Enter The Void | Η πιο οπτικά ενδιαφέρουσα ταινια που μπορείτε να δείτε.
Μια ταινία που αποφάσισα να δω επειδή μου τράβηξε την προσοχή το poster, κάτι το οποίο δε το συνηθίζω, αλλά μπορώ να πω ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση δε το μετάνιωσα και πιστεύω ούτε και εσείς.
Για αρχή να τονίσω ότι η εν λόγω ταινία δεν είναι για όλους.
Ασχολείται με (βαριά) θέματα τα οποία από αρκετούς μπορεί να θεωρηθούν taboo και σίγουρα θα ενοχλήσουν ή/και θα σας κάνουν να νιώσετε άβολα. Αλλά σας παροτρύνω να της δώσετε μια ευκαιρία μιας και δεν απογοητεύει, κατά την ταπεινή μου γνώμη.
Από τους τίτλους αρχής ακόμα, η ταινία σε προετοιμάζει για το τι πρόκειται να ακολουθήσει.
Τα ονόματα των ατόμων που έκαναν εφικτή τη δημιουργία αυτής της ταινίας να αναβοσβήνουν και να εναλλάσσουν γρήγορα χρώματα σαν επιληπτική επίθεση προς τον θεατή.
Το πρώτο πράγμα που μας παρουσιάζει η ταινία είναι η λέξη "ENTER" εμπλουτισμένη με τα ίδια εφέ που είχαν οι τίτλοι αρχής και...
Cut σε μια κίτρινη ταμπέλα με την ίδια λέξη στο κέντρο και την Linda, η αδερφή του πρωταγωνιστή Oscar, στο μπαλκόνι να λέει ότι φοβάται τα αεροπλάνα γιατί φοβάται μην πέσει στο κενό. Ο Oscar της δείχνει ένα βουδιστικό βιβλίο το οποίο χαρακτήρισε σαν την Βουδιστική βίβλο (The Tibetan book of the Dead) ένα βιβλίο σχετικά με τη μετενσάρκωση, που του δάνεισε ο φίλος του Alex και με την Linda να σχολιάζει "Ο Alex το πρεζάκι;" και ότι όλες οι θρησκείες είναι ίδιες, απάτες που προσπαθούν να σου πάρουν τα χρήματά. Αφού η Linda αποχωρεί για να πάει στη δουλεία της, ο Oscar ανάβει την πίπα του και καπνίζει DMT. Έπειτα από έναν οπτικό εμετό από χρώματα και σχέδια, ακολουθεί μια παρουσίαση της καθημερινής νυχτερινής ζωής του πρωταγωνιστή Oscar, καθώς πουλάει ναρκωτικά για να επιβιώσει στην σκληρή νυχτερινή ζωή του Tokyo.
Αυλαία…
Από την πρώτη σκηνή, η ταινία καθορίζει τα θέματα γύρω από τα οποία χτίστηκε και τώρα θα σας πιάσει από το χέρι και θα σας οδηγήσει μέσα σε αυτό το abstract ταξίδι - με όλες τις έννοιες της λέξεις - που λέγεται Enter the Void.
Η ταινία από μόνη της έχει πολλές "ταξιδιωτικές" ακολουθίες, αλλά το σενάριο και η κινηματογραφία είναι "ταξίδια" με τους δικούς τους τρόπους.
Δεν μας δίνεται καμία πληροφορία σχετικά με τους χαρακτήρες - πλην των όσων μας δίνει η πρώτη σκηνή - και αυτό είναι ένα τεράστιο ΣΥΝ στην όλη εμπειρία που προσφέρει η ταινία.
Δεν υπάρχει τίποτα περιττό πέραν των όσων θέλει ο σκηνοθέτης και το σενάριο να γνωρίζεις και αυτό το επιτυγχάνει με το οπτικό της έργο.
Μια καλή ταινία μπορεί να σου μεταφέρει πληροφορίες για τους χαρακτήρες χωρίς αυτοί να έχουν αρθρώσει ούτε λέξη.
Μια καταπληκτική ταινία μπορεί να καταφέρει να σου δώσει να καταλάβεις πολλά πράγματα με ελάχιστο διάλογο και περίτεχνη χρήση οπτικοακουστικής.
Όλη η ταινία είναι είτε σε πρώτο, μέσα από τα μάτια του πρωταγωνιστή, είτε σε τρίτο πρόσωπο. H κάμερα δηλαδή βρίσκετε πίσω από το κεφάλι του πρωταγωνιστή ή πάνω από τον ώμο του.
Νέον φωτισμοί, εναέρια πλάνα, γρήγορα εναλλασσόμενα σκηνικά και εκκεντρική κινηματογραφία.
Δε ντρέπεται να δείξει σκηνές βίας και softcore πορνογραφίας.
Η ταινία έχει μεγάλη διάρκεια επειδή το trip του DMT
"feels like an eternity"
όπως αναφέρει και ο Alex.
Ένα αφηγηματικό χάος καθώς κινούμαστε μπρος και πίσω σε παρελθόν, παρών και τις πολλαπλές περιπτώσεις από "τι θα γινόταν αν" μέλλον.
 |
| Linda: We're immortal? Oscar: Yes. We will never die. |
Ένα από τα πιο βασικά στοιχεία της ταινίας είναι η χρήση της επανάληψης.
Επανάληψή στη χρήση λέξεων, εικόνων, τοπίων και καταστάσεων, που κάθε φορά που επαναλαμβάνονται είναι ελάχιστα διαφορετικά.
Υποδηλώνοντας τον αποπροσανατολισμό του Oscar καθώς παλεύει να ερμηνεύσει τις επιθυμίες, όνειρα και φιλοδοξίες του.
Επαναλαμβανόμενα μηνύματα σχετικά με το θάνατο, την άμβλωση και τη μητρική αγάπη είναι ενδεικτικά των καταπιεσμένων επιθυμιών του και της λαχτάρα του για μια πιο ειρηνική ζωή και ένα πιο ζεστό οικογενειακό περιβάλλον.
Ο πρωταγωνιστής εισάγει συνεχώς απεγνωσμένα τον εαυτό του μέσα σε μια ιστορία από την οποία έχει πάψει να υπάρχει, προσπαθώντας να αναλογιστεί και να δικαιολήσει τα λάθη του ή καταστάσεις για τις οποίες νομίζει ότι ευθύνεται.
Καθώς η πλοκή της ταινίας προχωρά, συνοδεύουμε τον Oscar στο ταξίδι του πιο βαθιά προς το κενό τόσο αλλάζει και η μουσική υπόκρουση που συνοδεύει την ήδη υπέροχη κινηματογραφία.
Έτσι και το soundtrack πηγαίνει από τα techno beats της νυχτερινής club ζωής του Tokyo, σε πιο ambient με αμέτρητους αναρίθμητους θορύβους να στρωματοποιούνται ο ένας πάνω από τον άλλον. Σε πιο ηλεκτρονικούς βόμβους, ψιθύρους, υπερβολικές αντηχήσεις και ηχώ που δημιουργούν έναν οπτικοακουστικό ασυγχρονισμό.
Μια ακουστική ψευδαίσθηση για τον πρωταγωνιστή αλλά και τον θεατή.
Ο κ. Gaspar καταφέρνει να δημιουργήσει κάτι μοναδικό.
Ένα πολύ προκλητικό, μυστικιστικό και φιλόδοξο ψυχεδελικό μελόδραμα με τις ιδέες τις οποίες παίζει.
Πέραν της σινεματογραφικής εμπειρίας η αίσθηση του κενού και της απελπισίας που μπορεί να νιώσει κάποιος στις πιο δύσκολες στιγμές του απεικονίζεται τέλεια.
Comments
Post a Comment