σύμπαν από κάθε άποψη, εκτός από το ότι είναι πολύ ασταθές και μπορεί να καταρρεύσει από μόνο του σε λίγες μόνο εβδομάδες μετά τη δημιουργία του.
Τα ταξίδια στο χρόνο και τα εναλλακτικά σύμπαντα είναι έννοιες που δεν χρησιμοποιούνται συχνά σε ταινίες, επειδή η ίδια η έννοια δεν είναι παρά μια επικίνδυνη προσθήκη σε μια ιστορία. Είναι ρίσκο, γιατί δύσκολα γίνεται σωστά ή αρεστά. Παρόλα αυτά, η συγκεκριμένη ταινία κάνει καλή δουλειά στο να μετατρέπει μια απλή ιστορία σε περιπλοκή, χωρίς να της στερεί τη ψυχαγωγία.
Η πλοκή είναι εξαιρετική και έρχεται σε πλήρη κύκλο.
Σε κάνει να σκέφτεσαι τη φιλοσοφία πίσω από όλα.
 |
Donnie: Why are you wearing that stupid bunny suit? Frank: Why are you wearing that stupid man suit? |
Τελικά τι συμβαίνει στην ταινία;
Ταξίδεψε ο Donnie στο χρόνο; Έσωσε το σύμπαν; Έσωσε τον εαυτό του;
Υπήρξε όντως ταξίδι στο χρόνο; Ήταν όλα μέσα στο κεφάλι του;
Ήταν όλα ένα όνειρο; Ποίος ήταν ο Frank; Γιατί να βοηθήσει τον Donnie;
Γιατί είπε στον Donnie να κάνει όλα αυτα τα πράγματα;
Σε ερωτήσεις άγνωστες αν απαντάς μιλάς για σένα.
Οπότε δε θα προϊδεάσω με το τι εγώ πιστεύω.
Είναι μια ταινία που είναι πολύ δύσκολο να αντιληφθεί κανείς;
Όπως το πάρει κανείς. Είναι εύκολη στο να τη παρακολουθήσεις αλλα αφήνει πολλές ερωτήσεις.
Σίγουρα θα χρειαστεί και δεύτερη προβολή.
Η μόνη μου συμβουλή είναι να δείτε το Theatrical release και οχι το Director's Cut γιατί δε μου άρεσε πολύ η ηλεκτρονική φωνή του Frank στο Director's Cut.
Επίσης μη δείτε ποτε το sequel S.Darko... Ή δείτε το, I can't tell you what to do.
Comments
Post a Comment