Το χαμένο στοίχημα της Alita

(Για το Alita:Battle Angel έχουν μιλήσει και οι αγαπημένοι μου Σινε-Συμπόσιο, και σίγουρα τα λένε καλύτερα από εμένα)

Οκ για να ξεκαθαρίσω κάτι: το Alita: Battle Angel ΔΕΝ είναι κακή ταινία. Χωρίς καν να πιεστώ μπορώ να πω ότι αντίθετα είναι πολύ καλή ταινία, και σαν blockbuster και γενικά. Αυτό δεν σημαίνει ότι έμεινα ευχαριστημένος από αυτό που είδα.

Όσοι με ξέρετε, γνωρίζετε για την τεράστια αγάπη που τρέφω για τον Robert Rodriguez. Όσοι δεν με ξέρετε φανταστείτε ότι σας πρήζω 24/7 να δούμε σε μαραθώνιο τα 2 Machete και το From Dusk Till Dawn. Και η συγκεκριμένη ταινία συνεχίζει να μου δίνει λόγους να θέλω να τον κάνω αφίσα και να τον βάλω πάνω από το κρεβάτι μου. Ο Rodriguez σκηνοθετεί με όρεξη, και η δική του ενέργεια είναι αυτή που βρίσκεται διάχυτη σε όλη την ταινία.

Καταφέρνει να χτίσει έναν καταπληκτικό σύμπαν στην οθόνη, να σε μεταφέρει μέσα του, και σε πείθει για λίγες στιγμές ότι το Cyberpunk 2077 βγήκε και δεν ήταν αποτυχία. Ο απίστευτα βιομηχανικός, γεμάτος ρομπότ, χωρισμένος σε κάστες κόσμος, που συχνά βρίσκεται σαν φόντο σε ταινίες τοποθετημένες στο μακρινό μέλλον δίνεται στους θεατές με μεγάλη πυκνότητα και ξεκάθαρα. Αποτελεί μία από τις ελάχιστες φορές που τα exposition κομμάτια φαίνεται να έχουν προστεθεί και συνδεθεί λίγο πιο οργανικά με την υπόλοιπη ταινία.

Θέλω να σταθώ στα καλά κομμάτια του σεναρίου προτού μπω στο κράξιμο. Χαίρομαι που η ταινία ξέρει τι πραγματεύεται, και θέτει τα ανάλογα stakes. Γνωρίζουμε την Alita και τον Ido από την πρώτη σκηνή, και συστηνόμαστε στον κόσμο αρκετά αργότερα, συνεπώς με χαροποίησε ιδιαίτερα το γεγονός ότι γλιτώσαμε το Young Adult Fiction σκηνικό του να βάλουμε τον έφηβο να σώσει ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ ΟΛΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ. Αντίθετα, οι δοκιμασίες ήταν προσωπικές, ήταν συστημικές, και σε μια πιο... "ρεαλιστική" προσέγγιση κατάφερε να σπάσει το σύστημα η Alita, μόνο για τον εαυτό της και όχι για κάθε εν ζωή άνθρωπο.

Αυτό που με προβλημάτισε όμως ήταν ότι ένιωθα πως αν μου έδιναν εκτυπωμένο το σενάριο με σβησμένα τα ονόματα, θα έλεγα "α, ναι, την έχω δει αυτήν την ταινία". Κάθε blockbuster με τεράστιο budget φοβάται να κάνει ένα βήμα μπροστά γιατί νομίζει ότι θα πέσει σε έναν γκρεμό χρεοκοπίας. Συνθήκη: ο ασφαλής τρόπος να γραφτεί το έργο είναι η γνωστή συνταγή. Αποτέλεσμα: Ένας προβλέψιμος ρυθμός, ένα πρόχειρο ρομάντζο, μια θυσία δεύτερου ρόλου που την μάντευες από την αφίσα, και προσπάθεια για όσο το δυνατόν πιο επικές μάχες (να δώσουμε και άλλο ένα μπράβο στον Rodriguez εδώ, γιατί όντως ήταν ΠΟΛΥ επικές, more on that later). Όλες οι αδυναμίες αυτές φαίνονται πολύ άμεσα μέσα στην ταινία, κυρίως στο τελευταίο 45λεπτο που προσπαθεί να εμβαθύνει στη σχέση της Alita με τον Hugo και σε ΟΛΟΥΣ τους κακούς.

Ο έρωτας με τον Hugo ούτε ήταν πολύ ζεστός, ούτε πολύ ενδιαφέρον, ήταν εκεί γιατί όπως είπαμε ήταν μέσα στα υλικά της συνταγής. Αυτό σημαίνει ότι αν δεν αλλάξεις συνταγή, δεν μπορείς να βάλεις παραπάνω από κάποιο υλικό χωρίς να σου χαλάσει τη γεύση. Η χημεία που είχαν οι 2 ήταν αρκετή για να μην σε βγάλει έξω από τον κόσμο της ταινίας, αλλά όχι τόση για να σε πείσει ότι το χρειάζεσαι για κάτι πιο βαθύ από το να χαλαρώσει λίγο ο ρυθμός της. Έτσι η κατάληξη της σχέσης μοιάζει να έρχεται και να είναι λίγο πιο ανούσια, σε ένα σημείο που νιώθω πως κανένας δεν έχει ενδιαφερθεί αρκετά για να θέλει να δει περισσότερα.

Η πραγματικά μεγάλη αδυναμία για εμένα είναι οι κακοί. Περιγράφονται όλοι με μια λέξη: χλιαροί. Η φανερή έλλειψη καλού γραψίματος, σε συνδυασμό με το πόσο απρόσβλητη φάνηκε να είναι η Alita με έκανε να χάσω σχεδόν κάθε πραγματικό ενδιαφέρον για τους περισσότερους Villains. Η πραγματικά μεγάλη απειλή μέσα στην ταινία ήταν ο Grewishka, το οποίο ήταν παράδοξο, καθώς αποτελούσε απλά ένα πιόνι σε μεγαλύτερα σχέδια. Είναι σαν να είναι πιο επικίνδυνος ο Fredrick Zoller από τον Hitler και τον Hans Landa στο Inglorious Basterds. Ούτε ο Vector, ούτε ο Nova, ούτε ο Zapan με ενθουσίασαν, έλειπε από όλους κάτι, είτε αυτό ήταν η σπιρτάδα είτε ένα δυναμικό κίνητρο.

Και είναι πραγματικά κρίμα, γιατί στους τομείς των εφέ, της κινηματογραφίας και της σκηνοθεσίας η ταινία ήταν στο 100%. Η Alita εμφανισιακά ήταν ακριβώς ένα βήμα πριν το Uncanny Valley ενώ έμοιαζε εντελώς ρεαλιστική, η Iron City με ή χωρίς την Zalem από πάνω της έδινε πανέμορφα πλάνα, και ο Rodriguez έπιασε και σκηνοθέτησε τις μάχες σαν να είναι anime, που ήταν και το θετικότερο στοιχείο της ταινίας. Αυτή η ενεργητικότητα, η δυναμική του καλού slow motion, και τα επιδέξια κλωτσομπουνίδια είναι όσα έκαναν την ταινία να ξεχωρίσει για μένα από τα υπόλοιπα blockbuster, ο λόγος που, ακόμα και με τετριμμένο σενάριο, δεν καταλήξαμε με ένα "The Last Airbender", ένα "The Snowman" ή με ένα "Hellboy". Ο σκηνοθέτης προσπάθησε όπου υπήρχε χώρος να κάνει πρακτικά ένα homage στο Ιαπωνικό Action των manga, επειδή κατανόησε την πρώτη ύλη.

Το χαμένο στοίχημα της Alita λοιπόν ήταν το χολιγουντιανό σενάριο: σε έναν κόσμο με πολεμίστριες ρομπότ του παρελθόντος από άλλον πλανήτη, ποτέ δεν θα ταιριάξει μια τόσο κοινότυπη ιστορία (έστω από το 2010 και μετά) χωρίς να είναι είτε εμπλουτισμένη (όπως το Ready Player One) είτε κατεργασμένη ώστε να δίνει τις ισορροπίες που πρέπει ανάμεσα στους χαρακτήρες. Το στοίχημα που κέρδισε η ταινία όμως κερδήθηκε άξια , κυρίως από τον Rodriguez, με τη βοήθεια της Salazar, του Waltz και των υπολοίπων: με έκαναν να θέλω να διαβάσω το manga.

Αν το Alita:Battle Angel ήταν τραγούδι θα ήταν το: Fell to the earth, από τους Duel

γιατί κάλλιστα θα γούσταρα να παίζει αυτό σε όλες τις μάχες.