Buckaroo Banzai: Διαβάστε στο επόμενο...

Μια ταινία με έναν πρωταγωνιστή μισό Αμερικάνο μισό Ιάπωνα, νευροχειρουργό, πυρηνικό φυσικό, ταυτόχρονα ροκ σταρ και εφευρέτη δεν θα μπορούσε παρά να είναι ενδιαφέρουσα. Και το καταπληκτικό είναι ότι αυτό το ενδιαφέρον που παρατήρησα εγώ έχει κάνει πλήρη κύκλο από την εποχή που βγήκε η ταινία μέχρι σήμερα.

Συνολικά το The Adventures of Buckaroo Banzai Across the 8th Dimension είναι μια εξαιρετικά πρωτότυπη, φανερά μέτρια-προς-καλή ταινία. Το "προς-καλή" προέρχεται από την πρωτοτυπία του σεναρίου, από την ερμηνεία του Peter Weller και κυρίως από αυτή του ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΥ John Lithgow, το μέτρια από το pacing και τη σκηνοθεσία.

Όλα τα στοιχεία για ένα καλτ διαμάντι υπάρχουν: o badass πρωταγωνιστής μαζί με τα sidekicks/την παρέα του (με το υπερκαλτ όνομα The Hong Kong Cavaliers), ο ημίτρελος ανταγωνιστής, η μεγάλη εξωγήινη απειλή που θα απλωθεί σε όλη τη Γη, και επειδή είμαστε στα 80s εμφανίζεται προφανώς η απειλή πυρηνικού πολέμου. Ακόμα και το όνομα του κακού είναι διασκεδαστικό όταν μαθαίνεις ότι είναι μεταμφιεσμένος εξωγήινος: Dr. Lizardo. Μια ταινία με δυνητικά υψηλά ποσοστά διασκέδασης, δράσης, και περιπέτειας.

Όταν το flashback ξεκινάει έτσι, ξέρεις ότι μόνο συνηθισμένη δεν θα είναι η ταινία

Δυστυχώς κάπου εδώ τελείωσε για μένα το υψηλό δυναμικό της ταινίας. Με τους υπόλοιπους ηθοποιούς να μην είναι αρκετά απασχολημένοι με τους ρόλους τους, με μια μονότονη σκηνοθεσία που δεν σε βοηθάει να ξεχωρίσεις τις κωμικές από τις δραματικές στιγμές και τις σοβαρές από τις πιο ήπιες, ακόμα και με τον ίδιο τον Weller να κάνει undersell τις ατάκες σε μερικά σημεία, γινόταν κουραστική σχετικά σύντομα. Η περιπλεγμένη πλοκή -που για εμένα καλώς υπάρχει και μας δείχνει ένα ψήγμα από το μεγαλείο που θα μπορούσαμε να είχαμε- δεν βοηθάει συνολικά την ταινία να λύσει τα προβλήματα της, ούτε τον θεατή να απορροφηθεί.

Όμως αυτό που κάνει απόλυτα σωστά ο Richter μαζί με τον Rauch είναι να χτίσει έναν τεράστιο κόσμο, και να σε κάνει να θέλεις να βουτήξεις μέσα του. Ήταν σαν απλά να έπιασες ένα τεύχος comic κάπου στη μέση της σειράς και να εισήλθες στον κόσμο το Buckaroo Banzai. Κανένα origin story, κανένα ταξίδι του ήρωα με τα χίλια πρόσωπα ώστε να φτάσει στο μέγιστο της δύναμής του, τίποτα˙ αντ' αυτού, γεμίζει μπαρ με την μπάντα του, εκδίδεται σε comics, υπάρχουν θεματικά φλιπεράκια, έχει κυριολεκτικά δική του ομάδα κρούσης που επικοινωνεί με ασύρματο, και όλοι τον ξέρουν.

John: I need see Buckaroo in Person. Pinky: Sorry John, everybody needs see Buckaroo.

Ενώ λοιπόν ήδη διψάς να μάθεις την ιστορία του, η ταινία σε γεμίζει λεπτομέρειες που σε σπρώχνουν να πάρεις το επόμενο τεύχος: τι γύρευε εκείνο το καρπούζι στο εργαστήριο; Τι γυρεύει ένα μέλος της μπάντας στο Θιβέτ; Πώς γνωρίζεται ο Buckaroo με τον New Jersey? Το παιχνίδι της αντίστροφης δραματικής ειρωνείας -δηλαδή οι ήρωες ξέρουν, και ο θεατής αγνοεί- είναι μια τόσο συναρπαστική κινηματογραφική ιδέα που δεν έχω δει να εξερευνάται αρκετά, ένα σημείο στην ταινία που κάνει τον κόσμο της πολύ μεγαλύτερο από 1 ώρα και 40 λεπτά: ξαφνικά άγνωστες ιστορίες γεμίζουν τον κόσμο, υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι εκτός από αυτούς που βλέπουμε, αλλά και αυτοί που παρακολουθούμε προϋπήρχαν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν μετά, σε άλλες περιπέτειες, σε επόμενα τεύχη των pulp περιοδικών.

Πρόκειται ακριβώς περί αυτού η ταινία, ένα pulp fiction (σιχαίνομαι να βλέπω αυτές τις 2 λέξεις μαζί), στα οποία εμφανίστηκαν τα πρώτα αρχέτυπα των υπερ-ηρώων, με μασκοφόρους και μη πρωταγωνιστές όπως ο Zorro, ο Shadow, και ο Avenger. Ωστόσο, δεν είχα καταλάβει την αντίστιξη με τις σημερινές ταινίες μέχρι να παρακολουθήσω το βίντεο του Brows Held High. Σε αντίθεση με τις σημερινές superhero movies, που είναι γεμάτες αναφορές και eastereggs, καθώς κλείνουν το μάτι σε αυτούς που έχουν διαβάσει κάποια τεύχη παραπάνω, ο Buckaroo Banzai μεταχειρίζεται όλους τους θεατές του ισάξια. Δεν χρειάζεσαι ένα κοινό σύμπαν με 312541 ταινίες και 739 σειρές για να "μπεις στον κόσμο", ο κόσμος απλά βρίσκεται εκεί, και εσύ τυχαίνει να βλέπεις ένα κομμάτι του.

Αυτό ήταν το μαγικό ενδιαφέρον της ταινίας, και αυτό που ξεχώρισα: σε κάνει να νιώθεις ότι χάνεις ένα inside joke, όμως όπως γίνεται συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις, νιώθεις πως πρέπει οπωσδήποτε να μάθεις γιατί είναι αστείο. Εμφανίζονται αντικείμενα και χαρακτήρες που σε πείθουν ότι δεν υπάρχουν στην οθόνη μόνο για τις ανάγκες της ταινίας, επομένως σε κάνουν να δεχτείς ότι το σύμπαν είναι πολύ μεγαλύτερο απ' όσο βλέπεις, όμως δυστυχώς δεν έχεις χρόνο να εξερευνήσεις όλα όσα θέλεις. Ο Richter βγαίνει σαν διαφημιστής στις ενδιάμεσες σελίδες του περιοδικού (όπως συνηθιζόταν) και σου λέει "Αν θες να μάθεις την ιστορία του New Jersey, αναζήτησε στα περίπτερα το: Ο μεγιστάνας του εγκλήματος εναντίον του Buckaroo Banzai", αλλά εσύ όσο κι αν ψάξεις δεν το βρίσκεις πουθενά.

Το μουσικό αντίστοιχο του συνολικού έπους του The Adventures of Buckaroo Banzai Αcross the 8th Dimension είναι το Cold Rock The Mic | Apollo 440.