Druk | Το 0,05% που σου αλλάζει τη ζωή

Περίληψη: Μία παρέα μεσηλίκων καθηγητών, ξεκάθαρα κουρασμένοι από τη ζωή τους, αποφασίζουν να δοκιμάσουν μια θεωρία που λέει ότι για να λειτουργεί στο peak του ο άνθρωπος πρέπει να έχει στο αίμα του 0,05% αλκοόλ. Ξεκινούν να πίνουν από το πρωί και σταματούν το βράδυ, και βλέπουν πώς επηρεάζεται η επαγγελματική και προσωπική ζωή τούς. 

Θέλω να ξεκινήσω λέγοντας πως δεν έδωσα πολύ μεγάλη προσοχή σε πολλές λεπρομέρειες της ταινίας, και αυτό γιατί είχα απορροφηθεί τόσο πολύ σχεδόν από την αρχή που δεν με ένοιαζε τίποτα. Ο Mads Mikkelsen έπαιζε εκπληκτικά, ο Vinteberg τον σκηνοθέτησε ακόμα καλύτερα, η ελεύθερη κάμερα ήταν η σωστή επιλογή σε μια ταινία που αφορά τη μέθη, και σχεδόν κάθε πλάνο ήταν καλοχτισμένο και όμορφο.

Το Druk είναι ένα από τα παραδείγματα του πώς μπορείς με όρεξη και με ελάχιστο budget να φτιάξεις ένα κινηματογραφικό διαμάντι. Μέσα σε 2 ώρες ασχολούμαστε με θεματικές όπως ο εθισμός, η κουλτούρα του αλκοόλ, η οικογένεια, ο γάμος, η ανάγκη του ανθρώπου να αλλάξει τη ζωή του, και είναι καταπληκτικό το ποσό περίτεχνα γίνεται ο σχολιασμός πάνω σε κάθε θέμα. 

Η ανάγκη για αλκοόλ είναι από τις πιο παλιές καταγεγραμμένες κατάρες που κυνηγάνε τον άνθρωπο. Η ευθυμία και η αυτοπεποίθηση που προσφέρει είναι γνωστές και αγαπητές πριν καν τους αρχαίους Έλληνες που έριχναν κρασί στο νερό τους, και, καθόλου περίεργα, είναι ακόμα και σήμερα ένας από τους κλασικότερους τρόπους διασκέδασης. Αλλά και όχι μόνο διασκέδασης: το ποτό βρίσκεται εκεί όταν πενθούμε, όταν γιορτάζουμε, όταν αγχωνόμαστε· τελικά μήπως εμείς που το σέρνουμε παντού μαζί μας και όχι αυτό που μας ακολουθεί συνεχώς;

Πόσο ωραία θα ήταν η ζωή μας λοιπόν αν ήμασταν μονίμως ελαφρώς πιωμένοι; Αν είχαμε συνεχώς την χαλαρότητα που μας προσφέρει ένα ποτήρι ποτό, αν ξεπερνούσαμε λίγο πιο εύκολα το άγχος μας; Η απάντηση προφανής, χωρίς καν να δούμε την ταινία: η καθημερινότητα γίνεται πιο εύκολα ανεκτή, άρα και η ζωή καλύτερη. Το πρόβλημα όμως είναι το τι γίνεται όταν η δίψα μας για επέκταση αυτής της επίδρασης δεν μπορεί να περιοριστεί και κινδυνεύουμε να ξεφύγουμε. Κανείς δεν έχει κάνει κεφάλι από ένα ποτό, κανείς δεν έχει τρακάρει από μια μπύρα, κανείς δεν είναι αλκοολικός επειδή πίνει μια φορά την εβδομάδα. 

Το αναμφισβήτητο δώρο της ευφορίας του αλκοόλ σε καθημερινή βάση οι χαρακτήρες της ταινίας το επιλέγουν για να αντιμετωπίσουν την βαρετή και μονότονη καθημερινότητα τους. Το δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να μην του αρέσει η ζωή του έρχεται με μια αναζήτηση λύσης, και η λύση στη συγκεκριμένη περίπτωση βρισκόταν μπροστά στα μάτια τους. Αυτό το δικαίωμα όμως είναι το πιο τρομακτικό κομμάτι της ταινίας. 

Όταν συνειδητοποιείς ότι είσαι 2 “λάθος” επιλογές μακριά από το να καταλήξεις ένας κουρασμένος, βαρετός καθηγητής, ξαφνικά τα πράγματα αλλάζουν λίγο. Αν, μάλιστα, συνειδητοποιήσεις ότι ήδη είσαι, τότε μάλλον θα κάνεις τα πάντα για να ξαναπάρεις τον έλεγχο της ζωής σου πίσω. Αυτό που πραγματικά ψάχνουν οι πρωταγωνιστές μας δεν είναι η μέθη, ή το αλκοόλ, αλλά ο έλεγχος: θέλουν να έχουν παραπάνω ευκαιρίες να είναι χαρούμενοι, να γελάνε, να διορθώσουν τους γάμους τους, να βρίσκονται με την παρέα τους.

Το δικαίωμα λοιπόν του να μην είσαι ευχαριστημένος με τη ζωή σου, και να μην δέχεσαι άλλο την καθημερινότητα σου, είναι απόρροια του να έχεις αφήσει τη ζωή να σε πάει μόνη της εκεί που θέλει αυτή. Μην κάνοντας τις επιλογές που θες, φτάνει κάποια μέρα που μιλάς για το πως ήσουν κάποτε σαν να μιλάς για άλλον άνθρωπο. Είναι η λύση το αλκοόλ; Όχι αναγκαστικά. Η λύση είναι να συνεχίζεις όσα σε ευχαριστούν, όσα σε χαροποιουν, και κυρίως με την κατάλληλη παρέα. Είτε αυτό είναι να πίνεις, είτε να χορεύεις, είτε να πηγαίνεις εκδρομές, ο τρόπος είναι να μην σταματήσεις να το κάνεις.

Το μουσικό αντίστοιχο του Druk είναι ήδη soundtrack στην ταινία, σε μια από τις πιο iconic σεκάνς που έχουν γυριστεί ποτέ, με τον Mads Mikkelsen να τα δίνει όλα σε έναν εκπληκτικό χορό, και είναι το What a life από τους Scarlet Pleasure.